Heimilistíminn - 23.10.1975, Blaðsíða 14

mynd um hvernig ástandið var uppi i
honum. — Hefurðu mikla tannpinu?
— Enga. Finn ekki fyrir neinu. Hann
brosti breitt. — Ég er bara að fara i áriegt
eftirlit.
— Satt að segja! sagði ég fyrirlitlega.
— Allt þetta vesen út af engu. Kannske er
engin einasta skemmd. Karlmenn!
— Ójá, við erum dálitið skritnir. Hann
ljómaði allur. — Heyrðu. Ef engin
skemmd finnst, verðurðu að koma með
mér út og halda upp á það. Við getum
borðað hádegismat saman. Andlit hans
varð dapurlegt aftur. — Nei. Ef hann þarf
að bora, ætlast ég ekki til að þú sitjir hér
og biðir til einskis, meðan ég lið kvala-
fullan dauðdaga i stólnum.
— Hann litur bara á þetta i fyrsta sinn,
og borar svo ekki fyrr en næst, sagði ég
huggandi. — En hvað sem þvi litur, verð
ég að fara aftur á skrifstofuna bráðlega.
Mæðusvipurinn færðist yfir andlit hans
aftur. — Vertu nú svo væn að biða eftir
mér. Ég get þurft á huggun að halda.
Jæja, það lá ekki svo óskaplega á að
komast aftur á skrifstofuna. Forstjórinn
er lipur með svoleiðis.
— Ég skal biða, sagði ég við herra
Redsel-Redzél.
Stúlkan kom fram með siðasta sjúk-
lingi, roskinni konu með skorpnaðar
varir. Hún leit út fyrir að hafa orðið að
þola sitt af hverju þarna inni,
veslingurinn.
— Hvað heitir þú að skirnarnafni?
spurði ég rauðhærða veslinginn minn.
— Sveinn.
— Gangi þér vel, Sveinn.
— Takk, sagði hann og gekk hikandi
inn.
Ég sat niðursokkin i dagdrauma, það er
að segja, mig dreymdi um næsta skipti
hjá tannlækninum. Eftir að hann hefði
lokið við tönnina, mundi hann rétta úr sér
og rannsaka andlitið á mér vandlega.
Hann mundi lita i ljómandi, dökkgræn
augu min, horfa á freknótt, uppbrett nefið
og flauelsmjúkar kinnarnar. Hann kæmi
auga á mig eins og ég raunverulega var,
fegurð mina og þokka og skyndilega rynni
upp fyrir honum, að við sæjumst ekki i
heila sex mánuði. Ég sat i þungum og
fremur dapurlegum þönkum, þegar
Sveinn Redzél kom fram. Ég hafði nefni-
lega gert mér ljóst, að ég var ekki
beinlinis ofhlaðin fegurð og þokka.
— Engin skemmd! sagði hann og
ljómaði allur.
— Heppinn ertu, sagði ég mæðulega.
— Hvað er að þér?
— Ekkert. Nú þegar ég hafði gert mér
ljóst, hvað allt var grátt og leiðinlegt,
missti ég ailan áhuga á að fara út með
honum. Auk þess var hann ekki kviðinn
veslingur lengur. Hann þarfnaðist min
ekki.
— Ég held, að ég fari beint á skrif-
stofuna, sagði ég.
Hann virtist særður. — En hvers vegna?
— Þú þarft ekki á huggun að halda, er
það?
14
— Við ætlum að haida upp á, að ég er
með heilar tennur. Er það ekki notalegra
en að hugga mig?
Ég hristi höfuðið og langaði mest til að
skellihlægja.
— Þaö skyldi þó aldrei vera þú, sem
þarft á huggun að halda, sagði Sveinn. —
Komdu nú!
Hann tók handlegg minn og við gengum
áleiðis að litlu, hávaðasömu, itölsku mat-
sölunni.
Eftir að við höfðum boröað og drukkið
sitthvort glasið af rauðvini, leið mér mun
betur. Ég veit ekki hvort það var af vininu
eöa þvi aö ég hafði sagt Sveini frá óendur-
goldinni ást minni.
Hann var óskköp elskuiegur. Striddi
mér ekki. Hann sagði einfaldlega að hann
skildi þetta og vonaði, að þetta færi allt á
besta veg. Siðan spurði hann, hvort hann
mætti ekki hitta mig aftur. Ég gaf honum
simanúmerið mitt og hann sagðist ætla að
hringja eftir tvo daga.
Ég hlakkaði satt að segja til að hitta
hann aftur. Þegar hann hringdi ekki varð
ég fyrst hissa og svo vonsvikin—og loks
reið. Hann hafði notfært sér mig, þegar
hann þarfnaðist hjálpar og nú sveik hann
mig. Það skipti i sjálfu sér engu máli. Það
sem skipti máli , var að ég mundi hitta
elskuna mina á þriðjudaginn.
Þegar ég kom inn i biðstofuna, sat
Sveinn Redzél og beið eftir mér. — Mikið
er ég glaður að þú skyldir koma, sagði
hann.
Það var ég lika. Við tilhugsunina um að
liggja aftur á bak i stólnum og láta
sterkar hendur Strands tannlæknis hand-
fjatla mig.
— Gaman að sjá þig aftur, hélt Sveinn
áfram.
— Einmitt? sagði ég kuldalega.
— Ég týndi simanúmerinu þinu.
Þennan hafði ég heyrt áður.