Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 16

Hann talaði um einhvern drullupoll,
sem hann skyldi aldrei nokkurn tim-
ann vitja aftur. Þetta skyldi vera slð-
asta skiptið, sem hann stæði hér,
skrattanum og árum hans til yndis og
ánægju. Já, aldrei, aldrei meir. —
Hann hafði einhver orð um það, hann
frændi minn, að sér hefði verið nær að
vera heima i dag og klessa málningu á
bilskúrsþakið, heldur en að hanga hér
við ekki neitt. HHann hét þvi að koma
hér aldrei framar, — aldrei. Það var
þungi i þessu, einhver ógnar þungi.
Mér leið illa, ákaflega illa að geta ekki
sýnt honum samúð mina. Það getur
enginn veiðifélagi sýnt félaga sinum
samúð, þegar hann hefur týnt veiði-
voninni.
— Taktu við þessu, Gunnar minn,
heyrði ég Matthias segja, hávaðalaust
og án nokkurs metnaðar. Hann bara
sagði þetta ósköp hljóðlega, rétt eins
og það væri sjálfsagður hlutur að
draga honum lax. Þessi yfirlætislausa
framkoma Matthiasar, minnti mig á
hve sumir menn geta verið litillátir og
lausir við sjálfshól. Svona er Matthias,
þetta er eigind hans.
Furðuleg urðu svipbrigði frænda
mins. Svipur hans, sem áður lýsti svo
sárum vonbrigðum og niðurbældri
gremju, breyttist á svipstundu i fögn-
uö og feginleik. Dagsverkið var þá
ekki til einskis. —
— Þarna liggurðu þá, skömmin þin,
sem veittir mér svo langvarandi
spennu, kitlandi eftirvæntingar og
siðar sárustu vonbrigða og niðurlæg-
ingar. Nú skaltu sjá hvor sterkari er,
vilji mannsins eða þinn vilji. Þú
reyndir með brögðum að komast und-
an, ekki einu sinni, heldur tvisvar. Nú
skaltu i frystikistuna og biða þins upp-
risudags, sem verður ekki fyrr en á
næstu hvitasunnu. Þá skaltu prýða
veizluborð dóttur minnar, sem á að
fermast”.
Ég þóttist heyra þessa fagnaðar-
ræðu frænda mins. Hafi hann ekki sagt
þetta, þá hefur hann hugsað þetta, og
þá kemur það út á eitt.------
— Ég á daginn á morgun, frændi. Þú
kemur þá, er það ekki?” sagði ég til að
segja eitthvað.
— Jú, það máttu bóka. Ég kem, en
sérðu þetta? bættí hann við. — Þekk-
irðu þetta flotholt?” Jú, ekki gat ég
þrætt fyrir það. Flotholtin voru tvö,
sem héngu við hann, annað átti ég, en
Gunnar hitt. Það lék þá enginn vafi á
þvi, að þetta var laxinn með geisla-
bauginn, en geislabaugurinn var horf-
inn, — hann hafði skolazt af i átökun-
um.---------
Svo segja menn að laxveiði sé sport.
Jökulsá á Breiðamerkursandi
Jökla háu fjöllum frá
fiýfur á að vörum,
ólgugrá i úfinn sjá
undan bláum skörum.
Út til græðis engum stæö,
,inn á svæði hranna
djúpri blæðir issins æð
undir klæðum fanna.
Rungan skriður skarasið,
skefur hlið og dranga.
Sandinn sniður vega víö
vatnagríður stranga.
Sund og lænur súðavæn
sveimar kænan lága.
Hýr i blænum hliðin græn
hlær viö sænum bláa.
Elfarsund, ég á i lund
óm af fundi þinum,
og er bundinn ættargrund
öllum stundum minum.
Hallgrimur Jónasson, kennari.
(Höf. fór oft mcð ferðafólki um sandinn áður
en áin var brúuð og átti stundum i erfiðleikum
með yfirför. Visurnar birtust í ljóðabókinni A ör-
æfum. sem út kom 1959, og er löngu uppseld.)
Nei, laxveiði er miklu meira. Hún er
sjálfsögun. Hún getur brotið mann nið-
ur i aumustu sjálfsásökun, eða lyft
manni upp i æðra veldi eigin vitundar,
styrkt jafnvægi sálar og hugarrósemi,
— og aukið viðsýni andans.
544
Sunnudagsblað Timans