Heimilistíminn - 20.11.1975, Qupperneq 37

hertogaynjuna við hliðina á mér og skammbyssu í
töskunni, jáarf ég ekkert að óttast, sagði hún hlæj-
andi.
— Almáttugur barn, hvernig þú talar! Frú
Lonsdale hló. — Ég virðurkenni, að skammbyssa
getur komið að gagni, en hvernig svona agnarlítill
loðhundur getur verndað nokkurn, er ofvaxið mín-
um skilningi. Hvar á hún að sofa? Þú færð ekki að
hafa hund með þér inn á hótel, jafnvel þótt hann
heiti því virðulega nafni Stórhertogaynjan.
— O, hún getur sofið í bílnum. Það geri ég sjálf
lika áreiðanlega öðru hverju. Pabbi er búinn að láta
breyta framsætinu, þannig að hægt er að leggja
bakið niður og þá er komið bezta rúm. Við Fíf i lát-
um áreiðanlega fara vel um okkur þar.
— Mér heyrist það ekki vera þægilegt, sagði Nan
og renndi höndinni gegn um hrokkinkollinn á sonar-
dóttur sinni. — En ég veit vel, að þú ert fær um að
bjarga þér sjálf og ert snillingur í að bjarga þér úr
furðulegustu vandræðum, sem þú ert alltaf að
koma þér í. En það hlýtur að minnsta kosti að vera
friðsælla að vera á ferðalagi um landið, en starfa á
þessu stóra sjúkrahúsi allan daginn.
— Já, viðurkenndi Mary. — Ég hef séð mikið af
lifinu, f rá f lestum hliðum. Þetta verður tilbreyting
fyrir mig.
Það var nærri því ótrúlegt, hugsaði amma Mary,
hvernig þessi sonardóttir hennar gat ennþá elskað
lífið og mannfólkið svo mikið, eftir að hafa verið
hjúkunarkona svo mörg ár. Allt frá sextán ára
aldri, hafði ekkert annað komizt að í kollinum á
henni, en að verða hjúkrunarkona. Nú var hún
tuttuguog f jögurra ára og hafði tekið öll þau próf,
sem hægt var að taka í því starfi í Ástralíu. Allir
vissu, að hún hafði ætlað sér að fara til útlanda og
læra meira, en af einhverri óþekktri ástæðu ákvað
hún skyndilega að eyða næstu mánuðum í að kanna
sitt eigið land. Hún þarfnaðist langs leyf is og lang-
aði til að ferðast og hvað var þá betra en að aka um
Ástralíu i litla bílnum sínum með hundinn sem
ferðaf élaga?
Frú Lonsdale hafði fagnað þessari ákvörðun og
foreldrar Mary líka. Þau hefðu ekki hindrað dóttur
sina i að fara til Englands, en Mary var einkabarn
og þeim fannst indælt að hafa hana, að minnsta
kosti í sömu heimsálfu, þótt hún byggi ekki í for-
eldrahúsum lengur.
— Ertu búin að ákveða hvert þú ætlar að fara á
morgun? spurði faðir hennar og teygði makinda-
lega úr sér um leið og hann greip pípuna sína af
reykborðinu.
Mary leit niður á stóra kortið, sem lá útbreitt á
gólfinu. — Ég get eiginlega ekki ákveðið mig. Ég
held, að ég fari vestur á bóginn til að komast í
rneiri yl.
— Vestur? spurði hann hissa.
;— Já, er það ekki áttin, sem sólin fer venjulega í?
— Mér kæmi ekki á óvart, þótt þú lokaðir augun-
um og potaðir blindandi á einhvern staðá kortinu og
®kir svo þangað, sagði faðirinn mæðulega.
Það er sannarlega ágæt hugmynd, sagði hún
og hló.
— Kannski þú getir gert það enn flóknara, hélt
faðir hennar áfram.— Hér er tíeyringur snúðu þér
við og kastaðu honum yfir öxlina á þér og sjáðu
hvar hann lendir, stakk hann upp á.
— Þetta þykir mér undarleg aðferð við að leita
sér að sumarleyfisstað, sagði Nan og hallaði sér
áhugasöm áfram, þegar sonardóttir hennar sneri
sér frá kortinu. — Aldrei dytti mér í hug að fara
svona að því.
— Það gerir þessi meðfædda ævintýraþrá min,
svaraði Mary. — En nú skulum við sjá, hvar ég
hafna.
— Svo þegar þú kemur þangað, ertu vis til að
kasta f leiri tíeyringum yfir öxlina á þér til að vita,
hvert skal halda næst. Þú kastaðir of langt, hann
fór út af kortinu, vina mín.
Mary skreið á f jórum fótum eftir gólf inu og Stór-
hertogaynjan kom fast á eftir og velti fyrir sér
hvort þetta væri nýr leikur.
— Hvað skyldi yfirhjúkrunarkonan segja, ef hún
sæi mig núna sagði Mary og skreið til baka með ti-
eyringinn. — Það þarf alltaf að vera stífur, form-
legur og ópersónulegur, þegar hún er viðstödd. Þess
vegna er svo indælt að geta verið heima og verið
eins og maður á að sér. Þarna! Hvar lenti hann
núna, amma?
— Þú ferð til Cobar, staðfesti amma hennar.
Faðirinn hló.
— Já, hún vildi f rá sól og hita, og það er nóg af þvi
þar.
— Þar er áreiðanlega dásamlegt lof tslag á þessum
árstima, sagði Mary, sem þegar tók upp vörn fyrir
þennan óþekkta stað fyrir vestan. — Þar er miklu
hlýrra en hér. Settu meiri brenni á eldinn, pabbi,
meðan ég athuga, hvað það er langt til Cobar. Hún
skoðaði kortið gaumgæf ilega, en kinkaði síðan kolli
— Svona 65 mílur.
— En þú getur ekki ekið alla þá leið á einum degi,
sagði faðir hennar ákveðinn.
— Þaðtekur mig kannske heila viku. Ég stansa alls
staðar sem mig langar til þess. Ef til vill hitti ég at-
hyglisvert fólk og þarf að hlusta á ævisögu þess.
hún leit upp, þegar móðir hennar kom inn með te-
borðið. — Nýbakaðar bollur, húrra!
Sybil Londsdale andvarpaði. Þessi dóttir hennar!
Hún var ennþá mjög falleg kona, en Mary, sem var
rauðhærð, freknótt og með stóran munn, gat alls
ekki kallast falleg. Sybil var iétt og kvenleg í
hreyfingum og hafði árum saman reynt að kenna
dóttur sinni svipaðar hreyfingar. En tvær vikur á
sjúkrahúsinu, þar sem Mary vann, höfðu fært henni
heim sanninn um sitt af hverju. Mary í hvita,
smekklega hjúkrunarkonubúningnum, var allt
önnur manneskja en frjálslega unga stúlkan, sem
fékk sér gönguferðir í garðinum á náttfötunum, eða
veltist um grasf lötina með hundinum. Já, þetta var
eiginlega furðuleg stúlka. Alltaf hafði hún verið
dugleg að bjarga sér sjálf, en steypti sér út í hvað
sem var og var aldrei hrædd við neitt. Hún varð að
viðurkenna að faðir hennar hvatti hana fremur en
hitt í því síðarnefnda, en það var enginn efi á að
Mary var ung kona, sem gat bjargað sér sjálf og að
því leyfi var hún gjörólik móður sinni. Sybil Lons-
Framhald
37