Frjáls þjóð - 14.12.1957, Blaðsíða 9

JÓLIN 1957
FRJÁLS ÞJÓÐ
9
AÐ var fyrir nokkru, að ég
var að kvöldlagi að skemmta
mér .með kunningja mínum.
Sátum við lengi kvölds við
drykkju og spjölluðum saman
um hitt og þetta, er okkur datt
í hug, sem ekki er í frásögur
færandi. En er líða tók á kvöld-
ið, var kostur okkar til drykkj-
unnar á þrotum, og þar að
suki var vinur minn orðinn
höfugur af henni og vildi því
fara að halda heim. Ég skrapp
því út og náði í bíl. Ókum við
síðan heim til hans, þar sem
hann varð eftir.
Ég hélt síðan til baka með
bílnum. Mig langaði til að ná
mér i dálítil drykkjarföng til
viðbótar og blóta Bakkus kon-
ung lengur. Það tókst eftir von-
um að fá þau, þvf að enginn
hörgull er á slíku í höfuðborg
íslands, þó að brennivínsverzl-
unin sé lokuð. Þegar ég var
búinn að ná mér í þá hálsmjóu
og hafði hafið vinskap við
hana, hóf ég tal við bílstjór-
ann. Við töluðum um daginn
og veginn eins og venjulegt
er, þegar menn talast við, sem
lftið þekkjast. Ég fann brátt,
að þetta var hinn greindasti og
fróðasti maður. Þar kom brátt
tali mínu, að ég spurði hann,
hvort hann kynni ekki drauga-
sögur, því að mér þykir alltaf
gaman að sögum af draugum,
þótt ég sé fæddur með þeim
annmarka, að hafa aldrei getað
séð draug að gagni.
Bílstjórinn lét lítið yfir því,
að hann kynni draugasögur,
nema þær, sem alkunnar væru.
En eftir frekara umtal mitt
rankaði hann við sér og sagðist
nýlega hafa heyrt eina, en hann
kvaðst ekki vita, hvort hún
mætti segjast strax eða komast
fyrir almennings sjónir. Ég fór
að engu óðslega, því að ég vildi
ekki fyrir nokkra muni verða
veiðislyppur, ef kostur yrði
nokkurrar. Ég fór þvi að engu
óðslega og talaði utan að þessu
nokkra stund með nokkrum
frávikum, sem bílstjóranum
urðu ekki mjög fjarri skapi. En
svo fór að lokum, að bílstjór.
inn sagði mér eftirfarandi sögu:
— Bílstjóri nokkur, sem mér.
er dálítið kunnugur, fór síðla
vorkvölds til Þingvalla með
fólk. Ferðin austur gekk mjög
vel og skilaði hann fólkinu af
sér á Þingvöllum, án þess að
nokkuð sögulegt gerðist í þeirri
ferð. Að því loknu hélt hann
aftur af stað til Reykjavíkur.
Hann ók greitt niður Mosfells-
sveitina, því að engin umferð
var um veginn; vegurinn var
eins góður og hann er beztur
og veður hið indælasta. Segir
ekki af ferð hans, fyrr en hann
kom niður fyrir Helgafell í
Mosfellssveit. Þar sá hann allt
í einu stúlku, er stóð á vegar-
brúninni og veifaði til hans.
Hann hemlaði bílinn, þvf að
hann þóttist þess vís, að hún
vildi fá far með sér. Þegar
bfllinn hafði staðnæmzt, opn.
aði bílstjórinn framdyrnar
Stúlkan
gegnt sér, og var stúlkan þá
komin að bíldyrunum. Hann
bauð henni gott kvöld, en hún
tók ekki undir, en settist þegj-
andi inn í bílinn við hlið hans
í framsætið. Hann hélt síðan
af stað.
En ekki hafði hann ekið
langan spöl, þegar stúlkan fór
að færa sig nær honum og hafa
hönd á stýrinu með honum og
vildi auðsjáanlega hafa tals-
verða stjórn á bílnum. Hann
lét að vilja hennar í þessu, en
hægði ferðina, því að þetta
var mjög gætinn bílstjóri. Hon-
um fannst það ekkert einkenni-
legt, þótt stúlkan vildi stjórna
með sér bílnum, því það er oft
háttur ungra stúlkna að vilja
taka f stýri með bílstjóra, sem
þær aka með einar. Honum
varð mjög vel við, er stúlkan
kom nær honum. Honum
fannst hún bjóða góðan þokka
og ekki ólíkleg til ásta. Og þar
sem hálfbjört vornótt var og
hið fegursta veður, var honum
ekki óljúft að eiga smávegis
ástargaman við laglgea stúlku
eftir tekjugóðan dag. Hann lét
því bílinn lulla hægt eftir veg-
inum góða stund og virtist allt
með felldu með honum og
hinni ungu vinkonu hans.
Þar kom brátt, að hann fór
að hafa meiri áhuga á stúlk-
unni en akstrinum. Hann fikr-
aði sig nær henni. Hún tók
því mjög vel og færði sig held-
ur nær honum en hitt. Hann
smeygði hendinni bak við hana
og tók yfir um hana og fékk
hana með því að hallast upp
að sér. Allt gekk þetta að ósk-
um. Hún tók þessu mjög vel,
en engin orð fóru á milli
þeirra, enda var þeirra ekki
þörf, þegar allt ætlaði að falla
svona í Ijúfa löð með þeim af
sjálfu sér. Eftir að hann hafði
tekið yfir um stúlkuna, hafði
hann ekki nema aðra höndina
á stýrinu. Fékk nú stúlkan að
mestu stjórnina á bflnum. Hon-
um var það ekki óljúft undir
þessum kringumstæðum, þar
sem stúlkan virtist ætla að láta
að vilia hans í öllu og verða
hin líkleeasta til ástargamans.
Fór nú þessu fram um stund.
Var nú bflstjórinn kominn í
hinn mesta veiðihug og hugð-
ist vera alveg örugsrur með að
ná ástum hennar. Taldi hann
sig nú orðinn svo örugean, að
hann mætti fara að undirbúa
enn betur unaðsstundina með
stúlkunni. Hann var kominn f
hið bezta kossfæri og ætlaði
Jón Gíslason:
á Þingvallavegi
Draugasaga
hann að nota færið meðan
gafst. Laut hann því að henni
og ætlaði að þrýsta heitum
ástarkossi á varir hennar. En
í þessu sveigði hún þvert út
af veginum og rann bíllinn
niður vegkantinn. Hann hélt í'
fyrstu, að stúlkan hefði trufl-
azt við aksturinn við þessa
óvæntu árás hans. Leit hann
því af henni andartak til að
gæta að farkostinum, hvort
allt væri í lagi með hann. En
við það var hún horfin. Hann
sá hvorki tangur né tetur eftir
af henni, hvorki í bilnum eða
í nánd við hann.
Bílstjóranum brá heldur en
ekki í brún, þar sem hann var
nú kominn út af veginum og
hafði verið langt kominn til
samlags við kvendraug. Það
fór ískaldur hrollur um hann.
En ekki greip hann samt of-
boðslegri hræðsla en svo, að
hann kom bílnum eftir dálitla
erfiðleika upp á veginn aftur
og ók síðan eins hratt og hann
gat til Reykjavíkur.
í þann mund, er hér var
komið sögunni, stöðvaðist bíll-
inn við húsið, þar sem ég átti
heima. Mig langaði til að fá
að heyra meira af þessari und-
arlegu stúlku á Þingvallavegin-
um, svo að ég bað bílstjórann
að aka mér dálítinn spotta til
viðbótar og lét þess getið um
leið, að ég ætlaði að heimsækja
kunningja minn, ef ske kvnni,
að hann væri heima. Héldum
við svo af stað að nýju. Brátt
hóf ég máls að nýju og spurði
bílstiórann, hvort hann vissi
nokkur deili á þessari undar-
legu stúlku, sem bílstjórinn,
kunningi hans, varð var við
þarna í Mosfellssveitinni.
Hann sagði mér eftirfarandi
um upnruna hennar:
— Stúlkan, sem þarna er á
Þingvallavemnum, er amerísk.
Það hafa fleiri orðið hennar
varir en þessi bílstjóri, kunn-
ingi minn. En hún leikur alltaf
sama leikinn. Þegar bflstjórar
fara þarna einir um veginn að
næturlagi, veifar hún þeim. Ef
þeir eru svo greiðasamir að
taka hana upp í, reynir hún
að fá þá til ástaratlota við sig,
en tekur við það stjórnina á
bílnum. Þegar hún hefur alveg
náð stjórn hans, ekur hún út
af. Er þá gaman þeirra búið.
Hafa sumir bílstjórar lent ver
í því en þessi kunningi minn,
er ég sagði þér af.
Það var á stríðsárunum, að
þarna á melunum fyrir neðan
Helgafell var griðarlega stór,
amerískur herkampur. Hann
var einn þeirra allra stærstu í
Mosfellssveitinni og voru þeir
þó margir stórir. Þetta var
spítalakampur. Var þarna mjög
fullkominn spítali, sem herinn
notaði. Störfuðu þarna margar
hjúluunarkonur. Meðal þeirra
var ung hjúkrunarkona, á að
gizka rúmlega tvítug. Hún var
mjög snotur og óvenjulega lag-
leg, því að yfirleitt voru amer-
ískar hjúkrunarkonur, sem hér
voru, ekki laglegar. Hún var
sérstaklega skemmtileg og bauð
af sér góðan þokka. Var hún
því sérstakt yndi hermannanna
og eftirsótt og dáð af þeim
öllum. Sögðu íslendingar, sem
unnu þarna í kampinum, að
hún hefði verið fríðust allra
hjúkrunarkvennanna, sem
þarna voru og eftirsótt af öll-
um karlmönnum. Hún var lífs-
glöð og naut lífsins í ríkum
mæli þarna í kampinum meðal
fjölda kynhvatra hermanna á
bezta aldri. Hún sást oft fara
ein í' bíl á síðkvöldum með
hermanni eitthvað í burt úr
kampinum til að skemmta sér.
En svo bar til snemma
kvölds, að unga hjúkrunarkon-
an Iaglega fór til fundar við
ástvin sinn. Hún þurfti að fara
yfir veginn, því að hann bjó
hins vegar við hann. Umferð
var mikil um veginn af alls
konar bílum, bæði íslenzkum
og stórum herflutningabílum
margs konar. Hún hefur senni-
lega verið orðin heldur sein á
stefnumótið, því að hún flýtti
sér um of og varð fyrir geysi-
lega stórum herflutningabíl og
beið samstundis bana.
Litið bar á því, að hjúkrun-
arkonan sæist á veginum fyrr
en amerísku hermennirnir voru
farnir úr kampinum. En síðan
hefur hún oft sézt, og er hátt-
ur hennar æ sá sami og sagt
hefur verið frá hér.

'

'
Hvers vegna?
Hvers vegna kemur það svo oft
fyrir, að menn hafa innbú sitt of
lágt tryggt eða alveg ótryggt? Eng-
inn er svo ríkur, að hann hafi
efni á því að hafa eignir sínar
óvátryggðar.
Vér bjóðum yður örugga og góða
þjónustu. Umboðsmenn vorir, sem
eru í öllum kaupstöðum, kauptún-
um og hreppum landsins, veita
yður upplýsingar og leiðbeina yð-
ur, og síðast en ekki sízt: Hjá oss
fáið þér ávallt hagkvæmustu
kjörin.
Skammdegið er tími ljósanna, —
farið varlega með þau.
Gleðileg jól!
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
Hverfisgötu 8—10, Reykjavík
Símar: 14915 — 14916 — 14917