Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 11

ar. Svo stóð á, að þegar ég hafði
nýlega tekið sæti á Ailþingi 1950
fór ég í heimsókn til góðkunningja
imíns Ólafs Magnússonar skólastj.
á Klébergi á Kjalarnesi. Þegar ég
bom þar kvaðst hann hafa fyrir-
mæli um það frá Ólafi hreppstjóra
að ég rnætti ekki fara aftur án
þess að koma að Brautarholti. Fór-
um við nú þangað og var mér
Ijúfmannlega og höfðinglega tek-
ið og ræddum við Ólafur margt
um kvöldið. Þá stóð svo á, að í
þingkosningunum það ár höfðu
orðið mikil átök á milli Fram-
sóknarflokksins annars vegar og
Sjálfstæðisflokksins hins vegar
sem Ólafur fylgdi jafnan fast að
málum. Urðu langar og harðar deil
ur milli þessara flokka þegar þing
ið kom saman. Meðal annars bar
þetta allt mjög á góma milli okk-
ar Ólafs Bjarnasonar og vorum við
auðvitað mjög á öndverðum meiði.
Ólafur ræddi um þetta allt af
stillingu og hógværð, en nokkr-
um þunga. Hélt hvor okkar sín-
um hlut, enda ekki til annars ætl-
azt. Fann ég strax að Ólafur var
hreinn í lund og drengilegur maður
og ég fékk strax góðan þokka á þess
um virðulega bænda- og sveitahöfð
ingja, sem sýndi mér ókunnugum
pólitískum andstæðingi þann höfð
ingsskap og kurteisi að bjóða mér
heim til sín. Nokkrum árum seinna
fór það svo, að við urðum sam-
starfsmenn við málefni Mjólk-
ursamsölunnar og áttum samleið
um hennar málefni í einu " öllu.
Á ég um það samstarf góðar
minningar, sem og öll önnur kynni
við Ólaf hvort sem skoðanir fóru
saman eða ekki. Það yrði of langt
mál að rekja hér afskipti og störf
Ólafs að mjólkurmálum og þátt
hans í þeirri farsælu lausn, sem
þau mál hlutu að lokum eftir lang
ar og harðar deilur enda er ég ekki
svo kunnugur þeirri sögu að ég sé
fær um að segja hana. Það get ég
þó fullyrt að Ólafur lagði á það
mikinn hug, að friður og samstarf
tækist með bændum. austan og vest-
an við Reykjanesfjallgarðinn. Sá
hann réttilega í því farsælustu
lausnina enda var hann félags-
hyggjumaður og friðsamur þótt
hann gæti haldið fast á málum.
Ólafur Bjarnason var hár vexti,
fríður og fyrirmannlegur, svip-
hreinn og bjartur á brá. Hann var
glaður við hóf í hópi vina og sam-
starfsmanna og háttvísi í blóð bor-
in. Skapríkur uokkuð, en feunni vel
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
með að fara. Hann bar i brjósti
mikinn metnað fyrir hönd bænda-
ábéttarinnar og vildi hennar gengi
sem mest. Ólafur naut mikillar hylli
og trúnaðar sveitunga og samtíðar-
manna og hann brást ekki því
trausti, sem honum var veitt.
Gæfumaður mikill var hann í einka
lífi og átti farsæla sambúð við
konu sína Ástu Ólafsdóttur pró-
fasts í Hjarðarholti Ólafssonar, en
hún gerði með honum garðinn
frægan í Brautarholti í hálfan
fimmta áratug, og lifir þar mann
sinn. Eru börn þeirra fjögur á lífi
ein dóttir og þrír synir, en einn
son misstu þau, er hann var um
tvítugt.
Ég vil nú þegar leiðir skiljast
. minnast Ólafs Bjarnasonar með
þakklæti og tel mig mega gera
það einnig af hálfu þeirra fjöl-
mörgu bænda, sem notið hafa
góðar starfa hans á vettvangi hins
mikla fyrirtækis, Mjólkursamsöl
unnar, er hann átti sinn hlut í að
x’ ædd 18. ágúst 1879.
Dáin 27. júlí 1937.
*
Um aldamót síðustu Álftaver lá
sem indælis „vin“ millum sanda.
Því fjarlægðin veldur að fjöllin
svo blá
í fegurstu hillingum standa.
Þar störfuðu bændur, og starfa
þar enn.
Þar starfa í einingu konur og menn.
Hún Sigrún í Hraungerði saumaði
flík,
þótt sár væiri höndin og lúin,
hún annaðist börnin af rósemi rík
í raun var það greindin og trúin,
sem gaf henni rósemi, gaf henni
þrótt,
sem gaf henni styrk marga and-
vökunótt.
Hún barðist sem hetja þó bylur
og fönn
í bæjardyr skaflinum þrýsti,
frá verkunum þungu hún vék
ekkispönn,
þótt vorhretin gróðurinn nísti.
móta og tók þátt í að stjórna um
meira en aldarfjórðungsskeið. Við
stjórnarmenn og forátjóri samsöl-
unnar, sem sátum svo marga fundi
með Ólafi söknuðum hans á síð-
asta ári þegar harnn að eigin ósk
dróg sig í hlé. Söknuðum hins
hlýja, glaða og ráðholla manns. Nú
þegar hann er genginn til feðra
sinna er þakklæti efst í huga. Spor
Ólafs eru skvr og hrein. Hann var
drengur góður.
Ólafur var jarðsunginn að Braut
arholti að viðstöddu fjölmenni
laugardaginn 21. febrúar í mjög
fögru veðri. Svo var kyrrt þenn-
an dag undir Esjunni, að ekki
blakti hár á höfði. Sjórinn blikaði
spegilsléttur og sólim skein frá
heiðum himni á mjallarfeldinn
sem lá eins og límblæja yfir land-
inu. Slík var kveðia náttúrunnar
til hins friðsama höfðingja.
Konu hans og börnum eru hér
með færðar samúðarkveðjur.
Ágúst Þorvaldsson.
Með kostgæfni batt hún um barn-
anna sár,
ef bólgan var þráláf en fóturinn
smár.
En oft báru dagarnir unað og
•tign,
er ísland á gullklæðum stendur.
Þá gekk hún frá beði á gróðurinn
skygn,
Það gaf henni sólibrúnar hendur.
Með Halldóri bar hún þá heyið
í garð,
og hamingja beggja þeim sigurinn
varð.
í lágreista bænum var lífið svo
glatt,
við lestur á sögum og kvæðum,
þar ein var að spinna og önnur
sem vatt,
því unglingar níðast á klæðum.
Guð blessi þá móður, er bar hér
að garði,
hún bjó hér með sóma og hópinn
simn varði.
Einar J. Eyjólfsson.
11
SIGRÚN ÞORLEIFSDÓTTIR
Hraungerði, Alftaveri