Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Qupperneq 7

FREKARISAGNIR AF
STEFÁNI A BRANDAGILI
LÖGKÆNSKA STEFÁNS
EITT SINN bar til, að þeir Jónas
bóndi á Húki og Hjörtur Líndal
hreppstjóri á Efra-Núpi komu að
Brandagili. Þeir voru á heimleið
frá Borðeyri og höfðu næga vín-
hressingu meðferðis. Stefán Ól-
afsson tók þeim tveim höndum
eins og öllum, sem báru að garði
hans. Þeir settust að kaffidrykkju
í baðstofunni og gleymdu ekki að
styrkja kaffið með rauðleitu og
hörkusterku brennivíni frá Riis-
verzlun. Þetta var ekki þegjanda-
legt samsæti, því Jónas og Hjört-
ur kunnu að haga orðum einna
bezt þeirra manna, sem ég hef
þekkt og voru gleðskaparmenn
einkum í ferðalögum. Stefán lét
ekki sitt eftir liggja í samræðun-
um.
Eitt af því, sem í talið barst, var
lögfræðilegt spursmál, sem þeim
hreppstjórunum kom ekki saman
um, seildist þá Stefán eftir laga-
safninu, sem var á hillu yfir stafn-
glugganum og las upp lagagrein,
sem tók af öll tvímæli, að Stefán
hafði rétt fyrir sér í litlu þrætu
máli. Hjörtur reigðist lítið eitt í
sætinu og mælti af engum móð:
„Mér er nú sama um hvað þú
lest, Stefán minn“.
Svo tóku þeir upp annað tal.
Jónas sagði síðar frá, að sig hefði
undrað það, að Stefán var lög-
kænni en Hjörtur. Á leiðinni aust-
ur yfir Hrútafjarðarháls kvaðst
hann hafa fært það í tal við Hjört,
að mjög hafði hann farið halloka
fyrir lögspeki Stefáns. Ekki kvaðst
Hjörtur taka sér nærri, en mælt-
ist'til þess að Jónas liti í lagasafn-
ið við tækifæri þar gæti hann
fullvissað sig um hver hefði haft
rétt fyrir sér. Ég heyrði Jónas
segja, að hann hefði ekki látið
undir höfuð leggjast að fletta í
lögbókinni þegar hann var kominn
heim til sín, en þar sá hann að
Stefán hafði samið lagagreinina
jafnóðum og hann las hana, þver-
öfugt við það, sem í bókinni stóð.
Jónas dáðist að dirfsku og skjót-
ræði Stefáns og háttvísi Hjartar.
REGLUFASTUR
EMBÆTTISMAÐUR
Á síðustu búskaparárum Stefáns,
íluttist Eiríkur prófastur Gíslason
frá Prestbakka, að Stað og bjó þar
til æfiloka. Staður er næsti bær
við Brandagil og skammt milli
bæjanna. Tún voru þá ógirt á báð-
um bæjunum. Eitt vor var það, að
hross Stefáns hreppstjóra tóku
upp á því að sækja mjög í Staðar-
túnið. jafnt á degi sem nóttu.
Þetta þótti prófasti illar búsifjar,
gjörði hann Stefáni granna sínum
orð, að gæta hrossanna, að þau
gerðu sér ekki skaða. Ekki batn-
aði neitt um við það og einn
morgun er fólk kom á fætur á
Stað, stóðu Brandagilshrossin í
hlaðvarpanum og , gæddu sér á
grængresinu. Mun þá prófasti hafa
runnið í skap, lét hann sækja reið-
hest sinn og rak svo sjálfur hross-
in með nokkrum þjósti út að
Brandagili og lét þau inn í rétt,
sem var fyrir sunnan túnið og lok-
aði þau þar inni. Svo reið hann
lieim að bænum og kvaddi dyra.
Stefán hreppstjóri kom út og þeir
embættismennirnir heilsuðust
með virktum. Prófastur kvaðst
eftir Magnús F. Jónsson
Magnús F. Jónsson hefur í undanförnum blöðum
ritað endurminningar frá æsku sinni. í annarri
grein sinni f jallaði Magnús aðallega um Stefán
hreppstjóra Ólafsson á Brandagili, þann bjartsýna
gleðimann og skáldið, sem orti ekki Ijóð, en lét sig
dreyma alia ævi um auðsæld og frama, og hafði á
orði, að gaman væri að gefa milljónir. Magnús hef-
ur nú skrifað meira um Stefán fyrir Sunnudagsblað
ið, og birtist sú grein hér nú. Þetta er síðasta grein
Magnúsar. — að minnsta kosti að sinni.
— vera kominn með óskilahross, sem
AÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 375