Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Qupperneq 19

\
■'ann skildi þegar, að hún hafði
^ikið á hann, og hann roðnaði út
nndir eyru. „Uss, uss, elsku góði.
Eg ætlaði ekki að vera slæm, og
nú skal ég þá kyssa þig aftur, af
Því að þú ert svo mikið stórt og
elskulegt barn”.
„Þarftu að stanza lengi úti í
Þorpinu?” spurði pilturinn. „Á að
gizka tvo tíma eða svo’. ,,Hvar get
ég httt þig aftur?” „Ja, það veit
ég svei mér ekki, ætli annars það
verði ekki bezt hérna. þessi kiett-
ur er auðþekktur”. „Ég fer þá
ekki lengra”. „Nú, hvert ætlarðu?”
,,Ekki neitt, ég ætla bara að bíða
eftir þér’. „í tvo tíma?” „Þó þú
vildir í tvö ár’. „Bull, en jæja þá,
þú um það. Bless”. Og hún hélt út
grýtta fjöruna, fótlipur eins og
sendlingur í brimi.
Hátt uppi í sj ávarbökkunum
kom hann auga á grasi vaxna sillu.
Þangað kleif hann og lagðist nið-
ur í skugga nokkurra bjarkar-
runna, er einnig uxu þar. Hann
setti hendur undir hnakka og
starði upp í himinblámann, eins og
meðan hann var barn og sá þar
uppi hvítvængjaða engla, sem
léku sér að gullbryddum skýjum.
Nú sat hann þar á bólstrunum hjá
þeim, með gullhærða mey í faðm-
inum, hverrar kossar brunnu hon-
um enn á vörum.
En hvað var þetta? Hvað stakk
h'ann í síðuna? Hann þreifaði til,
en fann ekkert í grasinu. Nú, það
hlaut þá að vera eitthvað í vasan-
um. Jú, mikið rétt, þar var þá
peru andskotinn, sem hann hafði
skrúfað úr um nóttina. Hann
þeytti henni af hendi eltthvað út í
buskann. En nú voru englar skýj-
anna horfnir, og hinir gullnu
bólstrar höfðu hrannast saman og
niyndað ískyggilega bliku, að eins
einn var eftir, sem breiddi úr sér
eins og eldrautt sængurklæði. —
Þegar lionum varð minningin ljós,
ltrópaði hann sem í neyð: ,,Lygi,
lygi. Eva, elsku Eva. Ekkert má
vera satt nema það, að þú ert
komin til mín, til þess að vera hjá
mér alltaf, alltaf, alltaf”.
Hann fann í vitum sínum ilm af
gullnu hári, sem lá á öxl hans, yl
frá fjaðurmögnuðum líkama og
mjúkum brjóstum, sem hvíldu við
barm hans, og angan frá rauðum
ögrandi vörum, sem boðnar voru
frqm til kossn um leið og þær.
sögðu: „af því þú ert svo mikið
stórt og elskulegt bam”.
Gróskuþefur bjarkanna, suð
skordýranna og órar hans ungu
ástar steig honum til höfuðs eins
og liöfugt vín, svo að hann sofnaði
fast. En guð draumsins sigldi með
þau tvö ein, á steindum dreka yfir
sólglitað haf, þar sem aldan reis
og hneig.---------
Hann brá svefni við það, að há-
degissólin skein honum á auga.
Sér til mikillar grgmju hafði hann
þá sofið fullar þrjár stundir. Stúlk-
an var því sennilega komin og far-
in, án þess að verða hans vör.
Það var þá ekki um annað að
gera en arka af stað út í þorpiö og
vita, hvort hann rækist á hana þar.
Fram og aftur ráfaði liann um.ryk-
ugar götur, sem þó engar götur
voru heldur mjóir stígar og sund
á milli lágra húsa. Loks bar ltann
að reisulegri byggingu, þar sem á
var letrað hlemmistórum stöfum:
„Kaffi, matur, gisting”. Þar gekk
hann inn í veitingasal og bað um
sterkt kaffi.
Strjálingur var þar af fólki,
flest frá borði, að því er virtist. Á
einum salarveggnum voru nokkrar
dyr, þar sem liurðir féllu að stöf-
um, en þó skynjaði hann að vera
myndi þar knæpur nokkrar fyrir
þá, sem fremur vildu vera í næði
og fóferli en í ysi og þysi meðal
SUNNUDAGSBLAÐ* 13g
ALbÝÐUBLÁÐIÐ