Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Síða 1

I
ISLEHrDISrOAÞÆTTIR
Timans
11. TÖLUBL. — 3. ÁRG. FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 1970 NR. 43
EINAR PÉTURSSON
FRÁ HEYKOLLSSTÖÐUM
Fæddur 28. marz 1896
Dáinn 17. apríl 1970
Laugardaginn 25. apríl sl. var
djúpur e yðifriður staðarins að
Kirkjubæ í Hróarstungu rofinn
um stund. Vér komum þar á út-
líðanda nóni, fl'okkur manná, til
að gera hinztu kveðju meðhjálp-
arans frá kirkju hans, veita trú-
asta vini staðarins hina síðustu
jarðnesku þjónustu þar, sem hon-
um var heilög jörð. Á auðu setri
var enginn fyrri vina til að heilsa
þögulli komu, því að kynslóð þess
er farin. En Drottinn dýrðarinn-
ar lé* sólina lýsa á snjóinn. —
Fjallgarðufimi í austri var hulinn
bak við ský og' Dyrfjöiiin sáust
ekki. Og hann var þá líka horfinn
þessari veru, maðurinn, sem ung-
ur og áður leit upprisu sólarinnar
úr Tungunni, og hugsaði um það,
hvert Dyrnar opnast, sem Ijóma í
blíðri dagskomu. — Hin nálæga
fegurð á jörðu er oss sýnileg, er
vér kveðjum og minnumst, en
undrið er falið vorum bundnu aug-
um, tákn himinsins handan við
fjöllin, ríki guðs yfir sléttunni, þar
sem vonir mannsins eiga stað. Þeg-
ar Einar Pétursson sá í átt morg
unsins frá Kirkjubæ gladdist
hjarta hans í sköpun lands vors
guðs, og hugur hans leið í þakkar-
gerð um Dyrnar á fjöllunum til
hins bjarta árdegis guðs eilífðar.
í hinu ævaforna ritsaTni, sem
kennt er við Móse spámann guðs,
eru þessi víðfrægu orðin skráð:
„Drag skó þína af fótum þér, því
að sá staður, er þú stendur á, er
heilög jörð“.
Það er næsta óvenjulegt, að
unnt sé að takahverja andíega
ritningargrein, sem væri, til und-
irstöðu minningarorðanna. Að
kveðju þessa góða og Ijufa manns
er það þó svo. Lífsskilningur hans
var byggður á anda hinna fornu
spámanna, allt frá köllun Móse
til fullkomnunar Krists Með skoð-
unum hans og veruleika hins dag-
lega lífs, með trú hai.s og verkum,
var samræmið svo náið. Og vér
finnum því stað í orði guðs. —
Virðing hans fyrir lífinu var reist
á undri sköpunarinnar, bundin
versinu um, að í upphafi skapaði
guð himin og jörð, og ást hans á
fegurð náttúrunnar frumgróð-
anum, sem er lífmáttur alls hins
dásamlega vaxtar, er verður aldrei
skilinn né skýrður, nema í frum-
sköpun neista guðs anda, sem
kveikti líf á jörðu. Þeir sem skynja
líf sitt og veru þannig, finna að
vér erum hér á vegi guðs. Að líf-
ið er gjöf og ganga þess í sigur-
verki hins mikla heimssmiðs. Því
fór Einar af bljóði um ríki gróðr-
ar og allrar skepnu og hógværð
meðal mannanna. Kyrrlát ferð
hans urn lífið og hljóðlaus ganga
hans meðal vor sýndi oss mynd
þroska hans og talaði til vor um
boðskáp andans, sem í öllu og
alls staðar býr, en svo fáir finna
endranær að er dýrð heimsins,
mikilfengleg í víkjandi þætti hins
hverfula um daga vora, og svo
óumræðilega há í veikum mætti
mannlegs vilja, þegar skyggnzt er
í djúp hugans.
„Drag skó þína af fótum þér því
að sá staður, er þú stendur á, er
heilög jörð“. Aldrei höfum vér lif-
að þessi fleygu orð af svo gefnu
tilefni sem við útför Eina”s Péturs
sonar í Kirkjubæ. Hvergi gekk
hinn hljóðláti maður af dýpri
næmleik fyrir kyrrðinni en hér.
Enginn staður var honum kærari
undir himninum eða búinn helg-
ari sanni í muna hans. Hér dró
hann skó sína af fótum sér, bví
að hér var staðurinn, sem hann
elskaði og teiigdi fastar eilifa trú
hans af jörðu til himins. Heilög
jörð minninga hans og fegurstu
vona, dýrustu ti,f:nn nga <jg J-
tækrar trúar. Af frumgróða skynj-
unar þessarar ki"i<ju ailt frá
bernsku, var hin andlega urt vax-
in til fegur ;.ra bióma.
MINNING