Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 6

IV
Kristján Júíiusson:
Sumardagar
við veiðivötn
Náttúra tslands er margbreytileg og
stórskorin: Fjöll og tindar, dalir og
gil, skörð og skorningar, hliöar og
hálsar skiptast á i óendanleik sinum,
þó i tign og fegurð. Út um smá op og
augu seytlar hreint og tært vatnið, —
bergvatnið, svalt og hressandi. -Það
hrislast niður hliðarnar eftir
aldagömlum farvegum, sem það rann
og hefur runnið frá upphafi sinu. Það
fyllir dældir og sig jarðarinnar hvar,
sem það nær til og myndar polla,
tjarnir og vötn. — Afram heldur það til
upphafs sins eftir afrennslum gegnum
misgljúpan jarðveginn, og myndar
straumköst og hringiður, eða djúpa
hylji á leið sinni til strandar. Það
safnar i sig li'fverum, sem aðrar lifver-
ur sækjast eftir til viðhalds stofninum.
— Það tælir tilkomumikla og þrótt-
styrka einstaklinga, sem finna hvöt
hjá sér vakna til átaka við
straumiðuna, flúðir og fossa. Og svo
kemur maðurinn. — Þessi skepna
jarðarinnar, sem telur sig ráða yfir
riki náttúrunnar, — öllu lifanda lifi.
Það kitlar hann hver taug, hver
hugsun um vorleysingu og hækkandi
sól.-—
Dagurinn i dag, þessi dásamlegi
| dagur, datt upp i fangið á mér, fullur
af fögrum fyrirheitum um fengsæla
veiði. Himinninn er heiður og tær,
aðeins áttlaus andvari endurnærir
umhverfið og gerir það ferskara.
Daginn tók ég snamma, þvi að það
þykir enginn veiðimaður, sem ekki er
kominn á veiðitima á veiðisvæðið. Ég
mundi náttúrlega eftir þvi að signa
mig um leið og ég kom út um morgun-
inn. Þaö var barnsvani og það gat vel
borgað sig að gleyma þvi ekki, þegar
til veiða var haldiö. Það má segja, að
það væri min „sjóferðarbæn.”
Meðan veiðimaöurinn tekur til
veiðiáhöldin. sin, stöng og linu, öngla
og spóna, að ógleymdum maökinum,
þessari tælandi beitu fyrir lax og
silung, fljúga margvislegar hugsanir i
gegnum vitund veiðimannsins.. Er
hann nú við? — Lætur hann nú ginnast
og bitur á? — Verða átök á milli hans
og veiðimannsins, átök sem ávallt
enda með sigri hans eða veiöimanns-
ins? — Það fer skjálfti um likamann.
Eftirvæntingin þenur hvern vöðva og
kitlar hverja taug svo að titringur
hrislast um allan likamann.
A ég ekki að biðja? Fara meö eitt-
hvað fallegt, svona i huganum, —
kanski faðirvorið? O.jæjaFarðu nú að
komast af stað maður. Hver helduröu
að veiðin verði, ef þú vælir hér i allan
dag? Ég staulast af stað. — Það er bezt
að renna fyrst við Sefið. Þar á hann aö
liggja i morgunsárið.
Ég fer ósköp. varlega, læðist eins og
mús að fjalaketti, nem staöar og rýni i
vatnsflötinn. Þarna glitti i hann rétt út
við straumamótin beint út af Steinin-
um. —
— Guð almáttugur, veittu mér nú
styrk og þolinmæði. Hann er alltaf sex
til átta pund, það er að segja, laxinn,
en ekki guð.
Ég dreg maðkaboxið mitt upp úr
vasanum á veiöiúlpunni minni, opna
það og vel mér silspikaðan maök.
Hann er dálitið háll. Það er af þvi að
hann er svo feitur.
Ætti ég ekki að skella honum upp i
mig til að velgja hann? þeir hvað gera
það fyrir sunnan. Þá finna þeir bragö-
ið, og ef þeim likar það ekki, þá kasta
þeir honum með tilheyrandi, ófögrum
munnsöfnuði, sem ég kann ekki. — Og
þeir segja, þarna fyrir sunnan, að liki
þeim ekki bragðið af maðkinum, þá
vilji laxinn ekki heldur sjá hann. Þaö
veröur að vera svo gott bragð af
maökinum, að maður nærri freistist til
þess að tyggja hann og kjammsa á hon
um. Þá fyrst er hann góð beita fyrir
lax. Ég geri þetta nú ekki, heldur tek
hann á milli visifingurs og þumalfing-
urs vinstri handar og beini oddi
krækjunnar með þumal- og visifingri
hægri handar að afturenda hans og
þræði hann upp á krókinn. Þegar odd-
ur krækjunnar stingst gegnum húð
ánamaöksins kippist hann til, rétt eins
og honum finnist þaö sárt. Eða er það
kannski af þvi, aö hann finni á sér, hve
göfugu hlutverki hann á að gegna i
veiðinni? Þvi gæti ég betur trúað,
vegna þess, að maðkurinn ku hafa háa
greindarvisitölu, og kippirnir i honum
eru tákn eftirvæntingar hans og
tilhlökkunar, engu siður en veiði-
mannsins!
Ég bý mig undir aö kasta. Nú er um
að gera að kasta á réttan stað.Ekki of
nálægt, heldur láta beituna renna nið-
ur að honum, — alveg að gininu á hon-
um, taka aðeins i færið, mjúkt og var-
lega, líkt og ég væri að stilla streng á
fiðlunni minni. Þá teygist á ánamaðk-
inum vegna straumkasts. og átaks lin
unnar. Laxinn varar sig ekki á þessu
bragöi og lætur ginnast eins og þurs.
534
Sunnudagsblað Timans