Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 15

bárust lífca fréttir fullar af fyrir-
heitum.
Þótt fáir kunmi sfcil á dalbúans
búsifjum, er vel fyrir iþví séð, ac5
hann verði ekki ósnortinn af lífs-
leiknum sem fjarri liggur.
Tvær systur gera sinn heiman-
búnað. Kveðja pabba, mömmu og
litlu systkinin og ganga fagnandi
móti lífinu með hugann fullan af
björtum vonum.
Víst verður tómlegt í bænum
fyrst eftir að þær eru farnar, þó
að mörg glöð ungmenni séu þar
enn á palli.
En vonin um að þær stígi gæfu-
spor er foreldrunum ríkust í huga.
— Rósir sem áður prýddu heiðar-
dalinn — vonandi festa þær rætur
í frjóum reit. — Höfuðborgin
verður fyrirheitna landið.
Skuggi langnættis liggur þung-
ur og dökkur yfir útnorðursins
börnum. Ennþá er dalurinn utan
þeirra orkutauga, sem lýsa það
dimma húm. Birtan frá helgisögn
jólanna og sólarvom úr suðurgöngu
er þar sem fyrr um aldir, íólks-
ins ljómi yfir sfcuggaskýjum.
Frá dætrunum ungu berast
fregnir og kveðjur með jólapóst-
inum. Þær eiga sína gleði. í ríki
borgarinnar, þar sem skammdegi
útskagabúans er líkast fjarlægri
þjóðsögn.
Það léttir yfir brúnum dalsins.
Vetrarsólhvörf eru að baki og lang-
degið fer í hönd.
— En með þeim bjarma kemur
svo þessi sára, nístamdi fregn. —
Við fyrstu dagrenning hins nýja
árs eru bóðar dalarósirnar fölnuð
blóm.
í glöðum hópi vina og félaga
höfðu þær msétt þessum tíma-
skiptum.
Hver skilur þau rök, sem skrá
dularrún slíkra atburða á tímans
tjald?
— Hvers vegna blómin þín,
blessaði dalur? —
Þar er dapurt yfir byggð. Þó er
huggun harmi gegn. — Tvö lítil
börn — drengur og telpa, sem önn—
ur systirin, Guðrún, er móðir að,
hafa fengið athvarf þar heima.
Með mjúkum höndum og geisl-
andi brosi blárra augna, mun þeim
takast að strjúka harmatárin af
hvörmum afa og ömmu.
„Því blik í barnsins auga
er bros þitt, faðir vor.
Þess bæn er sérhver bending,
þess bæn er sérhvert spor“.
Þorsteinn frá Kaldrananesi.
f
Við æskudrauma í dalsins kyrrð og ró,
var dásamlegt, er blærinn ljúfi hló
og útsýn fögur yfir Bjarnarfjörð,
allt var dýrðlegt bæði á himni og jörð.
Þar ljúfar systur tengdu sál við sál,
er saman læriðu heilagt hænarmál
við móðurkné, hin myrku vetrar kvöld,
er mjöll og stormur höfðu í dalnum völd.
Og æskan leið við leik o.g hagnýt störf,
að leysa foreldi-anna vanda og þörf.
f brjóstum ungum ljúfsár leyndist þrá,
að litast um og heiminn betur sjá.
Er dalarósir kveðja kæra sveit,
er kveðjan ávallt tregafull og heit
um grund og engi glitra daggar tár
góðra vina skilnaður er sár.
Þó dvelduð fjarri hýrri heima byggð
til hennar báruð sanna ást og tryggð.
í dalinn iagra, dags frá önn og seim
á drauma vængjum svifuð glaðar heim.
Á æsku vori féllu blóm á fold,
þau falin eru í dökkri jarðar mold.
En sálir þeirra um alvalds undra geim
á engil vængjum svífa í dalinn hedm.
Þar vaxa ennþá hlessuð lítil blóm
við brjóst er þjást af sorgarinnar óm.
Ó, mikli guð, lát afa og öramu börn
mót öllum sorgum reynast skjól o>g vörn.
Svo bið ég guð að geyma alla þá
er gráta horfna vini, í sárri þrá.
Ó ljúfi drottinn lækna harma sár
með líkn og blessun þerra sorgar tár.
Jóhannes frá Asparvík.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
15
M