Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 13

Pramferði Kellys og félaga hans
vakti mikla athygli í Ástralíu á
sínum tíma og yfirvöldin stóðu um
skeið ráðalaus gegn flokknum.
Sagan hefst 26. október 1878.
Þann dag skaut Kelly til bana þrjá
lögreglumenn, sem voru komnir
til að taka hann fastan fyrir skot-
árás á annan lögregluþjón, en
Kelly taldi sig saklausan af þeim
verknaði. Einn lögregluþjónanna,
seVn til handtökunnar voru sendir,
komst undan, og þegar málið kom
fyrir rétt, var hann höfuðvitnið
við líkskoðunina á þeim, sem
féllu. Ástralskt blað segir frá
framburði hans á þessa leið:
„Thomas M’Intyre, riddaralög-
reglumaður í Mansfield, skýrði
frá því, að 25. þessa mánaðar hafi
Kennedy lögregluforingi, lögreglu-
mennirnir Scanlan og Laningan og
hann sjálfur farið til að leita uppi
Kelly bræðurna, sem voru ákærð-
ir fyrir að hafa reynt að myrða
Pitzpatrick lögregluþjón. Þeir
®lógu utn kvöldið upp tjaldi við
Stringybarklækinn, um tuttugu
inílur frá Mansfield. Klukkan sex
iriorguninn eftir fóru þeir Ken-
ncdy og Scanlan niður með lækn-
t*m, og vitninu var fyrirskipað að
annast matseld, meðan þeir væru
fjarverandi. Um kl. 5 síðdegis- var
vitnið að hita te og var óvopnað,
hvi að marghleypa þess var í tjald-
mu. Lanigan lögregluþjónn stóð
við hlið þess. Þá heyrði það radd-
lr. sem hrópuðu ,,Upp með hend-
nrnar”. Það sneri sér við og sá
fjóra menn með byssur, sem þeir
heindu að því og Lanigan; tvo
teirra þekkti það sem Edward og
Daniel Kelly af þeirri lýsingu,
sem þeir höfðu fengið. Vitnið rétti
strax upp hendurnar, en Lanigan
leyndi að komast bak við tré tvo
eöa þrjá metrá frá og lagði um
ieið hönd á marghleypu sína. Áð-
Ur en honum gæfist tími til að
‘i’-'aga hana upp var hann skotinn
og féll. Mennirnir fjórir þustu
siðan að vitninu, en það heyrði
Lanigan æpa: „Dx-ottinn minn, ég
hef fengið skot”. Mennirnir fjórir
skipuðu vitninu að rétta upp
hendurnar og spurðu það. hvort
það væri vopnað. Það kvaðst ekki
vera það. Þeir spurðu þá, hvar
marghleypa þess væri, og vitnið
sagði hana vera í tjaldinu. Ed-
ward Kelly leitaði þá á því að
skotvopnum. Þá var vitnið um
fimmtán skref frá tjaldinu. Þegar
Kelly fann ekkert vopn, sagði
hann vitninu, að það mætti láta
hendurnar síga. Síðan leituðu þeir
á Lanigan og tóku byssuna af hon-
um, leituðu því næst í tjaldinu og
tóku þaðan öll vopn og skotfæri.
Meðan þeir ræddust við faldist
einn stigamannanna í tjaldinu, en
hinir í runna og biðu komu
þeirra Kenedys lögregluforingja
ög Scanlans lögreglumanns. Vitn-
ið sagði Edward Kelly að það
skyldi reyna að fá lögreglumenn-
ina tvo til að gefast upp, ef hann
lofaði að skjóta ekki. En áður en
tími væri til að skýra hinum stiga
mönnunum frá samkomulaginu
birtust þeir Kennedy og Seanlan.
Kelly sagði; „Uss, sti'ákai', nú
koma þeir. Þú (við vitnið) skalt
sitja kyrr á þessum trjábol, ann-
ars sendi ég kúlu í gegnum þig”.
Vítnið ságði: „í guðanna bænum,
Kelly, skjóttu ekki mennina, og ég
skal fá þá til að gefast upp”. Ken-
nedy kom þá að á undan Scanlan.
Vitnið færði sig í átt að Kennedy,
en um leið hrópuðu Kelly og menn
hans: „Gefstu upp. Upp með
hendurnar”. Kennedy grcip til
marghleypurnar, og óðara var
hleypt af skotum. Vitnið í'áðlagði
Kennedy að stíga af baki og gef-
ast upp. Scanlan fór af baki og
tókst að komast bak við tré og
reyndi um leið að ná hríðskota-
rifflinum, sem hann hafði um öxl
sér, en áður hann gæti gert það
eða íorðað sér íéll hann af byssu-
skoti í handlegginn. Vitnið sá
blóðið fossa úr honum um leið og
hann féll. Þá höfðu liðsmenn
Kellys hleypti af mörgum skotum,
cn lögregiumönnunum haíði ekki
gefizt tími til að ná í byssur ’sínar.
Kennedy gafst þá upp, eftir að
hann hafði árangurslaust reynt
að ná byssunni, en skothríðin hélt
áfram, og vitnið fór að halda, að
Edward Kelly hygðist ekki efna
ioforð sitt og gefa þeim grið. En
hestur Kennedys var nærri, svo
að vitnið hljóp á bak honum og
reið burt. Um leið heyrði það
einn stigamannanna, Daniel Kelly,
hrópa: „Skjótið skepnuna”. Mörg-
um skotum var síðan hleypt af, en
ekkert þeirra hæfði vitnið. Ken-
nedy var nærri, þegar vitnið hljóp
á bak, og hann sagði við liðsmenn
Kellys: „Skjótið ekki, di'engir,
skjótið ekki”. Vitnið reið í átt að
símastaurunum gegnum mjög
þykkt kjarr og féll illilega af baki.
Það steig aftur á bak og reið tvær
mílur til viðbótar, fann þá að hest-
urinn var farinn að gefa sig og
hélt að hann hefði orðið fyrir
skoti, tók af honum hnakk og
beizli og skildi hann eftir. Vitnið
hljóp nokkurn spöl og faldi sig í
gjótu og skrifaöi stutta lýsingu á
því, sem gerzt hafði, í minnisbók
sína, og las það upp í réttinum. Það
lá í felum, þar til dimmt var orðið.
Þá fór það úr felustaðnum, fór úr
báðum skónum til að gera ekki
hávaða og gekk í um það bil
klukkustund með aðstoö áttavita
og vasaljóss og stefndi í átt til
Mansfield. Vitnið gekk alla nótt
ina til kl. um 3 síðdegis á sunnu-
dag, en þá kom það til Mansfield
og gaf Pewtress lögreglustjóra
skýi-slu um atburðina. Sama kvöld
ior það aftur ásamt honum og
fleiri mönnum til að leita að lík-
unum. Lík Scanlons fannst
skammt þaðan, sem vitnið sá hann
falla, og lik Lanigans um fimm
metra frá þeim stað, er hann féll.
Vösunum var snúið við og allar
vistii’nar (átta eða tiu daga birgð-
ir), skotfæri og hestar voru á bak
og burt, og tjaldið og fatnaðurinn
brunniö til ösku. Af Kennedy lög-
regiuforingja fannst ckkert”.
stigamannsins
AÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 3gJ