Morgunblaðið - 02.11.2005, Qupperneq 37

in lærðu að bjarga sér án þess hátt-
ar hluta.
Þura dvaldi með fjölskyldu sinni í
Skorradalnum yfir sumartímann í
kyrrð, umvafin náttúrunni sem hún
unni og bar svo mikla virðingu fyr-
ir.
Ég vil þakka samveru og símtöl í
seinni tíð. Þuru var alltaf mjög um-
hugað um velferð og heilsu allra í
kringum hana. Enda var hjúkrun
hennar ævistarf.
Hún var dugleg að deila með
okkur sem yngri erum bernsku-
minningum sínum frá Grafardal. Í
þessum samtölum var lífið og til-
veran rædd hispurslaust á hreinni
íslensku eins og henni einni var lag-
ið.
Ég bið góðan Guð að gæta Þuru,
barna hennar, barnabarna og ann-
arra aðstandenda. Ég votta þeim
samúð mína.
Minning um sérstaka konu mun
lifa.
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi,
þar mig í þinni gæslu geym
ó, Guð, minn allsvaldandi.
(V. Briem.)
Salvör Lilja.
,,Stefán, já!!! er þetta Stefán, og
er hann ekki drengurinn sem þú
segir að syngi alltaf í sturtu í leik-
fimi?“
Einhvern veginn svona hófust
kynni mín af Þuríði Jónsdóttur sem
var mamma Daníels vinar míns og
skólafélaga úr Landakotsskóla. Ég
byrjaði sjö ára í Landakotsskóla og
kynntist þá Daníel Sigurbjörnssyni,
erum við búnir að vera vinir síðan; í
gegnum þykkt og þunnt, súrt og
sætt. Ég var tíður gestur á þessu
fallega heimili enda stutt á milli,
alla vega til að byrja með og ég
kynntist öllum fjölskyldumeðlimum
mjög vel enda samheldin og náin
fjölskylda. Ég og Sigurbjörn áttum
það til að týna okkur í umræðu um
djass, smíðar og arkitektúr, svo
eitthvað sé nefnt, ég og Þuríður fór-
um saman upp í Vatnshorn í göngu-
túra, á músaveiðar og í húsavið-
gerðir og Margrét hjálpaði mér að
taka fyrstu sporin á slaghörpuna
sem er og verður alltaf mitt uppá-
halds leikfang.
Þuríður var lítið fyrir prjál og
annað veraldlegt glingur og lífs-
gæðakapphlaupið hafði mjög lítil
áhrif á hana. Hún hafði aftur á móti
mun meiri hug á því að hugsa um
heilsu sína og sinna. Aflaði sér
menntunar á því sviði og var alltaf
opin fyrir læknisfræðilegum nýj-
ungum sem hún taldi að gætu haft
jákvæða virkni og þá sérstaklega ef
þær voru af náttúrulegum toga.
Voru jurtir sennilega í mestu uppá-
haldi hjá henni og var hún oft að
lesa sér til um hvaða eiginleika hver
jurt bjó yfir, átti það til að reyna
það svo á sjálfri sér hvort satt væri.
Annað aðaláhugamál hennar var
útivera, að njóta þess sem náttúran
og umhverfið hafði upp á að bjóða.
Hún tók sér sumarfrí snemma á
vorin til að njóta þess tíma þegar
náttúran tók að lifna við af vetr-
ardvalanum og tíður gestur var hún
í sveitum Borgarfjarðar. Langir
göngutúrar, ferðalög með Útivist
og síðast en ekki síst dvöl á kyrr-
látum stað fjarri ys og þys borg-
arinnar. Frá einum slíkum stað á ég
margar kærar minningar en það er
Vatnshorn í Skorradal. Þangað var
farið að vetri til og þangað var farið
að sumri til. Þar var ekkert raf-
magn og rennandi vatn bara í eld-
húskrananum sem tekið var inn um
garðslöngu úr bæjarlæknum.
Þuríður hafði skap, hún hafði
skoðun og síðast en ekki síst húmor
fyrir sjálfri sér. Hún átti auðvelt
með að sjá hlutina út frá ólíkum
vinklum tilverunnar og reyndi eftir
föngum að taka þátt í þessu sam-
félagi sem við lifum í en sat ekki
bara hjá áhugalaus. Hún var mann-
vinur sem bar virðingu fyrir lífinu
og taldi sig ásamt öllum öðrum
jafngilda til þess að mega lifa lífinu
lifandi.
Náttúrubarnið, náttúruunnand-
inn og vinkona mín Þuríður Jóns-
dóttir frá Grafardal er látin.
Stefán Ólafsson.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 2005 37
MINNINGAR
✝ Guðbjörg M.Franklínsdóttir
fæddist í Litla-
Fjarðarhorni í
Kollafirði í Stranda-
sýslu 19. október
1912. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Siglufjarðar
fimmtudaginn 20.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Franklín Þórð-
arson,bóndi í Litla-
Fjarðarhorni, og
kona hans Andrea
Jónsdóttir húsfreyja. Guðbjörg var
eitt þrettán barna þeirra hjóna, og
eru nú sjö þeirra á lífi. Hún ólst upp
í Litla-Fjarðarhorni og dvaldist þar
fram undir tvítugt, en réð sig þá til
ráðskonustarfa í Reykjavík. Árið
1931 fer hún til Siglufjarðar þar
sem hún kynnist manni sínum,
Guðmundi Konráð Einarssyni, f. á
Siglufirði 15. júní 1909, d. 20. jan-
úar 2002, sem lengi var starfsmað-
ur Síldarverksmiðja ríkisins þar.
Guðbjörg og Guðmundur eignuð-
ust sjö börn. Þau eru;
Einar, f. 30. sept.
1933, kvæntur Sól-
veigu Kristinsdóttur,
þau eiga fjögur börn,
Helga, f. 18. mars
1937, gift Haraldi
Árnasyni, þau eiga
tvö börn, Maron, f. 13.
okt. 1940, d. 13.11.
2004, hann á tvö
börn, Guðrún, f. 9.
nóv. 1941, gift Þráni
Oddssyni, þau eiga
fjögur börn, Bene-
dikt, f. 2. nóv. 1942,
hann á tvö börn, Sigurður, f. 26.
nóv. 1949 og Inga, f. 28. júlí 1952, í
sambúð með Bjarna R. Harðarsyni,
hún á tvö börn.
Auk þess að sinna heimilisstörf-
um tók Guðbjörg þátt í síldaræv-
intýrinu á Siglufirði eins og al-
gengt var að húsmæður gerðu á
fyrri hluta síðustu aldar, meðan
síldin veiddist fyrir Norðurlandi.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Guðbjörg fæddist á Litla-Fjarðar-
horni á Ströndum 19. október 1912,
sjötta í röð þrettán systkina.
Guðbjörg vann öll almenn
sveitastörf á æskustöðvunum að
Litla-Fjarðarhorni. Eftir að hún
kynntist eiginmanni sínum Guð-
mundi Einarssyni vélstjóra á
Siglufirði vann hún flest þau störf
sem til féllu í sjávarplássum eins og í
Siglufirði, þ.e. við síldarsöltun og
hvers konar fiskvinnslu. Þegar
Guðmundur tók að sér uppsetningu
á verksmiðjum bæði á Vestfjörðum
og Austjörðum fylgdi Guðbjörg hon-
um og hafði umsjón með rekstri
mötuneyta á stöðunum við góðan
orðstír.
Guðbjörg tók þátt í baráttu fyrir
betri kjörum verkafólks í Siglufirði á
árum áður og var í stjórn verkalýðs-
félagsins á staðnum.
Guðbjörg og Guðmundur eignuð-
ust sjö börn og lifa sex þeirra móður
sína en Guðmundur lést 2002. Guð-
björg var mikill öðlingur og ljúf og
hlý persóna sem ég hefði viljað kynn-
ast miklu fyrr á ævinni Þær stundir
sem við sátum og spjölluðum um
liðna tíð líða mér seint úr minni og
þegar hún dró upp myndir úr minn-
ingunum frá barnæsku sinni á
Ströndum varð mér ljóst hvílíkt hyl-
dýpi er á milli þeirra aðstæðna sem
voru á þessum tímum og eru í dag en
henni var alltaf jafnhlýtt til æsku-
stöðvanna.
Alltaf var ég jafnundrandi á hví-
líkt minni Guðbjörg hafði og ég
margsannfærðist um að það var oft-
ast jafngott að fletta upp í hennar
minni sem í hvers konar ritum um
viðkomandi menn eða málefni.
Ættfræðiáhugi var mikill hjá Guð-
björgu, ættræknin mikil og hún
fylgdist eins náið með ættingjunum
og hún hafði möguleika á.
Hún var mikill lestrarhestur sem
hafði yndi af góðum bókum og var
mjög víðlesin og fjölfróð. Guðbjörg
hafði mikið yndi af alls konar hann-
yrðum og lék það allt í höndum henn-
ar, hún var mikil félagsvera og var
einn af stofnfélögum Félags eldri
borgara í Siglufirði.
Nú á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast svo yndislegri persónu sem
hún var.
Blessuð sé minning Guðbjargar
M. Franklínsdóttur.
Bjarni Rúnar Harðarson.
Nú kveð ég þig, elsku amma.
Amma, þú sem alltaf varst svo kát
og hress. Amma þú varst svo ung í
anda þó að aldurinn færðist yfir. Nú
ertu horfin okkur um stund, en
minningarnar ljúfar lofa góðan end-
urfund.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guðrún Maronsdóttir.
Ég var ekki hár í loftinu þegar ég
fór að venja komur mínar á Suður-
götu 12 til Buggu og Munda til að
leika við frændsystkini mín og þiggja
eitthvað í gogginn í leiðinni. Ekki
fúlsaði ég við neinu af því sem á borð
var borið og einhverra hluta vegna
bragðaðist allur matur þar vel sem
hún lagði fyrir mann og meira að
segja það sem ég ekki vildi í öðrum
húsum borðaði ég með bestu lyst hjá
henni.
Oftar en ekki sátum við krakkarn-
ir með námsbækurnar á eldhúsborð-
inu á Suðurgötunni og lærðum fyrir
morgundaginn og Bugga hélt okkur
við efnið og hjálpaði til við skilning-
inn. Fyrir kom ef ekki voru alveg
klár svör við gátum dagsins að hún
sló á þráðinn til Guðbrands kennara
til að sannreyna hlutina svo við fær-
um með réttu lausnirnar í skólann.
Það hefur verið fastur liður í heim-
sóknum mínum til Siglufjarðar að
líta inn til Buggu til að rifja upp liðna
tíð og þiggja hjá henni einhvern við-
urgjörning í leiðinni. Ekki var nú
verra að reka inn nefið á sunnudegi
eða á öðrum tyllidögum því þá voru
gjarnan landsins bestu pönnukökur
á borðum og sulta og þeyttur rjómi í
ísskápnum. Þá var nú hátíð. Ég veit
hvar hún skildi eftir pönnuna og
galdurinn við baksturinn og ég
hlakka til að koma norður.
Alla tíð var Bugga eitthvað að
sýsla með garn og prjóna en hand-
verkið hennar var alveg framúrskar-
andi. Síðast þegar við hittumst núna
síðla sumars þá var hún að sýna mér
hvað hún var með á prjónunum. Og
svo var sérrí í skápnum. Það er
sennilega það eina sem ég hef ekki
þegið af henni á lífsleiðinni.
Hver sem undir þaki þínu
þáði gisting eitthvert sinn,
ævilangt á sinni sínu
signet andans ber og mínu.
Svo er styrkur þanki þinn.
(Steinn Steinarr.)
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir öll
faðmlögin og vangastrokurnar frá
fyrstu tíð til hinstu stundar. Ég þyk-
ist vita að Mundi bíður eftir henni og
vonandi er hann með pennann góða.
Börnum hennar, fjölskyldum þeirra
og afkomendum sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur frá okkur bræðrum
og fjölskyldum okkar.
Guðmundur J. Albertsson.
Elsku amma. Margar minningar
um þig á ég úr barnæsku, enda
kenndir þú mér að lesa, skrifa,
reikna og seinna að þylja utan að
skólaljóðin sem mér þótti hvorki
gaman né auðvelt. Þú kenndir mér
að tefla og spila, og hafðir síst minna
gaman af en ég sem lítill snáði. Þú
komst mér í sund, sást til að ég fengi
skíði og hvattir mig frekar en lattir
til fótboltaiðkunar þó ekki kæmi ég
alltaf á réttum tíma í mat. Minning-
arnar eru margar frá æskudögunum
á Siglufirði.
Þú fæddir mig eins og fleiri, oft af
litlum efnum en af þeim mun meiri
alúð; kleinurnar og tíglarnir verða
mér ávallt minnisstæðir ekki síður
en súra slátrið og hafragrauturinn.
Þú klæddir mig eins og reyndar mun
fleiri, mjög ríkmannlega; allar hand-
prjónuðu peysurnar, sokkarnir, húf-
urnar og vettlingarnir gleymast
ekki. Skjólið sem þú veittir, fellur
hvorki mér né öðrum úr minni; fæst-
ir hafa jú búið í „höll“.
Ævi þín eins og fleiri sem fæddust
snemma á síðustu öld hefur örugg-
lega ekki alltaf verið auðveld. Að
eignast svo mörg börn er út af fyrir
sig afrek og ekki síður að koma þeim
á legg þegar hugtök eins og „sam-
félagslegur stuðningur“ hefur tæp-
ast verið til. Þú talaðir alltaf eins og
þín stærstu auðæfi og eftirlaun væru
börnin, barnabörnin og barnabarna-
börnin. Að því búum við öll.
Frístundir áttir þú ekki margar og
ferðalög til útlanda tæpast efst í
huga. Þegar stund gafst á milli stríða
var tekið slátur, sultað, bakað eða
prjónað. Prjónaframleiðsla og sala
ykkar systra er bara lítið dæmi um
sjálfsbjargarviðleitnina og dugnað-
inn. Iðjusemin og ósérhlífnin verður
okkur ætíð fyrirmynd.
Að gera ekki meir úr vandamálum
eða þrautum en efni standa til er
vægt til orða tekið þegar reynt er að
lýsa æðruleysi sem ávallt einkenndi
þig. Sá þig varla bregða skapi eða
lýsa þjáningum, lést frekar eins og
ekkert væri að eða hentir að því grín.
Ávallt bjartsýn og létt í skapi rétt
eins og lífið væri bara skemmtilegt
bingó.
Guðbjörn.
GUÐBJÖRG
MAGNEA
FRANKLÍNSDÓTTIR
Strax og ég hitti
Lars á okkar fyrsta
ári í Kennaraháskólanum sýndist
mér einsýnt að þetta væri Íslend-
ingur, sem af einhverjum ástæðum
hefði fengið danskt nafn í vöggu-
gjöf, enda rödd og rómur með
þeim hætti að vel hefði sómt sér
við hlið Jóns Múla á gömlu Guf-
unni, þegar kröfur voru gerðar um
kórrétt tal- og málsnið. Fljótlega
kom þó í ljós að drengurinn var
hreinræktaður Dani sem hafði
komið til að gerast Íslendingur tíu
mánuðum fyrr þegar hann fluttist
hingað með gæfuna í farteskinu,
nefnilega eiginkonuna Gæflaugu.
Árin okkar þrjú í KHÍ var Lars
mjög virkur í félagslífinu og vald-
ist til forystu á ýmsum vettvangi
LARS HÖJLUND
ANDERSEN
✝ Lars HöjlundAndersen, kenn-
ari, löggiltur skjala-
þýðandi og dóm-
túlkur, fæddist í
Árósum í Danmörku
16. júlí 1952. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 26. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Akraneskirkju
1. nóvember.
og er mér efst í huga
löng og ströng deila
við skóla- og mennta-
yfirvöld vorið 1975,
sem lauk með próf-
verkfalli áður en
lausn fannst.
Skóla- og þjóð-
málaumræðan var
mikil á þessum árum
í KHÍ og skiptar
skoðanir eins og allt-
af, en Lars kom iðu-
lega með nýja sýn á
mál og á síðasta ári
okkar í skólanum var
frískólahugmyndin, ættuð m.a. frá
Bandaríkjunum og Danmörku, of-
arlega á baugi og fór svo, að eftir
útskrift 1976 tókum við Lars og
Gæfa jörðina Sogn í Ölfusi ásamt
540 fm húsi á leigu til að stofna
unglingaheimili. Eftir að Vil-
hjálmur Hjálmarsson, þáverandi
menntamálaráðherra, og Birgir
Thorlacius ráðuneytisstjóri höfðu
komið í heimsókn til að kanna að-
stæður og okkur, bjuggum við svo
saman á Sogni ásamt nokkrum
krökkum, sem flestir höfðu verið á
Unglingaheimili ríkisins í Kópa-
vogi. Við ýmsa byrjunarerfiðleika
og aðra erfiðleika var að etja, en
Lars leit á slíkt til að sigrast á og
með stefnufestu, lipurð og per-
sónutöfrum hans tókst að vinna
marga sigra og veit ég að ófáir
fyrrverandi unglingar eiga honum
margt að þakka frá þessum tíma.
Hvort sem Lars var að kenna
krökkunum að baka, leysa stærð-
fræðiþrautir eða að smíða, tókst
honum flest bæði lystilega og listi-
lega. Þá var hann sífellt með opinn
huga við að bæta og breyta, s.s. til
að lækka rekstrarkostnað og feng-
um við t.d. eitt sinn lánaða vind-
hraðamæla hjá Veðurstofunni til
að kanna hvort raunhæft væri að
lækka rafmagnsreikningana með
vindorku.
Þetta varði rúmt ár, þegar und-
irritaður hvarf á braut, en Gæfa
og Lars héldu áfram um sinn þar
til þessari tilraun lauk og þau
héldu til annarra starfa því þótt
hugsjónin lifði þá framfleytti hún
ekki fjölskyldu, ekki þá frekar en
nú.
Fyrir mig voru það mikil for-
réttindi að kynnast snillingnum og
hugsjónamanninum Lars Höjlund
Andersen og að eiga hann að vini
og samverkamanni um hríð. Inni-
legustu samúðarkveðjur sendi ég
Gæfu og fjölskyldunni.
Stefán Böðvarsson.
Frábær vinur og vinnufélagi
hefur nú kvatt. Ég á margar góðar
minningar um Lars sem rifjast nú
upp fyrir mér. Við unnum mikið
saman bæði hér heima og erlendis.
Samstarf okkar gekk vel og við
urðum miklir vinir. Lars var alltaf
tilbúinn að hjálpa í einu og öllu.
Það lýsir því kannski best að einu
sinni þegar ég komst ekki sjálfur
yfir að lesa bók, þá las hann hana
fyrir mig og hljóðritaði svo ég
gæti hlustað á hana.
Hann fór sínar eigin leiðir,
ákveðinn og glaður í bragði enda
alltaf stutt í léttleikann.
Mér þykir vænt um nýlega
heimsókn okkar fjölskyldunnar
upp á Skaga þar sem sex vikna
sonur minn sat í fanginu á Lars og
gaf honum sitt fyrsta bros.
Það eru forréttindi að hafa feng-
ið að kynnast manni eins og Lars.
Elsku Gæfa, Björn og Nína, ég
sendi ykkur og fjölskyldum ykkar,
mínar innilegustu samúðarkveðjur
í ykkar sorg.
Kristján Kristjánsson.