Morgunblaðið - 05.08.2005, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 5. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bergur Sigur-björnsson fædd-
ist í Heiðarhöfn á
Langanesi 20. maí
1917. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 28. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðný Soffía
Hallsdóttir, f. 25.8.
1896, d. 24.8. 1925,
og Sigurbjörn Óla-
son, f. 30.4. 1889, d.
15.2. 1964. Bergur
var elstur fjögurra
systkina, hin eru
Kristbjörg Líney, f. 4.1. 1919, d.
16.7. 1958, Hallur, f. 9.11. 1921 og
Marinó, f. 3.3. 1923. Bergur átti
einn uppeldisbróður, Sigurð
Tryggvason, f. 11.2. 1928, d. 18.6.
1988.
Bergur kvæntist Hjördísi Pét-
ursdóttur, en hún lést 1. ágúst
1971. Árið 1979 kvæntist Bergur
(Jóhönnu) Arnljótu Eysteinsdóttur
og bjuggu þau lengst af á Egils-
stöðum en síðar á Akureyri.
Börn Bergs og Hjördísar eru: 1)
Hjördís Guðný, „Dósla“ myndlist-
armaður, myndlistakennari og
sérkennari, f. 13. júlí 1945. Börn
hennar eru: A) Þórey Svanfríður
Þórisdóttir verslunarstjóri, f.
1963, maki Guðmundur Hrafn
Grétarsson verktaki, f. 1963, sonur
þeirra er Eyþór Hrafn Guðmunds-
son, f. 2005. Börn Þóreyjar Svan-
fríðar frá fyrra hjónabandi eru: a)
Klara Rut Ólafsdóttir námsmaður,
f. 1985, sambýlismaður Hilmar
Már Gunnarsson námsmaður, f.
1982. b) Snævar Örn Ólafsson,
námsmaður, f. 1987. c) Bergsteinn
Ingi Ólafsson námsmaður, f. 1990.
B) Drífa Hjördís Tryggvadóttir
námsmaður, f. 19985; D) Fannar
Logi námsmaður, f. 1987.
Börn Bergs og Arnljótar eru 1)
Arnljótur Bjarki, sjávarútvegs-
fræðingur við framhaldsnám í
Japan, f. 17. september 1977 og 2)
Sigrún Dóra enskunemi við HÍ, f.
28. júlí 1981.
Bergur nam einn vetur við Hér-
aðsskólann á Laugum en fór þaðan
í Menntaskólann á Akureyri og út-
skrifaðist með stúdentspróf þaðan
1939. Hann fór svo í viðskipta-
fræðinám í Reykjavík og útskrif-
aðist frá Háskóla Íslands 1943. Ár-
ið 1946 lá leið Bergs til
Stokkhólms þar sem hann stund-
aði þjóðhagfræðinám við Stokk-
hólmsháskóla til ársins 1948.
Bergur var einn af stofnendum
vikublaðsins Frjálsrar þjóðar og
var hann ritstjóri blaðsins frá 1952
til 1954 og öðru hverju síðar meir.
Hann sat á Alþingi fyrir Þjóðvarn-
arflokkinn 1953–1956 og kenndi
samtímis stærðfræði við Kvenna-
skólann í Reykjavík. Bergur vann
hjá Kjararannsóknanefnd 1965–
1968 er hann fluttist til Egilsstaða
og gerðist framkvæmdastjóri
Sambands sveitarfélaga í Austur-
landskjördæmi (SSA) 1968–1971.
Hann var einnig stundakennari við
Iðnskólann á Egilsstöðum á því
tímabili. Bergur fluttist aftur til
Reykjavíkur og tók við starfi
framkvæmdastjóra Framkvæmda-
stofnunar ríkisins árin 1972–1974.
Að því loknu fór Bergur aftur til
Egilsstaða og var framkvæmda-
stjóri SSA frá 1975 til 1982 er hann
fór á eftirlaun. Bergur var virkur í
félagslífinu á Egilsstöðum og var
meðal annars stjórnarmaður í
Bridsfélagi Fljótsdalshéraðs,
Krabbameinsfélagi Fljótsdalshér-
aðs og Tónlistarfélagi Fljótsdals-
héraðs sem og í Flugfélagi Austur-
lands.
Bergur verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Thorstensen kennari,
f. 1971. C) Jón Hnefill
Jakobsson námsmað-
ur, f. 1981. 2) Fríða
Britt bókari, f. 14.
febrúar 1948, giftist
Kristni Gestssyni
endurskoðanda. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: A) Bergur, f. 22.
júlí 1967, maki Íris
Sigurðardóttir, f. 8.
mars 1968. Börn
þeirra eru Aron, f.
1988 og Sara, f. 1991.
B) Hjörleifur, f. 13.
apríl 1969, maki Rakel Linda
Kristjánsdóttir, f. 29. júlí 1969,
börn þeirra eru Sunna Dís, f. 1990
og Eydís Lena, f. 1995. C) Lilja
Björk, f. 4. nóvember 1976, maki
Kristmann Már Ísleifsson, f. 1.
mars 1973, börn þeirra eru Birta
Sif, f. 1995, Særún Embla, f. 2001
og Nökkvi Már, f. 17. febrúar 2005
d. 17. febrúar 2005. 3) Björn
menntaskólakennari, f. 7. júlí
1949, kvæntur Gerði Kristinsdótt-
ur fulltrúa, f. 28. mars 1950. Dóttir
þeirra er Hjördís Heiða, f. 1984.
Börn Gerðar af fyrra hjónabandi
eru: a) Einar Friðrik Þráinsson, f.
1967, börn hans eru Sigríður Jóna
og Þráinn Freyr. b) Berglind Ósk
Þráinsdóttir, f. 1972, börn hennar
eru Högni Hrafn Þórðarson og
Tinna Björt Þórðardóttir. 4) Þór-
unn Guðlaug sjúkraliði, f. 17. júlí
1957, gift Jóhanni S. Þorsteinssyni
deildarstjóra, f. 21. október 1955.
Börn þeirra eru; A) Þorsteinn
Freyr vélamaður, f. 1977, sonur
hans Sindri Steinn; B) Daníel Ingi
matreiðslumaður, f. 1980 í sambúð
með Árnýju Sigurðardóttur,
námsmanni; C) Bergdís Júlía
Nú blundar fold í blíðri ró,
á brott er dagsins stríð,
og líður yfir land og sjó
hin ljúfa næturtíð.
Allt er svo kyrrt, svo undurrótt,
um alheims víðan hring.
Ver og í brjósti, hjarta, hljótt,
og himni kvöldljóð syng.
(Jón Helgason.)
Jæja, elsku pabbi minn, nú getur
þú loksins hvílst í friði. Laus undan
baráttu þessa erfiða sjúkdóms sem
alzheimer er. Þú varst löngu búinn
að fá nóg eins og þú sagðir mér fyrir
ekki svo mörgum vikum, þegar þú
varst af þinni umhyggjusemi að
reyna að búa mig undir kveðjustund-
ina.
Margs er að minnast og margar
minningar streyma inn í hugann á
þessari stundu. Ég minnist þess þeg-
ar ég, lítil stelpa, hljóp við fót, því þú
stikaðir stóran á sunnudagsmorgun-
göngu að heimsækja grásleppukarl-
ana á Ægisíðunni. Mamma hafði
klætt mig í kjól og sportsokka og
samt leyfðirðu mér að leika mér í
bátunum af því að mér fannst það
svo gaman, ef ég bara færi varlega.
Einnig minnist ég ferðanna upp í
Egilsstaðaskóg rétt fyrir hádegis-
mat, með þér og mömmu í glaðasól-
skini.
Ég minnist líka gönguferðanna
með þér og Arnljótu um götur Egils-
staða og við með litlu drengina okk-
ar, Þorstein og Bjarka, í vögnunum
sínum.
Í minningunni voru stundirnar
með þér oftast góðar, stundum tók-
umst við á en alltaf náðum við að
sættast og vera áfram vinir. Þannig
var það líka þegar við bjuggum ein
saman eftir fráfall mömmu. Við fór-
um saman að versla í matinn. Þú
tíndir allskonar góðgæti í körfuna
því þú varst svo nýjungagjarn og
þurftir að prufa allt nýtt. Tíndi ég þá
jafnóðum upp úr körfunni og setti
aftur í hillurnar því mér fannst þú
vera að bruðla. Að mínu mati varstu
samt mikill framfaramaður í matar-
gerð og á undan þinni kynslóð í því
eins og svo mörgu öðru. Þannig
kenndir þú okkur hinum bæði að
borða kjúkling og að grilla mat úti í
garði.
Þú varst og ert besti pabbi í heimi.
Takk fyrir að vera pabbi minn.
Hvíldu í friði. Þín
Þórunn Guðlaug (Tóta).
Litfríð og ljóshærð
og létt undir brún,
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.
(Jón Thoroddsen.)
Þetta söng afi minn fyrir mig þeg-
ar ég var lítil stelpa og sagði mér að
þetta lag hefði verið samið um mig.
Þegar ég svo uppgötvaði að það var
sungið um Sigrúnu og bar það upp
við hann hvers vegna það væri, þá
var hann fljótur að svara: „Nú, það
var samið áður en þeir vissu að þú
yrðir skírð Þórey.“
Fljótur að redda sér út úr mál-
unum og ég trúði því að sjálfsögðu.
„Þú ert nú meiri grallarinn,“ sagði
hann oft, „og algjör refur, Þórey
mín,“ þegar ég hafði gert eitthvað af
mér og hló jafnan mikið að uppá-
tækjunum mínum.
En afi minn var nú mesti grall-
arinn sjálfur. Þau eru ófá uppátækin
hans og væri eflaust hægt að fylla út
margar blaðsíður til að segja frá
þeim. Hann brallaði ýmislegt og þeg-
ar hann sagði okkur frá þeim þá kút-
veltumst við um af hlátri. Skemmti-
legust fannst mér sagan þegar hann
þóttist hafa skotið á rollurnar í
grænmetisgarðinum sínum og allir
trúðu því að hann hefði í raun gert
það og urðað í garðinum.
Ég man fyrst eftir mér heima hjá
ömmu og afa á Hofsvallagötunni.
Þar bjó ég ásamt móður minni og
systkinum hennar. Ég var eina
barnabarnið um tíma og var svona
hálfgert örverpi á heimilinu og
fannst ég vera ríkasta barn í heimi.
Þó að afi hafi unnið mikið frá
heimilinu þá hafði hann oft tíma til
að lesa fyrir litla ljósálfinn sinn, eins
og hann kallaði mig. Ekki var alltaf
tími fyrir ævintýrabækurnar og dró
hann stundum upp Moggann, þar
sem hann vildi eflaust nýta tímann
vel , las fyrir mig forystugreinar
Morgunblaðsins og allskonar fréttir.
Það virkaði vel fyrir litla stelpu sem
hafði beðið óþreyjufull eftir ein-
hverjum til að lesa fyrir sig og sofn-
aði með það sama.
Seinna var mikið hlegið að þessu
og afi sagði á sinn skemmtilega hátt
að þær hefðu nú ekki verið góðar for-
ystugreinarnar á þessum tíma fyrst
hún sofnaði strax.
Um fjögurra ára aldurinn fluttist
móðir mín til Þýskalands í nám með
stjúpföður mínum og var ákveðið að
ég byggi hjá ömmu, afa og Þórunni
frænku minni um tíma.
Afi var að taka við stöðu sem
framkvæmdarstjóri Sambands
sveitarfélaga Austurlands og við
fluttum því til Egilsstaða.
Við það tilefni keypti hann bíl,
Ford Cortínu, til að keyra austur. Sá
bíll er mér ógleymanlegur því hann
fékk nafnið Litli Rauður og varð eins
og einn af fjölskyldunni.
Hann var hvattur áfram yfir fjöll
og firnindi þar sem vegir landsins
voru jú langt frá því vera eins og þeir
eru í dag. Það var mikið sungið á
leiðinni þar sem afi og amma voru
mjög söngelskt fólk.
Það er óhætt að segja að þetta
voru bestu ár ævi minnar. Að fá að
alast upp hjá afa mínum og ömmu er
ómetanlegt í mínum huga.
Ég leit mjög upp til afa míns, í
mínum huga var hann besti afi í öll-
um heimi, hann gat bókstaflega allt.
Hann átti það til að valhoppa á eftir
mér þar sem ég hafði mikla þörf fyr-
ir að valhoppa út um allt. Það gerði
hann til að kenna mér, að það væri
allt í lagi að vera öðruvísi og maður
ætti að standa á sínu og aldrei að
gefast upp.
Afi hafði svo skemmtilegan frá-
sagnarstíl, sagði að það yrði alltaf að
færa í stílinn og skreyta frásagnir
aðeins, rétt svona til að kæta hlust-
endur, enda gerði hann það á svo
skemmtilegan hátt. Það var alltaf
mikill hlátur hvar sem hann var.
Fjölskyldan skipaði stóra sess hjá
honum og fylgdist hann með því
hvað við barnabörnin og langafa-
börnin vorum að gera.
Hann hafði ánægju af því og sagði
með stolti frægðarsögur af okkur
sem hann að sjálfsögðu sagði af sinni
einskæru snilld. Afi kenndi mér
mörg góð gildi í lífinu. Hann kenndi
mér að vera sjálfstæð, hann hvatti
mig áfram í öllu sem ég tók mér fyrir
hendur og stappaði í mig stálinu þeg-
ar hann fann að ég var að gefast upp.
Uppgjöf var ekki til í hans orðabók.
„Þú getur þetta stelpa,“ var það sem
hann sagði, enda hljóma þessi orð
hans enn í eyrum mér.
Seinna þegar ég var sjálf farin að
eignast börn var svo gaman að koma
með þau til afa. Það var alltaf gleði í
kringum hann og hann tók alltaf svo
fagnandi á móti okkur. Hann gat set-
ið tímunum saman með sonum mín-
um Snævari Erni og Bergsteini Inga
og kennt þeim mannganginn og
leyfði þeim stundum að vinna eina og
eina skák.
Hann spjallaði um heima og geima
við hana Klöru Rut, elstu dóttur
mína, sem sá ekki sólina fyrir honum
frekar en móðir hennar. Eins þótti
mér svo vænt um að geta heimsótt
hann upp á Eir með yngsta fjöl-
skyldumeðliminn núna í vor. Og
þrátt fyrir sinn sjúkdóm þá vildi
hann fá að halda á þeim litla.
Þegar hann var sem hressastur þá
sat hann með okkur og hló og spjall-
aði um liðna tíma, um Austurlandið
sem var honum svo kært og spurði
þá gjarnan hvort ég ætlaði ekki að
fara þangað reglulega. Mig langar
svo að þakka þér, afi minn, fyrir þær
stundir, sem við áttum saman. Þær
eru mér ómetanlegar í dag.
Uppáhaldsstundir mínar með afa
mínum sem barn var að leggja höfuð
mitt við hans og „hugsa“ með hon-
um. Við lágum með skallana saman
eins og við kölluðum það því hann
var með skalla en ég með allt hvíta
hárið sem hann hafði misst og við
hugsuðum saman. Stundum settum
við tærnar út í stofugluggann og
góndum upp í skýin og bjuggum
okkur til heilu skýjaborgirnar.
Þessa stund átti ég með honum nú
aftur síðustu dagana hans, að geta
lagt höfuð mitt á koddann hans og
hvíslað til hans. Elsku besti afi minn,
nú kveð ég þig með söknuði.
Ég veit að þín bíða betri dagar þar
sem þú ert nú í góðra vina hópi í
músík og söng. Ég bið góðan guð að
blessa þig og varðveita.
Eins bið ég góðan guð að styrkja
Arnljótu og nánustu ættingja og vini
hans á þessari stundu.
Ég kveð þig, afi minn, með bæn
sem þú og amma kennduð mér:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þinn ljósálfur,
Þórey Svanfríður.
Sandkorn í hafsjónum
sandkorn er ég aðeins
í vindinum fýk ég
á vit hins óþekkta
annars sit ég í fjöru minni
og horfi á hin sandkornin
þau eru grá og föl
eins og ég
öll erum við að bíða
eftir næstu vindhviðu
(Birgitta Jónsdóttir.)
Jæja afi, nú ertu farinn frá okkur
á óþekktar slóðir.
Á þessum stundum streyma minn-
ingarnar til okkar. Minningar sem
við munum ávallt varðveita í hjörtum
okkar.
Þó að stundirnar sem við öll áttum
saman hafi ekki verið margar þá eru
þær alltaf minnisstæðar.
Sem barn er maður alltaf svo stolt/
ur af öfum sínum og ömmum, pöbb-
um og mömmum. Oft var maður að
metast við vini sína um hver ætti
flottasta eða skemmtilegasta afann
eða ömmuna, pabbann eða mömmu-
na. Fyrir okkur varstu alltaf einstak-
ur. Þú varst aldrei eins og afarnir
sem hinir krakkarnir áttu. Þú varst
merkilegri. Þú gekkst um götur bæj-
arins í frakkanum þínum með hatt-
inn og stafinn eins og þær væru þín-
ar. Þú tókst alltaf á móti okkur,
hvort sem það var á Egilsstöðum eða
á Akureyri, úti í dyrum með bros á
vör og mikilli gleði. Það var alltaf svo
gaman að koma til þín. Matur var
alltaf lagður á borð og þú passaðir
ávallt upp á að maður borðaði nóg.
Frá þér fór maður aldrei svangur.
Hollustan var auðvitað í fyrirrúmi þó
að við værum nú ekki alltaf ánægð
með það. Okkur fannst alltaf svo
ótrúlegt að þú, gamli maðurinn, fær-
ir í sund með bróður þínum og í
göngutúr á hverjum einasta morgni.
Mörgum sinnum montuðum við okk-
ur af því við vinina en veltum okkur
jafnframt mikið upp úr því hvernig
þú færir eiginlega að því, þú værir
orðinn svo gamall.
Þegar við urðum eldri fórum við
að forvitnast meira um líf þitt. Okkur
langaði til að vita hvað afi okkar
hafði gert í sínu lífi. Ekki var það
neitt ómerkilegt og varst þú enn
meiri og merkilegri maður í okkar
augum fyrir vikið. Við erum rosalega
stolt og ánægð að hafa fengið að
kynnast þér, afi. Þakka þér fyrir all-
ar góðu stundirnar.
Hvíldu í friði.
Þín barnabörn
Bergdís Júlía Jóhannsdóttir,
Daníel Ingi Jóhannsson,
Þorsteinn Freyr Jóhannsson
og Fannar Logi Jóhannsson.
Elsku langafi. Okkur langar til
þess að kveðja þig með þessu ljóði.
Og þakka þér samfylgdina og allar
þær góðu stundir sem við áttum með
þér.
Svanir fljúga hratt til heiða,
huga minn til fjalla seiða.
Vill mér nokkur götu greiða?
Glóir sól um höf og lönd.
Viltu ekki, löngun, leiða
litla barnið þér við hönd?
Nú finn ég vorsins heiði í hjarta.
Horfin, dáin nóttin svarta.
Ótal drauma blíða, bjarta
barstu, vorsól, inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
Í vetur gat ég sagt með sanni:
Svart er yfir þessu ranni.
Sérhvert gleðibros í banni,
blasir næturauðnin við.
– Drottinn, þá er döprum manni
dýrsta gjöfin sólskinið!
Nú er hafinn annar óður.
Angar lífsins Berurjóður.
Innra hjá mér æskugróður.
Óði mínum létt um spor.
Ég þakka af hjarta, guð minn góður,
gjafir þínar, sól og vor.
Hillir uppi öldufalda.
Austurleiðir vil ég halda.
Sestu, æskuvon, til valda,
vorsins bláa himni lík.
Ég á öllum gott að gjalda,
gleði mín er djúp og rík.
(Stefán frá Hvítadal.)
Við biðjum góðan guð að blessa
þig og varðveita, elsku langafi.
Klara Rut, Snævar Örn,
Bergsteinn Ingi og
Eyþór Hrafn.
Sumur í sól. Glaðværð, gestrisni
og söngur. Í minningunni var nær
alltaf sól á Egilsstöðum.
Bergur mágur okkar kom sem
ferskur andblær inn í okkar rólynd-
isfjölskyldu. Þótt hann væri kominn
vel yfir miðjan aldur er hann kvænt-
ist yngri systur okkar og mikill ald-
ursmunur væri á þeim hjónum þótti
okkur oft að Bergur væri hinn ung-
æðislegasti í hópnum.
Við minnumst margra skemmti-
legra heimsókna til Bergs og Arn-
ljótar. Trúlega voru árin á Egilsstöð-
um þeirra bestu ár.
Þau hjónin voru afar gestrisin og
veitt var af örlæti hjartans. Þar var
oft glatt á hjalla og fjörugar umræð-
ur. Bergur var söngelskur, skemmti-
legur, skarpgreindur, margfróður og
með brennandi áhuga á málefnum
líðandi stundar.
Bergur var barngóður, lífsglaður
og gæddur góðri kímnigáfu. Hann
var fastur fyrir og oft stjórnsamur
en ávallt réttsýnn og strangheiðar-
legur.
Bergur og Arnljót voru mjög sam-
heldin, þótt ólík væru. Þau ferðuðust
mikið innanlands og voru þau
skemmtilegir ferðafélagar. Bergur
hafði gaman af rjúpna- og stangveið-
um og var mikill matgæðingur og
matmaður.
Arnljót og Bergur eignuðust tvö
börn, Arnljót Bjarka og Sigrúnu
BERGUR
SIGURBJÖRNSSON