Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Qupperneq 5

Jóhanna Halldórsdóttir
F. 21. maiz 1902.
I). 8. júní 1970.
Vorsvipur er nú að færast
yfir móðurjörð eftir drungalegan
vetur, græni svipur vorboðans,
fuglákvak og nýtt líf setur
svip á umhverfið. Blómin sem föln-
uðu í haust, er haustsvipur færð-
ist yftr, eru nú að taka við nýju
lífi, gróðurangan og ilmur vorsins
færir okkur sanninn um nýtt líf.
En mitt í þessum vorblíðudögum
er kvödd héðan úr heimi góð vin-
kona, elskuð eiginkona, tengdamóð'
ir. amma og langamma. En sú sem
þessu kalli hlýddi, var ekki van-
búin til ferðarinnar, lífsrevnslan
var henni hinn sanni skóli, sem
menntaði og þroskaði hennar ævi-
starf. Stórt og tignarlegt var hlut-
verk hennar, sem vann sitt starf í
kyrrþe.y oft við frumstæð líísskil-
yrði og ekki gengið ávallt heU til
skógar. Minningar, sagan er þráð-
ur sem gefur lífinu gildi, sem
tengir nútíð og fortíð, hinn gullni
þráður lífs, sem varðveitist gegn
um lífið og eftirskilur hugliúfar
albúin að hlúa að þeim eftir föng-
um, þótt þau vildu svo lengi sem
kraftar leyfðu búa að sínu, svo
sem við bekkium öll sem arf ‘frá
harðri lífsbaráttutíð þegar einasta
tryggingin sem til var, var að vera
svo sterkur að hann gæti treyst á
siálfan sig. Sælt er breyttum að
hvílast og góða heimkomu á sá, er
vann sitt dagsverk vel meðan dag-
ur entist.
Góður arfur er börnum þetrra
hjóna að minningu um góða móð-
Ur. guð blessi Ólafi og þeim þá
þá minningu og mýki þeirra sökn-
uð. ’
Guðrún andaðist að Hrafnistu
23. maí sl.
Vinljúf varð konu minni mörg
stund með þessari frændkoau
sinni og þökkum við bæði þá góðu
k.vnningu, biðjandi öllum ástvin-
um allrar blessunar.
Ingþór Sigurbjs.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
minningar þeirra sem eftir standa,
þegar hugsað er til liðins tírna,
sem að baki er.
Að stjórna stóru heimili, sem
stendur við þjóðbraut þvera og
er uppeldisreitur æskunnar, er
meira en margan grunar að leysa
af hendi. Að vera sannur fulltrúi
úr hópi þeirra kvenna sem kunnu
með drenglund og skörungskap
að gera meira en skyldu sína við
lífið og það sem það hefur trúað
fyrir, eins og ekkert væri s.jálfsagð
ara en að gera mikið úr litlu —
slíkt var hlutskipti þeirrar konu,
sem hér skal minnast. Á kveðju-
stund er efst í huga góðvild, glað-
værð og æðruleysi, tryggð og
traustleiki, sem með fórnfúsum
verkum mótaði mannlífsfegurð,
sem verður okkur vinum hennar
dýrmætur minningasjóður.
.Tóhanna Halldórsdóttir fæddist
að Gröf í Miklaholtshreppi 21. marz
1902. Foreldrar hennar voru Þuríð
ur Jónsdóttir og Halldór Bjarna-
son hreppstjóri í Gröf.
Æskuheimili Jóhönnu var rómað
fyrir rausnarsakp og hefur það ör-
ugglega mótað lífsviðhorf hennar.
Þar var mannmargt heimili sem
mikils þurfti með, glaðværð syst-
kinanna og gestrisni húsráðenda
mótuðu hugarþel barnanna sem við
þann arin ólust upp, Bærinn stóð
við þjóðbraut þvera, þangað lágu
leiðir margra og mörgu þurfti að
sinna. Þrjú alsystkinin átti Jó-
hanna, sem öll eru látin, sérstak't
gæða- og myndarfólk. Systkini
hennar voru: Sigurborg, frú í
Reykjavík. Guðmundur, forseti
iðnaðarsambands íslands og Sig-
mundur arkitekt og byggingarfull-
trúi Reykjavikurborgar. Sá sem
skrifar þessar línur, telur sig mik-
inn lánsmann að hafa kynnzt og
eignast fyrir heimilisvini, Gúðm.
og Sigmund, bræður Jóhönnu. sem
voru eftirminnilegir menn sökmn
mannkosta og tryggðar. Eftir lifa
þriú hálfsystkini -Tóhönnu. Unnur,
ekk.ja Helga sál. Péturssonar sér-
leyfishafa í Gröf og .Tónatan og Sig-
urður Ólafssynir i Reykjavik. allt
sérstakt gæða- og góðvildar-
fólk.
T æsku hlaut Jóhanna sál. þá
fræðslu sem þá var tiðkuð í sveit-
um þessa lands, barnafræðslu. Við
hófleg störf heimilis síns, sem ef-
laust hafa haft þroskandi áhrif á
liana og fært henni gott veganesti
út i lifið, þroskað hana og hert,
því að á misjöfnu þrífast börnin
bezt. Sá' heimilisarin. sem tnndr
aður var í sveitum þessa lands
í byrjun tuttugustu aldarinn-
ar, hefur vafalaust gefið þeim sem
þess nutu, traust og heilbrigt vega-
nesti. Þroskað sálarlíf og heilbrigða
hugsun, sem reynzt hefur hið
trausta bjarg sem lífsstarfið var
byggt á. Hin bjarta hlið lífsins hef-
ur ávallt haft bætandi áhrif á þann
sem lífsins nýtur, þrátt fyr-
ir margt sem á móti blæs,
vonbrigði og örðugleika. Glað-
værð og hlýtt viðmót nm-
fara hjartahlýiu og trvmð,
hafa verið þeix eðliskostir sem
hjálpað hafa Jóhönnu á Eiðhúsum
í gegnum lífið. Samfara trú á þann
sem gefur okkur máttinn og dýrð-
S