Morgunblaðið - 23.05.2005, Side 22

22 MÁNUDAGUR 23. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hallgrímur EgillSandholt fæddist
í Reykjavík 31. jan-
úar 1936. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 12. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Egill
Villads Sandholt, f.
21.11. 1891, d. 27.8.
1966, og Kristín
Brynjólfsdóttir, f.
24.9. 1898, d. 25.1.
1980. Bróðir Hall-
gríms er Brynjólfur
Sandholt, f. 18.9.
1929, maki Agnes
Aðalsteinsdóttir.
Hallgrímur kvæntist 21.12.
1958 Þóru Bergsdóttur, f. 22.4.
1938. Foreldrar Þóru eru Bergur
G. Gíslason, f. 6.11. 1907, og Ingi-
björg Jónsdóttir Hjaltalín, f. 30.4.
1915.
Börn Þóru og Hallgríms eru 1)
Bergur, f. 1.5. 1959, kvæntur
Theodóru Stellu Hafsteinsdóttur,
börn þeirra eru Hafdís, Bergur
Garðar og Hjálmtýr, fyrir á Berg-
ur Ásu og Sigrúnu og Stella á
Ágústu Ósk, barnabörn eru þrjú.
2) Kristín, f. 5.7. 1960, gift Ingvari
Vilhelmssyni, börn
þeirra Hallgrímur
Andri, Fanndís Þóra
og Ingunn Klara. 3)
Ingibjörg, f. 14.5.
1964, gift Eiríki Óm-
ari Sveinssyni, börn
þeirra Egill Orri og
Þóra Kristín, fyrir á
Ómar Evu Björk, lát-
in, og Svein Rafn.
Hallgrímur Egill
ólst upp í Reykjavík
hjá foreldrum sínum
í Norðurmýrinni.
Tók stúdentspróf frá
Menntaskóla
Reykjavíkur 1957. Fór síðan í
verkfræði í Háskóla Íslands og
lauk námi í byggingaverkfræði
frá Danmörku 1964. Fyrstu árin
starfaði hann á Verkfræðistofu
Stefáns Ólafssonar, síðan hjá
Byggingafulltrúa Seltjarnarnes-
hrepps og mestan hluta starfsævi
sinnar hjá Byggingafulltrúa
Reykjavíkurborgar og seinustu
árin starfaði hann sem sjálfstætt
starfandi verkfræðingur.
Útför Hallgríms verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Hallgríms tengdarföður
míns.
Þegar ég ungur maður kom fyrst
á heimili þeirra hjóna í Logalandi
fékk ég strax hlýjar móttökur og þau
tuttugu og þrjú ár sem vinskapur
okkar stóð yfir brá aldrei skugga á
það samband okkar. Hallgrímur var
hæglátur maður, rólegur og yfirveg-
aður í öllum sínum athöfnum. Þessir
kostir gerðu hann að góðum verk-
fræðing. Hann leysti öll sín úrlausn-
arefni á sama hátt, skilgreindi verk-
efnið í upphafi byggði það upp á
traustum grunni og leysti það síðan
á rökréttan hátt. Stærðfræði var
honum hugleikin og oft var kallað á
hjálp hans við að leysa hin ýmsu
dæmi sem erfitt var að leysa.
Nú er vor í lofti, gróður vaknar og
birta eykst. Vorið hafði sérstaka
merkingu fyrir Hallgrím, Þingvalla-
vatn og sumarbústaður þeirra hjóna
í Svínahlíðinni kallaði. Hallgrímur
var hvergi sælli en þar, þar fann
hann frið og ró. Hann byggði sinn
bústað sjálfur einsog sönnum verk-
fræðing sæmir. Hann hafði mikinn
áhuga á trjárækt og gróðursetti
fjölda trjáa sem nú umlykja bústað-
inn á alla vegu.
Ófá skiptin var farið í matarveislu
til þeirra hjóna í bústaðnum. Alltaf
var tekið vel á móti gestum og aldrei
hef ég vitað um neinn sem þaðan fór
svangur. Oft var setið fram eftir
kveldi, málin rædd og gantast.
Hallgrímur var hæfilega stríðinn
maður og hafði gaman af að láta
menn reyna getu sína á ýmsan hátt.
Hann var einn þeirra fyrstu hér á
landi sem stunduðu sjóskíði og þeg-
ar vatnið var slétt var Hallgrímur
ólmur að mana okkur til að reyna á
hæfileika okkar á því sviði. Oft
reyndi mikið á þolimæði hans þegar
hann dró okkur út um allt vatn og
vildi að allir skíðuðu sem best. Ég sé
enn fyrir mig stríðnislegt bros hans
þegar hann þurfti að taka okkur upp
í bátinn eftir að hafa „skoðað botn-
inn“ á vatninu einsog hann kallaði
það þegar við duttum. Hallgrímur
mun lifa áfram í minningu okkar og
ég hef þá trú að ég muni ávallt finna
fyrir nærveru hans þegar ég kem í
sveitina hans.
Ingvar.
Nú hefur Hallgrímur Sandholt
tengdafaðir minn kvatt þennan heim
eftir erfið veikindi. Þegar ég lít til
baka þá rifjast upp hve mér þótti
alltaf ánægjulegt og notalegt að
koma í heimsókn til þeirra hjóna
hvort sem var í sumarbústaðinn eða
á heimili þeirra í Fossvoginum. Sér-
stakleg eru minnistæð öll matarboð-
in sem voru nánast alltaf um hverja
helgi og var allri fjölskyldunni ávallt
boðið og gekk mikið á þegar öll
systkinin, makar og börn voru sam-
ankomin. Þar var oftar en ekki mikil
gleði og var Hallgrímur hrókur alls
fagnaðar í þessum boðum með sinn
einstaka húmor. Þau hjónin höfðu
farið víða um heiminn til að stunda
áhugamál sitt sem var skíða-
mennska, bæði Evrópu og Ameríku.
Hallgrímur hafði afskaplega gaman
að segja frá hinum ýmsu ævintýrum
og uppákomum í þessum ferðum
þeirra hjóna og fannst mér alltaf
birta yfir honum þegar rifjaði upp
þessi ferðalög. Hinsvegar var hann
hæglátur að eðlisfari og tjáði sig
ekki um hluti nema að vandlega at-
huguðu máli. Maður gat treyst því
sem hann sagði ef leitað var ráða hjá
honum og leysti mál af yfirvegun og
skynsemi sem borin voru undir
hann.
Hallgrímur var afskaplega vel les-
inn og fylgdist vel með öllum málum
þannig að mjög skemmtilegt var að
rabba um heima og geima við hann
og mun ég sakna þessara stunda
sem við áttum saman. Það er fátæk-
ara lífið eftir að Hallgrímur er geng-
inn og alltaf mun minning hans lifa í
huga mér sem alúðlegur og traustur
maður.
Ómar Sveinsson.
Elsku afi. Okkur þykir leiðinlegt
að þú sért farinn frá okkur eftir
svona stutt veikindi. Við eigum eftir
að sakna þín mikið.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til ykkar ömmu í Loga-
landið, þú varst alltaf svo góður við
okkur. Við fjölskyldan komu oft í
lambalæri eða hrygg á laugardögum
og þú bjóst alltaf til bestu brúnu sós-
una sem var algjört æði. Svo má ekki
gleyma öllum minningunum úr sum-
arbústaðnum, þá komum við til ykk-
ar og við systurnar vorum duglegar
að drullumalla og spila við ykkur.
Við munum eftir því þegar þú sast
alltaf við gluggann og horfðir yfir
Þingvallavatn og fylgdist með bíla-
og bátaumferð. Alltaf var nóg til af
góðum mat og sætindum sem þú og
amma gáfu okkur þegar við komum.
Svo varst þú duglegur að draga alla
á sjóskíði allan daginn þegar lygnt
var á Þingvöllum.
Og á þriðjudögum þegar mamma
var að vinna lengi komst þú alltaf
með uppahálds kökuna okkar,
„möndluköku“. Eftir að þú og amma
fluttuð í Furugerðið þá komum við
oft í heimsókn og alltaf var jafn
skemmtilegt að koma til að hitta þig.
Við viljum þakka þér fyrir þá tíma
sem við áttum saman og við vonum
að þér líði vel uppi á himnum. Við
ætlum að kveðja þig með þessu ljóði:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allt, elsku afi
Fanndís Þóra og Ingunn Klara.
Elsku afi minn, mig langar að rifja
upp fyrri tíma, sem við áttum saman.
Þegar mamma var í háskólanum, og
ég var nýfæddur, þá var ég öllum
stundum hjá ykkur ömmu. Svo þeg-
ar árin liðu þá hélt ég áfram að vera
hjá ykkur. Við bjuggum stutt frá
hvort öðru og það var létt fyrir mig
aö rölta yfir. Oft gisti ég hjá þér og
ömmu og þá varst þú oft búinn að ná
í einhverja góða spennumynd, en við
höfðum báðir áhuga á góðum
spennumyndum. Á sunnudögum var
mér og fjölskyldunni boðið í amer-
ískar pönnukökur í hádeginu hjá þér
og ömmu. Það var það besta sem ég
fékk.
Við áttum margar góðar stundir á
Þingvöllum í sumarbústaðnum.
Ég man fyrst þegar þú tókst mig
út á bát, þá var ég smástrákur, eftir
það urðu það óteljandi ferðir um
Þingvallavatn. Ég man, ég fékk allt-
af að sitja frammí, hver sem var í
bátnum. Oftast var það amma sem
sat afturí og fannst mér það virki-
lega gaman að vera alltaf í framsæt-
inu.
Stundum kom öll fjölskyldan nið-
ur að bátaskýli og þú dróst þau öll á
sjóskíði, ég var alltaf með þér í bátn-
um og mitt verkefni var að fylgjast
með hvort einhver myndi detta, þá
átti ég að láta þig strax vita.
Síðustu ár hafa afi og amma alltaf
komið á þriðjudögum og kom afi allt-
af með möndluköku með sér. Skorri
hundurinn okkar var heldur ekki
skilinn útundan og fékk alltaf restina
af kökunni og beið alltaf spenntur
eftir að afi gæfi honum seinustu
sneiðina.
Ég vil þakka honum fyrir hugljúf-
ar og yndislegar samverustundir.
Hallgrímur Andri.
Elsku afi minn, mig langar að
kveðja þig með örfáum orðum. Ég á
ótrúlega margar og skemmtilegar
minningar frá mínum yngri árum
hjá ykkur ömmu í Logalandinu, það
var alltaf svo gaman að fara til
ömmu og afa í Fossvoginn. Í mörg ár
var það fastur liður að ég færi til
ömmu og afa á fimmtudögum og þá
var nú gert margt skemmtilegt, ef
veðrið var gott þá var afi oft eitthvað
að snyrta garðinn, slá grasið eða
klippa trén og alltaf skottaðist ég á
eftir honum en skemmtilegast
fannst mér þegar hann var að vökva
grasið og vatnið sprautaðist út um
allt og ég hljóp út um allt á eftir bun-
unni. Fyrsta markmiðið sem ég man
eftir að hafa sett mér í lífinu var ein-
mitt sett í Logalandinu, það var að
verða jafn stór og afi þannig að ég
þyrfti að beygja hausinn aðeins til að
reka hann ekki í hurðarkarminn. Ég
leit mjög upp til hans afa og fannst
rosalega flott að vera svona hávax-
inn og síðar skýrði ég einmitt aðal
dúkkuna mína Hallgrímu í höfuðið á
honum. Afi hafði alltaf áhuga á því
sem ég hafði fyrir stafni hvort sem
það var skólinn eða íþróttirnar sem
ég stundaði, hann sagði alltaf um leið
og ég kom inn og settist í sófann við
hliðina á sætinu hans afa, jæja
hvernig gengur í skólanum? Þessa
spurningu fékk ég hvort sem ég var í
grunnskóla, menntaskóla eða há-
skólanum. Hann sagði alltaf að mað-
ur yrði að leggja metnað sinn í lær-
dóminn og æfa sig mikið til þess að
ganga vel. En þegar ég byrjaði síðar
í lögfræði í Háskólanum þá sagði
hann, já en þá get ég ekki hjálpað
þér meira, þú þarft að fara í verk-
fræðina svo ég geti eitthvað hjálpa
þér. Einnig hafði hann mikinn áhuga
á þeim íþróttum sem ég stundaði og
var hann mikill skíðaáhugamaður
sjálfur og það voru einmitt afi og
amma sem gáfu mér fyrstu skíðin
mín. Ég man ennþá eftir minni
fyrstu ferð í stólalyftuna með honum
og ömmu, þau létu mig sitja á milli
sín og ég held ég hafi aldrei verið
jafn hrædd á ævinni en auðvitað
sagði ég ekki neitt en þorði heldur
ekki að líta niður, ætli þetta hafi ekki
verið upphafið á skíðaáhuganum hjá
mér. Þegar afi og amma voru að fara
til útlanda á skíði þá tók hann alltaf
upp Atlasinn og sýndi mér hvert þau
væri að fara og hvað brekkurnar
væru langar og við skoðuðum kortið
í bak og fyrir. Það sama var ef ég var
að fara eitthvað til útlanda á skíði, þá
varð hann að skoða þetta í Atlasnum
og við reyndum að mæla hvað þetta
var langt frá þeim stöðum sem hann
hafði komið á og síðan fundum við út
hvaða hóla og hæðir ég yrði nú að
prufa og segja honum síðan hvernig
þær væru þegar ég kæmi til baka.
Afi laumaði alltaf að mér austurrísk-
um frönkum svo ég gæti nú keypt
mér smá nammi til að hafa með mér í
fjallið, það gæfi svo mikla orku í
kuldanum.
Nú kveð ég þig, elsku afi og veit að
þú ert kominn á friðsælan stað, elsku
amma, guð styrki þig á þessum erf-
iðu tímum.
Ása Bergsdóttir Sandholt.
Kynni okkar Hallgríms hófust fyr-
ir rúmum tuttugu árum en við erum
giftir systrum. Þegar ég sit og skrifa
þessi orð og horfi til baka þá koma
upp í hugann margar minningar um
samverustundir með Hallgrími og
konu hans Þóru, hvort sem það var á
heimili þeirra eða uppi í sumarbú-
stað þeirra við Þingvallavatn, en þar
áttu þau sinn sælureit. Hallgrímur
vinur minn var vel af guði gerður,
hár og grannur, kvikur í hreyfingum
og afburðavel gefinn, en hann var
ekki allra, en maður að mínu skapi,
með lúmskan húmor, var ekki marg-
orður um hlutina. Ég sé hann fyrir
mér með smá vingjarnlegt bros á vör
ef eitthvað var sagt sem ekki voru
rök fyrir. Hann leiðrétti það sem
sagt hafði verið ranglega með vin-
gjarnlegum rökum, en læddi oft inn
smá skoti á viðkomandi og þá stækk-
aði brosið. Oft leitaði ég til hans með
ýmis mál, t.d. byggingamál, en Hall-
grímur var verkfræðingur að mennt
og starfaði sem slíkur allan sinn
starfsferil, fyrir okkur hjónin leysti
hann öll mál af fagmennsku eins og
honum var lagið. Eina utanlandsferð
fórum við saman, ásamt mökum og
tengdaforeldrum, þetta var
skemmtileg og eftirminnileg ferð,
Hallgrímur sá um lestur vegakorta,
en ég ók. Þarna vorum við saman í
allmarga daga. Ég held að við öll
höfum skemmt okkur vel í þessari
ferð og hana hefði mátt endurtaka.
Við Ása vottum fjölskyldu Hallgríms
okkar samúð.
Ólafur.
Víst var dauðinn fjarri huga okkar
bekkjarfélaga í nýlegum, árlegum
fagnaði, hjá þeim Önnu Ottesen og
Jóni Björnssyni, og komu þó til veik-
indafjarvistir. Viðmót gestgjafanna
og veitingar voru í fyrirrúmi, auk
stað- og stílfærðra flökkusagna,
söngs og fleiri gamanmála. Hvíta-
sunnunni fylgdi síðan andlátsfregn
Hallgríms Sandholt.
Hár og vörpulegur var hann í 4.
bekk stærðfræðideildar á haustdög-
um 1954, efldur af símavinnu í Svarf-
aðardal, byggingarvinnu við Stein-
grímsstöð eða öðru álíka.
Raungreinar lágu vel fyrir Hall-
grími, en fleira kallaði, svo sem
skemmtanir og skíðaferðir. Sem
bekkjarfélagi var hann virkur en fá-
máll og fylgdist vel með skoðana-
skiptum okkar og þrasi. Styrkur
hans þar var kímni, þögn og þolin-
mæði og hnyttin niðurstöðuorð.
Þegar líða tók á menntaskólaárin
varð enn frekar ljóst hvert hugur
Hallgríms stefndi. Meðal tísku-
greina þeirrar tíðar var bygginga-
verkfræðin og Hallgrími auðnaðist
það, sem fáum úr okkar hópi tókst,
sem sagt að komast í Verkfræðideild
Háskóla Íslands. Raunar átti þá enn
annað frekar hug Hallgríms, ung og
ljóshærð glæsidama, Þóra Gíslason.
Þau hafa fylgst að síðan, allt frá
námi hans í Reykjavík og Kaup-
mannahöfn. Hallgrímur reyndi
helstu starfsform verkfræðinnar,
launþegastörf, eigin rekstur og op-
inber störf, en lengst starfaði hann
sem deildarverkfræðingur hjá
Byggingafulltrúanum í Reykjavík.
Þekkingar Hallgríms á verklegum
framkvæmdum nutum við bekkjar-
félagarnir oft, enda ætíð greiðvikinn.
Síðustu fimmtán árin höfum við og
makar okkar jafnan hist árlega.
Nokkrum sinnum farið utan saman
en þó oftar innan lands. Ein slík ferð
var í sumarhús Þóru og Hallgríms
við Þingvallavatn. Var þá nýtt og
óvænt að komast út í Sandey og
kynnast þar ósnortinni náttúru þjóð-
garðsins fyrir tilstilli hans. Við þökk-
um ánægjustundir, trausta vináttu
Hallgríms og öll okkar skipti.
Þóru, ekkju Hallgríms, börnum
þeirra og öðrum ástvinum vottum
við samúð og biðjum þeim blessunar.
Bekkjarfélagar úr 6. Y
Menntaskólans í Reykjavík
1957.
Kær vinur hefur kvatt eftir löng
og góð kynni. Við kynntumst um
miðja öldina síðustu í skíðaíþróttinni
sem við stunduðum af kappi þá og
lengi frameftir.
Við vorum samtíða í Menntaskól-
anum í Reykjavík þar sem Hallgrím-
ur lauk stúdentsprófi 1957. Þetta
voru skemmtilegir tímar, gleðitímar
ungra manna og stúlkna og lágum
við Hallgrímur ekki á liði okkar í
tómstundalífi þeirra tíma. Allt var
þetta þó blandað þeirri alvöru sem
skólinn krafðist og fór vel á því.
Gömlu góðu daganna verður ekki
minnst án þess að nefna æskuheimili
Hallgríms og húsbændurna þar,
Kristínu og Egil. Þar var útgangs-
punktur okkar í skemmtanalífi helg-
arinnar og núna átta ég mig á því að
þau rausnarhjón hafa verið hundrað
árum á undan samtíð sinni í uppeld-
ismálum.
Að loknu stúdentsprófi lauk Hall-
grímur fyrrihlutaprófi í bygginga-
verkfræði frá Háskóla Íslands og
hélt að því loknu til Kaupmanna-
hafnar ásamt Þóru og tveimur eldri
börnum þeirra þar sem hann lauk
síðari hlutanum eins og þá var hátt-
ur. Að loknu verkfræðinámi starfaði
hann um skamman tíma á verk-
fræðistofu í Reykjavík en var ráðinn
1964 verkfræðingur og bygginga-
fulltrúi á Seltjarnarnesi og starfaði
þar í sjö ár. Þar var ég svo heppinn
að njóta kunnáttu hans sem hann
veitti af greiðasemi og ljúfmennsku.
Var eftir því tekið hvað lausnir hans
voru nákvæmar og snjallar og hafa
kollegar hans sagt mér að hann hafi
verið afar vandvirkur verkfræðingur
og úrræðagóður. Lengst af starfaði
Hallgrímur sem deildarverkfræð-
ingur hjá byggingafulltrúanum í
Reykjavík.
Skíðaferðir stunduðum við og fjöl-
skyldur okkar af miklum krafti hér
heima og árum saman fórum við í
Alpana að renna okkur, frískar og
skemmtilegar ferðir og hélst sá hátt-
ur á meðan báðir höfðu þrek til.
Eins og oft vill verða strjáluðust
fundir okkar eftir því sem árin liðu
en það var alltaf jafn gott að hitta
þau hjón og sem betur fer var þráð-
urinn sterkur.
Oftast var stutt í brosið hjá Hall-
grími en þrátt fyrir glens og gaman
unglingsáranna var hann dulur mað-
ur og bar ekki tilfinningar sínar á
torg. Þó vissum við að heilsan hafði
brugðist honum fyrir allmörgum ár-
um.
Ekki verður Hallgríms minnst án
þess að nefna Þóru sem stóð við hlið
hans í blíðu og stríðu og hefur ekki
látið sig muna um að annast fimm
kynslóðir.
Við Bergljót kveðjum góðan vin
og sendum Þóru, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Ólafur.
Hallgrímur er látinn. Hallgrímur
vann hér á Verkfræðistofunni
Hamraborg um hríð og fengum við
að njóta mikllar reynslu og kunnáttu
hans.
Hallgrímur var í hópi færustu
burðarþolsverkfræðinga þessa
lands.
Við viljum þakka gott samstarf og
áratuga góða viðkynningu.
Að leiðarlokum viljum við votta
fjölskyldu Hallgríms virðingu okkar.
Verk hans munu varðveita minn-
ingu hans.
Vignir Jónsson,
Sævar Geirsson.
HALLGRÍMUR EGILL
SANDHOLT