Morgunblaðið - 30.10.2005, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 2005 53
MINNINGAR
Áskær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og sonur,
KRISTINN ÓSKAR MAGNÚSSON
framkvæmdastjóri
Fráveitu Hafnarfjarðar,
Hjallabraut 43,
Hafnarfirði,
sem lést sunnudaginn 23. október, verður
jarðsunginn frá Víðistaðakirkju þriðjudaginn 1. nóvember kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hins látna, er bent á heimahlynningu Krabbameinsfélagsins.
Margrét B. Eiríksdóttir,
Berglind M. Kristinsdóttir, Ólafur K. Eyjólfsson,
Katrín J. Kristinsdóttir, Birgir Sólveigarson,
Sigríður Ólafía Ragnarsdóttir,
Guðrún Sveinsdóttir.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa, lang-
afa og sonar,
SIGURÐAR VALDIMARS OLGEIRSSONAR
fv. skipstjóra og útgerðarmanns,
Uppsalavegi 22,
Húsavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar Þingeyinga fyrir góða
umönnun og ómetanlegan stuðning við fjölskylduna í erfiðum veikindum.
Auður Þórunn Hermannsdóttir,
Ásta Sigurðardóttir, Páll L. Björgvinsson,
Olgeir Sigurðsson, Jakobína Gunnarsdóttir,
Hermann Sigurðsson, Ásta Birna Gunnarsdóttir,
Kristján Friðrik Sigurðsson, Sylvía Rún Hallgrímsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn,
Olgeir Sigurgeirsson og Ragnheiður Fr. Jónasdóttir.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð, vinarhug og hlýju við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
MARÍU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
áður í Kaliforníu
Bandaríkjunum.
Anna Guðrún Davíðsdóttir,
Linda María Davíðsdóttir, Randy Anderson,
Lísa Björk Davíðsdóttir, Giuseppe Franco
og barnabörn
Þökkum innilega vinarhug og samúð við fráfall
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
ÞORBJARGAR BERGMANN JÓNASDÓTTUR
frá Helgavatni,
Vatnsdal.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunarinnar á Blönduósi.
Kristín Hallgrímsdóttir Grassel, Gert Grassel,
Eðvarð Hallgrímsson, Helga Guðmundsdóttir,
Guðmundur Hallgrímsson, Oddný Sólveig Jónsdóttir,
Sigurlaug Maronsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Jóhanna Dan-íelsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 2.
maí 1925. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru þau Jóhanna
Friðriksdóttir hús-
móðir, f. 1895, d.
1979, og Daníel
Oddsson loftskeyta-
maður, f. 1890, d.
1941. Bæði voru þau
Reykvíkingar. Jó-
hanna var fimmta í röð átta systk-
ina. Látnir eru bræðurnir Friðrik
sem var elstur og Oddur sem var
þriðji yngstur. Á lífi eru í aldurs-
röð þau Kristín, Ágústa, Daníel,
Anna og Guðbjörg.
Það var nóg að starfa hjá sjó-
mannskonunni í Hlíðarhúsum
móður Jóhönnu og tókst henni
það hlutverk farsællega að koma
barnahópnum upp, við miklar
fjarvistir föður frá heimilinu.
Daníel fórst með Reykjaborginni
10. mars 1941, rétt fimmtugur að
aldri. Og börnin
voru þá enn í for-
eldrahúsum.
Lífsbaráttan var
ströng og starfsæv-
in hófst snemma hjá
þeim systkinum. Jó-
hanna vann lengst
af við skrifstofu- og
verslunarstörf. Hún
var söngelsk og
mjög listræn í sér.
Við starfslok sinnti
hún áhugamálum
sínum og tók þátt í
mörgum listsýning-
um bæði ein og sér og ásamt öðr-
um. Á yngri árum söng hún með
hljómsveit í Reykjavík.
Fyrir um 45 árum varð á vegi
hennar Árni Björn Jónsson, f. 26.
september 1918 á Þorvaldsstöð-
um í Breiðdal í S-Múlasýslu. Hann
var leigubifreiðastjóri hjá Hreyfli
í fjölda ára. Hjúskap hófu þau á
Vífilsgötu 15 en byggðu í Hreyf-
ilsblokkinni í Fellsmúla og þar
hefur heimili þeirra verið síðan.
Jóhanna var jarðsett í kyrrþey
að ósk hennar hinn 16. september.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut.
Þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
(H.M.Þ.)
Okkur langar að minnast í nokkr-
um orðum vinkonu okkar, Jóhönnu
Daníelsdóttur, sem fór skyndilega
og allt of fljótt frá okkur. Margt fer
í gegnum hugann þegar við hugsum
um samleið okkar sem hófst fyrir
nær fjörutíu árum.
Á haustdögum árið 1967 fluttum
við í Fellsmúla 18 sem hefur gengið
undir nafninu Hreyfilsblokk enda
byggð af atvinnubílstjórum að
miklu leyti. Þá hagaði því svo til að
allflestir íbúar þekktust frá fyrri tíð
enda unnu margir eigendur við
bygginguna. Víst var það happ að
eiga góða nágranna. Við þekktum
Jóhönnu samt ekki fyrir, en ekki
leið á löngu þar til myndaðist góð
vinátta sem entist síðan við þau
hjón alla tíð. Bæði voru þau Árni
Björn einstaklega barngóð og voru
þau fljót að laða að sér börnin í
stigaganginum sem voru mörg á
þeim tíma. Voru dætur okkar þar á
meðal og voru þær tíðir gestir á
heimili þeirra. Mörg þessara barna
voru vinir þeirra hjóna alla tíð síð-
an.
Jóhönnu var annt um að allt væri
í röð og reglu viðvíkjandi húsinu,
lengi var hún gjaldkeri húsfélags-
ins og var hún mjög vönduð og ná-
kvæm. Stundum sögðum við að hún
væri „akkerið“ í húsinu enda sá hún
um marga þætti því viðvíkjandi.
Við minnumst margra samveru-
stunda í húsinu þar sem Jóhanna
gegndi mikilvægu hlutverki. Meðal
annars var oft glatt á hjalla í
jólatiltekt hússins, allir komu sam-
an í jólahreingerninguna. Oftast
endaði það með sameiginlegum
kaffisopa og smákökusmakki jafn-
vel sitjandi í tröppunum. Við minn-
umst þess hvað það var góð sam-
staða og fjölskylduvænt andrúms-
loft í húsinu sem er ómetanlegt.
Jóhönnu var margt til lista lagt.
Allt lék í höndum hennar og yrði of
langt upp að telja. Eftir að hún
hætti á vinnumarkaði fór hún að
mála málverk og hélt sýningar ein
og með öðrum. Var hún virkur fé-
lagi í myndlistarklúbbi Hvassaleitis
í yfir 20 ár. Myndlistarverk hennar
fóru víða til ættingja og vina og
gleðja marga sem þau eiga og
minna á hana framvegis. Jóhanna
hafði mjög góða rithönd og var oft
leitað til hennar af því tilefni. Þau
Árni Björn fóru oft í veiðiferðir á
sumrin og nutu þau þess bæði enda
Árni áhugasamur laxveiðimaður.
Nutum við þess oft ríkulega að fá í
soðið eftir slíkar ferðir. Þar gáfust
Jóhönnu óþrjótandi hugmyndir af
fögru landslagi, sem hún „skissaði
upp“ og málaði síðan þegar heim
kom.
Jóhanna ólst upp í Vesturbænum
í stórum systkinahópi og hafði alla
tíð náið samband við sitt fólk,
systkini sín og alla afkomendur
þeirra. Hún minntist oft þessara
uppvaxtarára sinna í Hlíðarhúsum
þar sem hún ólst upp og gat þess
hve mikilvægt hefði verið að allir
hjálpuðust að og hve mikilvægt
væri að nýta alla hluti sem best.
Þetta hafði mótandi áhrif á Jó-
hönnu og fylgdi hún því eftir síðar á
lífsleiðinni.
„Það verður með árunum dýr-
mætast sem á dýpstar rætur.“
Jóhanna bankaði alltaf á sérstak-
an hátt hjá okkur með lyklinum sín-
um en gerir það ekki lengur. En við
minnumst þess með söknuði. Jó-
hanna var í raun ekki tilbúin til að
kveðja þó að heilsan væri orðin
ósköp tæp. Lengi hafði hún barist
við slæma liðagigt en lét aldrei
deigan síga. Hún var ung í anda
fram á síðasta dag og var að aðhaf-
ast ýmislegt svo að við vorum alls
ekki viðbúin að missa hana frá okk-
ur svona skyndilega. En svona er
víst lífið, enginn ræður sínum næt-
urstað. En áfram getum við heyrt
röddina hennar Jóhönnu því áður
fyrr söng hún með hljómsveit hér í
Reykjavík og erum við svo heppin
að eiga disk með söng hennar.
Blómakona var Jóhanna mikil og
báru svalirnar hennar þess gott
vitni. Eins áttum við margar góðar
stundir við skipulagningu og gróð-
ursetningu í blómabeðunum sem
tilheyra húsinu okkar. En nú til-
heyrir þetta allt liðinni tíð og nú
haustar að eins og skáldið kvað.
Í rökkurró hún sefur
með rós að hjartastað.
Sjá haustið andað hefur
í hljóði á liljublað…
(G.G.)
Við hjónin og dætur okkar,
María og Elísabet, þökkum Jó-
hönnu áralanga samveru og vináttu
sem aldrei bar skugga á. Árna
Birni vini okkar vottum við innilega
samúð og biðjum honum allrar
blessunar. Systkinum Jóhönnu og
öðrum aðstandendum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
þar lýsandi stjörnur skína.
Og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.)
Anna og Hildiþór.
Ég verð að viðurkenna að mér
brá heldur í brún þar sem ég sat á
flugvelli í Chicago með fartölvuna
og las dánarfregn Jóhönnu Dan-
íelsdóttur, eða Jóhönnu Dan eins
við vorum vön að kalla hana í Hofi.
Ég hafði svo sannarlega vonað að
ég ætti eftir að sjá hana aftur í ein-
hverri Íslandsheimsókn minni.
Ég kynntist Jóhönnu fyrst þegar
ég var smákrakki en hún vann ár-
um saman í Hannyrðaversluninni
Hofi sem móðurforeldrar mínir
ráku lengi vel og móðir mín og
amma ráku eftir andlát afa míns.
Ég kom því oft í búðina sem krakki
og kynntist starfstúlkunum þar
nokkuð vel. Þær voru gjarnar á að
dekra við stelpukríli sem var að
sniglast í kringum þær og ekkert
nema þolinmæðin við að svara
endalausum spurningum um hitt og
þetta. Síðan fór ég smám saman að
verða að einhverju gagni í búðinni,
fór að sendast fyrir þær út í banka
eða annað snatt og svo kom að því
að ég færi að vinna þar líka í sum-
arafleysingum og á öðrum annatím-
um. Það kom einmitt í hlut Jóhönnu
að kenna mér undirstöðuatriðin í
afgreiðslu. Hún kenndi mér af mik-
illi þolinmæði á reiknivélina og
kassann, en slíkir gripir voru ekki
eins sjálfvirkir og þeir eru í dag og
hún sá um að maður lærði hlutina
rétt.
Jóhanna var einstaklega barngóð
og hafði í rauninni ótrúlega þolin-
mæði við mig sem krakka og ung-
ling þegar ég var að taka mín
fyrstu skref við verslunarstörf.
Hún var alltaf jafnróleg en hafði
auk þess bráðskemmtilega kímni-
gáfu svo það var oft slegið á létta
strengi líka og grínast.
Hún var einstaklega listræn sjálf
og því kom gjarnan í hennar hlut að
útbúa ýmis auglýsingaskilti fyrir
búðina. Ég var ekki lítið stolt 12 ára
dama þegar Jóhanna kom að skoða
sýningu sem minn bekkur fékk að
hengja upp í Mokkakaffi í vikutíma.
Eins og hennar var von og vísa
hrósaði hún mér á hvert reipi og
vildi endilega fá að eignast eina
myndina mína sem ég stolt gaf
henni. Mín „listaverk“ voru svo sem
ekki fyrir aðra en foreldra mína að
hengja upp svo það gladdi svo
sannarlega barnshjartað að Jó-
hanna skyldi gera það heima hjá
sér.
Sem betur fer lét hún líka gaml-
an draum rætast og dreif sig í
myndlistarnám eftir að hún hætti
að vinna. Hún tók m.a. þátt í nokkr-
um myndlistarsýningum og það
liggja eftir hana margar fallegar
myndir. Sjálf á ég litla fallega
vatnslitamynd eftir hana sem mér
hefur alltaf verið mjög kær.
Eftir að fjölskyldan seldi Hof og
„Hofmeyjarnar“ eins og þær köll-
uðu sig fóru hver í sína áttina,
reyndum við að halda sambandi
áfram og hittast annars lagið í svo-
kölluðum „kerlingaboðum“ okkar.
Þá var oft glatt á hjalla og mikið
skrafað, borðað og hlegið.
En árin líða og það er sárt til
þess að hugsa hvað Hofmeyjunum
okkar hefur fækkað. Enn eitt skarð
komið í hópinn við fráfall Jóhönnu.
En ef til vill eru þær bara farnar að
halda skemmtilegu Hofmeyja-kerl-
ingaboðin hinum megin. Hver veit?
Það er með söknuði sem ég kveð
hana Jóhönnu Dan og ég votta eft-
irlifandi eiginmanni hennar, Árna
Birni, fjölskyldu hennar og öðrum
aðstandendum mína innilegustu
samúð.
Far í friði, Jóhanna mín, minning
þín lifir með okkur öllum sem vor-
um svo lánsöm að þekkja þig.
Kristrún Þórdís Egilsdóttir
Stardal.
JÓHANNA
DANÍELSDÓTTIR
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ODDNÝ ÓLAFSDÓTTIR,
frá Látrum í Aðalvík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir fimmtudaginn
27. október sl.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðbjörg Björnsdóttir,
Arndís H. Björnsdóttir,
Jóhanna G. Björnsdóttir, Tryggvi Eyvindsson,
Hildur Björnsdóttir,
Ólöf S. Björnsdóttir, Magnús Kristmannsson,
Arinbjörn Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.