Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Qupperneq 2

Snjólaug Jóhannesdóttir
frá Skáldalæk
Fædtl 16/3 1888.
Uáin 13/2 1974.
Kveðja
Það hrærði barm hennar bænarmál
við brottför af ævivegi.
Hér tigin, konungleg konusál
var kölluð burt yfir dauðans ál
til ljóssins að liðnum degi.
Nú unnið er loks þitt langa strið
og lausnarstund þráð er fengin.
Það augljóst sýndi þin ævitið,
að átti þolgæði lundin blið.
Þin braut var með Guði gengin.
Þó von þin hnepptist i vetrarhjúp
og væri um tima falin,
ei beygði þinn vilja dauðans djúp
né dökku skýin við yzta núp,
þvi birtu bar yfir dalinn.
Þar lifið færði þér gleði að gjöf
er geislar himinsins skina.
Þó næddu stormar við nyrztu höf,
skein náðarljós bak við dauða’ og gröf,
sem lýsti leiðina þina.
Þú ótrauð bentir á æðri mátt,
þann andans kraft, sem vér fundum,
heima, hvort grasspretta væri góð,
hvernig búskapurinn gengi , hvernig
skepnuhöld væru o.s.frv. Hann vissi, ef
þetta gengi vel. væri von um farsæld
og öryggi hjá ibúum sveitarinnar.
Sæunn stundaði Jón af mikilli ná-
kvæmni allan þann tima, sem hann
var veikur, þrátt fyrir áfall, sem hún
hlaut, er hún handleggsbrotnaði s.l.
sumar. Frá rúmi hans vék hún ekki
fyrr en yfir lauk.
Þannig var sambúð þeirra hjóna til
æviloka, traust og vinátta. Jón frá
Klettstiu skildi sáttur við lifið og sam-
fylgdarmenn sina. Þannig er gott að
enda sitt æviskeið.
Ég færi þér, Sæunn alúðarkveðjur
minar, og óska þess, að ævikvöldið
verði friðsælt. Sonum ykkar, tengda-
dætrum og barnabörnunum óska ég
alls góðs.
Daniel Kristjánsson.
og Herra þins greindir hjartaslátt,
sem hug þinum beindi i sólarátt
á sólskins og sorgar stundum.
Hans elska gaf þér þann eld, sem brann
og yljaði mörgu hjarta.
Við barm þinn öryggi barnið fann,
þú blessaðir lúinn ferðamann
og varðaðir veginn bjarta.
Nú vinir kveðja þig vitt um sveit
og vilja hér þakkir gjalda.
t Svarfaðardal er sólin heit
og sólbráð á hjartans akurreit,
þó fold beri feldinn kalda.
Nú leið þin er greidd um lifsins svið,
þú leizt oft til þeirra stunda.
I lausnarans nálægð fannstu frið,
hann flutt hefur þig sitt hjarta
við til ástrikra endurfunda.
J.S.
Hún fæddist á Göngustöðum i Svarf-
aðardal 16/3. 1888 og voru fóreldrar
hennar hjónin Jóhannes Sigurðsson
og Jónina Jónsdóttir, búandi hjón þar
miklu myndarbúi. A þeirri tið voru
heimilin mannmörg og verkefnin
margs konar. Og má vist með sanni
segja, að þar um slóðir lægju menn
ekki á liði sinu, enda féll þeim sjaldan
verk úr hendi. Þvi að auk venjulegra
hússtarfa var við ýmsan heimilisiðnaö
fengizt ár og sið, ei sizt þar á fremstu
bæjum dalsins. En i ættum Snjólaugar
var fólk gætt fjölþættum hagleiksgáf-
um. Og svo var um foreldra hennar og
nána frændur. Þar voru smiðir á tré
og málma, spónasmiðir og rokkasmið-
ir, sem flest lék i höndum og alltaf
voru önnum kafnir i starfi heima og
heiman.
Og einn þeirra var Jóhannes faðir
hennar, er á sinni tið mun hafa byggt
flestar baðstofur i sveit sinni og öðr-
um fremur sett svip á byggð ból þar
fyrirog um siðustu aldamót. Er mér i
minni þessi hraðvirki og skemmtilegi
smiður, jafnan glaðvær og kappsam-
ur. Og slikir voru þeir bræður og
frændur fleiri, er flest verk léku i
höndum. Og vefarar þóttu þeir Göngu-
staðamenn með ágætum, og minnir
mig,að þar á bæ væru suma vetur tveir
vefstólar i gangi.
Þau foreldrar Snjólaugar bjuggu
fram til aldamóta i Göngustaðakoti, en
siðar um langa ævi á Hæringsstöðum.
Þá jörð byggðu þau upp «g bættu stór-
lega. Var þar oft mikið lif og fjör i öll-
um vinnubrögðum hins glaða og starf-
sama systkinahóps, svo á orði var
haft, þvi að oft var húsbóndinn fjarri
heimilinu við smiðar hér og þar. En
börnin urðu 9, sem upp komust.
A þessu starfsama og glaðværa
heimili ólst Snjólaug upp, var aðeins
að heiman stuttan tima við nám og
starf. En 1916 giftist hún Guðjóni
Baldvinssyni frá Steindyrum, hinum
mesta dáðadreng, syni hjónanna Guð-
laugar Sigfúsdóttur og Baldvins Jó-
hanssonar, er þá og lengi siðan bjuggu
þar. Og árið 1917 fluttu ungu hjónin að
Skáldalæk þar i sveit, þar sem þau
bjuggu i 30 ár, stórbættu jörðina að
ræktun og húsakosti, svo að segja
islendingaþættir
/