Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 14

MINNINC
SYSTURNAR FRÁ
SUNNUDAL
Helgu, sem vinnur á borgarskrif-
stofunum. G-uðrún bjó manni sín-
um vistlegt og hlýlegt heimiii, sem
bar henni gott vitni. Þau hjónin
voru höfðingjar heim að sækja.
Tómas var hrókur alls fagnaðar
í veizlum, söngmaður góður, músik
alskur, ræðinn vel og spaugsamur
i hófi, hann var góðum gáfum
gæddur, bókhneigður og las marg
góðra bóka og hafði því frá mörgu
að segja. Tómas unni heimabyggð
sinni af alhug, enda var hann vin-
margur þar nyrðra og mun hans
verða sárt saknað af sveitungun-
um.
Nú er þessi góði drengur allur,
en spá mín er sú, að björt verði
minningin um hann í hugum vina
og vandamanna er gerst hann
þekktu, því ekki mun ég einn um
að gefa honum þann vitnisburð. —
Að hann lifði svo að iastað gat
hann enginn.
Kæri vinur og mágur. Þegar
ég kem til að standa á bakkanum
við grafarbeð þinn og h'kami
þinn er lagður í dökkan og kald-
an faðm fósturjarðarinnar, þá vil
ég frúa því, að dauðinn sé draum-
ur en lífið sannleikur, og því muni
leið þin liggja upp i daginn mikla
til Guðs sem er lífsins kjarni. Bæn
ir okkar allra fylgja þér á þeirri
leið.
í hljóðri bæn biðjum við hjón
in Guð að styrkja og blessa ekkju
hins látna, Helgu dóttur hans og
litla dóttursoninn, sem var auga-
steinn hans. Þeim mun öllum
vérða það huggun harmi gegn að
ylja sér við bjarta og flekktausa
minningu um ástvininn látna
— Farðu í friði, friður Guðs
þig blessi. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Jakob Jónasson.
f
Kveðja frá ástvinum.
Það er sem tími og eilír’ð
stundi kyr
þau augnablik, er sorgin
knýr á dyr
Svo þungbær hjarta verðui
váleg fregn,
sem vopni bitru lagt sé það
< gegn.
Þú kæri vinur, kvaddur ert
um sinn,
þig kveður fjölskyldan og
nafnl þinn.
Brynja og Guðrún Hjarðar Ver-
mundsdætur.
Brynja Vermundsdóttlr fædd 1.
janúar 1948. Dáin 1. jan. 1970.
Guðrún Hjarðar Vermundsdóttir,
fædd 18. ágúst 1946. Dáin 1. jan.
1970.
— Hve skyndilega dökkva dró
um dalinn heima. —
Það þykir sjaldnast skipta umtals
verðum sköpum í lífi þjóðarinnar,
hvernig farið er högum og háttum
afdalabónda.
Við kæran bróður kveðjum
hér á jörð.
sú kveðja er sár, én full af
þakkargjörð.
Ef að sorg í vinar brjósti bjó
þá birtu veitti hlýja þín og ró,
Þú varst svo traustur, hlýr
og hreinn í lund,
hjá þér margir áttu gleði stund.
Þín trú var sönn og hrein, í
hjarta bjó,
til hennar sóttir styrk og þrek
og ró.
Á góðri stund, við gullið
söngva mál,
þú gleði bikar réttir þyrstri sál.
Á kveðjustundu falla tár á fold,
nú færð þú hvíld, í þeirri
kæru rnold,
er söngst þú lof, um liðið
ævi slceið,
lága beðinn yermi sólin heið.
^ x—10.
t
Kveðja frá vini.
Ég kveð þig kæri Tómas
og sveit þín kveður þig,
ástvinir og allir
sem dáðu og virtu þig.
Mynd þín skal mér Ijóma
um allan ævistig.
Jakob Th. Jónsson
frá Gjögri.
Oft virðist svo sem hinn hraði
straumur nútímans verði þess tæp-
ast var, að til hans nái ein líftaug
þeirrar heildar, sem kölluð er þjóð-
félag.
Ég man þá tíð, að í einum slík-
um dal, sem nú liggur utan alfara-
leiðar, stóð býlið fyrr um þjóðbraut
þvera. Heiðin var þá fjölfarin milli
byggða og hjá hjónunum í dalnum
var mörgum göngulúnum greiði og
gisting veitt. Þurfti enginn að
kvíða, sem þangað náði heill hátta-
tíma.
Nú er heiðin fáfarin ferðamönn-
um, en byggðin í dalnum stendur
enm.
Sunnudalur í Bjarnarfirði ligg-
ur norður undir Trékyllisheiði og
fremst nær dalsmynninu stendur
bærinn. Þar hafa búið um aldar-
fjórðungsskeið hjónin Vermundur
Jónsson og Sigrún Hjartardótrir.
Áður hafði Vermundut búið þar
lengi með móður sinni eða fóstru.
Þótt langt sé liðið síðan leið mín
lá um þessar slóðir, eru mér minn
isstæðar og kærar margar stundir,
sem ég á yngri árum átti með þess-
um hressilega dökkbrýnda mannl,
og margan hef ég af honum þegið
næturgreiða.
Sögurnar um tilvist og búskap-
arhætti hjónanna í Sunnudal hafa
ekki borizt með brúnum fjalla.
Þar hefur þó gerzt lífssaga, sem
ekki mundi talin meðal manna
æviraun, væri hún á útsíður skráð.
Sunnudalur ber ekki yfirbragð
þeirra stórbýla, sem setja svip á
breiðar byggðir. En þar mun þó
vera með nokkurri fyrirhyggju
flest unnið, enda ekki um fárra
þarfir að fjalla, þar sem þau hjón
hafa eignazt tólf börn.
Sem að líkum lætur var þess
skammf að bíðá eftir að börnin
urðu sjálffær, að heima var ekki
verksvið nóg til að fullnægja þeirra
athafnaþrá. Fyrirheitna landið
hlaut að liggja utan þess þrönga
hrings, sem þaðan mátti sjá,
í bjarma þess sólriss, er ljómaði
yfir fjöllunum í suðurátt. Þaðan
14
ÍSLENDINGAÞÆTTIR