Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Side 16
Sigurbjörn lézt 16. april 1971 og var
hans að nokkru getið i 61. blaði íslend-
ingaþátta (30. júli 1971). Eru þar til-
færðir meginþættir i hjúskaparsögu
þeirra hjóna og þvi minna sagt hér en
ella myndi. Þess verður þó að geta.að
hlutur Ólafiu við heimilishald og bú-
skapinn var jafnan mikill og vegna
ýmissar félagsmálastarfsemi manns
sins varð hún oft að leggja meira að
sér en e.t.v. hefði annars verið. En hún
leysti jafnan öll sin störf svo úr hendi
að til var tekið og betur varð varla
gert. bar var ekki miðað við 8 stunda
vinnudag, né 40stunda vinnuviku. Hitt
væri heldur, að nótt væri lögð með degi
ef þurfa þótti— og það aldrei eftirtalið.
Mikil gestakoma var jafnan á heim-
ili þeirra hjóna, bæði vegna þeirra
starfa, sem Sigurbjörn hafði á höndum,
og einnig vegna þess.að um Geitagil og
Hænuvik lágu þá alfaraleiðir byggðar-
lagsins i kaupstað og verstöðvar. Þá
voru hvorki komnir bilar né vegir til
að auðvelda samgöngurnar og þvi oft-
ast farið gangandi.þótt um langleiðir
væri að fara og um torleiði. En sjálf-
sagt þótti að veita öllum þann beina,
sem föng voru til.
bótt Ólafia flyttist á efri árum sinum
i nýtt umhverfi, hélt hún alltaf nánu
sambandi og tryggð við æskuslóðir og
heimahaga, enda frændgarður hennar
stór þar vestra. Meðan Sigurbjörn lifði
fóru þau hjónin jafnan vestur á hverju
sumri og stundum oftar en einu sinni
samsumars. Tengslin við ættingja og
vini rofnuðu þvi aldrei, enda þau bæði
ættrækin og vinföst eins og bezt má
vera. Og nú siðast i sumar dvaldi
Ólafia langdvölum hjá sonum sinum
og venzlafólki þar vestra. Fór vel á þvi,
að henni skyldi auðnast að halda þann-
ig iifandi sambandi við það fólk, sem
henni var hugstæðast, bæði vestra og
hér syðra.
Eins og aðrir, sem komizt hafa á
fullorðins ár, en áttu sina æsku um og
upp úr síðustu aldamótum, hafði
Ólafia kynnzt þeirri gjörbyltingu, sem
orðið hefur siðan á kjörum og háttum
fólksins, og óhjákvæmilega virkur
þátttakandi i þeirri framvindu. Svo
virtistsem hún ætti auðvelt með að að-
lagast þeim breyttu viðhorfum , sem
fylgdu i kjölfarið, enda maður hennar
áhugasamur um flest, sem hann taldi,
að betur mætti fara. Þó varð ekki hjá
þvi komizt að sakna að nokkru sums af
þvi, sem gat áður gefið lifinu sérstakt
gildi og aukna fyllingu, en er nú talið
litils virði eða einskis nýtt. Gamli tim-
inn átti lika sin verðmæti — og hugðar-
efni.
Þó að hugur ólafiu væri löngum
bundinn við heimastöðvarnar við
Patreksfjörð, þar sem æskuminningar
og meginþættir lifssögunnar runnu
saman, undi hún vel hag sinum á sið-
asta áfanganum i góðu sambýli við
dóttur sina og tengdason. Og sam-
neytið við barnabörnin og tengdafólkið
gaf þenni þá lifsfyllingu sem hún naut
heilshugar.
Siðasta árið mun hún þó hafa þráð
þau umskipti, sem nú eru orðin, þótt
hún flikaði þvi litt. Og nú hefur henni
orðið að þeirri ósk sinni — eins og
mörgum öðrum.
Ólafia Magnúsdóttir var merk kona,
sem skilað hafði góðu og miklu lifs-
starfi langrar ævi.
G.Þ.
t
,,Bognar ekki, brotnar i
bylnum stóra seinast”.
Þessar ljóðlinur koma mér I hug, er
mér var sagt lát Ólafiu Magnúsdóttur.
Það voru margir stóru byljirnir, er
skullu á henni um ævina, en hún
bognaði ekki heldur tókst á við sorgina
og erfiðleikana af stillingu og æðru-
leysi. Annars kynntist ég ekki Ólafiu
fyrr en hún fluttist til Reykjavikur, er
þau hjónin frá Hænuvik brugðu búi á
efri árum. Þá settust þau að i húsi
dóttur sinnar og tengdasonar og
bjuggu þar unz yfir lauk fyrirbáðum.
Ég ætla ekki að fara að rekja æviferil
Ólafiu. Þessar linur eiga að vera
þakkir fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari hljóðlátu og elskulegu konu.
Hvenær sem maður hitti hana, mætti
manni hlýja brosið og þægilega við-
mótið. Hún heyrðist aldrei hallmæla
neinum, heldur dró það bezta fram i
fari hvers manns er hún talaði um, og
mátti mikið af henni læra i þvi efni.
Hún var orðin þreytt og öldruð, eftir
langa og starfsama ævi. En alltaf var
hún sivinnandi i höndunum, og þær eru
ófáar litlu hendurnar og fæturnir, sem
hafa vermzt i vettlingum og sokkum,
sem hún prjónaði af einstakri smekk-
visi og gaf svo mörgum. Siðast er hún
kom til min, blessunin, kom hún með
sokka til að gefa fyrsta barnabarninu
minu og þessu fylgdi svo mikill kær-
leikur og hlýja, svona var Ólafia.
Okkur finnst kólna i kringum okkur
nágrönnunum, er við eigum ekki kost
á þvi lengur, að Ólafia liti inn til okkar,
en ég veit að henni var hvildin kær, þvi
eftir að hún missti eiginmann sinn
fyrir einu og hálfu ári, var hún tilbúin
aðfara hvenærsem var, þvi þá missti
hún svo mikið.ólafia min. viö erum hér
tvær nágrannakonur, sem kveðjum
þig með söknuði og þökkum þér alla
alúð og hlýju við okkur og okkar fólk,
er þú sýndir okkur alltaf eftir að við
kynntumst þér. Mætti heimurinn eiga
marga þina lika, þá væri vel.
Guð gefi þér góða heimkomu á fund
ástvina þinna, sem á undan voru
farnir. Guð blessi þig og þökk fyrir
allt.
Ragnheiður og Ingunn.
Helgi
Arason
Framhald af 18. siðu.
Þannig verður lif okkar auðugra að
blessun. Þess vegna ber okkur og að
þakka þeim, sem gefa okkur slikl.
A þessum kveðjudegi vil ég þakka
þér, Jonni, fyrir langa samfylgd og
góða. Þakka fyrir vináttuna,
tryggðina, hjálpsemina og þó mest
fyrir gleðina. ,,Við sátum við glaðværð
og glymstrengjaleik”. Slikt gleymist
ekki, heldur er geymt i sjóði
minninganna. Ég segi að lokum:
,,Þú varst. góðkhvergi veill né hálfur,
heill i orði og verki, sannleik trúr.
Þina götu gekkstu og ruddir sjálfur,
góður vinum, skjól og hlifðarmúr.”
Og þú kæra Ólöf og synir ykkar. Þið
hafið misst mikið. Við hjónin sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðju. Geisli samfylgdar þinnar er
slokknaður. En þó finnur þú, að ekki á
við, að sorgin setjist að völdum i huga
þinum. Ég veit, að þú þakkar, að þú
hefur i nær þrjá áratugi notið sam-
fylgdar hans. sem gerði götu þina
bjarta. Það var þin lifshamingja. Og
þú bregzt við eins og hetja, sem kann
að breyta harmljóði i sigursálm.
Þú varst ætið Sigurjóni samhent,
varst hinn tryggi förunautur, er leiddir
birtu og gleði i lif hans og barna ykkar.
Við.vinir þinir, vonum og biðjum, að
þér veitist umbun þessa. Og vitum þó,
að það. sem vel er gert, ber umbun i
sjálfu sér Við biðjum.að þú fáir styrk
með raun. Þú átt samúð allra þinna
vina. Við biðjum. að sú samúð veiti
græðandi smyrslum i sárin.
Fjölskyldunni allri sendum við hjónin
kveðju og biðjum ykkur öllum
blessunar Guðs. Minnist þess öll, að
,,Guð er oss hæli og styrkur, örugg
hjálp i nauðum.”
Sigurður Guðmundsson,
Grenjaðarstað.
16
islendingaþættir