Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 17

Ýmsir eiga högg í annars garði
Kvæði Jóns
hvalinn og
Prestur:
Nú er úti hriöin hörö
hylur jökull móabörö,
engin stendur þúfa þið,
þetta er mikil dauðans tið.
Féð hann drepur fyrir mér,
fyrst ég nærri heylaus er.
Strákurinn hann Grimur gaf
svo gapalega framan af.
Hvað til ráða helzt er nú?
Hér má til að drepa kú.
Glámu, Hjálmu, Geiru hvað
Gránu, skrattinn hafi þaö.
Bændurnir, það er nú eitt,
enginn þeirra getur neitt.
Prestlömbin, þeim hrottum hjá,
horuð verða, lag er á.
Hér er barið. Hver skal það,
i hriðinni, sem kemur að?
Eflaust, það ég á mér finn,
einhver kirkjugesturinn,
Bóndi
Sárt af frosti sviður kinn.
Sælir verið þér prestur minn.
Yfir allt er hörku hjarn.
Hún Sigriður min átti barn.
Prestur:
Hvaða Sigga það er þá
þú sem ert að segja frá?
Sú er eitthvað ástagjörn
að eiga i þessum tiðum börn.
Bóndi:
Siggu engri sagði ég frá,
Hún Sigriður min barnið á
og vill láta strax i stað
stanzlaust fara að skira það.
Prestur:
Hún Sigriður, ennþá eitt,
ekki verður henni leitt,
hrúga krökkum hreppinn i,
hún fær aldrei nóg af þvi.
Mýrdal um prestinn, gestinn,
óskirða barnið.
Margir hafa orðið til þess að
hjálpa Agli á Álafossi við gamla
kvæðið um prestinn, sem ekki
nennti að skira barnið, en var
óðfús til fararinnar, þegar hann
frétti hvalrekann. — Kvæöið er
eftir Jón Mýrdal og birtist i kvæða-
bók hans Grýlu, sem út kom á
Akureyri 1873, eða fyrir sléttri öld.
Þar heitir það: Ýmsir eiga högg i
annars garði. Þetta er langt kvæði
og mikil saga, alls 49 erindi. Jón
Mýrdal var merkilegt og afar vin-
sælt alþýðuskáid, þótt ekki þyki
sögur hans og kveöskapur miklar
bókmenntir. — Hér skal nú kvæðið
birt allt mönnum til upprifjunar og
skemmtunar.
Skárra er það skaðræöið,
skilið ættuð bæði þið,
harða refsing helzt að fá
og hýðast næsta þingi á.
Bóndi:
Hún Sigriður min sagði mér
séra minn, að biðja þér
að skjótast sér til skemmtunar
skira barnið sitt okkar.
Prestur:
Ekki fet þú færð mig til
að fara i þessum manndrápsbyl.
Barnið getur beðið enn,
betra veður kemur senn.
Hefur ekki þú hjá þér
það, sem greiða ætlar mér?
Vösum það ef átt þú i,
ég skal taka strax við þvi.
Bóndi:
Hún Sigriður sagði að,
svo ég orðrétt beri það,
að barnið væri veikt og rýrt,
hún vildi þvi það yrði skirt.
bóndann,
Prestur:
Lifa heytolls lömbin min,
sem lét ég reka heim til þin?
Ef þú drepur þau úr hor,
þig skal ég finna i vor.
Bóndi:
Ef að fjörið drengsins dvin,
drottinn tekur hann til sin.
Hrósi þvi nú hver sem vill,
hún Sigriður min verður ill.
Prestur:
Verður ill, þess von til er,
veika barniö ef að fer
herrans til i himininn,
hún er skárri gikkurinn.
Ykkur hef ég einatt bent,
uppi i stólnum sveittur kennt
marga ljósa lærdómsgrein:
likt er það og berja i stein.
Glæpaveginn gangið þið,
gleymið öllum kristnum sið,
Að helgum dómum gerið gys,
gangið svo til helvitis.
Bóndi:
Heyrðu prestur, þarna þér,
það vill Sigriður og mér,
skulið nú sem skjótast þó
skira barnið ef þaö dó.
Prestur:
Þú ert heimskur, hún er skarn,
hafi skollinn þetta barn.
Fari ég þessa ferð með þér,
feigðin kallar vist að mér.
Nú er engum úti vært
eða milli bæja fært
Ætti ég fara að elta þig
einmitt til að drepa mig?
Barnið getur beðið, senn
batnar veðrið, segi ég enn
Ef þú hættir ekki fyr,
eflaust rek ég þig á dyr.
Sunnudagsblað Tímans
545