Morgunblaðið - 28.02.2005, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. FEBRÚAR 2005 21
MINNINGAR
✝ Þorkell Jóhann-esson fæddist í
Ólafsvík 20. júlí 1925.
Hann lést á Sankti-
Jósefsspítala í Hafn-
arfirði 20. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðbjörg Olivers-
dóttir, f. í Hlein í Eyr-
arsveit í Snæfellsnes-
sýslu 24. mars 1890,
d. í Hafnarfirði 8.
apríl 1962, og Jó-
hannes Magnússon, f.
á Þórisstöðum í
Fellshreppi í
Strandasýslu 10. apríl 1887, d. 9.
ágúst 1936, drukknaði af línuveið-
aranum Erninum ásamt syni sínum
Magnúsi. Systkini Þorkels voru
Sigríður, f. 15. okt. 1915, d. 4. júní
1982, Magnús, f. 23. okt. 1916, d. 9.
ágúst 1936, og Oliver Steinn, f. 23.
maí 1920, d. 15. apríl 1985.
Þorkell kvæntist 24. desember
1947 Kristínu Önnu Guðjónsdóttur,
Helgu Huld Ingadóttur, börn
þeirra eru Orri Freyr og Elín
Klara; b) Pétur, f. 5. des. 1984; og c)
Hilmar Ögmundsson (uppeldisson-
ur Magnúsar), f. 30. maí 1969,
kvæntur Svanborgu Þóru Kristins-
dóttur, börn þeirra börn eru Frið-
rik, Laufey og Eva Ósk. 3) Guðrún
Íris, f. 15. febrúrar 1956, gift Frið-
riki Guðjónssyni, f. 11. apríl 1945.
Þorkell flutti með foreldrum sín-
um til Hafnarfjarðar upp úr 1930
og bjó þar og starfaði alla tíð. Þor-
kell lauk námi í prentiðn 1946 og
starfaði í Prentsmiðju Hafnarfjarð-
ar þar til hann stofnaði eigin prent-
smiðju, Prentverk Þorkels Jóhann-
essonar 1958 og bókaútgáfuna
Snæfell. Hann starfaði í Álverk-
smiðjunni í Straumsvík samhliða
prentverkinu frá 1973 og þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir. Hann var liðtækur í frjálsum
íþróttum á sínum yngri árum með
félagi sínu, FH, aðallega í stang-
arstökki. Og trompetleikari var
hann með ýmsum danshljómsveit-
um á fimmta áratugnum. Hann var
félagi í Frímúrarareglunni og Rót-
arýklubbi Hafnarfjarðar.
Útför Þorkels fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
f. 10. apríl 1927 í Hafn-
arfirði. Foreldrar
hennar voru: Guðjón
Sveinsson, f. 31. ágúst
1900, d. 26. maí 1944,
og Kristensa Arn-
grímsdóttir, f. 26. júlí
1898, d. 25. nóv. 1972.
Börn Þorkels og Krist-
ínar Önnu eru: 1) Guð-
jón, f. 4. sep. 1947,
kvæntur Sesselju G.
Sigurðardóttur, f. 16.
ágúst 1950. Börn
þeirra eru: a) Sigurður
Sören, f. 2. maí 1973,
sambýliskona Ásthild-
ur Helga Bragadóttir, börn þeirra
eru Sigurjón Daði og Kristín
Helga; b) Kristín Anna, f. 28. apríl
1974, sambýlismaður Úlfar Sig-
urðsson, synir þeirra eru Víkingur
og Sindri; c) Agnes, f. 10. apríl
1983. 2) Magnús, f. 25. apríl 1950,
kvæntur Guðrúnu Ásmundsdóttur,
f. 14. apríl 1950. Synir þeirra eru;
a) Þorkell, f. 3. maí 1974, kvæntur
Elsku afi, ég vildi að ég hefði komið
á spítalann að heimsækja þig áður en
þú fórst. Ég hélt að þú værir ekki á
förum strax. Því kveð ég þig nú og
þakka fyrir allar þær stundir sem við
áttum saman.
Minningar mínar um þig eru mér
mjög kærar, það var alltaf svo gaman
að koma til þín og ömmu. Það var allt
svo spennandi heima hjá ykkur, allir
hlutirnir sem þið höfðuð safnað á
ykkar ótalmörgu ferðalögum um
heiminn. Endalaust hægt að skoða og
hlusta á sögurnar af ferðalögunum til
allra þessara framandi landa. Enda
er mér ennþá í fersku minni mitt allra
fyrst ferðalag til útland með þér og
ömmu. Ég man ennþá hvernig það
var að stíga út úr flugvélinni og beint
út í 25–30° hita, að borða kiwi í fyrsta
skipti, fara í lest, vera tekin með á
diskótek 9 ára gömul, fara á strönd
og að fá að upplifa þetta allt með þér.
Ég man þig spila á trompetið, og
hvað mér fannst merkilegt að þú
skyldir ekki vera með falskar tennur
eins og aðrir afar, þær komu reyndar
síðar. Svo fannst mér frábært að þú
áttir eldrauða skó! Ég man þegar ég,
þú og amma plötuðum Kela, sögðum
honum að kjúklingalærin væru
froskalappir, hann þorði ekki fyrir
sitt litla líf að smakka, eins og honum
fannst kjúklingur góður. Ég man
hvað það var æðislegt að koma út í
risastóra garðinn sem þú varst búinn
að nostra við, gróðursetja allskonar
tré og blóm og jarðarber. Labba í
gegnum garðinn, yfir smáhraun og
niður í prentsmiðjuna þína, sem var
ótrúlega spennandi staður fyrir litla
púka. Stórar og ógnvekjandi prent-
vélar og skrítin lykt. Man þig syngja
Michelle með Bítlunum, í fyrsta
skipti sem ég heyrði það lag. Ég man
þig alltaf hlæjandi og sprellandi með
okkur afabörnunum, elsku Oggi afi.
Ég sé þig fyrir mér í göngutúr í
kringum tjörnina á fallegum vordegi
og þannig muntu fylgja mér.
Anna.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við FH-ingar, prentarann, íþrótta-
kappann og hljóðfæraleikarann Þor-
kel Jóhannesson.
Oggi, eins og vinir hans nefndu
hann oftast, kom ungur í raðir FH-
inga, hann fylgdi þar í kjölfar eldri
bróður sins, Olivers Steins. Fyrst má
sjá nafn Þorkels í keppnisskrám hjá
FH árið 1936, hans íþróttagreinar
voru frjálsar íþróttir, enda var mað-
urinn íþróttamannslega vaxinn, fjöl-
hæfur og keppnismaður mikill. Það
sýndi hann mjög oft.
Keppnisgreinarnar mótuðust af
umhverfinu og aðstæðunum, mjög
svo fábrotnum, þ.e. ,,skólamölin“ og
síðar Hörðuvallasvæðið. Í austur-
horni skólamalarinnar var sandkassi
og stutt atrennubraut, þar æfðu FH-
ingar undir stjórn Hallsteins Hin-
rikssonar, þessi aðstaða mótaði
keppnisgreinarnar sem voru aðallega
stökkgreinar. Í þeim greinum varð
Þorkell Íslandsmeistari drengja árið
1944. Þetta sama ár atti hann kappi
við bestu stangarstökkvara landsins
á Íslandsmótinu, en þeir voru frá
Vestmannaeyjum. Þá átti Þorkell
fast sæti í sigursælli 4x100 m boð-
hlaupssveit FH.
Um þá sveit var ort:
Fótatökin tíðari,
tifið sem þið getið.
Á sigurdaginn síðari,
setti FH metið.
Á þessum árum átti FH mjög öfl-
ugt frjálsíþróttalið sem átti í harðri
baráttu við bestu lið landsins.
Frá árinu 1943 til 1949 fóru fram
árlegar bæjarkeppnir milli Hafnar-
fjarðar (FH-inga) og Vestmannaeyja
í frjálsum íþróttum. Hart var barist
enda féll sigurinn sitt á hvað. Í þess-
um keppnum vakti stangarstökks-
keppnin oftast mesta athygli, enda
voru Vestmannaeyingar góðir þar og
margfaldir Íslandsmeistarar en Þor-
kell setti oft strik í reikninginn og
vann þessa grein, þó að stundum
þyrfti Íslandsmet til að sigra. Sagan
segir að árið 1947 hafi stangarstökks-
keppnin verið tvísýn sem oftar, þá
hafi Þorkell brotið báðar bambus-
stangirnar sínar og mönnum ekki lit-
ist á blikuna, reynt að telja hann frá
frekari keppni en þá gekk Þorkell til
Eyjamanna og fékk lánaða stöng,
skellti sér yfir rána og vann keppn-
ina, þótti þetta skörulega gert.
Þess skal í lokin getið að Þorkell
var valinn í úrvalslið Íslands, er
skyldi æfa fyrir Ólympíuleikana í
London árið 1948, en breyttar að-
stæður hjá honum leyfðu ekki að
hann gæti einbeitt sér að því verkefni
og stuttu síðar hætti hann keppni, þá
aðeins 24 ára.
FH-ingar senda eiginkonu Þorkels
og fjölskyldu innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Þorkels Jó-
hannessonar.
Fimleikafélag Hafnarfjarðar.
ÞORKELL
JÓHANNESSON
sungið við píanó-undirleik, bræð-
urnir kátir og skemmtilegir, og hef
ég grun um að Rúna hafi fallið vel
inn í hópinn með sína léttu lund.
Síðar átti hún eftir að giftast einum
syni sýslumanns, Jóni Magnússyni,
en hann lézt 13. febrúar árið 1983.
Líf Rúnu og Jonna var ekki endi-
lega neinn stöðugur dans á rósum
fremur en hjá öðrum, en þau hjónin
tókust á við lífið og það sem því
fylgir, í sameiningu og má segja,
með bros á vör. Rúna hafði þessa
sérlega góðu lund, fallegt bros og
dillandi hlátur, sem smitaði frá sér,
og hefi ég engum kynnzt með þvílíkt
jafnaðargeð og tryggð, fyrr eða síð-
ar. Hún var blátt áfram og yndisleg
í skapi. Hún kom mjög oft á heimili
mitt, og eins fórum við til hennar á
heimili fjölskyldunnar, og hlakkaði
ég alltaf til þeirra stunda. Viðmót og
veitingar Rúnu voru í sérflokki, allt
það bezta var ekki nógu gott. Hún
tók á móti fólki með sömu hlýjunni,
aldrei sá ég hana öðruvísi. Mótlæti
tók hún með slíku æðruleysi. Jón og
Rúna eignuðust fjögur börn, Magn-
ús, sem lézt úr krabbameini 20. júlí
árið 1998, aðeins 47 ára að aldri, Jó-
hönnu Guðrúnu, Matthildi Sif og
Freydísi. Barnabörnin eru orðin
mörg og langömmubörnin einnig,
en ég reikna með að það sé upp talið
í upphafsgrein.
Hún hafði einstakt lag á börnum
og hafði endalaust aðdráttarafl, þau
voru hennar líf og yndi. Þau drógust
að henni líkt og segull. Það gerði ég
líka, og fannst mér nánast hún vera
önnur mamma mín. Það gilti einu
hversu margir komu á hennar heim-
ili, allir voru velkomnir og alltaf nóg
pláss og nóg af nýbökuðum pönnu-
kökum og öðru góðgæti, – birtu og
yl.
Hjálpsemi var henni í blóð borin,
og reyndist hún móður minni og
okkur systkinunum einstaklega vel.
Þegar faðir okkar lézt, aðeins 42 ára
og móðir mín var ein með þrjú ung
börn, var Rúna boðin og búin til að-
stoðar í ýmsum erfiðleikum, sem
skyndilegu dauðsfalli fylgir. Rúna
hélt sambandi sínu við mig og mína
fjölskyldu alla tíð, og eftir að ég gifti
mig, stóð hún við hlið mér eins og
klettur, ef veikindi voru eða annað,
tilbúin til að gæta barna minna.
Dóttur hennar, Sif, og okkar fjöl-
skyldu varð líka mjög vel til vina, og
helzt það samband enn. Rúna tók
þessu lífi með slíku æðruleysi og
kvartaði helzt ekki, var orðin þreytt
og búin að upplifa eins mikið og hún
hafði orku og heilsu til, og því er lát
hennar Guðs blessun, eins og bezt
getur orðið. Megi Guð blessa minn-
ingu hennar.
Ég enda þessi fátæklegu orð mín
með orðum, sem mér finnst lýsa
Rúnu.
Bognar aldrei – brotnar í
bylnum stóra seinast.
(Stephan G. Stephansson.)
Agla Tulinius.
Í dag er kvödd hinztu kveðju
Guðrún Maríasdóttir (Rúna).
Fyrstu kynni mín af henni voru, er
ég ungur drengur kynntist henni á
heimili mínu, Skothúsvegi, hjá for-
eldrum mínum, en hún varð fljótt
heimagangur þar, og var gott sam-
band fjölskyldna okkar. Var Rúnu
annt um okkur systkinin, og voru
ófá húsverkin, er hún innti af hendi
með þeirri hlýju, er henni einnig var
lagið.
Rúna var hjartahlý og okkur
systkinum ávallt innan handar. Var
einkar vingott milli móður minnar
og hennar og margt spjallað á góð-
um stundum. Þar bar ekki skugga á.
Nú er komið er að leiðarlokum bið
ég aðstandendum Guðs blessunar.
Hvíl í friði.
Magnús J. Tulinius.
ur. Mér var skutlað til ömmu
snemma morguns og þar tók amma
við mér úti á stétt. Það fyrsta sem
ég man eftir var að amma var ákaf-
lega hjartagóð kona og vildi öllum
vel. Hún passaði einstaklega vel
upp á sína nánustu. Minnist ég þess
mjög vel að amma spurði mig ávallt
hvort ég hefði ekki verið í bílbelti
þegar hún tók á móti mér er ég
steig út úr bílnum. Sem ungum
dreng fannst mér þetta skrítið að
amma væri alltaf að spyrja mig
hvort ég væri ekki í bílbelti, en
seinna þegar ég kom til ára áttaði
ég mig á því að hún amma var ein-
faldlega að passa upp á mig og það
var það sem hún gerði hvað allra
best. Amma sýndi með þessum at-
hugasemdum hversu mikils virði
maður var í hennar augum. Einnig
átti amma það oft til að stinga að
manni pening og var ég alltaf jafn-
ánægður með það. Jafnvel þó að
hún amma væri ekki veraldlega
efnuð kona sá hún sér alltaf fært að
gefa okkur systkinunum eitthvað í
nánast hvert skipti sem við komum
að heimsækja hana.
Annað sem ég man mjög vel eftir
þegar ég var ungur drengur var
hvað amma var einstaklega ná-
kvæm og vandvirk manneskja. Allt
sem hún tók sér fyrir hendur var
óaðfinnanlegt. Þessar einstöku
dyggðir koma vel fram þegar amma
hélt hið árlega jólamatarboð á jóla-
dag fyrir alla fjölskylduna og eru
ófáar minningarnar sem tengjast
því að sitja við matarborðið á
Njarðargötunni. Amma tók sér góð-
an tíma í að undirbúa jólaboðið og
vildi hún með því vera alveg örugg
um að allt væri fullkomið. Það sem
gerði þetta enn erfiðara fyrir hana
var að jólaboðið skyldi hefjast kl. 12
á hádegi en það þýddi að hún þurfti
að vakna eldsnemma til að hafa allt
tilbúið þegar gestirnir mættu. Aldr-
ei svo ég minnist kom það fyrir að
það var ekki allt klappað og klárt
þegar við fjölskyldan mættum og
hélt amma þessi matarboð þar til
hún var 83 ára. Þarna kom berlega
í ljós hversu vandvirk og áreiðanleg
hún amma var.
Amma var mjög dugleg og lífseig
kona og var við hestaheilsu langt
fram yfir áttræðisaldur. Hún fór oft
á tíðum í göngutúra niður í bæ að
skoða mannlífið. Man ég vel eftir
því þegar ég ákvað einn daginn, þá
12 ára að aldri, að skella mér niður
í bæ. Þetta var fallegur sumardag-
ur í júlí og það fyrsta sem ég tók
eftir þegar ég var kominn niður í
bæ var amma og Stína, en þá voru
þær að fá sér göngutúr og skoða
mannlífið í bænum. Þarna áttaði ég
mig á því hversu dugleg og lífseig
hún var.
Eitt sem einkenndi ömmu vel var
hversu gott vald hún hafði á ís-
lenskri tungu og hún var einkar
orðheppin kona. Ég man þegar við
systkinin brostum út í bæði þegar
amma svaraði hinum ýmsum spurn-
ingum sem bæði og pabbi og
mamma lögðu fyrir hana. Þessar
spurningar snerust oft á tíðum um
hvort hún myndi eftir hinu eða
þessu. Hvort sem amma mundi eft-
ir hlutunum eða ekki náði hún
ávallt að koma brosi á okkur öll.
Það var einkar minnisstætt þegar
amma kom í fermingarveislu Iðunn-
ar. Var amma í raun vinsælasta
manneskja í veislunni, að frátöldu
fermingarbarninu. Amma leit mjög
vel út og ef fólk var að hafa orð á
því þá svaraði amma með hnyttnu
svari. Það var ákaflega gaman af
því að hafa hana í veislunni og af
svörum sem amma gaf fólki. Við
systkinin brostum mikið þegar
ömmu var bent á það að nú væri
hún orðin langamma, þar sem
Gunnlaugur og Sigurlilja höfðu
eignast barn fyrir ekki svo löngu,
en hún amma kannaðist ekkert við
það og sagði að hún væri ekki orðin
nógu gömul til þess að vera
langamma. Því næst var spurt
hversu gömul hún væri og þá sagð-
ist hún vera 87 ára, en í raun var
hún 93 ára. Amma trúði ekki, eða
vildi ekki viðurkenna, hversu gömul
hún væri og það skýrist kannski
vegna þess að henni fannst hún
ekkert vera eldri en 87 ára.
Við systkinin munum um allan
aldur minnast þess hversu góð og
hlý hún amma var. Við munum oft
renna huganum til hennar ömmu og
reyna að tileinka okkur þá kosti
sem henni fylgdu. Manngæska og
hugulsemi voru hennar ær og kýr
og við þau orð væru allir ánægðir
með að vera kenndir.
Andrés og Iðunn Elva.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURVEIG JÓHANNESDÓTTIR,
Árskógum 6,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 1. mars kl. 13.00.
Sigmar Jónsson, Hlíf Jóhannsdóttir,
Magnús Þórarinn Jónsson, Jóhanna Halldórsdóttir,
Hallur Steinar Jónsson, Jóhanna V. Magnúsdóttir,
Ragnheiður Hrefna Jónsdóttir, Magnús Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KATRÍN KRISTJÁNSDÓTTIR,
sem lést sunnudaginn 20 februar sl.
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 2. mars nk. kl. 13.30
Davíð, Kristján, Sigfús
og Bergur Erlingssynir
og fjölskyldur.
Ástkær faðir okkar,
ÞÓRARINN BRYNJÓLFSSON
vélstjóri,
Þverbrekku 4,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð laugarda-
ginn 26. febrúar.
Sigurdís Þóra, Guðrún Þórarna, Eva og Ásta Þórarinsdætur.