Morgunblaðið - 22.07.2004, Síða 28

MINNINGAR
28 FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Tengdafaðir minn,
Guðmundur Magnús-
son, lést nokkuð
skyndilega hinn 13. júlí
síðastliðinn. Það er
skrýtin tilfinning að hann sé allt í
einu horfinn úr þessari jarðvist. Nú
verður ekki lengur hringt úr Hlíðar-
hjallanum í Guðmund til þess að
spjalla um daginn og veginn. Það var
um sumarið 1970 er við hittumst
fyrst. Þá kom ég til að heimsækja
dóttur þína hana Önnu Heiði, sem
síðar varð svo kona mín. Á milli okk-
ar tókst strax mikil og góð vinátta
sem átti eftir að standa yfir í 32 ár. Þú
fórst með mig í ökuferð upp í Atlavík
og síðan út í Hjaltastaðarþingá, sem
var sveitin þín. Þar fæddist þú á bæn-
um Hjartarstöðum og ólst þar upp.
Fyrir neðan bæinn rennur áin Gilsá.
Þar kenndir þú mér að renna fyrir
lax og sýndir mér að til væru fleiri
fisktegundir en þorskur og ýsa. En
ég þekkti ekki annað á þessum árum.
Drengirnir mínir eiga einnig góðar
minningar um þig og Gilsá enda vildi
sonur minn og nafni þinn fara þangað
og dreifa rósum þar eftir að þú hafðir
kvatt okkur. Þar fannst honum hann
eiga bestu minningarnar um þig og
þar vissi hann að þér leið alltaf vel.
GUÐMUNDUR
MAGNÚSSON
✝ GuðmundurMagnússon
fæddist á Hjartar-
stöðum í Eiðaþinghá
6. desember 1922.
Hann andaðist á
sjúkrahúsinu á Egils-
stöðum 13. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Egils-
staðakirkju 20. júlí.
Þú varst vel mennt-
aður, lærður múrara-
meistari, búfræðingur
frá Hólum og handa-
vinnukennari frá Hand-
íða- og myndlistaskól-
anum.
Þegar þú og þín
elskulega kona, Aðaldís
Pálsdóttir, tókuð þá
ákvörðun að setjast að
á Egilsstöðum var öll-
um ljóst að þar fór mað-
ur kraftmikill með góða
menntun og tilbúinn að
takast á við verkefnin.
Guðmundur var strax
mikill athafnamaður, hann var alls
staðar í fararbroddi í sínu bæjar-
félagi. Hann var meðal annars kenn-
ari, hann átti fyrstu traktorsgröfuna í
bænum, stofnaði Rörasteypu Egils-
staða, Plastiðjuna Yl og var oddviti
og sveitarstjóri til margra ára. Hann
var einnig stofnandi að byggingar-
félaginu Brúnás og með áræði sínu
sem sveitarstjóri barðist hann fyrir
borun eftir heitu vatni sem yljar Eg-
ilsstaða- og Fellamönnum enn í dag.
Þú varst mikill gleðimaður, á öllum
þeim ráðstefnum og fundum sem þú
sóttir varst þú alltaf í brennidepli
með mannskap í kringum þig og þá
var mikið hlegið. Ég get ekki lokið
þessu öðruvísi en að segja hvað okk-
ur svilunum þótti gaman að koma
með þér í bílskúrinn þinn, þar var oft
glatt á hjalla.
Elsku Dísa, þinn söknuður er mik-
ill, þú stóðst þig frábærlega vel og
hlúðir vel að þínum manni í hans
veikindum. Votta ég þér og þínum
börnum mína dýpstu samúð.
Reynir Sigurðsson.
Það var fyrir 33 árum að fundum
okkar Guðmundar Magnússonar
tengdaföður míns bar fyrst saman.
Ég var að gera hosur mínar grænar
fyrir elstu dóttur hans og kveið dálít-
ið fyrir að hitta þennan mann eins og
ekki mun ótítt um unga menn í þeim
sporum. Þær áhyggjur reyndust
óþarfar. Strax tók hann mér af þeirri
hlýju og gæsku sem ég hef alla tíð
síðan mætt af hans hálfu. Hann hafði
áhuga á fólki og því sem það var að
bjástra við. Bakgrunnur hans var
fjölbreyttur. Hann var fæddur að
Hjartarstöðum í Eiðaþinghá í torf-
baðstofu og í raun inn í íslenskt
sveitalíf eins og því hafði verið lifað
öldum saman. Hann missti föður sinn
barn að aldri og ólst upp hjá móður
og systkinum við kröpp kjör á ís-
lensku sveitaheimili eins og þau voru
mörg í byrjun 20. aldarinnar. Móðir
hans sýndi fádæma dugnað og þraut-
seigju í erfiðleikunum og kom öllum
börnum sínum til manns með sam-
hjálp þeirra og samvinnu. Sú kynslóð
sem þannig ólst upp lærði nægju-
semi, samviskusemi, sjálfsbjargar-
viðleitni og hjálpsemi og lagði með
því grunninn að þjóðfélagi dagsins í
dag. Á þennan hátt lifði tengdafaðir
minn lífi sínu. Hann varð búfræðing-
ur frá Hólum í Hjaltadal vorið 1944
og rak heilt hrossastóð úr Skagafirði
austur á Hérað þegar skólanum lauk
til að borga skólanámið. Hann fór síð-
ar í Handíða- og myndlistarskólann
og varð handavinnukennari, en lærði
einnig múraraiðn og varð múrara-
meistari. Hann stóð því traustum fót-
um í tilverunni með haldgóða mennt-
un til ýmissa starfa. Mér segir svo
hugur um að þessi breiði grunnur
hafi nýst honum vel í starfi sveitar-
stjórnarmannsins, sem hann sinnti
óslitið, lengst af með öðrum störfum
frá árinu 1956 til ársins 1986.
Fjölskyldan var Guðmundi mikils
virði. Börnum sínum og tengdabörn-
um var hann óslitið að hjálpa og að-
stoða á fyrstu búskaparárum þeirra
og reyndar ætíð síðan. Barnabörnin
elskuðu afa sinn, sem gat sagt þeim
svo skemmtilegar sögur að litprent-
aðar ævintýrabækur bliknuðu við
hliðina á þeim sögum, sem oftar en
ekki gerðust í Eiðaþinghánni, Fjarð-
arheiðinni eða Fellunum og persón-
urnar jafnt menn sem tröll og aðrar
vættir. Þær eru margar stundirnar
sem við höfum átt saman á þessum
árum og margt kenndi hann mér og
fræddi. Eitt gat ég þó kennt honum,
en það var stangaveiði. Marga
skemmtilega daga höfum við átt á
veiðum og þá sérstaklega í Gilsánni,
sem rennur við túnfótinn á Hjartar-
stöðum. Sú á var honum einstaklega
kær.
Síðustu árin voru tengdaföður
mínum erfið. Fyrir 8 árum veiktist
hann alvarlega og varð ekki samur
maður aftur. Það átti ekki vel við at-
hafna- og framkvæmdamanninn
Guðmund Magnússon að geta ekki
gengið beint í verkin heilsunnar
vegna. Hugurinn var óbugaður en
líkaminn lét undan. Það var eins og
hann fyndi að hverju stefndi upp á
síðkastið. Þegar hugurinn fór einnig
að láta undan fór hann oftar að tala
um það að nú ætlaði hann að fara
heim og þá var hann á leið heim í
Hjartarstaði. Þótt hann hafi alist upp
við erfiðleika var alltaf bjart yfir
þeim minningum sem hann átti af
æskuheimilinu og þangað leitaði hug-
urinn þegar degi tók að halla. Nú er
hann leystur frá þraut og ég veit að
hann er kominn heim á þann stað
sem hann unni.
Með tengdaföður mínum er geng-
inn einn af máttarstólpum Héraðs-
ins, maður sem ekki krafðist verk-
launa fyrir hvert viðvik og vann af
eldmóði að því að skapa hér gott
mannlíf og atvinnulíf. Hann var svo
lánsamur að eiga sér að lífsförunaut
Aðaldísi Pálsdóttur, sem var stoð
hans og stytta alla tíð, allt til enda.
Hún vann verk sín hljóð og krafðist
ekki athygli, en þeim mun betur
studdi hún mann sinn og gerði hon-
um kleift að sinna þeim mörgu verk-
um sem honum voru falin í þágu sam-
félagsins. Hennar er missirinn
mestur. Að leiðarlokum þakka ég þau
forréttindi að hafa átt Guðmund að
tengdaföður, vini og lærimeistara og
frábæran afa barnanna minna.
... orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Bjarni G. Björgvinsson.
Elsku afi.
Við kveðjum þig rík af ánægjuleg-
um minningum. Það kom að því að
hinum megin vantaði hæfileikaríkan
mann eins og þig.
Allt sem þú tókst þér fyrir hendur
gerðir þú af mikilli hugsjón og hand-
lagni. Sama hvort þú varst að smíða,
múra, kenna börnum eða stjórna
heilu sveitarfélagi, þá voru verk þín
alltaf þér til sóma og fyrirmyndar.
Það voru forréttindi fyrir okkur
systkinin að alast upp í þinni návist
og undir þinn leiðsögn. Þú kenndir
okkur að skrifa fallega, lesa og veiða
svo dæmi séu tekin. Þú varst sann-
kallaður afi af bestu gerð.
Sama hversu mikið var að gera hjá
þér, þá hafðir þú alltaf tíma fyrir okk-
ur, þú naust þess að kenna okkur allt
með þinni lagni og þolinmæði.
Þú hefur verið Egilsstaðabæ til
mikils framdráttar og fyrir verk þín
hefur þú hlotið nafnbótina Heiðurs-
borgari Egilsstaðarbæjar, það eru
orð að sönnu.
Hjá þér og ömmu Dísu var alltaf
gott að vera. Þið áttuð svo vel saman,
alltaf svo góð við okkur og hvort ann-
að. Það var alltaf mikið fjör í kringum
þig og þú varst mikill sögumaður. Á
kvöldin komu sögurnar á færibandi
og munum við öll söguna um hinn
dularfulla Brúsaskegg sem við feng-
um aldrei nóg af.
Vegna búsetu okkar í seinni tíð
höfum við systkinin því miður ekki
náð að umgangast þig eins mikið og
við vildum. Á þessum árum hafa veik-
indi hrjáð þig. Það er því okkar ósk
að þér líði betur núna og lofum við að
styðja ömmu Dísu því hennar missir
er mikill sem og okkar allra. Við vit-
um að nú getur þú dansað upp á klár-
inn rétt eins og þú lýstir svo
skemmtilega um daginn.
Með þökk fyrir allt sem þú gafst
okkur í gegnum tíðina, kveðjum við
þig með söknuði í hjarta. Við biðjum
Guð að varðveita þig og styrkja
ömmu Dísu.
Minningin um þig afi lifir í hjarta
og hugum okkar um ókomnar stund-
ir.
Þín
Hafdís Hrönn, Egill Fannar
og Guðmundur Gauti.
Elsku afi Guðmundur.
Þú hafðir svo fallega og ljúfa rödd
og augun full af hlýju.
Ég man hvað það var gott að sofna
þegar þú hélst í höndina á mér og
sagðir mér sögur. Oft sömu sögurn-
ar, en aldrei varð ég þreytt á þeim.
Mikið sem ég hef verið heppin að
eiga þig og ömmu að.
Ég á eftir að sakna þín sárt elsku
afi minn.
Þín
Heiðdís Halla.
Hann afi minn og nafni, Guðmund-
ur Magnússon, var góður afi.
Skömmu eftir að hann lést fór ég að
fletta myndaalbúmum heimilisins og
fann þar margar góðar myndir sem
munu hjálpa til við að halda minningu
hans á lofti.
Afi var traustur og lofaði aldrei
neinu upp í ermina á sér. Ef hann
sagðist ætla að gera eitthvað þá stóð
hann við það. Ein af mínum fyrstu
minningum um þennan merka mann
er þegar við fluttum inn í nýja húsið í
Laufskógum, þá smíðaði afi minn
handa mér sandkassa. Þá var ég
þriggja ára og tók þátt í öllu sem við
kom smíðinni. Við vorum miklir mát-
ar ég og afi og hann var sá fyrsti til að
taka mig aleinan með sér á veiðar út
við Hjartastaði. Þar drógum við hvor
sína bleikjuna á land. Þá var ég 8 ára
og þeim degi gleymi ég aldrei. Afi var
mikill sælkeri og ef hann var nálægt
þá var maður yfirleitt með troðfullan
túlann af sælgæti. Ég og vinur minn
fundum það einu sinni út að ef skil-
greina ætti hvernig einhver afi ætti
að vera þá væri afi minn sennilega
besta fyrirmyndin, vel í holdum með
pípu, hatt og gleraugu og alltaf með
nammi handa krökkunum. Afi reykti
líka pípu og er það eini reykurinn
sem mér finnst góð lykt af. Það var
oft gaman í eldhúsinu hjá afa þegar
maður sat á móti honum með jóla-
köku og mjólkurglas og lappirnar
dingluðu fram af stólnum, afi með
kaffið og pípuna og grínaðist við Dísu
sína sem hann unni svo heitt.
Ég gæti eflaust skrifað bók sem
héti Nafnarnir bara til að rifja upp
allt sem við höfum brallað saman í
þau 20 ár sem ég hef lifað. Ég mun
alltaf muna þig. Ég veit að þú manst
mig líka.
Kveðja,
Guðmundur Magni Bjarnason.
Föðurbróðir minn og kær frændi,
Guðmundur Magnússon, er fallinn
frá, síðastur sex barna þeirra Magn-
úsar Sigurðssonar og Ólafar Guð-
mundsdóttur frá Hjartarstöðum.
Þegar ég hugsa til hans koma upp í
hugann orðin frændrækni, gestrisni
og greiðvikni en honum var afar annt
um stórfjölskyldu sína. Faðir minn
og Guðmundur voru yngstir systkin-
anna og miklir félagar en þau misstu
Okkar ástkæra,
KRISTBORG KRISTINSDÓTTIR,
Borgarbraut 12,
Stykkishólmi,
verður jarðsungin frá Stykkishólmskirkju
laugardaginn 24. júlí kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á að
láta kvenlækningadeild 21a Landspítalans við
Hringbraut njóta þess, símar 543 1159 og 543 1106.
Egill Egilsson,
Kristinn Ólafur Smárason, Egill Egilsson,
Þórhildur Magnúsdóttir, Kristinn Ólafur Jónsson,
systkini og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginmaður minn,
EINAR SIGURJÓNSSON
fyrrum bóndi
á Lambleiksstöðum,
verður jarðsunginn frá Hafnarkirkju föstu-
daginn 23. júlí kl. 14.00
Jarðsett verður í Brunnhólskirkjugarði.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélag Suðausturlands.
Fyrir hönd aðstandenda,
Unnur Kristjánsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
LÁRA GUÐMUNDSDÓTTIR,
áður til heimilis
á Sólvallagötu 47, Keflavík,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð
í Garðabæ sunnudaginn 18. júlí, verður
jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
23. júlí kl. 14.00.
Blóm eru afþökkuð, en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Barna-
spítalasjóð Hringsins.
Eygló Gísladóttir, Garðar Jónsson,
Pollý Gísladóttir, Henning Á. Bjarnason,
Brynjar Vilmundarson, Kristín Torfadóttir,
og aðrir afkomendur.
Stjúpmóðir okkar,
BERGÞÓRA ÞÓRÐARDÓTTIR
(Gógó)
frá Vestmannaeyjum,
sem lést á Vífilsstöðum föstudaginn 16. júlí,
verður jarðsungin frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum föstudaginn 23. júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeir, sem
vildu minnast hennar, vinsamlegast láti líknarfélög njóta þess.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Lárusdóttir,
Ársæll Lárusson,
Ágústa Lárusdóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
INGÓLFUR Þ. SÆMUNDSSON,
Vík í Mýrdal,
lést miðvikudaginn 14. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Víkurkirkju laugar-
daginn 24. júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim,
sem vilja minnast hans, er bent á Minningar-
sjóð Eyjólfs Runólfssonar, sími 487 1231 eða 849 1224.
Magnús Ingólfsson,
Finnur Ingólfsson, Kristín Vigfúsdóttir
og barnabörn.