Sunnudagsblaðið - 20.03.1966, Blaðsíða 10

komst samt ekki hjá herþjónustu
og eftir fall Frakklands sannfærð-
ist hann um, að annað hvort væri
að hrökkva eða stökkva. Hann
hlaut þjálfun sína hjá SOE, og í
fobrúar 1943 var hann tilbúinn
,,að stökkva.” Eftir þrjár mis-
heppnaðar tilraunir, sem stöfuðu
af villu flugmannsins, sveif hann
og félagi hans, Réne Maingard,
til jarðar við Tarbes, milli Tou-
louse og Pau.
„Þegar fallhlífin mín opnaðist,
skaut því fyrst upp' í huga mér,”
sagði Ree síðar. „að allt samband
mitt við England var rófnað. Því
næst var ég gripinn ótta. Ég gat
yfirleitt ekkert séð, á meðan ég
sveif til jarðar, aðeins óljósa mynd
af snæviþöktum fjallstindum í
fjarska. Ekkert Ijós sást á jörðu
niðri, enda kom í Ijós, að flug-
maðurinn hafi misreiknað sig svo
skipti möfguhi kílómetrufn”.
Ekki leið á löngu þar til þeir
Réne náðu saman í myrkrinu. —.
Það var afráðið, að Réne færi til
næsta þorps og reyndi að ná sam-
bandi við félaga þeirra í neðan-
jarðarhreyfingunni. Tókst honum
það að lokum, en þeir höfðu beð-
ið komu þeirra á allt öðrum stað.
Var því næst haldið til staðar
þess, þar sem þeir höfðu mælt sér
mót við leiðtoga SOE á þessu
svæði. Hann hét George. Jones,
fyrrverandi „playboy”, sem undir
dulriefninu „Isidore” hafði fram-
kvæmt hina ótrúlegustu hluti, en
með siíkri fífldirfsku, að hann var
skömmu síðar kallaður til baka
til London.
Harry hóf strax að byggja upp
efnrfcpmi sína og tókst með dugn-
aði og þrautseigju að efla and-
spyrnuhreyfinguna og fá æ fleiri
til virkrar þátttöku, þrátt fyrir
hroilvekjandi nálægð Gestapo.
STEFNUMÓT MEÐ PEUGEOT.
Harry reyndi margt 'athyglis-
vert í starfi sínu í Frakklandi.
Ber þar einna hæst stefnumót
hans með Peugeot, eiganda hinna
risastóru vérksmiðja, sem bera
nafn hans. Þjóðverjar neyddu
Peugeot til að láta verksmiðjurn-
ar framleiða hluta í þungavopn
sín, t. d. skriðdreka og fallbyssur.
„Ég geri mér það ljóst, hr.
Peugeot, að þér eruð ekkert hrif-
inn af því,” sagði Harry, ,,en
hveis vegna ekki að stöðva þessa
framleiðslu með því að sprengja
verksmiðjurnar í loft upp?”
Peugeot Svaraði með daufu
brosi: „Þér verðið að skilja það,”
kæri vinúr, „að ég, sem höfuð fjöl-
skyldunnar, hlýt að sfeoða tilboð
yðar með nokkrum kvíða.”
„Ég geri mér það vel ljóst. En
ef við getum ckki framkvæmt
skemmdarverkið, verða gerðar loft
árásir, og afleiðingar þeirra, eink-
um gagnvart saklausu fólki, getum
við ekki séð fyrir og enn síður
haft þar nokkra hönd í bagga”.
„Ég skil,” andvarpaði Peugeot.
Hann veitti Síðan samþykki sitt
og kom auk þess Harry í samband
við baráttufúsa verkamenn í verk-
Smiðjunum. Éyðileggingin tókst
fullkomlega. ’ ' ■ ■
Eitt sinn lá við að illa færi.
í ljós hafði komið, að maður að
nafni Pierre Martin, Sem gengið
hafði í hreyfinguna, var svikari.
Margir höfðu verið sviknir og
teknir höndum af Þjóðverjurti áð-
ur en Harry fékk sannanir fyrir
sakt Martins. Þeir fólagar, Harry
og André, ákváðu því að drepa
hann. Það mistókst þó fyrrgreind-
an sumarmorgun, og munaði þó
reyndar minnstu að þeir lentu
sjálfir í greipum Gestapo, sem
svikarinn hafði sett þeim til höf-
uðs.
Svikarinn var seinna skotinn
í veitingastofu hótels í Besan-
con. Harry varð um tíma að fara
yfir landamærin til Sviss, en kom
brátt aftur, og nú með ný, fölsk
persónuskilriki — hann lézt vera
úrsmiður — en bar áfram dulnefn-
ið „Henri.”
Erfiðieikamir fóru nú stöðugt
vaxandi sökum síharðnandi bar-
áttu Þjóðverja og aukins mann-
falls í liði skemmdarverkamanna.
Alvarlegasta áfallið var handtaka
tveggja nýrra, brezkra erindreka,
John Young og Diana Rowden,
vegna uppljóstrunar þriðja erind-
rekans, sem eftir handtöku og pín-
ingar, byrjaði að vinna fyrir Þjóð-
verja. Voru þau bæði tekin af
lífi.
SEX KÚLUR í SKROKKNUM.
Við borð lá, að Harry hlyti sömu
örlög. Dag einn, er hann fór á
tiltekinn stefnumótsstað, beið
hahs vopnáður Þjóðverji: Harry
sýndi honum sin fölsku persónu-
skilríki, reyndi að tala sig út úr
klípunni, en Þjóðverjinn var ekki
viss í sinni sök og beindi marg-
hleypu stöðugt að maga Harrys.
Þannig sátu þeir í meira en einn
klukkutíma, þar sem Þjóðverjinn
átti von á liðsauka. Brátt minnk-
aði spennan, ög þeir tóku að ræða
Saman, m. a. um stríðið og lira-
gerð, og litlu seinna stakk Harry
upp á því, að þeir reyndu að finna
sér eitthvað að drekka. Þeir fundu
flösku af víni og þegar Harry
rétti Þjóðverjanum sneisafullt
glas lét hann slag standa og réðist
á liann. Hófst nú æðisleg barátta
upp á líf og dauða, þeir veltust
úm allt húsið í óblíðum faðmlög-
úm og sex sinnum hléypti Þjóð-
verjinn af byssu sinni en þegar
ýfir lauk, lá hanrt á gólfinu ög bað
sér gríða.
Harry æddi út, þar sem hann
gat búizt við þýzkum liðsauka á
hverri stundu. Það var ekki fyrr
en hann hafði henzt yfir margar
girðingar og synt yfir tvær ár, að
hann gaf því gaum, að föt hans
voru ötuð blóði. Aðfrarnkominn
dróst hann til húss, þar sem hann
vissi að vina var von. Læknir var
sóttur, og eftir að hafa rannsakað
Harry Iauslega muldraði hann,
sumpart með aðdáun „Les angl-
ais, les anglais. . .” „Þessir Eng-
lendingar . , . ”
Aldrei fyrr í starfi sínu hafði
hann reynt það, að maður gæti
hlaupið sex kílómetra og synt yfir
tvær ár með sex byssukúlur í
skrokknum, þar af hafði ein farið
í gegnum lunga og önnur saert
hjartað. Félagar í neðanjarðar-
hreyfingunni fluttu Harry, sem
sífellt dró nú af, úr einum stað
í annan, þar til að lokum tókst að
koma honum yfir svissnesku
landamærin, nær dauða en lífi-
Að lokinni aðgerð á svissneskum
spítala var honum smyglað yfir
Frakkland til Spánar, þar sem
hann heyrði um innrásinu í Nor-
mandí, en frá Gíbraltar lá síðan
leið hans heim til Englands.
Og síðan hóf Harry Ree að nýjú
starf sitt sem kennari í Kent.
178 SUNNUDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIÐ