Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 13

Þrjú börnin höíðu tekið illkynjaða
umferðarveiki og þegar kom norð-
Ur á Bjarnarfjörðinn blés í móti
talsverður sveljandi. Mér mun seint
gieymast sú dæmafáa nærgætni,
sem Tómas sýndi við þetta tæki-
færi. Hvernig hann vakti yfir því
að geta á sem beztan hátt sinnt
þörfum smáfólksins, sem í ferðinni
var. Þá var ekki siglt beint í bár-
Una svo sem byrðingurinn þoldi.
Öllum var heilum í höfn skilað og
enginn hlaut kröm af.
Síðast ber svo fundum okkar
Tómasar saman hér í Reykjavík.
hefur hann gert leigubifreiða-
akstur að atvmnu sinni. Hárið hef-
ur gránað og árunum fjölgað en
hér er þó sami hógværí heiðurs
maðurinn á ferð og ég forðum
mætti á Djúpavík. Ef til vill var
einhver strengur brostinn, því sá
sem yfirgefur æskustöðvarnar, full
orðinn, lífsreyndur maður, dregur
þaðan ekki allar rætur óslitnar,
sízt til að gróðursetja i nýrri jörð.
En þótt mér fyndist stundum
sem nokkurs trega gætti hjá hon-
um, er hann minntist átthaganna,
fann ég þó ennþá betur, að siðan
við vorum saman heima hafði hann
spunnið nýjan gæfuþráð. Hana var
Uú hamingjusamur heimilisfað-
ir, kvæntur ágætri konu, Guðrúnu
Guðlaugsdóttur. Þau eignuðust
saman eina dóttur, sem ber hans
kæra móðurnafn — Helga — og
Óóttursonurinn — l'ómas ungi. Og
enn liðu árin, fundum okkar Tóm-
ssar bar oft saman, nú síðast fyrir
tæpum mánuði. Og svo, þaö síð-
asta sem maður heyrir um hvern
einn — helfregn.
Tómas minn, við hjónin þökk-
n*m þér allt gott frá fyrstu kynn-
tii síðustu funda. Þú kveður
hfið eins og þú hefur iifað því. —
^rengskaparmaður, karlmaður í
Sjén og raun. — Aldrei tvílráður
®é óheill. — Við burtför slíkra
^hanna er ekki harmur að kveðinn,
heldur söknuður og þökk — Enn-
Þó er það svo — eða kannski frem-
Ur nú en fyrr, að meðal þeirra,
®em hæst ber í veraldarvafstrinu,
finnur maður pkki ætíff helzt —
Þó stóru. Þið, sem mest hafið
°iisst og sárast saknið hins látna
Jtiannkostamanns — konan, dótt-
trin og litli drengurinn afabarnið.
próðir hans, systir og ástvinir aðr-
lir- Ykkur skilur hann eítir þann
dýrasta arf, sern nokkrum getur
hlotnazf — hreinan skjöld. —
Þorsteinn frá Kaldrananesi.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
t
Kveðja frá Halldóri Jónssyni og
fjölskyldu.
Kæri frændi. Þakka vil ég þér
þakka alla tryggð er sýndir mér,
fjölskyidunnar heit er þökk
til þín,
um þig, í hjarta minning
fögur skín.
Öllum þeim er sáran syrgja nú
send þú drottinn styrk í
von og trú
Láttu trúar ljósið bjarta þeim
lýsa hverja stund í sorgar heim.
Sefa tregans sorg og þerra brá,
sendu yl er verma hugann má.
Kærleiksríki guð, ó gefðu þinn
geisla-ríkan kraft í hjörtun inn.
Mót sól, á vængjum svífur
andi þinn
1 sigurhæðir, bezti vinur minn.
Þar englar bjartir beri
þig um geim
með blessun drottins inn
í friðar heim.
Halldór Jónsson
frá Asparvík.
t
Ertu dáinn kæri vinur og mágur.
Það er mér ofraun að trúa því 'að
þú sért dáinn, horfinn sjónum mín-
um og að ég fái ekki að sjá þig
framar. Hraustur og glaður kvadd-
ir þú heimili þitt að vanda á leið
til starfs þíns, stundu síðar barst
helfregnin. Hann Tómas er dáinrt.
Hann varð bráðkvaddur. Tilfinn-
ingarnar bera skynsemina ofurliði.
Hugurinn myrkvast eins og þegar
kolsvart ský dregur fyrir sólu um
bjartan dag og myrkrið steypir sér
yfir mann á all-a vegu. Hvað má
þá verða til að lýsa vinum og ást-
vinum hins látna út úr því heljar
myrkri. Vonin á orðum Krists. —
Ég lifi og þér munuð lifa. Þeim sem
þessum orðum trúa mun styrkur
veitast og verða lýst út úr myrkr-
inu. Trúa því og treysta — að
þþtt jíkaminn sé liðinn nár liíir
sálin eftir.
Témas Þ. Jénsson fæddist
á Reykjanesi i Árneshreppi, sonur
hinna merku hjóna Jóns Jörunds-
sonar og Helgu Tómasdóttur. Þau
hjón voru bæði komin af merkum
vestfirzkum ættum, gáfuðu og vel
menntuðu fólki þar um sveitir.
Tómas var því grein af sterkum
stofni, enda var hann stórbrotinn
persónuleiki og bar það með sér
að hann var af góðu bergi brut-
inn. Hann ólst upp við næg efni í
foreldrahúsum allt til fullorðins-
ára ásamt þrem systkinum sínum.
Jóni, sem bjó allan sinn aldur á
Reykjanesi unz hann lézt fyrir
nokkrum árum, Þorsteini Jafet,
sem er þekktur hér í borg, kvænt-
ur Elínu Jónatansdóttur, og Mariu
Guðbjörgu, sem er gift þeim, er
þessar Unur skrifar. Reykjanes-
heimilið var fastmótað menningar-
heimili á þeirra tíma vísu, þar sem
fornar dyggðir voru í heiðri hafð-
ar. Umhverfi Reykjaness er stór-
brotið. Tignarleg fjöll teygja toppa
sína hátt í himinblámann og lyfta
hugum manna yfir flatneskjurra.
Húnaflói er ýmist lognbjartur og
ægifagur eða hann færist i trölla
ham þegar risavaxnar öldurnar
æða hvítfextar að landi og svarra
við klettótta ströndina Þetta svip-
mikla umhverfi mun hafa að
nokkru mótað skapgerð og kjark
Tómasar, enda var hann kjarkmik
ið karlmenni.
Snemma mun hafið hafa heiílaff
hug Tómasar, enda ekki gamaii er
hann ýtti fleyi á flot og kom þá
fljótt í ljós að hann var sjómaður
fram í fingurgóma. Hann lærði ung
ur til sjómennsku hjá Eiriki
frænda sínum á ísafirði, sem
kenndi skipstjórnarmönnum.
Síðustu sumrin er Tómas dvaldi
í heimabyggð sinni var hann með
lystibátinn Nonna frá Djúpuvík, er
Djúpavík var í blóma sínum, fór
hann þá marga svaðilförina milli
Djúpuvíkur og Hólmavíkur án þess
að stejda skipi sínu á sker eða
grynningum. Eru þó víða viðsjár-
verðir álar við strendur Húnaflóa
er farið er um þá í myrkri eða
varta þoku. Grunur minn er sá, að
stundum hafi Tómas glatt sig við
reiðan sjó, en í bTjðsti þessa karl-
mennis bærðist blitt og heitt
hjarta, sem fann til með
öllum þeim sem minnimátt-
ar voru og áttu bágt. Traust
var sú hönd sem irétt var fram til
hjálpar og enginn var einn sem
átti hann að vini.
Árið 1947 fluttist Témas til
Reykjavíkur og átti þar heima síð-
an. 1948 gekk hann að eiga eftir-
lifandi konu sína Guðrúnu Guð-
laugsdóttur hina ágætustu kouu.
v-Eignuðust þau hjónin eina dóttur
13