Morgunblaðið - 07.11.2005, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 7. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólöf Baldvinsfæddist á Grenj-
um í Álftaneshreppi
í Mýrasýslu hinn 6.
maí. 1916. Hún lést
á dvalarheimilinu
Hlíð 29. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Baldvin Jónsson,
bóndi á Grenjum í
Álftaneshreppi, f.
21.9. 1874, d. 1.7.
1964, og Benónýja
Þiðriksdóttir hús-
móðir, f. 20.11.
1872, d. 8.2. 1969. Systkini Ólafar
eru: Eiríkur, f. 3.4. 1906, d. 24.8.
2004; Helga, f. 12.6. 1907, d. 20.9.
2003; Guðjón, f. 26.7. 1908, d. 6.1.
1990; Þuríður, f. 28.2. 1910, d.
15.5. 2000; Þiðrik, f. 16.3. 1911, d.
26.9. 1996; Magnús, f. 4.1. 1913;
Guðný, f. 18.4. 1914. Systkini
sammæðra: Þuríður, f. 18.10.
1894, d. 1.12. 1908; Pétur, f. 25.6.
1897, d. 1.10. 1898.
Ólöf giftist Valgarði Kristins-
syni bónda, f. 11 september 1912
á Grund í Þorvaldsdal, d. 22.
ágúst 1962. Hann var sonur Krist-
ins Pálssonar, bónda á Kleif Ár-
skógsströnd, og Sigríðar Aðal-
bjargar Jóhannsdóttur húsmóður.
Börn Ólafar og Valgarðs eru: 1)
Ingibjörg Herborg, f. 25.6. 1939,
maki Jóhann Tryggvi Ólafsson, f.
26.11. 1935. Börn þeirra: a) Þór,
f. 30.6. 1960. b) Arnbjörg, f. 1.4.
1964. c) Ingibjörg, f. 7.7. 1967. d)
Tryggvi, f. 6.4. 1969. e) Íris, f.
15.10. 1970. f) Sif, f. 14.10. 1972.
2) Vordís Björk, f. 9.12. 1941,
maki Steingrímur Svavarsson, f.
29.6. 1948. Börn þeirra: a) Bryn-
hildur, f. 11.1. 1970. b) Halla, f.
18.2. 1970. c) Helena, f. 3.3. 1971.
d) Jóhann, f. 27.5. 1971. e) Ívar, f.
26.2. 1975. f) Óskar, f. 27.7. 1977.
g) Sigríður, f. 11.11. 1980. 10)
Hersteinn Karl, f. 19.9. 1955,
maki Ólöf Árnadóttir, f. 12.4.
1957. Börn þeirra: a) Árný, f.
11.3. 1976. b) Ásrún, f. 9.3. 1977.
c) Ásta, f. 22.3. 1979. 11) Benja-
mín Baldvin, f. 26.6. 1958, maki
Rósa Kristín Níelsdóttir, f. 25.4.
1962. Börn þeirra: a) Elsa, f. 18.9.
1981. b) Níels, f. 1.1. 1986. c) Al-
dís, f. 6.3. 1992. d) Ívar, f. 13.7.
2000. 12) Hanna Bjarney, f. 18.11.
1960, maki Baldur Jónsson, f. 1.6.
1974. Börn þeirra: a) Berglind, f.
8.4. 1980. b) Hólmar, f. 2.7. 1982.
c) Jakob, f. 17.2. 1988. d) Kristín,
f. 22.10. 1990. e) Jón, f. 28.12.
2003. f) Lárus, f. 28.12. 2003.
Einnig misstu þau stúlku og
dreng við fæðingu. Fyrir átti Val-
garður tvo syni: 1) Rafn, f. 6.4.
1935, maki Halldóra Árnadóttir,
f. 19.8. 1937. Börn þeirra: a) Eyj-
ólfur, f. 21.4. 1957. b) Jón, f. 17.6.
1958. c) Sigrún, f. 10.12. 1960. d)
Björn, f. 6.6. 1964. e) Anna, f.
27.11. 1974. 2) Hilmar, f. 9.6.
1934, d. 8.8. 1974.
Ólöf fór að heiman haustið
1937 og flutti fljótlega norður í
land og hóf búskap með Valgarði.
Það reyndi mikið á Ólöfu og
börnin þegar Valgarður dó en
með þrautseigju og dugnaði kom
hún upp öllum sínum börnum.
Ólöf bjó lengstan hluta ævi sinnar
sem bóndi að Brún við Akureyri.
Ólöf var mikil hannyrðakona og
er margt fallegra muna til eftir
hana, einnig málaði hún myndir
og gerði ýmsa aðra handavinnu.
Allt lék þetta í höndum hennar.
Útför Ólafar verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
7.3. 1941. Börn
þeirra: a) Sigurður,
f. 25.1. 1963. b) Ólaf-
ur, f. 8.3.1964. c)
Sigmar, f. 9.5. 1965.
d) Guðmundur, f.
21.10. 1968. e) Björg,
f. 12.10. 1969, d. 7.1.
2003. 3) Hergeir
Már, f. 25.2. 1943, d.
20.4. 1997. Börn
hans: a) Brynja, f.
5.10. 1966. b) Hauk-
ur, f. 21.9. 1972. c)
Atli, f. 2.4. 1979. 4)
Sylvía Sæunn, f.
19.6. 1944, maki Uni Pétursson, f.
19.3. 1942. Börn þeirra: a) Ómar,
f. 28.4. 1965. b) Arnar, f. 15.12.
1968. c) Uni, f. 9.11. 1972. d) Þið-
rik, f. 16.5. 1974. e) Reginn, f. 2.2.
1984. 5) Dóróthea, f. 17.11. 1945.
Börn hennar: a) Ólafur, f. 20.6.
1971. b) Halldóra, f. 9.10. 1972. 6)
Hermína Ósk, f. 20.7. 1947, maki
Matthías Eiðsson, f. 22.8. 1941.
Börn þeirra: a) Brynja, f. 10.12.
1963. b) Ólöf, f. 2.2. 1966. c) Að-
alheiður, f. 24.4. 1967. d) Gunnar,
f. 20.12. 1968. e) Eiður, f. 27.4.
1972. f) Matthildur, f. 3.4. 1978. g)
Þorbjörn, f. 10.1. 1980. 7) Hjálm-
fríður Ólöf, f. 5.10. 1948, maki Ív-
ar Jónsson, f. 17.10. 1944. Börn
þeirra: a) Kristján, f. 8.10. 1966,
d. 22.11. 1991. b) Steindór, f. 2.6.
1972. c) Gígja, f. 23.5.1975. 8)
Friðrika Siggerður, f. 25.2. 1953,
maki Magnþór Jóhannsson, f. 7.2.
1952. Börn þeirra: a) Valgerður,
f. 19.8. 1969. b) Hanna, f. 29.1.
1974. c) Marteinn, f. 27.3. 1975. 9)
Guðrún Pálmína, f. 25.4. 1954,
maki Frímann Jóhannsson, f.
Í dag kveð ég hana ömmu mína
hinstu kveðju, en hún kvaddi þenn-
an heim laugardaginn 29. okt. sl.
Auðvitað vissi ég að það kæmi að
þessu einn daginn en einhvern veg-
inn var ég samt ekki undir það bú-
inn og kannski að mér hafi þótt það
sjálfsagt að amma yrði bara alltaf
til, ég átti bara þessa einu. Þó svo
að hennar ævi hafi verið á enda
runnin er sorgin og söknuðurinn yf-
ir brottför hennar engu minni. Ótal-
margt kemur upp í hugann þegar ég
hugsa til þess er ég var lítill strákur
að koma í heimsókn. Það var svo
gaman að koma í sveitina sem var
þó svo stutt frá Akureyri. Hitta öll
dýrin sem þú þekktir með nafni og í
sjón, hvort sem það var kýr, kind
eða hænur, að fá að fara í fjósið,
gefa hænunum og sækja kýrnar á
sumrin. Hitta frænkurnar og frænd-
urna en það er aldrei lognmolla þar
sem liðið frá Brún mætir saman. Þú
varst alveg stálminnug þar sem þú
mundir alla afmælisdaga í fjölskyld-
unni og það sem þér hafði verið
sagt. Þú spurðir alltaf um börnin og
ef einhver voru með áttirðu alltaf til
brauð, nammi og þitt frábæra
súkkulaði en það var ómissandi í öll-
um veislum.
Alla sína afkomendur þekkti
amma með nafni en börn, barna-
börn og langömmubörn eru orðin
137. Það var hennar líf og yndi að
hitta fjölskylduna og umgangast
hana og hún lét sig ekki vanta ef
heilsan leyfði þegar eitthvað var á
döfinni. Þó að hamagangurinn sem
oft er þegar stór fjölskylda hittist
gerði hana þreytta.
Amma var dugleg að koma manni
á óvart, skemmst er að minnast
þegar að ég fermdi síðast, þá birtist
amma, það var yndisleg heimsókn.
Amma var snillingur í höndunum
og lék þar allt í höndum hennar sem
fyrir var tekið, handavinna, málverk
og postulínsmyndir.
Það eru ekki margir unglingar
sem hafa dvalið hjá ömmu sinni um
verslunarmannahelgi nýkomnir með
bílpróf, en það gerði ég, meira að
segja tvisvar sinnum. Aðra helgina
rúntuðum við og Kristján frændi
um allan fjörð og þú sagðir okkur
svo margt um fólkið sem hafði búið
þar og hvað þú hafðir gert á svæð-
inu eftir að hafa flutt norður. Betri
helgi hef ég ekki upplifað. Aðra
góða ferð áttum við en það var þeg-
ar þú varst hjá mér um jól. Við
komum fyrst að sveitabæ hjá
frænku minni og ég vildi komast í
nýja mjólk en þú varst vön að
drekka undanrennu. Ég sagði að
þetta væri kálfadrykkur. Svo þegar
við stoppuðum á hlaðinu og þú stíg-
ur út, byrjar kálfur einn að baula
mjög svo mikið, ég sagði þá að hann
væri að skammast yfir drykkju
þinni á undanrennunni, hann ætti
hana. Við hlógum mjög að þessu
þegar mjólkurdrykkja var rædd.
Amma var mjög trúuð og vildi
fara til kirkju á jólum. Þegar þú
varst hjá mér vildirðu fara til kirkju
en ég aftók það með öllu þó að ég
væri trúaður, það myndi skemma
jólin, en þú fórst og komst alveg
eyðilögð til baka. Presturinn hafði
skammað alla sem mættu og þú
sagðir að þú færir ekki aftur í kirkju
í heimsókn hjá mér. Það væri ekki
sama prestur og prestur. Hlógum
við mikið að þessu kirkjuævintýri
þínu.
Að lokum, elsku amma mín,
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
verið mér og mínum. Þín er sárt
saknað, þín minning lifir og ég rifja
upp allar skemmtilegu stundirnar
sem við áttum saman. Hver segir nú
frá og heldur utan um hagi fjöl-
skyldunnar? Ég er þakklátur fyrir
það að hafa fengið að hafa þig í
mínu lífi svo lengi sem raun varð og
fyrir að eldri börnin mín fengu að
kynnast þér.
Með kveðju og söknuði.
Þinn
Ómar Una.
Amma Ólöf var kjarnakona. Eit-
ilhörð og dugleg. Kona sem nánast á
eigin spýtur ól upp tólf börn, klæddi
hús og byggði hlöðu á Brún. Þar var
alltaf nóg um að vera. Ég man eftir
að hafa tínt hundasúrur úti í skurði
og fengið mjólk og sykur út á í eld-
húsinu hennar á Brún. Hún klædd-
ist aldrei svörtu heldur valdi hún
sér litríka kjóla og var alltaf vel til
höfð og fín frá fyrstu tíð allt til loka.
Hannyrðir hennar og föndur báru
sömuleiðis vitni um líflegt litaval.
Kona eins og hún liggur ekki á
skoðunum sínum og fer beinar leiðir
að hlutunum. Eins og þegar hún ösl-
aði snjóinn eftir miðjum Mýrarveg-
inum í búðina og til baka – bílarnir
urðu að tileinka sér hennar hraða og
yfirferð. Á sama hátt talaði hún í
síma. Ekkert óþarfa mas þar. Þegar
símtal var búið var það búið og
þurfti ekki að orðlengja það meir.
Það var alltaf gott að koma til
hennar, hvort sem það var á Brún
eða í kjallarann í Ásabyggð, þar
sem hún bjó lengi vel á efri árunum.
Auðvitað voru alltaf kræsingar
komnar á borðið fyrr en varði.
Kakóið í rauðu plastkönnunni
(henni þótti skánin svo góð sem kom
á yfirborðið), heimabakaða brauðið
með eggjunum, kleinurnar og allt
góðgætið sem hún bakaði. Hún elsk-
aði börn og gat fylgst með þeim tím-
unum saman og það var ekki ama-
legt að fá að kúra í mjúku og heitu
fangi hennar.
Lengi mun ég búa að því að hafa
átt hjá henni athvarf í hádeginu á
meðan ég var í Verkmenntaskólan-
um. Kjötkássan hennar var alveg
sér á báti.
Henni fannst gaman að fara í
búðir og kaupa inn, en oftast keypti
hún bara einhvern matarbita handa
sér og svo gjafir handa öðrum.
Undanfarin ár eyddi hún aðfanga-
degi í Hólabraut hjá foreldrum mín-
um. Það var einhvern veginn ómiss-
andi partur af jólahaldinu að hafa
hana á staðnum. Aldrei vildi hún
taka neina af sínum pökkum með
sér niður eftir, nei, hún gæti nú beð-
ið með það. En það mátti finna á
henni eftirvæntinguna að komast
heim og sjá hvað beið hennar. Hún
var forvitin en vildi alls ekki við-
urkenna það.
Hún hafði húmorinn í lagi og það
var auðvelt að koma henni til að
hlæja, alveg sama hvernig líkamlegt
ástand hennar var. Engan þekki ég
sem þykir jafn gaman að láta taka
af sér myndir og henni þótti það.
Fyrir um einu og hálfu ári flutti
amma úr kjallaranum í Ásabyggð-
inni í bjarta og rúmgóða íbúð við
Skálateig með stórum stofuglugga
sem vissi mót norðri. Þar undi hún
sér mjög vel. Hún gat farið í stutta
göngutúra án þess að þurfa upp eða
niður tröppur og þarna hafði hún
frábært útsýni út Eyjafjörðinn og
naut svo kvöldsólarinnar að hún
tímdi ekki að fara að sofa. Hún gat
því miður ekki verið þarna nema í
um hálft ár þar sem hún veiktist illa
og þurfti að flytjast inn á dvalar-
heimili. Það féll þessari sjálfstæðu
konu ekki vel að geta ekki séð um
sig sjálf.
En nú kveð ég ömmu mína með
sorg í hjarta en er þó sæl að vita að
hún hefur nú fengið lausn frá erf-
iðum veikindum sínum. Vertu sæl,
amma mín. Ég sakna þín.
Brynhildur Ólöf Frímannsdóttir.
Elsku amma, þér þótti vænt um
sveitina og ég man þegar þú sagðir
mér að þú hefðir þekkt allar kind-
urnar þínar í sundur. Þú talaðir við
þær og þær hlustuðu á þig og gerðu
eins og þú sagðir þeim að gera. Ef
þær áttu að fara í fjárhúsið í röð þá
fóru þær í fjárhúsið í röð. Mér
fannst þessi saga mjög skemmtileg
og hún fær mig enn til að hlæja. Al-
veg finnst mér þetta vera þú, amma,
að fá meira að segja kindurnar til að
hlýða þér. Enda hlýtur maður að
þurfa að vera með agann á hreinu
þegar börnin er tólf talsins.
Það var svo auðvelt að koma þér
til að hlæja. Bara pínu sprell og þú
varst farin að skellihlæja. Það var
einn af þínum mörgu kostum sem
ég ætla að taka mér til fyrirmyndar.
Elsku amma mín, nú er komið að
kveðjustund. Takk fyrir öll faðm-
lögin og kossana, góðu lyktina,
heimsins besta kakó, húmorinn og
hláturinn, þeytta rjómann með
sykrinum, málverkin, sögurnar, alla
ólsenana, hænsnafóðrið, konfektið,
álfana, gömlu gufuna, morgunleik-
fimina, hádegisverðina, jarðarberin,
kartöflugarðinn, bækurnar, ástar-
sögurnar, ritgerðina, jólamessuna,
aðfangadagskvöldin, áramótin, hlát-
urinn, faðmlögin og kossana. Takk
fyrir tímann okkar saman
Þín verður saknað.
Ástarkveðja.
Þín
Sigríður Ella.
Elsku Ólöf. Mér eru efstar í huga
allar okkar skemmtilegu stundir
þegar við vorum nágrannar. Maður
fór sjaldan út á snúru án þess að
lenda á skemmtilegu spjalli við þig.
Og góðu kvöldstundirnar okkar
þegar við sátum og spjölluðum sam-
an um heima og geima og allt þar á
milli. Það sem við gátum hlegið dátt
að vitleysunni í okkur. Það var ekk-
ert sem maður gat ekki sagt við þig,
og fátt sem hneykslaði þig.
Syni mínum fannst alltaf jafn
gaman að koma til þín, því þar náði
hann sjálfur í kökuskápinn svo hann
fór aldrei svangur út. Og honum er
mjög minnisstætt að amma skyldi
ekki eiga neitt sjónvarp. Skildi
hreinlega ekki hvernig þú gast verið
án þess.
Þegar við svo fluttum aðeins
lengra í burtu þá fór aðeins að
teygjast á milli daganna sem við
sáum þig, en við fórum nú alltaf
reglulega í bæinn að versla og höfð-
um gaman af að skoða og róta svo-
lítið í búðunum og finna okkur svo
eitthvert föndur. Þú hafðir svo gam-
an af að mála keramik og gefa. Og
ef þú varst ekki að mála þá saum-
aðir þú út púða eða bjóst til fallega
seli handa börnunum.
Þú fylgdist alltaf vel með okkur
og börnunum, hringdir reglulega til
að fá fréttir af okkur og hvernig
heilsan væri ef veikindi voru búin að
hrjá okkur. Þú tókst ávallt á móti
okkur með hlýju og brosi á vör. Og
alltaf gladdir þú okkur með návist
þinni á afmælisdögum barnanna,
það þykir okkur vænt um.
Ég man hvað þú varst glöð þegar
þú varst flutt og komin í þessa
björtu íbúð með þessu frábæra út-
sýni. Auðveldara var fyrir þig að
komast út og fá þér svolitla göngu
og anda að þér ferska loftinu. Og
hvað þú naust þess í desember að
horfa á jólaljósin sem voru í öllum
gluggum og görðum. Rúnturinn
sem við tókum okkur í desember er
vel minnisstæður því við þræddum
allar best skreyttu göturnar til að
skoða fallega skreytta garða og
glugga.
En svo kom að því að veikindi
náðu til þín og þú gast ekki lengur
búið í björtu íbúðinni þinni og það
varstu aldrei sátt við. Enda hefur
þú alltaf séð um þig sjálf og verið
hörku dugleg. En nú hefur þú kvatt
okkur í nýjan heim og fylgist
ábyggilega vel með öllum þínum.
Elskuleg vinkona mín, amma
bónda míns og langamma barna
minna.
Við kveðjum þig með miklum
söknuði, þú munt ávallt eiga stóran
stað í okkar hjarta.
Þín vinkona,
Lena Sif og fjölskylda.
Ólöf var merkileg kona. Það varð
mér ljóst strax og ég komst í tæri
við hana fyrst, ástfanginn af barna-
barni hennar, nöfnu hennar. Það
eins og stafaði frá henni lífsreynslan
en um leið mikil lífsgleði. Mann
langaði helst að setjast við fótskör
hennar og hlusta á hana segja frá
ævi sinni.
En oftast var hún hljóð um fyrri
tíma og hafði greinilega ekki mikla
þörf til að gorta af afrekum sínum
eða barma sér yfir erfiðleikum. Þó
var af nægu að taka.
Þessi tilfinning dofnaði ekkert
þótt gamla konan yrði eldri og lík-
aminn yrði fyrir áföllum. Alltaf var
gaman að spjalla við hana og hún
fylgdist greinilega vel með því sem
var að gerast í þjóðfélaginu. Ég sé
hana fyrir mér þar sem hún brosir
sínu breiðasta og dillar af hlátri.
Það var sérstaklega gaman að fá
hana í heimsókn til okkar nú í sum-
ar á afmælisdögum sona okkar,
þeirra Frímanns og Ýmis. Við vor-
um einstaklega heppin með veður
og Ólöf naut þess mikið að geta set-
ið úti og skrafað við fólk meðan hún
fylgdist með börnunum.
Ólöf Baldvins var svipsterk kona
og afkomendur hennar má þekkja á
löngu færi. Ég nýt þeirrar gæfu að
eiga tvo fallega drengi sem að sjálf-
sögðu bera svip langömmu sinnar.
Guðjón H. Hauksson.
Hún langamma vildi aldrei vera
langamma, bara amma, ég man síð-
ast er ég hitti hana þá fékk ég að
skreppa í sturtu hjá henni. Þá var
hún hress, saumaði út og gerði grín
að pabba.
„Er það ekki alltaf eitthvað hjá
öllum? Hjá pabba þínum eru það
hormónarnir.“ Svo hló hún. Þannig
var það alltaf þegar við heimsóttum
ömmu, alltaf einhverjir brandarar
og ættfræði, hún var snillingur í því.
Þegar pabbi rakti ættina á tveimur
stöðum aftur á bak um sjö afa og
ömmur, þá fór amma á fjórum stöð-
um aftur á bak um sjö afa og ömm-
ur og hafði flesta afmælisdagana
með, svona verður pabbi þegar hann
verður eldgamall. Ekki skil ég
hvernig þetta er hægt, en nú hvílir
amma hjá þessum öfum og ömmum.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Heiðdís Þiðriksdóttir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Núna er amma orðin engill yfir
sænginni minni, já, hún situr í hring
með hinum englunum.
Heiða Björg Þiðriksdóttir.
ÓLÖF
BALDVINS
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7