Íslendingaþættir Tímans - 02.12.1970, Blaðsíða 31

Baldvin og Sigfríði, þar er alltaf
tekið vel á móti gestum og af
góðum hug.
Baldvin mun hafa stundað sjó og
landvinnu jöfnum höndum og sem
fleiri hafði hann smábúskap með
til að drýgja matarforða heimilis-
ins, og seinast í sumar vann Bald-
vin fullam vinnudag. Þó að aldur-
inn færist nú yfir Baldvin er hann
þó hress og kátur og kann að
gleðjast í góðum hópi.
Ég man það er ég sá hann í
fyrsta sinn til að vita hver hann
var, er við hjónin tókum á okkur
Framhald af bls. 32.
kom, og andaðist hún árið 1942.
Eftir lát móður sinnar dvaldist Þrá
inn oft langdvölum á heimili okk-
ar í Reykholti, og varð okkur ekki
■síður kær en eigin börn.
Árið 1944 kvæntist sr. Kristinn
frændkonu sinni, Dagbjörtu Jóns-
dótíur, áður skólastjóra Hús-
mæðraskólans að Laugalandi. Er
frú Dagbjört frá Tungu í Fljótum.
Eignaðist hann enn mikið fyrir-
myndarheimili, því frú Dagbjört
er óvenjulega myndarleg og góð
kona. Er ekki einasta að hún hafi
búið manni sínum óvenju gott
heunili, heldur hefur hún reynzt
stjúpbörnum sínum svo vel að frá-
bæri má teljast. Er ég sérstaklega
vel dómbær um þetta, því eftir að
við fluttum til Reykjavíkur árið
1947, myndaðist óvenju traust vin-
átta milii heimila okkar. Hygg ég
ekki ofmæR, að hin mikla starfs-
orka sr. Kristins, sem lítillega skal
minnzt á hér á eftir, eigi að tölu-
verðu leyti rætur að rekja til heim
iiis hans.
Þau Dagbjört og sr. Kristinn
hafa eignazt tvö börn, Guðrúnu og
Stefán Reyni, og eru þau, eins og
börn hans af fyrra hjónabandi,
miklum mannkostum búin.
Þrátt fyrir margra ára samveru
okkar sr. Kristins í Reykholti,
gerði ég mér fyrst ljóst eftir að
hann flutti til Reykjavíkur, hver
hamhleypa hann var við andleg
störf.
í Dóms- og kirkjumálaráðuneyt-
inu vann hann frá 1940—1958, en
það ár var hann skipaður áfengis
Varnaráðunautur ríkisins og því
starfi gegnir hann enn. 1946—
1966, eða um 20 ára skeið, var
hann prestur Fríkirkjusafnaðarins
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
rögg og heimsóttum Ólafsfjörð,
þegar leiðin opnaðist fyrir Ólafs-
fjarðarmúlann. Og er til Ólafs-
fjarðar kom og við höfðum loks
f-undið hús Baldvins stóð hann
á hlaðinu hress og rátur og bauð
til stofu.
Ekki veit ég, hvort Baldvin,
vinur minn er hrifinn af því,
sem ég hef hér að ofan párað um
hans merka áfanga á ævibrautinni,
því að það mun ekki að skapi hans
að láta bera á sér eða því er hann
hefnr starfað.
Ævi hans mun lík ævi þeirra
í Ha/narfirði og reyndist þar sem
annars staðar afburða vinsæli. Er
hann talinn með allra fremstu
ræðumönnum i prestastétt. En
samhliða þessum föstu störfum,
sem nefnd hafa verið, komst
hann ekki hjá að taka þátt í ýmiss
konar félagsstarfsemi. Hann var
t.d. stórtemplar í Stórstúku ís-
lands frá 1941—1952 og síðan í
framkvæmdanefnd hennar. Os sök
um starfa sinna að bindindismál-
um hér heima hefur hann verið
fuIRrúi á miklum fjölda ráðstefna
erlendis, sem um slík mál hafa
fjallað.
Margt fleira mætti nefna um
störf sr. Kristins, sem sanna hver
afkastamaður hann hefur verið,
skal þó aðeins minna-st á mikinn
fjölda blaðagreina, bæði um bind-
indismál og kirkjuleg málefni. En
þótt störfin séu mikil fin-nst mér
mest um vert, af hve mikilli trú-
mennsku ha-nn hefur unnið þau.
Að síðustu vi-1 ég færa honum
mínar persónule-gu þakkir fyrir
mikla vináttu á liðnum árum. Sr.
Kristni, konu hams og börnum
óska ég innilega til hamingju með
þessi merku tímamót í lífi hans.
Þorgils Guðmundsson.
Þegar gömul skólasystir mín
sagði mér frá því, að séra Kriist-
inn Stefánsson fyrrv. skólastjóri í
Reykholti ætti það merkisafmæli,
þegar þjónar hins opinbera h-afa
lokið starfsævi sinini, þá kom mér
tl hugar sá prestur, sem kannski
verðu-r einna langlífastur hér á
lándi, séra Jón Prímus. '
Við þessi tvö, sem um séra Krist
inn ræddum, erum úr þeim hópi
nokkur hundruð nemenda, sem
nám stundaði 1 Reyklholti á þeim
manna er stritað hafa fyrir sér og
sínum, til sjós eða lands í smábæj-
um og þorpum þessa lands, þessir
hljóðlátu dugnaðarmenn, er hafa
byggt upp og búið 1 haginn fyrir
komandi kynslóðir.
Vonandi eigið þið hjónin að
Kirkjuvegi 17, eftir að dveljast
lengi enn hér meðal jkkar, svo vin
ir ykkar, sem koma til Ólafsfjarð-
ar megi enn lengi eiga von á
góðum kaffibolla í litla eldhús-
inu ykkar.
Þ. Hailfreðsson
árum, er Kristinn var þar skóla-
stjóri. Það hefur alltaf verið vanda
verk að s-tjórna heimavistarskólum
hér á landi, og misjafnt hefur ver-
ið setinn bekkurinn i því starfi.
Kristinn var skólamaður af guðs
náð Hann var ekki einræðisherr-
ann, sem allir verða að lúta, og
hlýða hans lögum vegna þess að
það eru hans iög. Nemendur
fundu, að þau boðorð sem hann
ætlaðist til að haldin væru, voru
þær reglur, sem óumflýjanlegar
eru í sæmilegu samfélagi manna.
Skólastjórinn var svo siálfsagður
aðili þessa samfélags ' Reykholti,
að það hvarf í skuggann í hugum
nemendanna, að hann var nú samt
sem áður stjórnarherrann á heim
ilinu, er hafði alla tauma í hendi
sér.
Það er aðall allra góðra verka,
hvort sem það eru hugsanir færð-
ar í búning orða og skráðar á bók,
verk gerð af 9teini eða tré. eða
sönn menntun borin fram milli-
liðalaust, að þetta virðist allt hafa
verið gert áreynslulaust. En þessu
er að jafnaði öfugt farið. Heflun
og fágun góðra hluta kostar mikið
starf. Kristinn Stefánsson var ekki
heilsuhraustur maður, og það var
skaði okkar skólamálum að hann
hvarf þar frá.
Ég hef ekki fylgzt með störfum
Kristins siðan hann lét af því að
stjórna héraðsskóla. En ég þykist
vita, að hann hafi unnið að þeim
störfum er við tóku, af alúð og
vandvirkni hins lítilláta manns. Ég
veit að hann hefur verið jafn sjálf-
sagður í sínum hópi, á sínu starfs-
sviði, eins og séra Jón Prímius var
forðum undir Jökli.
Megi séra Kristni StefánJsyni end
ast aldur og heilsa sem lemgst í
þessum sundurleita heimi.
Grímisey, 13. nóv. 1970.
Magnús Gestsson.
3!
Séra Kristinn Stefánsson . . .