Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Síða 7

MINNING
Ragnheiður Jónsdóttir
frá Broddanesi
14. apríl andaðist á sjúkrahús-
Inu á Hólmavík, Ragnheiður Jóns-
dóttir frá Broddanesi, eftir langa
íegu. Hún fæddist að Broddadalsá
18. júní 1881. Foreldrar hennar
voru hjónin Jón Guðbrandsson og
Kristín Jónsdóttir, þá vinnuhjú
þar.
Ung varð hún að fara frá for-
eldrum sínum til vandalausra og
á sveitina sem þá var kallað og
átti þar atl-æti eftir stöðum sem
hún dvaldi á í hvert skipti. Hún
fór fyrst að Hvalsá í Tungusveit til
Jóns Björnssonar frá Stóra-Fjarð-
arhorni og Þórunnar konu hans.
Þar leið henni vel, var hún þar
undir handleiðslu Margrétar dótt-
ur þeirra hjóna, síðar Ijósmóður.
Þeirrar vistar naut hún því miðui'
of stutt, þvi þau hjón létust bæði
með stuttu millibili á bezta aldri
og varð þá sveitarbarnið að hrekj-
ast til annarra. Lenti hún þá hjá
Guðjóni Guðláugssyni alþingis-
manni og Ingibjörgu konu hans.
Þar voru fyrir tvær fósturdætur
þeirra hjóna og fann sveit.arbarnið
sárt til mismunorins á atlæti sínu
og þeirra og saknaði ástúðar'og
hafði hún sitt eigið heimil, en all-
mörg hin síðari ár dvaldi hún á
heimili dóttur sinnar Kristínar og
umnns hennar Ingólfs Steinssonar
að Hólavegi 23, þar naut hún í
.ríkum mæli þeirrar umhyggju og
ástríkis, sem hún hafði vissulega
verðskuldað.
Guðrún Halldórsdóttir var alla
®vi fáskiptin, en föst fyrir og
ákveðin í skoðunum. Hún var trú-
uð kona, enda var henni í lokin
'’eitt sú bæri, að þurfa ekki að
uveljast lengi á sjúkrahúsi fyrir
dauða sinn.
Guðrún giftist aldrei, en eignað
ist tvær dætur. Guðbjörgu búsetta
I Reykjavík og Kristínu hér í Siglu
fit'ði, eins og fyrr segir. Þrátt fyr-
lr hað, >að alltaf er erfitt að skilj-
umhyggju Margrétar. Þarna d-vel-
ur hún nokkur ár og fer þaðan
að Heydalsá til Ásgeirs Sigurðsson-
ar og Guðrúnar Sakaríasdóttur.
Hjá þeim var hún fram yfir íerm-
ingaraldur og naut þar þeirrar
kennslu sem þá var krafizt, hjá
Ragnheiði Ásgeirsdóttur. Hún var
vel læs og sæmilega skrifandi og
var það óvenjulegt um stúlkubörn
sem alin voru upp á sveitinni.
Hún var söngelsk mjög og
kunni mörg lög. og sagði hún mér,
að hún hefði oft stolizt upp
að skóla, þegar Sigurgeir kennari
var að kenna skólafólkimi söng
og hlustaði hugfangin á söng-
inn og hljóðfærasláttinn og lærði
öll lögin sem þar voru sungin.
18 ára gömul fór hún vinnu-
kona að Tröllatungu til Jóns Jóns-
sonar og Halldóru Jónsdóttur
konu hans. Þar var stór búskapur
og margt hjúa og barna, og því
vinnuharka mikil árlð umkring.
Þarna var hún um nokkur ár. Síð-
an fer hún aftur að Heydal, þá
til Jóns Þorsteinssonar og Júliönu
Ormsdóttur og er þar eitt ár og
aftur þaðan að Tröllatungu eitt
ast við ástvini sína, er það hugg-
un harmi gegn, að vita að lífinu
hafði verið lifað heiðarlega og i
fullri sátt og samlyndi við sam-
borgarana. Þannig var líf Guðrún-
ar Halldórsdóttur, hún skuldaðl
ekki neinum neítt.
Mér koma í hug þessar ljóðlín-
ur úr kvæði Davíðs:
„Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð,
og vinnur verk sín hljóð.
Sumir skrifa í öskuna
öll sín beztu ijóð.
Blessuð sé minning hennar.
Siglufirði 1 júní 1970
Hulda Stelnsdóttir.
ár og síðan fer hún eitt ár að
Brekku í Geiradal og síðan að
Hrófá í Staðarsveit.
Árið 1909 veiktist hún hastar-
lega af barnaveiki sem á þeim ár-
um geisaði um sýsiuna og lagði
marga í gröfina. Þá var Magnús
Pétursson okkar ötuli og góði
læknir nýkominn í héraðið. Hjálp
aði hann henni að vinna bug á
sjúkdómnum. Þegar hún fór að
frískast, var hún orðin máttlaus í
fótunum og gat ekkert gengið og
sögðu húsbændur hennar hana til
sveitar, sem var Kollafjörður.
Þannig kom hún á heimili afa
míns og ömmu. Brvniólfs Jónsson
ar og Ragnheiðar Jónsdóttur á
Broddadalsá.
Mér er í barnsminni, er faðir
minn bar hana í fanginu heim frá
sjónum, alveg máttvana. Hún áttl
að fara til dvalar að Skriðnesenni
í næstu sveit, en atvikin líöguðu
því á annan veg. Þegar búið var
að bera af bátnum, hvessti á norð-
an og brimaði, og ófært var á sjó
í viku. Þegar Ragnheiður sálaða
hafði verið viku á Broddadalsá vaT
mátturinn í fótunum orðinn það
mikill, að hún gat gengið og þann-
ig hélt mátturinn áfram að fær-
ast f fæturna, að hún >gat unnið
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
7