Morgunblaðið - 28.02.2005, Qupperneq 22

22 MÁNUDAGUR 28. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarni Sveinssonfæddist á Akra-
nesi 19. febrúar
1949. Hann lést af
slysförum 17. febr-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Sveins L.
Bjarnasonar, f. 13.
9. 1917, d. 25. 6.
1991, og Ástu Stef-
ánsdóttur, f. 17. 10.
916, d. 4. 2. 2002.
Bjarni ólst upp í
Hafnarfirði. Systk-
ini hans eru Gerður
Ragna, f. 24. 3.1 942
og Stefán Pétur, f. 2. 10. 1944,
kvæntur Hrafnhildi Sigurðardótt-
ur f. 5. 12. 1945.
1987 og 4) Inga Rún, f. 13.7. 1990.
Bjarni lærði matreiðslu á Hótel
Loftleiðum og útskrifaðist frá
Hótel- og veitingaskóla Íslands
árið 1970 og vann áfram á Loft-
leiðum. Á árunum 1974–1975
starfaði hann á Hótel Sögu og
ÁTVR í Reykjavík. Hann hóf
störf hjá Hótel Esju árið 1975.
Bjarni og Sigrún bjuggu í Svíþjóð
um tveggja ára skeið og eign-
uðust þar sitt fyrsta barn. Árið
1978 stofnuðu þau samlokufyrir-
tækið Sóma og ráku þau það til
ársins 2003. Bjarni rak í sam-
vinnu við Skeljung söluturninn Á
Stöðinni, við Reykjavíkurveg í
Hafnarfirði frá árinu 1990 og um
tíma fleiri söluturna. Bjarni
stundaði veiðiferðir, gönguferðir,
skotveiði, golf og sund af kappi.
Hann var félagi í Landssambandi
íslenskra vélsleðamanna frá 1982.
Bjarni verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Bjarni kvæntist
5.12. 1970 Guðrúnu
Sif Sigurvinsdóttur.
Þau slitu samvistum.
Eiginkona Bjarna
er Sigrún Hjaltalín, f.
31.5. 1957. Foreldrar
hennar eru Siguður
Hjaltalín, f. 29.12.
1934, og Guðrún
María Óskarsdóttur,
f. 6.10. 1935. Bjarni
og Sigrún eiga fjögur
börn, þau eru: 1)
Lena Björk listakona,
f. 7.9. 1977, 2) Eva
Dögg Long, f. 20.9.
1980, sonur hennar er Viktor
Orri Long Valsson, f. 30.5. 2002,
3) Bjarni Snær nemi, f. 24.12.
Elsku hjartans eiginmaður, félagi
og besti vinur.
Ást þín og hlýja, húmor og óend-
anleg orka hefur einkennt samband
okkar sem hefur verið yndislegt. Þú
vildir allt fyrir mig gera, sama hvað
það var. Þú hefur hvatt mig og
styrkt á alla lund. Með þig mér við
hlið í næstum 30 ár get ég bara
verið sterk þó tárin renni þessa
dagana. Ég var svo vön að kveðja
þig þegar þú skrappst í sleðaferð
og svo vön að taka á móti þér þegar
þú komst heim.
Fjöllin voru þín orkulind og þú
gast alltaf bjargað þér við ótrúleg-
ustu aðstæður, hvar sem var. Út-
geislun, kærleikur, næmi og skiln-
ingur marka spor þín og gerir
okkur að betri manneskjum sem
eftir stöndum. Elsku vinur, ég mun
alltaf sakna þín, í sumarbústaðnum,
sundlauginni, golfvellinum, ferða-
lögum og eldhúsinu sem var þinn
staður. Ég þakka þér samfylgdina
og bið góðan Guð að faðma þig, þar
sem ég get það ekki lengur. Ég
sakna þín.
Þín
Sigrún.
Elsku hjartans pabbi minn.
Hvernig í veröldinni eigum við að
fara að án þín? Þú varst allaf hjart-
að og sálin í þessari fjölskyldu, og
raunar í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur! Meira að segja þegar þú
ætlaðir þér að standa til hliðar og
láta aðra um stjórnina vissirðu ekki
af því fyrr en búið var að draga þig
út í allskyns skipulag og læti.
Það er svo skondið, þessa síðustu
daga, að ég hef svo mikið farið að
hugsa um allt sem þú gerðir. Ég
hugsaði ekkert svo mikið út í það,
þegar þú gerðir það, fyrir þér var
það bara sjálfsagður hlutur og
þessvegna spáði ég ekkert í það.
Það eru nú ekki margir pabbar sem
renna sér niður rennibrautir með
krakkagríslingunum sínum. Eða
elda dýrindis mat á hverju einasta
kvöldi svo að okkur fannst við vera
algerar prinsessur (þó svo að mað-
ur hafi nú stöku sinnum burstað
skóna þína eða leitað að lyklunum,
svona bara til að halda pínuponsu
jafnvægi á hlutunum.). Manstu öll
skiptin sem þú lékst við okkur?
Þegar þú kastaðir okkur í sund-
laugunum í ferðalögunum okkar,
eða þegar þú eldaðir súpu úr kart-
öflum? Manstu þegar við rúntuðum
um lítinn, ónefndan smábæ í leit að
klemmum því þvotturinn okkar var
rennvotur og allt var lokað? Manstu
þegar þú bjargaðir okkur frá Bínu
gömlu og brjáluðu rollunum í Þórs-
mörk? Manstu þegar við röltum
saman á ströndinni þú, ég og
mamma, í rokna roki og seltu og
læddumst gegnum eitthvað læst
hlið? Manstu þegar Baddi datt á
hausinn og þú plástraðir hann sam-
an enn betur en læknirinn? Við
grínuðumst nú alltaf með það að þú
hefðir átt að verða læknir, því þú
skrifaðir svo hroðalega illa! Ég veit
að þú manst eftir öllum grillveisl-
unum hérna heima og annarsstað-
ar, og hvernig það lá við að þú ryk-
ir út á götu til að draga fólk í mat.
Og ég gleymi aldrei þegar þú lagðir
það á þig að leggja garðslöngu í
gegnum allan bakgarðinn, gegnum
runna og yfir hóla, þegar við stelp-
urnar gistum í tjaldi, bara til að
hrekkja okkur eftir draugasöguna
þína! Ég man líka þegar þú ætlaðir
að hneyksla mig með því að bjóðast
til að koma með mér í skólann, fúl-
skeggjaður, með sólgleraugu, með
derhúfu, á stuttbuxum og klossum,
og glottir svo að skein í gulltönnina.
Mér fannst það allt í lagi, ég var
bara montin af þér. Manstu hvað
þú talaðir lengi við mig þegar ég
átti erfitt og hvað þér tókst alltaf
að hressa mig við? Það er nú alveg
lýsandi fyrir þig, þú varst kannski
stundum ólátabelgur og hvein svo-
lítið í þér, en þér tókst alltaf að strá
í kringum þig ljósi, og því held ég
að enginn sem komst í kynni við
þig geti gleymt.
Ég er þér og mömmu svo óend-
anlega þakklát, fyrir hvað þið voruð
alltaf yndisleg hvort við annað, og
okkur krakkana. Ég held að meira
elskandi par sé leitun á að finna.
Ég get ekki fundið orð til að lýsa
því hvað það er yndislegt að eiga
foreldra sem leyfa sér að sýna hvað
þau elska hvort annað mikið, og
dirfast að vera rómantísk. Þó svo
að „dittó“ hafi nú verið uppáhalds
orðið þitt, vissum við nú öll hvað þú
meintir. Það veganesti sem þið
senduð okkur með út í þetta líf held
ég bara að geti ekki gerst betra.
Ég er svo stolt af þér. Og ykkur
báðum reyndar, og ég leyfi mér að
monta mig óspart af ykkur. Ég segi
hverjum sem heyra vill að hann
pabbi minn hafi aldrei reynt að
þrýsta mér út í eitt né neitt. Hvort
sem það var fjölskyldubisnesinn,
barneignir né neitt annað sem svo
mörgum dettur í hug að reyna að
pína börnin sín í, hvorugt ykkar
hefur nokkurn tímann svo mikið
sem ýjað að því, og það finnst mér
bera vott um þroska og víðsýni sem
er ekki bara sjaldgæf heldur ómet-
anleg. Og þó svo að þér hafi stund-
um kannski fundist þú hafa getað
gert þetta eða hitt betur, leyfi ég
mér að vera þér hjartanlega ósam-
mála í því. Mér finnst þú, og þið
bæði, hafa staðið ykkur stórkost-
lega, og ekki múður né múkk með
það.
Takk, pabbi.
Fyrir öll skiptin sem þú plokk-
aðir flísar úr löppunum á mér, þó
ég emjaði eins og stunginn grís.
Takk fyrir öll skiptin sem þú fórst
með okkur í ferðalög og þvældist
upp um fjöll og firnindi – ég held
svei mér þá að það séu ansi fáir
staðir á gamla klakanum sem ég
hef ekki fengið að sjá að minnsta
kosti einu sinni, svo ekki sé minnst
á útlöndin. Takk fyrir allar tálguðu
spýturnar, og fyrir Draumadalinn.
Takk fyrir að standa með mér þeg-
ar ég lenti í vandræðum í skól-
anum. Takk fyrir að kenna mér að
bjarga mér, meðal annars í eldhús-
inu (en láttu það ekki fréttast að ég
kunni pínuponsu að elda!). Takk
fyrir að skamma mig þegar ég stóð
mig illa, og hvetja mig til að gera
betur, og fyrir að hrósa mér þegar
ég gerði rétt. Takk fyrir að keyra
um með skringilegu myndina mína í
bílnum þínum, þó svo að fólki fynd-
ist þú áreiðanlega stórundarlegur
fyrir það. Takk fyrir að passa mig,
fyrir að elska mig, nákvæmlega
eins og ég er, og fyrir að reyna allt-
af að skilja mig, og okkur öll. Og
umfram allt pabbi, takk fyrir að
vera pabbi minn. Þú ert best pabbi
í heimi!
Ég held svei mér þá að ég hefði
hvergi í veröldinni getað fundið
betri og merkari pabba!
Og allt það fólk sem hefur komið
til okkar og haft samband á síðustu
dögum hefur átt það sameiginlegt
að þú hefur skilið eftir spor í hjört-
um þeirra. Hver einn og einasti
maður mundi eftir brosinu þínu
(eða kannski glottinu, í mörgum til-
fellum, enda varstu nú sá allra al-
ræmdasti prakkari sem ég hef
kynnst!), og því hvað þú varst bara
elskulegur og líflegur alla daga.
Ekki svo að segja að ég sé eitthvað
að reyna að mála þig sem einhvern
dýrling, enda myndirðu nú ekki
taka það í mál – en þú ert bara mitt
uppáhald.
Ég veit alveg að þú ert ekkert
farinn langt, það er ekki það, en
það er ansi erfitt til þess að hugsa
að ég geti ekki tuðað yfir þér í eld-
húsinu um að nota ekki rjóma í
matinn, eða að þú drekkir nú of
mikið rauðvín, eða að þú eigir að
bera krem á hendurnar á þér, eða
færa þér vatn þar sem þú situr í
sófanum og keppir í Ólympíuleikum
fjarstýringarnotkunar. Það er svo
skrýtið, elsku pabbi, að reyna að
skilja að ég fái ekki að sjá þig
hérna aftur. Mér finnst alltaf eins
og þú hljótir að fara að labba inn
um dyrnar og hrópa halló, eða
labba upp að okkur og spyrja
hversvegna við séum að þessu voli.
Og hvað allt þetta blómafargan sé
að gera í húsinu. Og mikið lifandis
skelfingar ósköp langar mig að
knúsa þig – rétt eftir að ég skamma
þig fyrir að taka upp á því að deyja
svona, ég er alls ekkert tilbúin að
sleppa þér, en ég veit að þú verður
að fá að fara, að minnsta kosti í bili,
og ég bið góðan Guð að geyma þig
og hjálpa þér að rata rétta leið.
Eitt hugga ég mig þó við, og ég
veit að þú ert mér sammála í þessu.
Þú verður aldrei geðvont gamal-
menni (ekki svo að segja að ég
haldi að þú gætir haldið við geð-
vonsku sérlega lengi, það var nú
nokkuð sem þú varst ekkert sér-
lega klár í), þú þarft aldrei að verða
veikur eða þjást, og þú fékkst að
verða fallegt lík eins og þú sagðist
alltaf ætla að vera. Það er ekki
laust við að það hafi verið smáglott
á andlitinu á þér þarna. Og umfram
allt þetta er ég þakklát fyrir það að
þú fékkst að enda þinn tíma með
okkur á þann hátt sem þér þótti
vænst um, í fjöllunum þínum með
þínum besta vini (fyrir utan hana
mömmu auðvitað!). Fjöllin voru
alltaf þitt uppáhald, eins og þú
sagðir mér oft, og kallaðir það að
hlaða batteríin. Fræknari sleða-
manni hef ég aldrei kynnst, enda
spóluðuð þið félagarnir þarna fram
og til baka í rúm tuttugu ár eða
meira, og skipti þá ekki stóra mál-
inu hvort það var eitthvað vesen
eða ekki, þér fannst þetta allt jafn-
skemmtilegt. Og ekki má gleyma að
minnast á heiðina þína, Arnarvatns-
heiði, þó svo að ég hafi nú aldrei
fengist til að koma þangað þar sem
ég er hroðalegur veiðimaður með
flugufælni á háu stigi, en lýsing-
arnar þínar duga mér nú ansi vel.
Elsku pabbi, góða ferð, hvar sem
þú ferð, og kíktu nú oft í heimsókn
til mín. Mundu að ég mun alltaf
elska þig óendanlega mikið. Engin
orð fá því lýst hversu mikið ég mun
sakna þín, en ég ætla að vera dug-
leg og standa mig vel, svo þú getir
nú grobbað þig svolítið, hvar sem
þú ert.
Ég elska þig, alltaf.
Þín dóttir,
Lena Björk.
Elsku pabbi, aldrei nokkurn tím-
ann datt mér í hug að ég þyrfti að
kveðja þig á þessu ári, ég hélt ekki
næsta né þarnæsta heldur, en… ég
sem get alltaf talað á engin orð
núna, eldhúsið er tómt, húsið er
tómt, þó að það sé fullt af fólki. Ég
sit bara og bíð eftir að þetta líði
hjá, þú komir heim, með brotin rif-
bein eða ónýta öxl eða eitthvað að-
eins krambúleraður eftir enn eina
byltu á sleðanum, þú hefur alltaf
komið heim, afhverju ekki núna?
Mig langar til að skamma þig fyrir
að gera okkur svona bilt við og
knúsa þig og segja þér að ég elska
þig tíu sinnum, ég veit þú svarar
dittó, svo eldarðu eitthvað gott,
þannig var þetta alltaf. Þú hlýtur
að eiga að gera eitthvað merkilegt
hinum megin, ég get ekki hugsað
neitt nógu merkilegt til að réttlæta
það að hann steli þér, en ég er viss
um að það er eitthvað. Ég veit þú
vildir ekki verða gamall og hrumur,
sagðist örugglega verða leiðinlegt
gamalmenni. Þú þurftir alltaf að
vera á fullu, alltaf með eitthvað fyr-
ir stafni, fullt af fólki í mat, breyta
húsinu, taka til í skúrnum (eitt af
eilífðarverkefnunum), þefa uppi
bissnesstækifæri, einu skiptin sem
þú stóðst kyrr á sama staðnum í
smástund var þegar þú varst að
elda, þegar þú gast ekki farið frá
pönnunum, þá planta ég mér á stól
eða uppá eldhúsbekk og drekki þér
í pælingum, vangaveltum um hitt
og þetta, kvarta undan hinu og
þessu, þú neyðist til að hlusta, get-
ur ekki farið, annars brennur mat-
urinn við.
Takk pabbi, fyrir að leyfa mér að
vera svona mikil pabbastelpa, og ég
er stolt af því, ég er stolt af þér, ég
er montin af þér, það var hægt að
redda öllu með því að hringja í
pabba, hvort sem mig vantaði að
vita hvernig væri best að elda kjúk-
linginn eða hvernig eitthvað fjár-
máladæmi virkaði, pabbi átti svör,
það er líka alveg merkilegt hvað
það var þér alltaf mikilvægt að geta
leyst allt fyrir okkur, að við þyrft-
um ekki að hafa of mikið fyrir hlut-
unum. Pabbi, þú varst hetjan mín,
alltaf, alveg frá því að ég man eftir
mér varstu að kenna mér eitthvað,
ég veit ekki um neinn annan pabba
sem kenndi manni að gera prakk-
arastrik, þú sagðir okkur frá öllum
prakkarastrikunum þínum, sem uxu
aldrei af þér reyndar, og baðst okk-
ur svo í guðanna bænum að herma
ekki eftir þér! Samt glottirðu svo
skemmtilega að þú gafst okkur leyfi
um leið, það var það besta við þig,
þú leyfðir öllum að vera þeir sjálfir,
vissir að við þyrftum að fá að prófa
hlutina til að læra.
Viktor Orri er svo lítill, ég sagði
honum strax úti í Ecuador að engl-
arnir hefðu tekið afa, og við ætl-
uðum heim að hugga ömmu Sig-
rúnu, hann segist bara ætla að ná í
band og binda englana og ná í afa
fyrir ömmu, og hann er margbúinn
að kalla út í loftið: „þið máuð ekki
taka afa minn englar!!“ svo sagði
hann í fluginu á leiðinni til Banda-
ríkjanna með sínum einlæga tón
„ég sakna afa míns“.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar með þér, ég skal lofa að
reyna að hugsa bara um þær þegar
mig langar að setjast niður og
gráta, það þegar mamma fór til Sví-
þjóðar með hina krakkana og við
fórum í veiðiferð, og grófum okkur
tíu holur í sandinn bakvið hól og
sögðum að þetta yrði kamarinn
okkar, svo spiluðum við þangað til
ég sofnaði, ég skal hugsa um það
þegar við fórum sumar eftir sumar
uppá Arnarvatnsheiði að veiða, með
öllum köllunum, og þú sagðir að ég
væri eini kvenmaðurinn sem fengi
aðgang að þessum ferðum, svo lagði
ég mig alla fram við að búa um
okkur í tjaldvagninum, því ég var
svo mikilvæg, því þú hefðir örugg-
lega aldrei getað búið um þig sjálf-
ur, þú „varðst“ að hafa mig með.
Svo bjargaði ég sósunni alveg því
ég var svo dugleg að tína lamba-
grös, svo veiddi ég líka „stærsta“
fisk sem veiðst hefur á heiðinni,
hann var stærstur í mööörg ár! Svo
sagðirðu mér alltaf að ég væri besti
ferðafélaginn því ég drakk ekki frá
þér rauðvínið þitt, hjá þér var ég
alltaf best í öllu, alltaf stór, nú er
ég lítil og ein.
Ég veit ekki hvernig við förum
að án þín, það var allur þunginn af
fjölskyldulífinu á þér, þú sást um
allt og alla, þú gleymdir að hringja
og setja okkur fyrir áður en þú
fórst, þú þurftir þess kannski ekki,
ég veit alveg að ég á að sjá um mat-
inn þegar þú ferð á fjöll, ég hló allt-
af og sagði að þetta reddaðist alveg
þótt þú yrðir í burtu í sólarhring,
samt fannst mér alltaf jafnóþægi-
legt þegar þú varst kominn úr
símasambandi, ég fann svo mikið
öryggi að geta hringt í þig, það var
alltaf eitthvað eitt enn sem ég
þurfti að segja við þig.
Takk fyrir að vera svona stór og
góður, takk fyrir að vera pabbi
minn.
Ég elska þig tíu sinnum.
Eva Dögg.
Ég veit að enginn venjulegur
maður mun nokkurn tíma geta fyllt
upp í það skarð sem hann skildi eft-
ir sig. Ósjálfrátt leitaði hugur minn
að einhverjum til þess að fylla upp í
tómið sem myndast hefur í hjarta
mínu. Þeir eru ekki fáir sem ég veit
að myndu vilja gera hvað sem er til
þess að hjálpa okkur og láta okkur
líða betur. En um leið og ég ímynda
mér einhvern koma í staðinn fyrir
hann finn ég að hjarta mitt hefur
stækkað en sárið er ennþá til stað-
ar.
Vandamálið mun ekki leysast
með því að gleyma og halda áfram,
a.m.k. ekki hjá mér. Ég bið ekki um
að einhver komi í staðinn fyrir hann
og hvarflar það ekki að mér, það
eina sem ég bið um er hjálp til þess
að láta sárið gróa.
Þær tilfinningar sem ég ber til
hans eru væntumþykja og þakk-
læti. Eitt það síðasta sem ég og vin-
ur minn töluðum um áður en við
fórum út fyrr um kvöldið var það
hversu ótrúlega heppinn ég væri að
eiga þessa foreldra og hversu vin-
samleg þau væru og bara öll fjöl-
skyldan. Ég var stoltur og er það
ennþá. Ég hugsa til baka um þær
minningar sem ég á um hann og
þeim bregður fyrir eins og svip-
myndum í höfðinu á mér. Orð fá því
einfaldlega ekki lýst hversu þakk-
látur ég er, hvort sem þær eru frá
stundum hamingju eða óhamingju
þá brosi ég gegnum tárin. Margir
vita ekki hvað þeir eiga fyrr en þeir
missa það en ég gerði mér grein
fyrir því og er ég betri maður fyrir
vikið. Ég gæti leyft mér að brotna
niður núna og gráta og gráta og
gráta, væla undan því hversu
ósanngjarnt þetta er og hversu
mikið ég óska þess að þetta hefði
verið faðir einhvers annars, hversu
mikið ég vildi að móðir mín hefði
verið að skrökva að mér til þess að
ég kæmi heim þegar að hún hringdi
þessa nótt og sagði að það væri
maður í húsinu og ég yrði að koma
heim strax. Ég man að mig langaði
ekki að fara heim en guði sé lof fyr-
ir það að ég fór. Síst af öllu datt
mér í hug að þetta hefði komið fyrir
þegar hún bað mig að koma heim,
það að brotna saman og haga mér
eins og barn væri eigingirni og
hann á miklu meira skilið frá mér
heldur en það. Ég græt en brosi
gegnum tárin. Þótt ég hafi misst
föður minn og góðan vin átti ég föð-
ur sem að gegndi sínu hlutverki til
hins ítrasta vægast sagt og gott
betur en það. Það þjónar engum til-
gangi að dvelja í fortíðinni eða
framtíðinni vegna þess að þannig
verður maður aldrei hamingjusam-
ur, maður einblínir á framtíðina og
hvað allt verður gott eða horfir til
BJARNI
SVEINSSON