Heimilistíminn - 17.04.1975, Blaðsíða 13

— gráðugi
hlébarðinn
LANGT suður i Afriku er eyði-
mörk sem heitirKalahari-eyði-
mörkin. Þar átti einu sinni
heima gráðugur hlébarði, sem
hét Fidi. Engum i eyðimörk-
inni var vel við hann, þvi hann
var svo slægur og tillitslaus og
var alltaf að gera eitthvað af
sér. Hann tók alltaf það mesta
og besta handa sjálfum sér og
við vatnsbólið ýtti hann hinum
dýrunum burt. Þegar hann át
kvöldmatinn sinn, gleypti
hann sjálfur besta kjötbitann,
en konan hans og börnin tvö
urðu að sitja svöng og horfa á.
Eitt sumarið var afar mikill
þurrkur. Grasið var visið og
vatnsbólið alveg þornað upp.
Moldin var sprungin og þurr
og enginn gróður þreifst.
Fólkið sem bjó i litla þorpinu
úti i eyðimörkinni, leitaði i ör-
væntingu að rótum og villtum
ávöxtum i runnunum.
Ástandið varð svo slæmt, að
mörg dýr færðu sig norður á
bóginn til að leita að vatni, en
önnur voru of máttfarin og litil
til að ferðast. Kona Fidis, Chili
hin fagra, vildi lika fara á
stúfana til að leita matar og
vatns, þvi börnin voru svöng
og þyrst. En þau urðu að vera
tvö um að veiða og gæta af-
kvæmanna og Fidi hafði aðrar
áætlanir á prjónunum.
— Biðið bara, hreytti hann
út úr sér. — Þegar Kalulu héri
og Kamba skjaldbaka verða
þróttlaus af sulti, skal ég
drapa þau og éta. Það getur
vel verið að þið fáið eitthvað
lika.
J' Meðan Fidi fór einn á veiðar, sátu kona hans og
börn eftir heima og horuðust af sulti.
13