Morgunblaðið - 27.08.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. ÁGÚST 2004 35
Ástkær dóttir okkar, systir og barnabarn,
SIF MAGNÚSDÓTTIR,
andaðist miðvikudaginn 25. ágúst sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Magnús Guðmann Magnússon,
Gróa G. Haraldsdóttir, Pétur Björnsson,
Georg Rúnar Ragnarsson, Una Guðrún Einarsdóttir,
Friðrik Vestmann,
Helgi Magnússon,
Margrét Alda Magnúsdóttir,
Bergljót Ásta Pétursdóttir,
Gróa G. Björnsdóttir,
Björn Pétursson, Bergljót Ólafsdóttir.
Systir okkar,
ARNBJÖRG KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Holti,
lést á dvalarheimilinu Nausti á Þórshöfn miðvikudaginn 25. ágúst.
Guðrún,
Þórhalla,
Guðbjörg
og Hólmfríður.
Aldrei hefði mig grunað að ég
hefði þurft að kveðja góðan vin minn
og tengdaföður svo skjótt. Maður
sem lifði lífi sínu ávallt lifandi tekinn
frá fjölskyldu og ástvinum allt of
skjótt. Það var fyrir tæpum fimm
árum sem ég kynntist Jóa og tók
hann mig inn í fjölskyldu sína frá
fyrsta degi. Ávallt fylgdist hann með
framvindu flugnámsins fullur áhuga,
og var alltaf tilbúinn að sýna stuðn-
ing sinn hvort sem var í vilja eða
verki. Það var mér því mikill heiður
að hann skyldi hafa verið fyrstur til
að fljúga með mér eftir að ég lauk
einkaflugmannsprófi mínu, ásamt
því að fljúga með mér í sumar í einni
af mínum fyrstu flugferðum sem at-
vinnuflugmaður.
Þetta sumar sem brátt tekur enda
bjuggum við Birgit með son okkar
Tómas Tinna á heimili þeirra hjóna
Jóa og Lillu, og var yndislegt að sjá
hamingjuna sem skein úr augum
hans í hvert sinn sem hann sá afa-
strákinn sinn og þá gagnkvæmu
hamingju úr augum Tómasar þegar
Jói birtist ávallt brosandi. Við feðg-
ar munum ávallt sakna þessara
stunda.
Eitt sinn var mér kennt að það
væru til menn og svo væru til meiri
menn. Það verður aldrei vafi um að
Jói var meiri maður.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð góðan vin.
Guðmundur.
Elsku afi.
Við litlu afastrákarnir þínir sitjum
hérna eftir og skiljum ekki að við
eigum ekki eftir að fara aftur með
þér í bíltúr, þú eigir ekki eftir að tala
við okkur aftur með þínu sérstaka
tungumáli. „Kodd til af“ „ert far að
sof“ og frasinn sem var svo eilífur:
„Hann er ekki hann því hann kann
ekki að tala.“
Þú varst heimsins besti afi, nennt-
ir endalaust að vera með okkur að
brasa. Minning þín lifir í okkur. Við
vitum að þú verður fallegasti engill-
inn á himninum og þú munt vaka yf-
ir okkur.
Ástarkveðja frá tveimur litlum
afastrákum
Gabríel og Tómas Tinni.
Við elskuðum þig í gær,
við elskum þig í dag,
við elskum þig að eilífu.
Fagri engill.
þú ert stjarnan á himnum,
þú ert ljósið í myrkrinu,
þú ert höndin sem leiðir mig,
þú ert birtan sem lýsir mér,
þú ert brosið sem kætir mig,
þú ert hjartað sem elskar mig,
þú ert trúin sem styrkir mig,
þú ert engillinn sem passar mig,
þú ert mér allt.
Þínir afastrákar,
Ísak og Bóas.
Kær mágur, Jóhann Halldórsson,
kvaddi snöggt og óvænt að kvöldi
miðvikudagsins 18. ágúst. Hann var
þá við sjóbirtingsveiðar við Grenlæk
í Landbroti með syni sínum og
þriðja manni. Það var eftirlætisiðja
hans að veiða, og Grenlækur var í
augum hans yndisreitur í íslenskri
náttúru þar sem hann átti veiðihús í
félagi við aðra. Fregnin kom sem
reiðarslag yfir aðstandendur því að
Jóhann var vel á sig kominn, að við
héldum, synti t.d. Guðlaugssundið í
vetur eins og í fyrra, 6 km, tveir og
hálfur tími, kröftugur þótt hann
væri elsti þátttakandinn.
Jóhann varð hluti af fjölskyldu
okkar fyrir um hálfum fimmta ára-
tug. Þau voru æðiung, hann og Lilla
systir okkar, þegar ástir tókust með
þeim, fyrir 1960. Okkur er í barns-
minni ygglibrúnin á móður okkar
þegar þessi tíðindi spurðust. Hún
iðraðist fljótt þeirra orða sem þá
féllu.
Jóhann hafði flust ungur með for-
eldrum sínum frá Fáskrúðsfirði, þau
voru efnalítil og bjuggu fyrst í Páls-
borg í Eyjum. Anna var kvenskör-
ungur og Dóri ljúfmenni mikið.
Þessi dugnaðarhjón rifu sig upp í
Eyjum og áttu þar góða ævi. Engum
gat dulist að ungi maðurinn, sonur
þeirra, var glæsilegur á velli. Hann
sýndi fljótt hve harðsækinn hann
var. Um leið og skyldugu námi lauk
byrjaði hann að vinna fyrir sér og
fór fljótt á sjó. Þegar hann hafði ald-
ur til eignaðist hann forláta drossíu,
sennilega Chrysler 1947, sem hlaut
að draga til sín unga kroppa. Drossí-
ur voru fáar í Eyjum á þessum tíma,
en þessi var svo flott að lögreglan
fékk hana leigða þegar Svarta-
María hennar bilaði.
Jóhann varð ungur vélstjóri, m.a.
á Andvara og Gylfa,en hóf svo út-
gerð, fyrst 1966 með nokkrum út-
vegsmönnum, en síðar, árið 1968,
ákaflega farsælt samstarf við félaga
sinn, Hörð Jónsson skipstjóra. Það
varð þó snemma ljóst að hugur hans
stefndi hærra. Hann dreif sig í stýri-
mannaskóla Guðjóns Ármanns Eyj-
ólfssonar í Eyjum og lauk tveggja
ára námi með prýði 1972. Hann var
ekki æfður við bóklestur og penna-
stöng en gat reitt sig á öflugan
stuðning konu sinnar, þá eins og æv-
inlega. Eftir það varð hann skip-
stjóri og löngum kenndur við bát
sinn, „Jói á Andvara“. Hann hóf um
1980 eigin útgerð sem átti eftir að
ganga vel. Þar munaði mestu um
einstakan dugnað hans sjálfs og
hörku. Það var alltaf eins og heilla-
stjarna væri yfir honum og verkum
hans. Ýmislegt var þó mótdrægt, og
erfiðust hefur verið sú stund þegar
Andvari, nýtt skip hans, sökk
skyndilega út af Vík í Mýrdal 23.
maí 1993, en mannbjörg varð þótt
tæpt stæði. Jóhann var vinsæll og
fengsæll skipstjóri og pláss hjá hon-
um eftirsótt.
Það hefur orðið mikil breyting í
sjávarútvegi frá því að Jóhann hóf
sjósókn fyrir hálfri öld. Um miðjan
6. áratug síðustu aldar var líf og fjör,
athafnagleði og framfarahugur, og
hátt í eitthundrað bátar gerðir út frá
Eyjum. Síðan komu ýmsir erfiðleik-
ar og loks kvótakerfi sem hlaut að
vera þyrnir í augum manns eins og
Jóhanns Halldórssonar. Það birti til
þegar hann gat valið sóknarmark og
barist þannig áfram, en það urðu
honum mikil vonbrigði og fjárhags-
tjón þegar það var afnumið. Hann
kepptist við að auka hlut sinn en
fékk ekki nóg. Hann leitaði því að
lokum út úr kerfinu, í rækjuveiðar á
fjarlægum miðum. Það hefur gengið
vel þótt ýmsar dýfur hafi komið og
mótlæti, t.d. yfirþyrmandi skrif-
finnska, sem var eitur í beinum
hans, og skilningsleysi stjórnvalda
að honum fannst. Hann lá ekki á
skoðunum sínum um það frekar en
annað. Sjálfur var hann að mestu
hættur sjómennsku þegar kallið
kom en stjórnaði útgerðinni úr
landi.
Jóhann Halldórsson var á margan
hátt undarlega saman settur maður.
Hann var mótaður af gamla sam-
félaginu, líkur móður sinni og móð-
urömmu sem var forn í skapi. Við-
horf hans, háttur og orðræður vöktu
oft mikla kátínu vegna þess hve
skökk þau voru á tísku samtímans.
Hann var þó oft fyrstur manna til að
tileinka sér nýja tækni og fékkst
sjálfur við flókna útgerð á nútíma-
vísu. Honum fannst að gengi manna
í lífinu ætti að ráðast af dugnaði,
samviskusemi og heiðarleika en ekki
klækjabrögðum og gróðaleikni.
Hann var hörkutól, kvartaði aldrei
og fór helst aldrei til læknis, geig-
laus og haggaðist aldrei, sama á
hverju gekk. Hann vildi engan
tepruskap, ekki heldur þegar hann
skemmti sér. En í bland við þetta
var svo hans blíða lund. Hann var
hjálparhella síns fólks, raungóður,
gjafmildur og þess nutu margir.
Æskustöðvar hans, Fáskrúðsfjörð-
ur, voru honum kærar og fólkið þar,
og þangað fóru þau oft.
Með árunum varð heimili þeirra
„Lillu og Jóa“ á Höfðaveginum mið-
punktur fjölskyldunnar og þar var
komið saman ef eitthvað var um að
vera. Hann var eins og stóri bróðir.
Móðir okkar fékk fljótt á honum
slíka elsku að hann virtist standa
henni nær hjarta en við börn henn-
ar, enda löngum eftirlátur við hana
og hjálpsamur; hét á hana til heilla
sér og lét hana njóta þess ríkulega.
Nú saknar margur vinar í stað.
Vinahópur þeirra er stór og tryggur
og á góðar minningar úr sumarbú-
staðnum, ferðalögum og jeppaferð-
um.Við venslafólk Jóhanns, sem höf-
um jafnan getað reitt okkur á traust
hans og hjálpsemi, munum finna, er
fram líða stundir, hvers við höfum
misst. Hann verður okkur jafnan
minnisstæður.
Guð styrki systur okkar og börn
þeirra Jóhanns, tengdabörn þeirra
og ættfólk í mikilli sorg við skyndi-
legt og óvænt fráfall hans og í sökn-
uði þeirra eftir svo góðan eigin-
mann, föður og tengdaföður, bróður
og frænda. Og mikils missa afabörn-
in en Jóhann var óvenjulega barn-
góður, alltaf með þau í fanginu að
knúsa þau og kyssa hverja lausa
stund sem hann hafði. Það verður
góð minning að ylja sér við.
Við systkinin og mágafólk þökk-
um góða og trausta samfylgd um
langt skeið og drengskap hans við
okkur allan þann tíma. Við kveðjum
Jóhann Halldórsson klökkum huga
og biðjum Guð að blessa minningu
hans.
Helgi Bernódusson.
Fámáll, traustur, hlýr, góður fé-
lagi og góður útgerðarmaður. Þann-
ig vil ég muna Jóhann Halldórsson
útgerðarmann, sem kvaddur er í dag
hinstu kveðju. Hann var sjálfstæður
maður sem markaði sína stefnu
sjálfur. Hann var duglegur útgerð-
armaður í tæp fjörutíu ár og vann
sín verk vel alla tíð Eftir að ég tók
við formennsku hjá Útvegsbænda-
félagi Vestmannaeyja fyrir áratug,
kom Jóhann oft til mín til skrafs og
ráðagerða. Hann var jákvæður og
hlýlegur maður, dugnaðarforkur
sem skilur eftir sig góðar minningar.
Þrívegis syntum við saman Guð-
laugssund, síðast þann 12. mars sl.
Þar, eins og í lífinu sjálfu, sýndi Jó-
hann þrek, þol og kraft, sem ekki öll-
um sem komnir eru yfir sextugt er
gefið. Hann stakk sér til sunds óhik-
að og ekkert kom honum úr jafn-
vægi, enda var Jóhann gæddur þeim
eiginleika að sjá alltaf fyrir hvert
leið bæri hann, hvort sem það var í
útgerðinni eða í ísköldum sjónum.
Ljóð Davíðs Stefánssonar, „Höfð-
ingi smiðjunnar“ geymir ljóðlínur
sem minna mig á þennan sterka
mann. Þótt ljóðið hafi vissulega ver-
ið samið um járnsmið, felur það í sér
setningar sem gætu eins hafa verið
settar á blað til að lýsa persónu-
einkennum Jóhanns Halldórssonar.
Með því ljóði þakka ég Jóhanni fyrir
góð kynni og sendi hlýjar samúðar-
kveðjur til Lillu konu hans, barna,
tengdabarna og barnabarna.
Hann tignar þau lög sem lífið
með logandi eldi reit.
Hann lærði af styrkleika stálsins
að standa við öll sín heit.
Hann lærði verk sín að vanda
og verða engum til meins.
Þá væri þjóðinni borgið,
ef þúsundir gerðu eins.
Hvíldu í friði kæri vinur,
Magnús Kristinsson
formaður Útvegsbænda-
félags Vestmannaeyja.
Þetta er búinn að vera yndislegur
ágústmánuður og hver dagurinn
öðrum betri. Síst átti ég von á því að
sjá allt svart einn sólardaginn, Jó-
hann Halldórsson var allur.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hans Jóa eða karlsins eins
og við kölluðum hann gjarnan. Ég
kynntist honum fyrir nokkrum árum
þegar við Heimir unnum saman hjá
Löndun ehf.
Það var heppni að fá að slást í
hópinn með þeim feðgum sem voru
þeirrar náttúru að hafa yndi af veiði-
ferðum og að ferðast um óbyggðir
landsins. Við Jói áttum ágætlega
skap saman enda minnti hann mig
oft á pabba.
Og þær urðu ófáar veiðiferðirnar
okkar og ógleymanlegar. Þó aldurs-
munur væri nokkur, áttum við ap-
arnir oft í töluverðu basli að halda í
við karlinn, sama hvort gengið var
til rjúpna, felld voru hreindýr eða
rennt var fyrir sjóbirting.
Enn einu sinni vorum við þrír
saman við veiðar þegar Jóhann var
kallaður burt, austur við Grenlæk
þar sem hann átti sér paradís. Eins
og oft áður hafði aflast vel og Jói var
aflakóngurinn. Um morguninn fékk
hann góða gesti, þeir komu fljúgandi
frá Reykjavík, flugu lágflug yfir
veiðistaðinn, fengu í soðið, voru síð-
an kvaddir vel og boðnir velkomnir
aftur seinna í haust. Jói var sann-
arlega vinur vina sinna.
Það er huggun í harmi að Jóhann
fékk að kveðja þennan heim á uppá-
haldsveiðistaðnum sínum, þar sem
veðrið er alltaf svona – bara ekkert
veður, þar sem sjóbirtingurinn
gengur síðla sumars og gæsirnar
búa sig að hausti undir flug til fjar-
lægra landa.
Guð blessi minninguna um Jó-
hann Halldórsson, hans verður lengi
saknað.
Lilla, Anna Dóra, Jóhanna, Birg-
itt, Heimir vinur minn og Ásdís, við í
Spóahöfða 16 vottum ykkur innilega
samúð.
Eiríkur Eiríksson.
Kæri vinur.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höfundur ók.)
Elsku Lilla, fjölskylda og aðrir að-
standendur, megi góður Guð gefa
ykkur öllum styrk.
Þökkum fyrir allt og allt.
Þínir vinir:
Emma, Kristján, Hrafnhildur,
Garðar, Oddný, Halldór,
Kristjana, Matthías, Ellý,
Gísli, Arnþrúður og Gísli.
Hann Jói er dáinn. Höggið kom
snöggt og allt of fljótt. Hann kvaddi
við eftirlætisána sína, Grenlæk, en
þar hefur hann verið félagi okkar í
Litla veiðifélaginu í um það bil 25 ár.
Þar höfum við byggt okkur snoturt
veiðihús, og vorum nýbúnir að
stækka það. Á hverju vori fórum við
félagarnir saman til að endurbæta
og dytta að ýmsu við veiðisvæðið,
þar sem fjölskyldur okkar og aðrir
hafa átt góðar stundir.
Jói á Andvara, eins og hann var
jafnan kallaður, lagði fyrir sig veiði-
mennsku, bæði sem atvinnu og
áhugamál. Hann stundaði rjúpna-
veiðar, hreindýraveiði, sjóstanga-
veiði og svo sjóbirtingsveiði, en þar
lágu leiðir okkar saman. Þessar
samverustundir viljum við nú þakka,
og vottum fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð.
Félagar Litla veiðifélagsins,
Sveinn Jónsson,
Bogi Sigurðsson,
Sigurður Ingi Ingólfsson.
Góður vinur er eins og sólin
veitir manni birtu og yl.
Þessar ljóðlínur eiga vel við þegar
við minnumst vinar okkar Jóhanns
Halldórssonar eða Jóa hennar Lillu
vinkonu eins og hann var alltaf kall-
aður á okkar heimili.
Margs er að minnast eftir margra
áratuga vináttu við þau hjón og
börnin þeirra og í 40 ár höfum við
ferðast saman um landið okkar
ásamt börnum, barnabörnum, góð-
um vinum og stundum bara fjögur.
Hann Jói hafði sérstaka og góða
nærveru og ljúft er að minnast sam-
verustunda bæði í gleði og sorg þar
sem hann var kletturinn og ógleym-
anleg er barnsleg gleði hans þegar
hann vann til verðlauna fyrir
stærstu lúðuna á sjóstangaveiðimóti
á Siglufirði og var í heilan dag að
æfa sviðsframkomu fyrir verðlauna-
afhendinguna.
Já, margs er að minnast sem of
langt yrði upp að telja og lúðan var
bara 1,6 kg. En þetta var Jói, glett-
inn og maður stemningarinnar og
síðan var það útgerðarmaðurinn og
skipstjórinn Jói á Andvara en þar
fór fagmaður sem vissi nákvæmlega
hvernig hlutirnir áttu að vera og
hann hefði viljað sjá stærri afla.
Nú þegar lífsharpa þessa góða
vinar okkar er þögnuð og komið að
kveðjustund viljum við þakka fyrir
allar samverstundirnar okkar, allan
fiskinn og hreindýrakjötið sem hann
færði okkur og ekki síst fyrir að
vera eins og hann var alltaf, klár í
bátana.
Í einkalífi sínu var Jói mikill
gæfumaður og átti miklu barnaláni
að fagna, Lilla og Jói voru yfirleitt
nefnd í sama orðinu og umvöfðu
börnin og fjölskyldur þeirra.
Elsku Lilla, það er mikill harmur
kveðinn að ykkur öllum og ekki síst
Brynju systur hans sem sér á bak
einkabróður sínum. Við færum ykk-
ur öllum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan guð að
vernda ykkur og styðja.
Úlfhildur og Sigvaldi.
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hann Halldórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Kári Hrafn Hrafn-
kelsson, Árni Johnsen.