Íslendingaþættir Tímans - 02.12.1970, Blaðsíða 20

Þuríður Magnúsdóttir
FRÁ SÚÐAVÍK
Fædd 20. ágúst 1892.
Dáia 20. október 1970.
Hinn 20. okt. s.l. andaðist á
Hrafnistu hér í borginni, merkis-
Ikonan Þuríður Magnúsdót'tir frá
Súðavík. Hún fæddis1 20. ágúst
árið 1892, og var því siötíu og átta
ára og tveimur mánuðum betur, er
hún lézt.
Foreldrar hennar voru hiónin
Magnús Símonarson í Þorlákshöfn
og kena hans, Helga Jónsdóttir. Að
öðru leyti kann ég nvorki skil á
ætt hennar né uppvexti. Þuríður
giftist 22. desember 1918, Grími
Jónssyni, útgerðarmanni í Súðavík.
Þau eignuðust son einan barna
Magnús skipstjóra, sem búsettur
er í Reykjavík. Hann er kvæntur
Kristjönu Skagfjörð og eiga þau
sex börn, öli uppkomin og mikið
náms- og myndarfólk. Þau Súða-
víkurhjón ólu og upp nokkur fóst-
urbörn, en það er eins með það
Hólmfríður gift Svanbirni Frí-
mannssyni bankastjóra.
Fjórum árum síðar kvæntist
Andrés aftur eftirlifandi konu
sinni Ingibjörgu Stefánsdóttur, var
það mikið lán, því að hún reyndist
honum einstaklega vel.
Þeirra börn eru dæturnar Sig-
rún gift Má Gunnarssyni og Berg-
lind gift Össuri Kristinssyni og syn
irnir Andrés og Stefán, náms-
imenn.
Það var gott að heimsækja Ingi-
björgu og Andrés, heimiíið sér-
staklega glæsilegt og heimilisfólk
ástúðlegt og frjálsmannlegt.
Andrés var mikill félagsmála-
maður. Varð hann heiðursfélagi
margra félaga. Var hann einn
helzti hvatamaður að stofnun Ó-
háða fríkiirkjusafnaðarins og for-
maður þess safnaðar í nærri tvo
áratugi og fólst ekki lítið starf í
því. Formaður Rangæingafélags-
og ættfræðina, að mér er það ekki
nógu kunnugt til að skýra frá því
nánar.
Þótt ég kunni næsta fátt að
segja af æviferli hinnar látnu
merkiskonu, fer manni gjarna svo
ins var hann um árabil. Fyrir öll
þessi störf þökkum við, sem þeirra
nutum.
Andrés Andrésson lézt að Borg-
arsjúkrahúsinu 23. október s.I. en
föstudaginn 30. október var gerð
útför hans frá kirkju Óháða frí-
kirkjusanaðarins því musteri, sem
hann átti einn drýgstan þátt í að
reisa.
Fólksfjöldinn við jarðarförina
var slíkur, að hvert sæti var skip-
að og margir hikuðu ekki við að
standa meðan á athöfninni stóð,
því að hjartans vinur var kvadd-
ur. Ég sendi Ingibjörgu og fjöl-
skyldu og ölu venzlafólki inniteg-
ar samúðarkveðjur.
Þar sem góðir menn fara eru
Guðsvegir.
Ég mun ætíð minnast Andrésar
sem eins hins mætasta manns, sem
ég hef kynnzt.
H.Þ.
við leiðarlokio, að margt kemur í
hugann, löngu liðnir atburðir stíga
fram úr rökkri minninganna í 1
skærara Ijósi en fyrr, og líða yrir
líkt sem myndir á tjaldi. Viðkynn-
ing okkar frú Þuríðar var ekki
mikil, en það lítil hún var, var
hún einkar ánægjuleg og gleymist
mér ekki. Þó að í litlu sé, sýnir sú
viökynning hvílík rausnarkona
hún var, og með hverri alúð hún
gegndi hverju því stari, sem hún
tók að sér.
Haustið 1957 bar svo til, að mér
lá að flytja búferlum fjrá Bæjum
á Snæfjallaströnd vestur yfir Djúp
ið, til Súðavíkur í Álftafirði, og
takast kennarastarf á hendur við
barnaskólann þar. Um það leyti,
sem ég var ferðbúinn með fjöl-
skýldu mína og búslóð, tók hið
margfræga sjávardýr „smokkur-
inn“ upp á því að hlaupa á land
og hálffylla innsta fjörð Djúpsins,
ísafjörð. Þau gleðitíðindi allra fiski
manna ollu því, að formanni skóla
nefndar frú Þuríði Magnúsdóttur
reyndist ógerlegt að fá einhvern
af vélbátum staðarins til þess að
skreppa eftir mér og mínum norð-
ur yfir, þegar sæmilegt væri veð-
ur. Af þessu leiddi, að ég varð að
sæta einhvenri áætlunarferð Djúp-
bátsins, þótt hann ætti þá ekki, og
eigi víst ekki enn, fastan viðkomu-
stað í Álftafirði. Þetta reyndist þó
auðvelt, vegna liðlegheita útgerðar
stjórans. En þá hittist svo á, að
veður var mjög óhentugt, norð-
vestansperra með allmikili báru,
svo að með naumindum var hægt
að athafna sig í Bæjum sakir sjó-
gangs. Þegar út kom á hinn vina-
lega og lognkyrra Álftafjörð skipti
um veður til hins betra, en þráitt
fyrir það voru börn mín nokkuð
vansæl vegna sjósóftar. Allt slíkt
gleymdist þó brátt, því að frú Þur-
íður hafði vel fyrir öllu séð er að
aðkomu okkar laut. Á bryggjunni
beið vörubíll, sem flutti farangur-
20
fSLENDINGAÞÆTTlR