Sunnudagsblaðið - 20.03.1966, Blaðsíða 8
ÞAÐ var fagran, sólbjartan sum-
armorgun. Ég stóð við gluggann
á hótelherberginu mínu og horfði
út yfir Maiche-hásléttuna. Ómur
kýrbjallnanna barst mér að eyrum.
Aðstaða mín var vægast sagt
mjög furðuleg. Hér stóð ég —
brezkur liðsforingi — hnýtti
bindi mitt í herbergiskytru í
frönsku sveitargistihúsi, þess al-
búinn að bana manni eftir morg-
unverð. í tösku minni lá marg-
hleypa og járnrörbútur vafinn
gildum vír. Ég vonaðist til að geta
lostið hann höfuðhöggi fyrst og
því næst drepið hann án erfið-
leika, og án of mikils hávaða . . .
André svaf í næsta herbergi.
Ég vakti hann, og við gengum nið-
ur og snæddum morgunverðinn x
sólskininu úti á stéttinni. Kaffið
og maturinn var ekki neitt lostæti,
enda allt skammtað í Frakklandi
um þessar mundir, en útlitið var
prýðilegt. Við bórðið næst okkur
sátu hjón með börnum sínum og
ræddu af kappi skógarferðina, sem
þau voru að fara í. Ég fór að velta
því fyrir mér, hvort morðingjar
gláptu á fólk xir kaffihúsum og í
strætisvögnum og hugsuðu með
sjálfum sér: „Hvað tæki það til
bragðs, ef það vissi?” Ég var ekki
hið minnsta snortinn af þeirri
hugsun, að eiga að drepa mann.
Við André sýndum engin ytri
merki hugaræsings, við ræddum
veðrið, og veltum því upphátt fyr-
ir okkur, að koma aftur á hótel-
ið næsta vetur til að fara á skíði.
Þegar við höfðum neytt máltíðar
okkar, greiddum Við reikningana.
Við höfðum ekki í hyggju að koma
aftur. Aldrei fyrr hafði mér kom-
ið til hugar, að morðingjar verða
að koma fram eins og heiðarlegt
fólk. Við stigum á bak reiðhjólunx
okkar, hjóluðum í tíu mínútur, og
komum þá að rjóðri í skóginuiu-
Við földum hjólin okkar í næsta
runna. Sjálfur átti ég að fela mig
milli trjánna, en André að fara
og sækja Pierre Martin. Okkur
kom saman um, að þegar þeir
kæmu aftur skyldi André flauta
fyrstu tvær vísur liins kunna
franska lags „Je tire ma révér-
ence” — svo fremi að allt hefði
gengið að óskum og Martin grun-
aði ekkert. Væri ekki allt með
felldu, og Martin hefði með sér
lífvörð, átti hann aðeins að fiauta
fyrstu vísuna. Ég iágðist í graST
ið og horfði upp í heiðan hijnW'
inn. Var það rétt, að svifta annan
maxin lífi? Átti .ég, Englendingú*"*
176 SUNNUDACSBLAÐ — ALÞÝÐUBLADXÐ