Morgunblaðið - 03.05.2004, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. MAÍ 2004 23
umsjónarmaður bekkjarins og oft
talsmaður hópsins þegar við þurftum
á slíku að halda.
Íslensk tunga var honum hjart-
fólgin, rím og stuðlamál hinnar ís-
lensku ferskeytlu hafði hann mjög
vel á valdi sínu, var fljótur að kasta
fram vísu þegar tækifæri gafst.
Sennilega var það seinasta vísan
hans sem hann flutti okkur fáum
dögum áður en hann lagðist bana-
leguna. Sú vísa var full af tilhlökkun
og bjartsýni og hljóðaði þannig:
Ef þú lætur vorsins vinda
verma okkar hug og sál,
Austurlandsins eygjum tinda
eftir næstu sumarmál.
Það var lítið mál fyrir Óla Kr. að
töfra fram lengra kvæði, ef á þurfti
að halda. Hann hafði góða söngrödd
og var hrókur alls fagnaðar á góðum
stundum bekkjarfélaganna. Of sjald-
an hittumst við að máli, enda vík milli
vina. Þó reyndum við, ekki síst hin
síðustu ár, með hjálp símans að hafa
nokkurt samband.
Með fáum, fátæklegum orðum og
þakklæti í huga vil ég minnast sóma-
manns og góðs félaga sem genginn
er.
Innilegar samúðarkveðjur vil ég
flytja hans nánustu og veit að ég
mæli þar fyrir munn fleiri úr sameig-
inlegum vinahópi.
Ingimar Sveinsson.
Það ríkti eftirvænting í nemenda-
hópnum utan við Kópavogsskóla 11.
september 1952. Nýtt skólaár var að
hefjast og haustvindar léku um
vanga. Þetta var einn af hamingju-
dögum lífsins. Tilhlökkunin snerist
ekki síst að því að líta nýja kennara
augum. Við sem þá vorum í svo-
nefndri yngri deild skólans og þarna
stóðum vissum að í hópi hinna nýju
kennara væri ungur, nýútskrifaður
kennari, Óli Kr. Jónsson, sem hafði
þá þegar kennt eitt skólaár vestur á
fjörðum áður en hann hélt til kenn-
aranáms.
Undirrituðum varð starsýnt á
þennan nýja kennara. Hann var
hvatur í hreyfingum en þó rólegur í
fasi og sérlega snyrtilegur til fara.
Fljótt fór gott orð af þessum nýja
kennara og nemendahópurinn veitti
honum viðurkenningu sína, þá við-
urkenningu sem er nauðsynlegur
lykill fyrir hvern kennara að starfinu
sem lífsstarfi – enda átti Óli Kr.
Jónsson eftir að gera kennarastarfið
að ævistarfi sínu á vettvangi Kópa-
vogsskóla.
Óli Kr. var kennari við Kópavogs-
skóla í 12 ár en var þá kallaður til
frekari ábyrgðarstarfa og ráðinn yf-
irkennari 1964. Árið 1977 tók hann
síðan við skólastjórastarfinu, fyrst í
veikindum skipaðs skólastjóra,
Magnúsar B. Kristinssonar, og var
síðar fastráðinn – og gegndi því
starfi þar til hann fór á eftirlaun árið
1990. Eftir það var Óli Kr. trúnaðar-
maður Námsmatsstofnunar á sam-
ræmdum prófum í Kópavogsskóla.
Óli Kr. Jónsson var farsæll í störf-
um sínum, trúr þeim verkefnum sem
honum voru falin, vandvirkur og
heiðarlegur. Undirritaður þakkar
Óla Kr. Jónssyni samfylgdina og fyr-
ir margháttuð störf í þágu Kópa-
vogsskóla og sendir börnum hans og
afkomendum samúðarkveðjur.
Ólafur Guðmundsson,
skólastjóri Kópavogsskóla.
Vænglétta vorgola,
viltu bíða mín
og leiða mig þangað,
sem ljósbjarminn skín?
(Hulda.)
Það hefur verið venja í skólum
landsins að heilsast að hausti og
kveðjast að vori ólíkt því sem algeng-
ast er í lífi mannfólksins. Óli Kr.
Jónsson fyrrverandi skólastjóri
Kópavogsskóla var trúr þessari
skólavenju og kvaddi þegar vorgolan
var að byrja að verma vangana. Lífs-
saga Óla var samofin sögu Kópa-
vogsskóla í hálfa öld. Mismikið að
vísu og seinustu 13 ár kom hann að-
eins þangað til að taka þátt í mann-
fagnaði eða til þess að hafa eftirlit
með samræmdum prófum 10. bekkj-
ar.
Þegar Kópavogsskóli fagnaði 50
ára afmæli sínu í janúar 1999 hafði
Óli samið kvæði sem tileinkað var
skólanum. Eitt erindið hljóðar svo:
Sjáið vítt af sjónarhóli,
setjið markið hátt með glans.
Mikið getur góður skóli
gefið börnum þessa lands.
Vernda skal þann veika gróður
sem vantar hlýju, óttast kal.
Æskufólkið Íslands sjóður
ætíð stuðnings njóta skal.
Kvæðið allt endurspeglar hugsjón
Óla og góðan hug hans til skólans
jafnframt því að gefa góða mynd af
því hversu hagmæltur hann var.
Við Óli áttum samstarf í Kópa-
vogsskóla í 20 ár, þar af lengi sem
stjórnendur hans. Hann skólastjóri
og ég yfirkennari. Hann vann störf
sín af trúmennsku, metnaði og vand-
virkni. Hann var afburða íslensku-
maður og listaskrifari og kenndi þær
greinar lengst af. Honum voru einn-
ig falin trúnaðarstörf utan skólans
og stóð vel undir þeirri ábyrgð sem í
þeim fólst.
Hér fyrr á árum þegar tíminn virt-
ist meiri en í dag var algengt að
starfsmenn skólans gerðu sér daga-
mun og eins og fram kom hér að
framan var Óli vel hagmæltur. Sá
hæfileiki hans naut sín vel við margs
konar tækifæri. Hann var ekki í
neinum vandræðum með að kasta
fram stökum. Þær eiga það sameig-
inlegt að lýsa því að maður er manns
gaman og að Óli hafði ágætis skop-
skyn og var næmur fyrir augnablik-
inu. Vísnasafn skólans frá fyrri árum
er skemmtileg heimild um þann anda
sem ríkti í hópnum þegar menn tóku
í spil í frímínútum og skelltu sér í
ferðalög sér til upplyftingar og töl-
uðu ekkert síður saman í bundnu
máli en óbundnu. Það vakna margar
góðar minningar við lestur á þeim og
þegar Óli hélt upp á sjötugsafmælið
gafst tækifæri til að rifja þær upp
fyrir hann.
Óli taldi skynsamlegt að láta af
störfum fáum árum eftir að honum
var það heimilt samkvæmt reglum
þrátt fyrir að starfsorkan væri næg.
Hann hafði þann sið að senda af-
mælis- og jólakveðjur í bundnu máli
og nokkrum árum eftir að hann lét af
störfum sendi hann þessa vísu með
jólakveðjunni:
Ennþá tórir ofan jarðar
afturbatamaður.
Saknar gamall sinnar hjarðar
sæll er þó og glaður.
Óli hafði nóg fyrir stafni eftir að
hann lét af störfum. Hann var alltaf
að dytta að heimili þeirra Eyglóar og
heimilum strákanna enda ágætlega
laginn við slíkt. Hann færðist heldur
í aukana í félagsmálunum og var
áfram sprækur og sporléttur. Hann
fékk aukið hlutverk í heimilishaldi
þegar Eygló missti heilsuna á góðum
aldri. Eygló vann í Kópavogsskóla í
mörg ár sem matráður kennara og í
fleiri störfum. Hún gerði á þeim tíma
stundum góðlátlegt grín að því hvað
Óli væri óduglegur við húsverkin en
hann sýndi það þegar á reyndi að
hann kunni ýmislegt fyrir sér og gat
endurgoldið með ýmsu móti það sem
hann hafði þegið. Hann var í eðli sínu
bjartsýnn og jákvæður, en raunsær,
og í eina skiptið sem einhverrar
svartsýni gætti í jólaboðskap hans
var árið sem Eygló lést. Samt sér
hann líka birtuna framundan:
Skammdegis nætur skuggi þrár
skyggir nú fold og sæinn.
Breiður er kólgubakki grár
en brátt fer að lengja daginn.
Þegar hann tók við hlutverki eft-
irlitsmanns með samræmdu prófun-
um í Kópavogsskóla fékk hann nafn-
bótina Vorboðinn ljúfi. Komu hans
var fagnað og alltaf með sama grín-
inu um að við værum löngu búin að
taka upp prófin, setja svörin á glær-
ur og þetta tæki enga stund! Hann
hélt áfram að gauka að okkur vísum
sem við biðum alltaf spennt eftir og
eru geymdar samviskusamlega. Vor-
ið 2003 orti hann m.a. þessa vísu:
Mín er sól í sæ að hníga
senn ég geri langþráð hlé.
Eitthvað sjaldnar mun ég stíga
inn í þetta menntavé.
Hann reyndist forspár. Sól hans er
hnigin til viðar og í stað þess að hitta
hann í prófunum sem hefjast í dag
fylgjum við honum síðasta spölinn.
Við sjáum ekki framar Vorboðann
ljúfa ganga hér um sali.
Vísan í inngangi þessara kveðju-
orða er fyrsta vísan í kvæðinu Vor-
nótt eftir skáldkonuna Huldu. Þótt
af nógu sé að taka eftir Óla sjálfan,
sem átti mörg eftirlætisskáld og
hafði unun af því að lesa ljóð og
syngja þau, læt ég síðasta erindi
kvæðis Huldu vera hinstu kveðju til
hans:
Fljúgðu með mér þangað,
sem fjallsýnin er hæst,
vorloftið hreinast
og himinljósið næst.
Við sem störfuðum með Óla í
Kópavogsskóla þökkum öll hans
gengnu spor og samveruna við hann.
Við minnumst Óla með hlýhug og
virðingu og sendum fjölskyldu hans
samúðarkveðjur.
Jóna Möller.
Engi, dalir ylinn fá
eftir svalar nætur.
Vetrardvali víkur frá.
Vorið skal á fætur.
(Óli Kr. Jónsson.)
Óli Kr. Jónsson, fyrrverandi
skólastjóri Kópavogsskólans, er fall-
inn frá eftir snarpa lokahríð. Með
innilegum samúðarkveðjum til að-
standenda hans látum við fylgja aðra
vísu hans sem hann kenndi okkur
ekki alls fyrir löngu:
Blómin vallar blikna, falla,
beygir þallir norðanátt.
Hvítur allur faldur fjalla.
Fer að halla sumri brátt.
(Óli Kr. Jónsson.)
Ragna Freyja Karlsdóttir
og Gísli Ólafur Pétursson.
Í dag kveð ég kæran, ljúfan vin,
stéttar- og söngfélaga.
Af þessum mæta menntamanni og
skólastjóra vissi ég að vísu, en kynnt-
ist honum ekki fyrr en árið 1997 að
ég var beðinn að stjórna kór eftir-
launakennara – kór sem Óli heitinn
var frumkvöðull að að stofnaður yrði
og ber nafnið „EKKÓ“ – Eftirlauna-
kennara kórinn.
Félag eftirlaunakennara hefur
margþætta menningarstarfsemi um
hönd, þar á meðal söngiðkun. Það
var á þessu sviði, sem kynni okkar og
vinfengi hófust, urðu harla náin og
aldrei bar skugga á.
Þegar ég kom hér að málum ásamt
konu minni sem undirleikara, var um
að ræða 12–15 manna hóp. Fljótlega
varð mér ljós grundvöllur kórstarf-
semi, sem óx upp í rúmlega 30
manna kór, þegar bezt lét. Þótti mér
og þykir of fámennt miðað við hina
fjölmennu stétt…en EKKÓ syngur
enn.
Óli var traustur, vinfastur, gjör-
glöggur, hjartahlýr, trúaður, ljúfur í
öllum samskiptum, en samtímis
ákveðinn og hreinskiptinn í sjónar-
miðum. Þá var hann einnig verkhag-
ur og smiður góður.
Hann var mikill tónlistarunnandi
og naut þess mjög að syngja, hafði
létta, blæfallega tenórrödd og söng
að sjálfsögðu í kórnum.
Gott skáld var hann og meðal
fleygustu hagyrðinga. Það var því
líkast, að allt sem fyrir augu og eyru
bar félli í ljóðstafi hjá honum og flygi
á vængjum ferskeytlunnar hnyttinn-
ar og markvissrar sem aldrei brást
að vekti fögnuð. Þannig var hann
mikill gleðigjafi, hrókur alls fagnað-
ar á mannfundum.
Þegar hann gekk inn á söngæfing-
arnar, sveif í loftinu, að Óli hefði eitt-
hvað í pokahorninu til að gleðja og
auðga. Það brást aldrei. Alltaf var
hann ferskur, frumlegur og frískur.
hraður í hreyfingum, broshýr og
hraustur. Ég man ekki eftir að sjá
hann öðruvísi en glaðan og brosandi.
En svo var það fyrir nokkru, að
óvænt og forvaralaust lá leiðin á
sjúkrahús í gjörgæzlu, bundinn
hvers kyns tækjum, meðvitundar-
laus. Þar háði hann langa, harða og
tvísýna baráttu. Málin stóðu glöggt.
Aftur og aftur héldum við að við vær-
um að missa hann.
Þegar þetta gerðist var ég sjálfur
á spítala, en fékk þó leyfi til að heim-
sækja vin minn í fylgd eins sona
hans, eiginkonu og tveggja yndis-
legra og hjartkærra afadætra. Þær
hafa misst mikið, einkum sú eldri
sem var sérstakur vinur afa.
Er ég gekk inn til hans á hækj-
unum mínum, litu hjúkrunarkonurn-
ar mig stórum augum og sögðu: „Við
þekkjum þig. Við vitum hver þú ert.
Þú komst einu sinni hingað meðvit-
undarlaus og við hjúkruðum þér á
þessari stofu.“
Við orð þeirra setti mig nokkuð
hljóðan. Hér var ég þá kominn inn á
„stofuna mína“ þar sem vinur minn
lá nú meðvitundarlaus í minn stað.
Með aðstoð eins sona hans og fjöl-
skyldu fylgdist ég náið með líðan
Óla, sem háði harða og tvísýna bar-
áttu, eins og að ofan segir. En svo
kom sá þreyði dagur að hann hreyfði
sig, opnaði augun, þrýsti hönd okkar,
kinkaði kolli og brosti gjörglöggur á
allt, sem við hann var sagt þó ekki
gæti hann enn talað.
Fagnandi þótti okkur sem við
hefðum hann heimtan úr helju. En
næsta morgun fékk hann hjartaslag,
sem í sjálfu sér var ekki undrunar-
efni eftir þau langstæðu, grimmu
átök, sem hann var búinn að þreyta.
Í návist sona sinna sofnaði hann þar
friðsömu andláti.
Ef til vill gæti ég hvað bezt lýst
Óla, minnzt hans og kvatt með
nokkrum ljóðlínum, sem ég tileink-
aði honum. Það væri þá einnig í fer-
skeytlustílnum hans, er honum lék
svo létt á vörum og leiftraði jafnan
um hann:
Ljúft er geðið, létt sem þeyr,
ljómað gleði fylli.
Óli kveður öllum meir
andans meður snilli.
Vefur óði ljúft í ljóð
listafróður, slyngur,
vekur hróður vítt um slóð
vorri þjóð og syngur.
(Jón Hj. Jónsson.)
Í dag verður hann jarðsettur frá
Digraneskirkju og mun kórinn hans,
EKKÓ, kveðja hann með söng. Þar
munu bærast næmar kenndir og við-
kvæmar, því einmitt í þessari kirkju
stóð hann á söngpalli með okkur,
þegar söngur EKKÓS var hljóðrit-
aður.
En nú er hann genginn og blessuð
veri minning hans. Sjálfur kveð ég,
kona mín Sólveig og EKKÓ með
djúpri virðingu og þakklæti.
Kæru ástvinir allir. Minninga-
heimurinn er bjartur og fagur. Lít-
um fram til endurfundanna í trúnni,
sem hann bar einnig sjálfur í brjósti.
Guð blessi ykkur.
Jón Hjörleifur Jónsson.
Glaður og reifur
skyli gumna hver
uns sinn bíður bana.
(Úr Hávamálum.)
Óli Kr. Jónsson var glaður og reif-
ur meðan hann mátti mæla. Hann
var góður vinur og félagi og gaf
óspart samferðamönnum og vinum
af fjölþættum hæfileikum sínum.
Hann var söngmaður góður og hag-
mæltur vel.
Óli Kr. var í forystusveit Félags
kennara á eftirlaunum um langt ára-
bil. Hann gegndi formennsku í félag-
inu með glæsibrag og eftir að hann
lét af henni var hann jafnan boðinn
og búinn til starfa. Hann var fulltrúi
félagsins á þingum Kennarasam-
bands Íslands. Hann átti sæti í
kjararáði og var þar öflugur mál-
svari eftirlaunafólks. Óli Kr. stjórn-
aði jafnan aðalfundum félagsins eftir
að hann lét af formennsku. Öll fé-
lagsstörf voru honum leikur einn
enda vanur störfum á þeim vett-
vangi. Þegnskapur hans var slíkur að
hann neitaði helst aldrei stjórn FKE
um að takast á hendur störf sem við
vissum að hann ynni öðrum betur.
Óli Kr. Jónsson var Vestfirðingur
að uppruna, nánar tiltekið Djúpmað-
ur. Lífsviðhorf hans og hæfileikar
áttu þar rætur. Hann var hraðkvæð-
ur hagyrðingur og nú mun skarð fyr-
ir skildi í sumarferðum Félags kenn-
ara á eftirlaunum þegar Óli Kr.
verður ekki lengur til að binda í
stuðla gleðileg atvik og kímileg. Þá
njótum við ekki oftar bjartrar tenór-
raddar hans, hvorki á fundum né í
ferðalögum. Og EKKÓ-kórinn hefur
mikils misst.
Óli Kr. Jónsson hefur kvatt
skyndilega og fyrir aldur fram. Fé-
lag kennara á eftirlaunum minnist
hans með virðingu og einlægri þökk
fyrir störfin öll. Ástvinum hans vott-
um við samúð og biðjum þeim allrar
blessunar.
Ólafur Haukur Árnason.
Það var á haustdögum árið 1996
sem það kom til tals í stjórn Félags
kennara á eftirlaunum að safna
nokkrum söngglöðum félögum sam-
an til þess að leiða söng á fundum fé-
lagsins. Raunar var það Óli Kr. Jóns-
son þá formaður félagsins sem var
frumkvöðull að þessari tillögu, sem
fékk strax góðar undirtektir. Strax í
upphafi höfðu það margir áhuga á
þessari skemmtilegu hugmynd að
hægt var að stofna raddaðan kór sem
síðan hefur lengst af starfað undir
dyggri stjórn Jóns Hjörleifs Jóns-
sonar og konu hans Sólveigar. Óli
starfaði í kórnum frá upphafi og þar
til kraftar þrutu, enda söngmaður
ágætur. Óli var góður og traustur fé-
lagi, mikill gleðigjafi í góðra vina
hópi og hafði ætíð gott til málanna að
leggja er leitað var til hans. Hann
var ágætlega hagmæltur og fljótur
að koma hugsunum sínum í bundið
mál og iðulega var hnyttnum stökum
hent á loft. Fyrir þremur árum réðst
kórinn í það fyrirtæki að gefa út
geisladisk. Diskurinn var tekinn upp
í Digraneskirkju. Á honum hljómar
einsöngur Óla í einu laginu.
Allt er breytingum háð og nú eig-
um við erindi á ný í sömu kirkju, en í
þetta sinn til að kveðja okkar ágæta
félaga Óla Kr. Hans er sárt saknað.
Við þökkum honum samfylgdina.
Mætur maður er genginn. Kórinn
sendir öllum aðstandendum Óla Kr.
innilegar samúðarkveðjur.
Rannveig Sigurðardóttir.
Drengurinn okkar,
ÞÓRÐUR WILLARDSSON,
frá Dalvík,
Kárastíg 9,
101 Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Langholtskirkju mið-
vikudaginn 5. maí kl. 13.30. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á minningarsjóð um
Þórð Willardsson við Menntaskólann
Hraðbraut.
Þórunn Þórðardóttir, Willard Helgason,
Birna Willardsdóttir, Kjartan Guðbergsson,
Össur Willardsson, Halldóra Smáradóttir,
Birna Kristjánsdóttir, Helgi Jakobsson,
Margrét Árnadóttir
og ástvinir.
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is