24 stundir - 01.05.2008, Síða 39

Launafólk
Meiri
lífskjarajöfnuð
Réttlátara
samfélag
Burt með okurvextina
Tökum höndum saman og stöndum vörð um réttindi
okkar og lífskjör, látum ekki misbjóða okkur.Verum
ábyrg gagnvart sjálfum okkur, sniðgöngum óréttláta
verðlagningu á vörum og þjónustu.
Stöndum saman - verjum kjörin
Kl. 12:30 Bæjarbíó opnar
Kl. 13:00 Bíósýning
Brot úr gömlum myndum frá Hafnarfirði frá árunum
1918 til 1986
Kl. 14.00
Kröfuganga frá Bæjarbíó
Gengið verður upp Reykjavíkurveg, Arnarhraun,
Sléttahraun og að Hraunseli við Flatahraun.
Kl. 14:30
Hátíðarfundur í Hraunseli, Flatahrauni 3.
Ávarp dagsins:
Linda Baldursdóttir, varaformaður Hlífar
Ræða:
Garðar Hilmarsson, formaður Starfsmannafélags
Reykjavíkurborgar
Skemmtiatriði:
Tónlistarhjónin Eyþór Gunnarsson og Ellen Kristjáns-
dóttir munu spila og syngja fyrir fundargesti
Bíósýning - Bæjarbíó
Stéttarfélögin í Hafnarfirði ásamt
Hafnarfjarðarbæ munu bjóða uppá
bíósýningu í Bæjarbíó fyrir kröfugöngu.
2008
Mikil gliðnun hefur orðið í íslensku þjóðfélagi á undan-
förnum árum. Fæst almennt launafólk hefur fundið fyrir
svokölluðu góðæri í launaumslaginu og fólk spyr hvort
góðærið hafi ekki í raun bara verið góðæri sumra. Hinir ríku
hafa orðið ríkari og sá hópur sem hefur minnst á milli
handanna, hefur setið eftir. Það er óásættanlegt í samfélagi
allsnægtanna. Öryrkjum og ellilífeyrisþegum, starfsfólki í
hefðbundnum kvennastörfum og öðrum láglaunahópum,
þeim hefur blætt. Það er komið að þessum hópum að fá
leiðréttingar á sínum kjörum – og raunverulegar kjarabætur.
Í febrúar voru undirritaðir nýir kjarasamningar á almennum
vinnumarkaði. Meginstefið í þeim var að veita fólkinu á
lægstu töxtunum, þeim sem ekki hafa notið launaskriðs í
þenslu undanfarinna ára, hlutdeild í góðærinu. Það ríkti sátt
um þessa samninga og þeir voru samþykktir af miklum
meirihluta þeirra sem greiddu atkvæði. Blekið á þessum
samningum var ekki þornað þegar hrunadansinn hófst og
hringiða verðhækkana, vaxtahækkana og verðbólgu
þurrkaði út stærstan hluta ávinningsins af samningunum.
Það er grafalvarlegt, að á nokkrum vikum skuli forsendur
þessara samninga vera brostnar. Verði ekki umtalsverður
viðsnúningur, þá eru samningarnir fallnir um sjálfa sig. Eins
og venjulega gerist við þessar aðstæður, ætlast atvinnu-
rekendur og stjórnvöld til þess að launafólk axli eitt
ábyrgðina og beri skaðann. Við þetta verður ekki unað og
minnt er á að samningagerð hafnfirskra verkalýðsfélaga við
ríki og sveitafélög er ólokið.Það eru óvenjulegar aðstæður í íslensku efnahagslífi um
þessar mundir. Eftir alllangt hagvaxtarskeið og góðæri
fyrirtækja, hefur orðið algjör viðsnúningur á nokkrum
vikum. Græðgi og fyrirhyggjuleysi auðmanna virðist hafa
kollsiglt þjóðarskútunni. Úrræðaleysi Seðlabanka og
ríkisstjórnar virðist vera algjört og sem fyrr á launafólki og
almenningi að blæða.Verðbólga er nú meiri en við höfum átt að venjast á
undanförnum árum. Vextir eru í sögulegu hámarki. Krónan
er eins og korktappi í stórsjó og verslanir og fyrirtæki hafa af
mikilli hvatvísi hækkað verð á neysluvörum og eldsneyti.
Á hverjum bitnar þetta? Ekki á stórfyrirtækjunum sem eiga
eignir sínar og skuldir í útlöndum. Þetta bitnar, eins og alltaf,
á hinum íslenska meðaljóni og smærri fyrirtækjum sem eiga
allt sitt undir stöðugleika, lítilli verðbólgu og hagstæðum
lánskjörum. Alþýðuheimilin í landinu bera herkostnaðinn og
berjast nú í bökkum við að ná endum saman.
Þegar minnst er á möguleikann á að taka upp annan
gjaldmiðil á Íslandi, hefur því oft verið haldið fram að þá
missum við stjórn á efnahagsmálunum. Atburðarás síðustu
vikna sýnir, svo ekki verður um villst, að við höfum nánast
enga stjórn á þróuninni og sá sveigjanleiki sem krónan
hefur, er ekki eftirsóknarverður. Það er orðið löngu tímabært
að kannaður verði sá möguleiki að taka upp annan
gjaldmiðil. Íslenskur almenningur á það skilið og þarf á
öruggum og stöðugum gjaldmiðli að halda, ekki síður en
stórfyrirtæki og auðmenn.
Undanfarið hefur orðið sífellt erfiðara fyrir venjulegt
launafólk að eignast húsnæði. Húsnæðisverð hefur
snarhækkað og vextir sömuleiðis. Bankarnir ruddu sér leið
inn á húsnæðislánamarkaðinn, með miklu brambolti árið
2004, buðu niður vexti og allt að 100% lán. Afleiðingarnar
blasa við. Mikilvægi húsnæðislánasjóðs í félagslegri eigu
hlýtur að vera orðið öllum ljóst eftir þetta áhlaup bankanna.
Staða fjölmargra fjölskyldna er mjög slæm vegna
húsnæðisskuldbindinga og gjaldþrot blasir við mörgum,
verði ekki gripið í taumana. Ríkisstjórnin þarf að grípa til
aðgerða til þess að koma til móts við þetta fólk. Ríki og
sveitarfélög þurfa ennfremur að grípa til aðgerða, til þess að
gera þeim sem lökust hafa kjörin það mögulegt að komast í
sómasamlegt húsnæði. Það er óþolandi að það skuli
þekkjast í svokölluðu samfélagi allsnægtanna, að til séu
fjölskyldur sem búa inni á ættingjum og vinum, í tjöldum
eða bílum. Það er ekki sæmandi. Þessu fólki duga engar
markaðslausnir.Það er víðar en í húsnæðismálunum sem misrétti viðgengst.
Það þarf að taka lífeyrismálin til gagngerrar endurskoðunar.
Í þeim málaflokki er það algerlega ófært að lífeyrir frá
Tryggingastofnun skerðist ef lífeyrisþegi fær lífeyri annars
staðar frá. Það er ótækt að refsa þeim lífeyrisþegum með
skerðingum, sem hafa verið svo fyrirhyggjusamir að leggja á
séreignareikning til efri ára. Jafna þarf lífeyrisréttindi
launafólks og einnig verður að afnema lífeyrisforréttindi
þingmanna og æðstu embættismanna þessa lands. Annað
er virðingaleysi og dónaskapur við launafólk og framlag
þess til þjóðarbúsins.
Félögin leggja áherslu á:• að ríki og sveitafélög standi við stóru orðin og
hækki
verulega laun ummönnunarstétta
og starfsfólks
grunn- og leikskóla
• að tekið verði á húsnæðisvanda láglaunafólks
• að látið verði af okurvaxtastefnunni
• að skattleysismörk fylgi lágmarkslaunum
• að verðlagseftirlit verði gert skilvirkara
• að lífeyrisréttindi verði jöfnuð
• að grunnlífeyrir fylgi lágmarkslaunumReynslan sýnir að eina leiðin til þess að tryggja hag
launafólks er samstaða. Saga íslensks þjóðfélags undanfarin
100 ár sýnir það, svo ekki verður um villst. Flest þau réttindi
sem við lítum á sem sjálfsagðan hlut í dag, væru ekki til
staðar nema fyrir baráttu verkalýðsfélaganna. Látum þær
raddir ekki villa okkur sýn sem tala um að baráttunnar sé
ekki lengur þörf. Þörfin er síst minni í dag en fyrir hundrað
árum. Hin daglegu verkefni og tungutakið hafa ef til vill
breyst, en grunngildin eru enn þau sömu. Að treysta og
bæta hag heimilanna í landinu. Það gerum við ekki nema
með því að standa saman.Þess vegna komum við saman í dag, þann 1. maí, á
baráttudegi verkafólks.
1. MAÍ
HAFNARFIRÐI
Lúðrasveit
Lúðrasveit Hafnarfjarðar mun leika í
kröfugöngunni og í forsal Bæjarbíós
fyrir sýningu.
Hátíðarfundur -
Hraunseli
Boðið verður uppá söngatriði
á fundinum í Hraunseli.
Einnig verða kaffiveitingar að
fundi loknum.