Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 5

MINNiNG
RÚNAR VILHJÁLMSSON
Fæddur 19. jan. 1950.
Dáinn 1. feb. 1970.
Bæði mér og öðrum, sem þekkt-
Um Rúnar Vilhjálmsson, brá í brún
Þegar fréttir bárust frá London
hm að hann hefði slasazt alvarlega
í keppnisför íslenzka landsliðsms
i kratitspyrnu. Hann lézt tveim
Or iögum síðar og varð harm-
ðauðí cllum, sem þekktu hann.
Lífsgánga Rúnars varð mjög
stutt, en björt eins og yfirbragð
hans allt. Rúnar var ekki hár í
toftinu, þegar fundum okkar bar
Saman fyrst. Ég fylgdist með hon-
tun taka fyrstu skrefin á kna'tt
8P.vrnuvelli. Þá strax komu í ljós
eiginleikar, sem bentu til þess, að
ítúnar ætti mikla framtíð fyrir sér
® knattspyrnusviðinu. Hann lék
•heð öllum yngri aldursflokk-
um Fram og ætíð valinn 1
keatu liðin. Hann var valinn í ungl-
mgatandslið og skömmu síðar til
a'ð leika með meistaraflokki fé
^gs síns. Og ekki leið á löngu,
bar til hann var kvaddur til að
kika með landsliði íslands.
T'’-.,tnabrautin í knattspyrnu
81 honum opin, og framtíðin
b- ’ ’; við honum, að þvi er virtist,
juibjört, en Rúnar átti aðijúka
stúdentsprófi í vor. Hann var
biiyud liins samna æskumanns, fríð
uf sýnum, kjarkmikill, sanngjarn
* dómum um menn og málefni,
Prúður, en gat þó verið hrókur
aUs fagnaðar. Það var þvi ekki að
ofyrirsynju, að Rúnar var mjög
^insæii meðal félaga sinna i fenatt-
8Þyrnunni og skólasystkina.
En nú er Rúnar Vilhjálmsson
"aPfinn á braut. Það er fátæklegra
^ öftir. Fjölskyldu hans, foreldr-
j lu _og bræðrum, votta ég samúð
1 beirra mtklu sorg.
—alf
Rúnar Vilhjálmsson er látinn.
Okkur veitist erfitt að trua þvi,
ein staðreyndin e,- óbreytanleg og
köld. Sá, sem fyrir nokkrum dög
urn gekk heill og óskertur me'3
okkur til starfa og leiks, er nú
horfinn af sjónarsviðinu.
Rúnar var lundgóður og kom
okkur ætíð til þess að líta bjart-
ari auigum á tilveruna. Við smit-
uðurnst ósjátfrátt af kímni hans
og starfsgleði. En skólinn átti ekki
hug hans allan, þótt hann hefði tek
ið þann kostinn að ganga mennta
veginn. Knattspyrnan var lians
fremsta áhugamál. í hana lagði
hann þá einbeitni og ástundun
sem hverjum þeim er nauðsyn-
legt, sem setur markið hátt. Upp-
lag og æfing lögðust á eitt og lion
um tókst að komast í fremstu
röð.
Við vorum hreyknir af því að
hafa landsliðsmann i bekknum og
þegar Rúnar var valinn til utan
ferðar í annað sinn, glöddumst
við yfír írama hans,
Tfanu er nú ekki lengur í okk-
ar 'hópi. Við þökkum honum fyrir
samveruna og vottum fjÖlskyldu
hans og vinum innilegustu samúð.
úðar.
Bekkjarbræður.
Það v»r þögull hópur, sem var
saman kominn, skömmu eftir, að
fréttin um hið sviplega fráfall vin
ar okkar, Rúnars Vilhjálmsson-
ar, hafði borizt. Við andlát hans
myndaðist stórt skarð, sem seint
mun verða fyllt.
Þær eru Ijúfar minningarnar,
sem við berum í brjós'ti frá hinum
ánægjulegu samverusíundum okk-
ar með Rúnari. Meðal okkar hafði
Rúnar alltaf verið hrókur alls fagn
aðar. Hann var gæddur miklum
persónutöfrum, sem sézt bezt á
því, hve vinahópurinn var stór.
Nokkrir okkar höfðu kynnzf hon-
uni, strax á fyrstu ’árum í barna-
skóla. Eftir því sem árin liðu
stækkaði vinahópurinn og vináttu-
böndin styrktust. Það kom strax
í ljós, hvern mann Rúnar hafði
að geyma. Hann var mjög óeigin
gjarn og virtist ætíð hafa tíma fyr
ir alla. Ef misklíð kom upp, var
Rúnar alltaf fyrstur tiíl að bæta
fyrir þann, sem minna mátti sín,
og koma á sáttum. Rúnar var mjög
glaðlyndur og viðmótsþýður, en
kæjni það fyrir, að honum rynni
i skap, var það aldrei langvarandi.
Þessi hverfulleiki lífsins hefur
sært okkur, vini Rúnars, sámm,
sem seiint rnunu um heilt gróa.
Fjölskylda hans á þó um sárast að
binda að sjá á bak þeim góða
drenig sem Rúnar var.
Við munum öll minnast Rúnars
Vilhjálmssonar sem sanns vinar.
Blessuð sé mlnning hans.
Vinír.
^lendingaþættir
5