Heimilistíminn - 23.10.1975, Side 27

feld eitt sinn að hjálpa sér að losna við
„skuggann” sinn, sem reyndist vera
andarungi að nafni Agatha, sem laðast
hafði að manninum og lét hann aldrei i
friði. Gronefeld stakk unganum í poka og
ók af stað með hann i bil sinum. Strax við
næstu gatnamót var unginn kominn upp i
kjöltu hans, en Gronefeld stakk honum
aftur i pokann. Agatha fór að brölta um i
pokanum, og datt áður en leið á löngu nið-
ur á gólf. Þá setti Gronefeld pokann i
farangursgeymsluna, en það dugði ekki,
þvi Agatha veinaði svo ámátlega, að fólk
sneri sér við og horfði ásakandi á eftir
bilnum. Gronefeld varð að hafa ungann
við hlið sér i sætinu siðustu 40 kilómetrana
og tala stanslaust við hann, þvi nú hafði
hún laðast að honum og gaf honum ekki
stundarfrið. Hann skildi kunningja sinn,
könnuðinn mætavel.
Sem betur fór, tók ung kona Agöthu i
sina vörzlu, en það kostaði hana margar
svefnlausar nætur, áður en hún gat vanið
úngann af að sofa i ruminu hjá henni.
Klaus Zeeb dýralæknir i Freiburg sýndi
Gronefeld athyglisverða hluti i sambandi
við hesta. Zeeb vissi, að hann gat komizt
mjög nálægt hrossahópi, þegar hann gekk
uppréttur, þannig að hestarnir sáu, að
þetta var maður. En ef hann skreið á fjór-
um fótum að hópnum, lögðu hestarnir á
flótta, löngu áður en hann kom til þeirra.
Það var kaldhæðnislegt að horfa á
hvemig Zeeb gat rekið hrossahópinn,
hvert sem hann vildi. Einkum var þó at-
hyglisvert, að um leið og hann stóð upp,
urðuhestarnir rólegir, og hann gat gengið
að þeim og klappað þeim. Þetta gat hann
endurtekið eins oft og hann vildi, þvi hest-
arnir virtust aldrei uppgötva, hvernig i
niálinu lá. Zeeb var þeirrar skoðunar, að
sem hópdýr á viðáttumiklum sléttum
urðu hestarnir fyrstog fremst að treysta
sjónhæfni sinni. Ef þeir eiga að biða eftir
að finna lykt til að vita, hvort hætta er á
ferðum, getur verið orðið of seint að flýja,
en þegar þeir sjá ferfætling af stærri
tegundinni, halda þeir að þar sé rándýr á
ferðog framkvæma þegar i samræmi við
það.
Hessi tilraun var liður i rannsóknunum
á að hve miklu leyti umhverfið hefur áhrif
á hegðan dýra, i þvi skyni, að finna það
hentugasta til að ræktuð dýr gefi sem
tnest af sér. Nú er komið i ljós, að
ófrjósemi fer vaxandi meðal nautgripa og
hafa visindamenn kennt tæknilegri
ffjóvgun um það. Þeir leggja þvi til, að
dýrin verði að einhverju leyti látin timg-
ust með gömlu, góðu aðferðinni. Við
ntannfólkið erum þessu auðvitað fegin,
þvi alltaf er verið að tala um að við mun-
utn geta fjölgað okkur á tilraunastofum
'nnan tfðar. Þaðerindælt til þess að vita,
ah þetta skuli þrátt fyrir allt vera bezt upp
ó gamla mátann.......
— Mér fannst þið segja, að húsið væri
aðeins steinsnar frá sjónum.
sig.
— Allt i lagi, allt i iagi, þetta eru góðir
hemlar.
— Ilefurðu aldrei heyrt minnst á
reykta sild?
' \át
— Ilvcrnig fannst þér sveppasúpan,
elskan?
fisðGE
— Gctið þið ekki þaggað niður i
krakkanum? Við heyrum ckki i sjálf-
um okkur á efri hæðinni.
deginum byrjarðu klukkan sjö.
— Ég kemst ekki dýpra, ég stend i
botni.
27