Heimilistíminn - 17.04.1975, Blaðsíða 9

— Nei, svaraði hún og nú var röddin
stööug aftur. Hún héldi á sér hita, ef hún
færi beint i rúmið með nokkrar hitaflöks-
ur og dúnsængur.
En ef pipulagningamaðurinn kæmi nú
ekki? Ég sá hana fyrir mér, sitjandi i
hnipri framan við gasofninn daginn eftir
og vissi að ég gat ekki látið hana sjá um
þetta sjálfa.
— Heyrðu hvers vegna kemurðu ekki
yfir til min á morgun? Ég hef ekki mið-
stöð, en ég skal lofa, þér vænum arineldi.
Hún hikaði. — Það er freistandi, en ég
ætti liklega að halda mig heima, ef pipu-
lagningamaðurinn.....
— Settu miða á dyrnar með skilaboðum
tilhans, um hvar þú ert. Það er ekki langt
til mfn. En ég er hræddur um að þú verðir
að hafa ofan af fyrir þér upp á eigin spýt-
ur, bætti ég við, — Ég neyðist þvi miður til
að vinna.
— Það er allt i lagi. Ég get setið og
prjónað.
— Það er þá ákveðið. Komdu, þegar þú
vilt.
Daginn eftir, þegar ég vaknaði, virtist
allur heimurinn hvitur. Það hlaut að hafa
snjóað alla nóttina, þvi alls staðar var
djúpur snjór. Venjulega hlýnar aðeins,
þegar snjóar, en nú var hvasst og það var
napurt og dapurlegt úti.
Eftir morgunverðinn kveikti ég upp i
aminum, áður en ég fór með ritvélina
fram i eldhús. Þar var hlýtt og gott út frá
gömlum viðarkolaofni. En ég átti bágt
með að einbeita mér að vinnunnni. Hug-
urinn flaug sifellt yfir til Judy Parker.
Skyldi hún koma?
Klukkan var að verða ellefu, þegar hún
kom með snjó á húfunni og poka i hönd.
Hún var hálf döpur á svip.
— Ég ætlaði ekki að koma, sagði hún. —
Ég vildi ekki tefja þig, en það var svo kalt.
— Komdu inn, ég skal taka frakkann....
Hún smeygði sér úr griðarlegum
frakkanum, tók af sér trefilinn og húfuna
og steig upp úr allt of stórum stigvélun-
um.
Ég stóð og starði. Hvilik breyting. Hún
var grönn og vel vaxin, með stór brún
augu og sitt, ljóst hár, sem vatt upp á sig i
endana. Ég starði, þangað til hún spurði,
hvort eitthvað væri að.
— Nei, svaraði ég. — Þú ert bara svo
allt öðruvisi innan undir öllum þessum
fötum.
— Jón frændi, maðurinn hennar Dóru, á
frakkann og stlgvélin. Hann er i útlöndum
núna. Ég veit að ég lit út eins og fugla-
hræða I þessu, en ég varð að finna eitt-
hvaösem gat haldið á mér hita. Mér verð-
ur svo fljótt kalt eftir flensuna.
— Farðu og seztu viö arininn, svo skal
ég koma með kaffi.
Þegar ég kom með það, leit hún bros-
andi á mig. — En hvaö þetta er fallegt
hús. Og indælis hiti. Ég er svo þakklát.
— Ekkert að þakka. Nú vona ég aö þú
hafir mig afsakaðan, ég þarf að ljúka
verki sem liggur á. En hér er nóg af bók-
um, sem þig langar kannske til að lita i.
— Ég tók með mér prjónana mína. Ég
ætla að prjóna þykka, hlýja peysu, en ég
er bara byrjandi og er alltaf að missa nið-
ur lykkjur. En það hlýtur að koma.
Ég hélt að mér tækist að einbeita mér,
nú þegar hún var loksins komin, en ég átti
i erfiðleikum. Stöðugt sá ég fyrir mér
stóru, brúnu augun. Auk þess er ég vana-
fastur og vanur að vinna við borðið i borð-
SD
9