Morgunblaðið - 01.02.2004, Síða 18

18 | 1.2.2004
L
jó
sm
yn
d:
G
ol
li
Aðgengi að læknum
„Ég hringdi í ein fimm skipti á aug-
lýstum símatíma en náði aldrei í gegn
til læknisins. Þá gafst ég upp.“
„Það þurfti að hringja á ákveðnum
degi til að fá tíma í næsta mánuði.
Reyndi í þrjá mánuði en annaðhvort
náði ég ekki að hringja á réttum tíma
eða það var orðið fullpantað þegar ég
náði sambandi.“
„Mér var vísað á Læknavaktina eða
neyðarmóttöku Landspítalans, það
væri ekki hægt að fá heimilislækni í
mínu hverfi.“
„Ég þekki ekkert annað en skjót og góð
viðbrögð við að fá tíma hjá læknum, ég
er reyndar búin að vera hjá þeim sömu
árum saman og þekki þá þar af leið-
andi.“
Svona eru svörin mismunandi þegar fólk er spurt hvernig því gangi að fá tíma hjá lækni. Það sama kemur í ljós þegar málið er skoð-
að nánar. Óvíða í heiminum eru eins margar leiðir opnar fyrir fólk til að komast til læknis. Við höfum fleiri lækna en flestar þjóðir.
Á Norðurlöndum eru til dæmis aðeins Danir með hlutfallslega fleiri lækna en við. Því til viðbótar kemur að Íslendingar leita ekki
sérlega mikið til læknis, meira að segja þótt miðað sé við Bandaríkin þar sem læknisþjónusta er ekki niðurgreidd eins og hér. Samt
eru margar stíflur í kerfinu og oft getur verið tafsamt að fá tíma, sérstaklega hjá sérfræðingum. Fyrir því eru ýmsar ástæður. Erf-
iðleikar við að fá tíma eru heldur ekki einu skýringarnar á því að margir fresta heimsóknum til læknis eða hætta við þær.