24 stundir - 04.10.2008, Blaðsíða 46

24 stundir - 04.10.2008, Blaðsíða 46
46 LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 2008 24stundir Það er árleg sláturveisla heima hjá mér. Þetta er í raun og veru gömul hefð sem ég er alin upp við og ég gat ekki hugsað mér að þessi hefð myndi detta út. Þannig hef ég gert þetta alveg síðan ég byrjaði að búa. Þetta er mjög ánægjuleg fjölskyldustund og svo er alltaf eitthvert rennerí af fólki sem kemur. Og þetta verður mikil og góð sam- verustund fjölskyldu og vina. Mér finnst skemmtilegast hvað krakkarnir hafa gaman af þessu. Þau koma alltaf og þeim finnst rosalega gaman að setja lifrina í hakkavélina og fá að hræra. En það eru alltaf einhverjir sem fussa og sveia og svo er mis- jafnt hvað fólk borðar af þessu. T.d. borða þetta fáir hjá systur minni en hún kemur alltaf til að vera með í stemningunni. Þetta er því ekki bara til þess að búa til mat. Mað- ur tekur samt kannski aðeins meira núna en venjulega. En veislan verður á sínum stað. Mér fannst þetta aldrei ógeðslegt þegar ég var lítil. Þetta var bara alltaf gert á haustin og þetta er undanfari jólanna. Og ég er mikið jólabarn og þetta er bara byrjunin á jólunum hjá mér. Þannig að rauði liturinn var aldrei neitt ógeðslegur í mínum huga og ég hrærði í blóðinu alveg frá því að ég var pínulítil. Þórunn Lárus- dóttir leikkona Rauði liturinn bara jólalegur Þegar ég var lítil bjuggum við í blokk sem pabbi og starfsfélagar hans byggðu og þetta var bara eins og að búa í kommúnu. Svo tóku allar konurnar slátur í kjallaranum og þar voru þær með blóðugar hendur. Mér fannst þetta hreinlega viðbjóðslegt og hélt bara að það væri búið að myrða einhverja eiginmenn úr blokkinni. Það var bara þann- ig. En svo slapp maður ekkert og var látinn taka þátt í þessu. Þá var ég látin sauma og troða í, bæði blóðmör og slátur. Í gamla daga var þetta náttúrlega bara búbót og maður borðaði það sem sett var á disk- inn. Ég lenti að vísu oft í skammarkróknum vegna þess að ég borðaði ekki það sem var sett á diskinn, en ég borðaði samt slátur. Í dag borða ég þetta bara einu sinni á ári en þá fer ég til Þórunnar Lárusdóttur leikkonu. Hún tekur alltaf slátur og það er ekkert smá- partí. Þetta er bara heljarinnar viðburður og maður vill ekkert missa af því. En það er samt alvöru. Þær eru með blóð alveg upp á olnboga. En þetta er mjög þægilegt hjá mér. Ég bara mæti og sauma svolítið. Drekk svo smá-bjór og sauma svo svolítið meira. Vigdís Gunn- arsdóttir leikkona Hélt að það hefði verið framið morð Sláturgerðin nærir bæði líkama og sál Margir trúa því að ekkert sé hollara en slátrið þótt nýaldarnær- ingarfræðingar gætu hugsanlega sett spurningarmerki við það. En Íslendingar taka ekki bara slátur til að verða sér úti um kjarn- góða íslenska fæðu á hagstæðu verði heldur er þetta fastur liður í félagslífi margra. Þannig nærir sláturgerðin ekki bara líkamann heldur líka andann. En fólki líkar misvel að hnoða úr og sulla í blóði dauðrar skepnu eins og 24 stundir komust að þegar nokkrir þekktir einstaklingar voru spurðir um reynslu sína af sláturgerð. haukurj@24stundir.is Oddný Sturludóttir, borg- arfulltrúi og rithöfundur Ég hef nú bara einu sinni tekið slátur en það var þegar ég var svona 19 ára. Það var með mömmu, systur mömmu og manninum hennar og þetta var ákaflega skemmtileg lífsreynsla. Ég setti hendurnar alveg upp að olnboga ofan í blóðið. Og mörinn var náttúrlega mjög sér- stakur. Ég tók hann í sundur og tróð honum inn í vambirnar og saumaði saman. En mér fannst saumaskapurinn nú skemmtilegastur. Klárlega. En svo verð ég að viðurkenna að ég þurfti að taka á honum stóra mínum þegar kom að því að borða þetta rétt á eftir, þegar við vorum búin að sjóða það. Þótt ég elski slátur þá er það svo- lítið öðruvísi að borða það þegar maður er nýbúinn að sjá það í framleiðsluferlinu. Það er til mjög fyndin mynd af mér þar sem sem ég sit með skakkt bros og reyni að láta mér líka við þetta. En mér finnst slátur enn mjög gott og besta slátrið fæ ég hjá ömmu þegar hún býður okkur í heitt slátur. Hún tekur alltaf slátur en fer með það norður og gerir það þar. En þótt maður sé búinn að tileinka sér stórkostlega ítalska matreiðslu og geri besta lasagna í heimi, að mér finnst, þá vilja börnin alltaf grjónagraut og slátur ef þau fá að velja. Bara einfalt og gott. En þá kaupum við bara úti í búð af því að við eigum það náttúrlega ekki alltaf til. En þetta tal hefur vakið mig til umhugsunar um það að auðvitað ætti maður að taka slátur núna, sérstaklega í þessu ástandi. Ef ekki núna, þá hvenær? Svolítið erfitt að borða það rétt á eftir Við hjónin höfum alltaf tekið slátur og við erum bæði alin upp við það. Ég ólst upp í Mývatnssveit þar sem var súrsað ofan í tvær risastórar tunnur. Mörg hundruð lítrar af slátri og allskonar súrmat sem var svo borð- aður allt árið. Eins og maður sá á einhverri forsíðunni þá er þetta það sem ætti að bjarga þjóðinni núna. En við höfum annars ekki verið að gera þetta af hagkvæmnisástæðum heldur er þetta alltaf bara mjög skemmtilegt. Við gerum lifrarpylsu og blóðmör, en ekki úr öllu því okkur finnst rosalega gott að eiga lifrarpylsuna frosna og elda hana eftir henti- semi. Eins gerum við sviðasultu sem við eig- um bæði súrsaða og frysta. Svo er ég að stjórna mörgum kórum með mörgu ungu fólki. Í einum þeirra eru stelpur frá 17 ára og upp í 25 ára og við æfum á sunnudögum. Stundum syngja þær í messu á undan og svo er æfing klukkan hálfeitt. Þá eru þær oft orðnar glorsoltnar. Því tók ég upp á að taka með mér slátur að heiman og setja í pottinn í kirkjunni þegar við mætum klukkan hálftíu. Og þá er það tilbúið á há- degi og þá borðum við það. Og langflestar, eiginlega allar, eru sólgnar í þetta. Þær fá sér af þessu og finnst það frábært. Jón Stef- ánsson, org- anisti og kórstjóri Kórstelpurnar eru sólgnar í slátrið Ég hef alltaf tekið slátur eftir að ég varð full- orðin og kunni þetta. Mamma var hár- greiðslukona og það komu oft konur heim að hjálpa henni að gera slátur en það var nú ekki alltaf. En núna í vikunni tóku stelpurnar í Hús- stjórnarskólanum tíu slátur. Við gerum það á hverju ári og það gengur alltaf bara vel. En það kemur nú fyrir að það líði næstum yfir þær. Það var alveg að fara að líða yfir tvær núna í vikunni og þær voru þá bara sendar út á tún. Það er þá eitthvað út af blóðinu og lyktinni en núorðið er samt engin lykt af þessu. Allt er orðið svo hreint og fínt og ekk- ert mál. En þetta er ekkert nýtt. Einu sinni þegar ég var að kenna í Hamrahlíð kom ég með kjúkling og fór að taka hann í sundur en þá bara hrundi ein í gólfið. En stelpurnar í Hússtjórnarskólanum voru rosa duglegar. Þær saumuðu alveg eins og herforingjar og svo borðuðum við saman með skyri og brauði og svoleiðis. Þeim þykir dálítið gaman að þessu. Að gera eitthvað svona svolítið öðruvísi og allir sam- an. Og svo er þetta náttúrlega svo ódýrt og maður fær svo mikinn mat út úr þessu. Margrét Sigfúsdóttir hússtjórnarkona Líður stundum yfir nemendur LÍFSSTÍLL lifsstill@24stundir.is a Það er til mjög fyndin mynd af mér þar sem ég sit með skakkt bros og reyni að láta mér líka við þetta. spjallið
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

24 stundir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: 24 stundir
https://timarit.is/publication/307

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.