Heimilistíminn - 17.04.1975, Blaðsíða 33

Mamma þakkaði fyrir sig, en pabbi borgaði
fyrir sig. Það var reginmunurinn.
Svo fóru þau heim og buðu öllum upp á
súkkulaðitertur, rjómatertur og randakökur.
Brauðtertur og smákökur. Lúsinda ljómaði,
amma skein eins og sól i heiði og allir voru nær
utan við sig af hrifningu.
En Dabbi beið inni i maganum á mömmu,
sem vissi ekki að hann væri að verða til.
Það var ekki fyrr en hún hætti að hafa
Lúsindu á brjósti sem hún sagði við pabba:
,,Ég skil ekkert i þvi, hvað maginn á mér er
alltaf að stækka og stækka.”
,,Ertu alveg viss um að það sé ekkert i hon-
um nema þessi matur, sem þú ert alltaf að
háma í þig?” spurði pabbi gáskafullur.
,,Það held ég nú,” svaraði mamma, en svo
fór hún að hugsa. Gat það verið, að Guð væri
svo góður, að...? Nei, það var alveg óhugsandi.
Og þó...
Það var raunar hann Dabbi, sem gerði það
að verkum, að maginn á mömmu stækkaði og
stækkaði, en ekki maturinn. Skelfing varð
mamma feit.
Lúsinda var farin að standa upp á litlu feitu
fótunum sinum, þegar mamma vissi fyrir vist,
að það væri aftur að koma litið barn.
,,Nú verðum við að nota barnaherbergið,”
sagði pabbi við mömmu.
,,Æi, nei,” sagði mamma. ,,Hún er svo litil og
það (með það átti hún við Dabba, þvi að hún
hugsaði bara um hann eins og barnið) verður
ennþá minna.”
,,Hvað viltu þá að við gerum?” spurði pabbi.
,,Nú við höfum rúmið hérna megin við mitt
rúm,” sagði mamma og með rúminu átti hún
við rúmið hennar Lúsindu og svo höfum við
vögguna við hliðina á mér.”
,,Ætlarðu þá að hafa bæði börnin hjá þér?”
spurði pabbi og var eilitið hneykslaður. Þótti
honum kannski ekki vænst um Lúsindu af öll-
um? Vænna en mömmu og ömmu og afa og öll-
um hinum. Var það ekki hann, sem var alltaf of
seinn i vinnuna, af þvi að Lúsindu leiddist svo
mikið, þegar hann fór?
,,Nei,” svaraði mamma hugsi, þvi að henni
datt skyndilega i hug, að hún væri nú of eigin-
gjörn. ,,Þú getur haft Lúsindu hjá þér, en ég
hef það (og með ,,það” átti hún við Dabba, þvi
að hún vissi ekki ennþá, að það var Dabbi, sem
var i maganum á henni) hjá mér.”
Pabbi andaði léttara. Skelfing var hann feg-
hvildu. inn að fá að hafa Lúsindu hjá sér. Hann var
taugaóstyrkur. Það er nú svona að láta skira
frumburðinn.
Þetta varð óvenjuhátiðleg athöfn, og bæði
pabbi og mamma voru hrifin. Presturinn
skirði, presturinn söng og konan hans lék undir
á orgel. Orgelið var illa stemmt og þau sungu
bæði falskt, en hátiðlegt var það samt. Lúsin
litla var orðin Lúsinda og pabbi og mamma
fóru heim með hana sem slíka. Ekki sem
Sigriði Lúsindu eða Guðrúnu Lúsindu heldur
aðeins Lúsindu, þvi að pabbi hélt henni undir
skirn og hann sagði hátt og skirt, þegar prest-
urinn spurði, hvað barnið ætti að heita:
„Lúsinda og ekkert nema Lúsinda.”.
Presturinn skirði þvi barnið Lúsindu, og
mamma þakkaði guði fyrir, að presturinn
skirði hana ekki „Lúsindu og ekkert nema.”
Þetta var góður prestur og pabbi var lika
góður pabbi, en hann vildi eignast stelpu, sem
héti Lúsinda.
Mamma huggaði sig við, að þau gætu alltaf
kallað hana Lindu siðar meir.
Mömmu langaði til að bjóða prestshjónunum
heim, en pabbi taldi það af og frá. Hann sagði
að það væri nóg að bjóða allri ættinni heim.
Pabbi var orðinn eitthvað svo skritinn frá þvi
að hann eignaðist eigin ibúð og var búinn að
borea unn meiri hluta lánanna, sem á ibúðinni
33