Íslendingaþættir Tímans - 04.03.1970, Blaðsíða 18

Elísabet Árný Karlsdóttir
Elísabet Árný Karlsdóttir andað-
ist að Elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund 12. jan. 1970.
Hún fæddist 19. júní 1890 að
Litla-Árskógsandi við Eyjafjörð.
Foreldrar hernnar voru Guðrún Ar-
inbjarnardóttir og Karl Sigurðs-
son. Hann fórst með hákarlaskipinu
Stormi frá Fagraskógi 1897. í minn
ingu föður síns styrkti hún eftir
sinni getu Slysavarnafélag íslands
og þá aðallega Björgunarskútusjóð
Norðurlands. Eftir lát hans fluttist
Elísabet með móður sinni austur í
Þingeyjarsýslu og þar skildu leið-
ir. Þær voru þrjár systurnar er þá
lifðu. Elísabet var elzt og fór hún
í fóstur til Helga Sigurðssonar að
Hólum í Laxárdal og þar var hún
þar til hún varð fullorðin. Karó-
Ifna fór með móður þeirra, en
Soffía Marenbjörg varð kjördóttir
slra Helga Hjálmarssonar að Grenj
aðarstöðum í Aðaldal. Það var all-
títt á þessum árum að heimilin
leystust upp þá er fyrirvinnan varð
engin. og þanoig varð hér, og má
nærri geta hvort það hefur ekki
sviðið und er skilnaðarstundin
rann upp, og nú átti Elísabet að
missa, ekki aðeins föðurinn, held-
ur einnig móðurina, aðeins átta ára
gömul. Jú, alla tíð saknaði hún
móðurumhyggjunnar, sem hún
hafði kynnzt, en alltof stutt feng-
ið að njóta. Að vísu var henni
mjög hlýtt til Þorbjargar fóstru
sinnar, en móðurmissinn gat eng-
inn bætt, þannig hófst ganga henn-
ar út í lífið. Og nú er því lokið.
Um héraðsbrest ei getur
þó hrökkvi sprek í tvennt.
Þá hríðarbylur geisar
það liggur gleymt og fennt.
t
Mér komu þessar hendingar,
eftir Guðm. Friðjónsson, í hug er
ég settist niður til að skrifa nokkur
þakkarorð til þín frænka mín, nú
er vegir skiljast. Það má segja að
boðar lífsins hafi ekki gjálfrað
mjúkt þér við kinn um ævina. Nei,
þeir skullu á þér, hver af öðrum,
frá vöggu til grafar. Að vísu með
misjöfnum þunga. En þú stóðst af
þar öll lög, þar til þú brofcaðir
í bvlnum stóra seinast. Sölskins-
stundir áttirðu margar f Íífmu, og
við þær var þér tamara að dvelja
heldur én mótlætið. Þess vegna
varstu yfirleitt sátt við þitt hlut-
skipíti. í*ótt mér fyndist þú stund-
um héldur hrjúf, þá þekkti ég og
vissi áð undi bjó einlægt og hlýtt
þel, seni að vísu bezt fundu börn
og málleysingjar. Já, það var ævin-
lega ef þú -sást eitthvað aumt, þá
vildir' þú umfram allt reyna að
bætá það ef mögulegt var. Gjaf-
mildi þinni var við brugðið, ekki
bara hjá ættingjum, heldur elnnig
hjá vandalausum. Einn eðliskost
mat ég þó mest í fari þinu, en
það var fórnarlundin. Mikið furð-
aði mig oft á því hve endalaust þú
gazt fórnað þér fyrir aðra, og Þetta
var svo sjálfsagt, ekkert var
sjálfsagðara. Þótt þú giftist aldrei
né eignaðist böm, áttirðu stóra
fjölskyldu, þvi börn ættingja og
vina voru þín börn, einnig þeirra
börn og barnabörn. Börnin mín
þakka þér allt frá því fyrsta, og
einnig við hjónin. Að leiðarlokum
bið ég þér góðrar heimkomu til
ættingja og vina sem á undan eru
farnir. Trúarljós þitt lýsi þér 1
nýjum heimkynnum. Náð min næg
ir þér, sagði Drottinn.
Friður hans veri með þér.
Guðrún Jóhannsdóítir.
t
Kveðja frá Hildi Kolbeins.
. ;Nú þegaf lokið lífsins stríði er,
■ er.létt-að.minnast þess sem
áður var.
Og mér er ljúft og skylt að
þakka þér
allt það sem ævi þín til heilla
bar.
Þú vildir Öllum veita af þinni
gnótt,
og vinum þínum reyndist heil
og traust.
Þú barst í þínu hjarta helgan
þrótt
til heilla þeim er sorgin fasíast
laust.
Og mér þú færðir margþætt
störf í raun.
Þú mældir ekki í fetum sporin
þín.
Þó voru stundum rýr þín
verkalaun,
þú veittir af þeim brunni er
síðast dvín.
Nú kveð ég þig og þakka liðna
tíð,
ég þakka einnig fyrir börnin
mín.
Og bið að hugleyfð Drottins,
heit og blíð,
á himnum meti og virði störfin
þín.
J.Þ.
18
fSLENDINGAÞÆTTIR