Morgunblaðið - 30.11.2005, Qupperneq 34

34 MIÐVIKUDAGUR 30. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristrún Jó-hannsdóttir
fæddist á Skálum á
Langanesi 13. jan-
úar 1915. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru María Friðriks-
dóttir, húsfreyja á
Skálum, f. 26. mars
1882, í Efri-Sandvík í
Grímsey, d. 9. sept-
ember 1952, og Jó-
hann Stefánsson,
bóndi á Skálum, f. 27. september
1876, á Læknesstöðum á Langa-
nesi, d. 5. september 1946. Systkini
Kristrúnar voru sextán: Friðrik, f.
23.3. 1905, Stefán Zophonías, f.
23.4. 1906, Hinrik, f. 17.4. 1907,
Guðbjörg Ragnhildur, f. 13.4. 1908,
Jóhann, f. 23.5. 1909, Friðjón, f.
11.6. 1910, Magnea, f. 24.7. 1911,
Haraldur Þór, f. 18.12. 1912, Lúð-
vík, f. 23.11. 1913, Guðný, f. 29.1.
1916, Friðrik, f. 1.2. 1917, Ragnar,
f. 5.2. 1919, Halldóra Lovísa, f. 19.1.
1920, Jóhannes, f. 16.5. 1921, Hólm-
fríður Soffía, f. 21.5. 1924 og Einar,
f. 5.9. 1926. Systkinin eru öll látin
nema Soffía.
Kristrún giftist hinn 4. maí 1942
Vilhjálmi Sigtryggssyni, f. 23.4.
1915 á Ytri-Brekkum í Þistilfirði, d.
11. ágúst 1984. Foreldrar hans voru
Valgerður Friðriksdóttir, f. 10.
febrúar 1892 á Núpi undir Eyja-
fjöllum, d. 24. júlí 1957, og Sig-
tryggur Vilhjálmsson, f. 12. nóvem-
ber 1887 á Skálum, d. 15.
september 1928. Kristrún og Vil-
hjálmur eignuðust átta börn. Þau
eru: 1) María, f. 3.2. 1943, maki Arn-
ar Sigurmundsson, f. 19.11. 1943.
Þau skildu. Börn þeirra eru: a)
Kristrún, f. 12.11. 1964, maki Ævar
Einarsson, f. 17.1. 1963. Dætur
þeirra eru María, f. 4.1. 1992, og
Sigríður Freyja, f. 20.2. 1997, sonur
Ævars er Einar Árni, f. 17.9. 1983.
b) Eiður, f. 26.9. 1966, maki Iris
Bjargmundsdóttir, f. 21.3. 1968.
Stella Stelmash, f. 16.1. 1956. Dæt-
ur þeirra eru: a) Sólveig, f. 2.9. 1985
c) Svetlana, f. 9.1. 1988. 8) Oddný
Vilhjálmsdóttir, f. 20.6. 1950. Dóttir
hennar er Kristrún Vala Benedikts-
dóttir, f. 30.11. 1990.
Auk barna Kristrúnar og Vil-
hjálms ólust upp hjá þeim að miklu
leyti tvær frænkur Vilhjálms: 1)
Kolbrún Hulda Sigurjónsdóttir, f.
25.2. 1936, maki Garðar Ingibergur
Tryggvason, f. 10.2. 1933. Börn
þeirra eru: a) Tryggvi Friðrik, f.
20.2. 1955, maki Jayne Gardarsson,
f. 30.9. 1959. Börn Tryggva eru
Bergur Pétur, Kolbrún Hulda, Þór-
unn og Rúnar. Barnabörn Tryggva
eru fjögur. b) Valgeir Örn, f. 20.8.
1957, d. 9.3. 1998. c) Jóna Ósk, f. 3.3.
1959, maki Ágúst Guðmundsson.
Sonur þeirra Garðar Óli. d) Vil-
hjálmur Kristinn, f. 3.9.1960, maki
Bente Höjgaard, f. 16.10. 1953. Son-
ur Vilhjálms er Daði. e) Sigurjón
Ingi, f. 16.7. 1970, maki Erna Krist-
jánsdóttir, f. 11.9. 1977. 2) Valgerð-
ur Briem Steindórsdóttir, f. 10.7.
1957, sambýlismaður Sigurður
Ragnar Gíslason, f. 14.9. 1968.
Kristrún ólst upp, ásamt systk-
inahópnum stóra, hjá foreldrum
sínum á Skálum og átti þar heimili
þangað til hún giftist Vilhjálmi.
Skólaganga var hefðbundið barna-
skólanám þess tíma en auk þess
fékk hún, innan við tvítugt, tæki-
færi til að stunda tveggja vetra nám
við Húsmæðraskólann á Hallorms-
stað. Kristrún og Vilhjálmur
bjuggu lengst af á Þórshöfn þar
sem sjómennskan var hans aðal-
starf en einnig var hann oddviti
Þórshafnarhrepps um árabil. Þeg-
ar börnin voru uppkomin og farin
úr foreldrahúsum tóku þau hjónin
sig upp og fluttu til Vestmannaeyja
árið 1970. Þaðan lá leiðin, haustið
1972, til Akureyrar þar sem þau
bjuggu í nokkur ár. Frá Akureyri
fluttu þau til Húsavíkur og áttu þar
saman nokkur ár þar til Vilhjálmur
lést, sumarið 1984. Ári síðar keypti
Kristrún sér íbúð við Öldugötu í
Reykjavík og bjó þar ein á meðan
heilsan leyfði eða þar til síðsumars
árið 2003 er hún fékk inni í þjón-
ustuíbúð aldraðra við Dalbraut.
Útför Kristrúnar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Börn þeirra eru Birk-
ir, f. 18.1. 1993, Eydís,
f. 13.2. 1998, og Diljá,
f. 8.1. 2000. c) Dagný,
f. 20.8. 1973, unnusta
Ásta Ósk Hlöðvers-
dótti, f. 7.10. 1982. 2)
Valgerður, f. 30.4.
1944, d. 23.4. 1979,
maki Bo Göran Lind-
berg, f. 27.5. 1944.
Börn þeirra eru: a)
Pernilla, f. 21.9. 1966,
maki Peter Svenson,
f. 18.8. 1963. Dætur
þeirra eru Anna, f.
17.8. 1990, og Emma, f. 12.10. 1991.
b) Dagur, f. 20.2. 1969. Dóttir hans
er Mathilda, f. 1.8. 2000. 3) Sig-
tryggur, f. 8.6. 1946, d. 1.2. 1993.
Dóttir hans er Selma Rut, f. 6.12.
1986. 4) Helga Aðalbjörg Vilhjálms-
dóttir, f. 8.6. 1946, fyrri maki Edw-
ard M. Collins, f. 6.8. 1940, d. 29.11.
1999. Þau skildu. Sonur þeirra er a)
Vilhjálmur Eðvarð, f. 9.5. 1971,
unnusta Anne Morgan LeCard, f.
11.3. 1976. Börn Vilhjálms eru:
Ugla, f. 15.9. 1997, og Ísar Freyr, f.
29.5. 2002. Seinni maki, Klemens
Sigurgeirsson, f. 26.9. 1928. Þau
skildu. Synir þeirra eru: a) Dagur,
f. 11.3. 1975, b) Valur, f. 12.5. 1977,
unnusta Yvonne Eckhardt, f. 6.10.
1976. Sonur Vals er Garpur Hnefill,
f. 11.4. 2001. c) Sigtryggur, f. 11.12.
1978, unnusta Elín Rúna Backman,
f. 2.4.1981. 5) Friðrik Jóhann Vil-
hjálmsson, f. 12.9. 1947, maki Sól-
rún Björnsdóttir, f. 15.7. 1947. Þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Björn
Friðriksson, f. 28.12. 1981, unnusta
Hildur Hjartardóttir, f. 23.8. 1983.
Sonur þeirra er Benjamín, f. 1.6.
2004. b) Valgerður María, f. 12.9.
1984. 6) Selma, f. 8.9. 1948, maki
Þorgils Harðarson, f. 24.9. 1947.
Synir þeirra eru: a) Hörður, f.
11.11. 1975, unnusta Anna Johan-
son, f. 11.3. 1976. Sonur þeirra er
Villi Þorgils, f. 20.4. 2005. b) Friðrik
Ívar, f. 30.5. 1976, unnusta Eva
Lundgren, f. 13.4. 1973. 7) Dagur
Vilhjálmsson, f. 20.6. 1950, maki
Það fylgja því blendnar tilfinningar
að kveðja háaldraða móður sem í
nokkra mánuði hefur beðið guð sinn
þess lengstra orða að fara nú „að taka
mig til sín“ þar sem öll lífsgæði voru á
þrotum vegna heilsubrests. Ástvinir
gráta sinn eigin missi en samgleðjast
jafnframt þeim sem öðlast langþráða
hvíld.
Æskuminningar leita á hugann á
kveðjustund. Ég er elst átta barna,
fæddum á ríflega sjö árum en ári áður
en ég fæddist höfðu þau, þá nýgift,
tekið að sér sex ára gamla frænku
pabba vegna veikinda móður hennar.
Telpan varð fljótt liðtæk við barna-
gæslu og önnur húsverk. Hún átti
heimili hjá okkur þar til hún átján ára
fann ástina sína á vertíð í Eyjum og
settist þar að. Mörgum árum síðar,
þegar fleiri börn voru flogin úr hreiðr-
inu, urðu þau sér úti um aðra litla
frænku sem varð heimilisföst að
mestu til sextán ára aldurs.
Það segir sig sjálft að í mörg horn
var að líta á barnmörgu heimili.
Verkaskipting var skýr; pabbinn afl-
aði heimilinu tekna en mamman ann-
aðist börn og bú heima fyrir. Faðir
minn var þó liðtækur í heimilisstörf-
unum þegar ekki áraði til sjós á trill-
unni. Mér eru sérlega minnisstæð
vikulegu böðin í balanum í þvottahús-
inu. Hann þvoði og raðaði vandlega
þvegnum afkvæmum á stóra trébekk-
inn. Hún þerraði af alúð. Pabbi gekk
rösklega til verks við barnaböðun sem
annað og ef mig misminnir ekki sátu
jafnan tvö bústin og blaut börn á
bekknum í einu því mamman hafði
ekki undan.
Máltíðir voru a.m.k. fimm á dag,
rétt eins og næringarfræðingar nú-
tímans mæla fyrir um, á fyrirfram
gefnum matartíma. Matarborðið var
stórt og áhersla lögð á að allir snæddu
samtímis. Tekið var til þess af gestum
og gangandi að mamma sat venjulega
til borðs með barnahópnum. Það þótti
okkur hins vegar sjálfsagt og eðlilegt
enda þekktum við ekki annað.
Skylduát á hafragraut alla morgna
var undirritaðri reyndar ekki að skapi
en matvendni var afar illa þokkuð á
heimilinu. Um árabil stóð yfir dálítið
stríð og meiningamunur um ágæti
grautarins sem endaði þó með að
elsta barnið fór á undanþágu.
Stóra matarborðið nýttist fleirum
en fjölskyldumeðlimum því afar gest-
kvæmt var á heimilinu, ekki hvað síst
eftir að faðir minn varð oddviti
hreppsins en því starfi fylgdi óhjá-
kvæmilega talsverð gestamóttaka.
Heimsóknum ættingja og vina úr öðr-
um landshlutum var einnig fagnað
hverju sinni enda voru foreldrar mín-
ir einkar gestrisin. Það kom í hlut
mömmu að sjá til þess að ávallt væru
nægar birgðir í búrinu til þess að
mæta tíðum gestakomum, oft með
litlum fyrirvara.
Þótt matarborðið væri stórt var
húsið sem pabbi byggði, áður en hann
kynntist mömmu, ekki stórt á okkar
mælikvarða. Þar sem gólfpláss var
takmarkað var málið leyst með því að
smíðaðar voru þrefaldar kojur, börn-
unum til mikillar gleði sem vitanlega
slógust um að gista efstu kojuna. Þeg-
ar börnin stækkuðu og urðu að pláss-
frekum unglingum var einfaldlega
byggt aukaherbergi utan á húsið,
bakdyramegin.
Foreldraorlof voru óþekkt á æsku-
heimili mínu en þegar um hægðist
fóru pabbi og mamma að ferðast, inn-
anlands og utan, sér til ómældrar
ánægju. Þeim vana hélt mamma eftir
að pabbi lést og hún flutti sjötug frá
Húsavík á Öldugötuna í Reykjavík.
Árlega fór hún með vinkonum til sól-
arlanda og heimsótti þess á milli börn
sín og aðra ættingja erlendis. Fram
undir miðjan níræðisaldur hélt hún
bærilegri heilsu og gekk flesta
morgna af Öldugötunni í Vesturbæj-
arlaugina og buslaði þar því aldrei
hafði hún lært að synda. Á eftir naut
hún félagsskapar fastagesta í heita
pottinum og gekk síðan heim aftur.
Eftir hádegi að loknum húsverkum
og spjalli við nágranna, gekk hún
gjarnan niður í miðbæ, sinnti léttum
innkaupum og erindum í banka og
fékk sér síðan kaffi og köku á Kaffi
París.
Mamma hafði það orð á sér að vera
afar elskuleg í umgengni og uppskar
viðmót annarra í samræmi við það. Á
Öldugötunni var fjórbýli og hygg ég
að öllum íbúum hússins hafi geðjast
einkar vel að henni. Vert er að geta
sérstaklega Hrafnhildar Jóhanns-
dóttur og fjölskyldu hennar sem létu
sér mjög umhugað um velferð
mömmu og voru henni tryggir vinir.
Þegar heilsan var farin að bila flutti
hún í þjónustuíbúð á Dalbraut og naut
þar hins besta atlætis elskulegs
starfsfólks. Væntumþykja móður
minnar í garð þessa ágæta samferða-
fólks var ósvikin. Ævi sinni lauk hún á
deild 11g á Landspítalanum þar sem
hún lést eftir stutta sjúkdómslegu.
Ástvinir, sem skiptust á að vera hjá
henni þar til yfir lauk, urðu vitni að
framúrskarandi umönnun allra sem
þar starfa. Öllu þessu velgerðar- og
samferðafólki móður minnar er hér
með þakkað af heilum hug.
Að heilsast og kveðjast, það er lífs-
ins saga. Mamma sagði alltaf að hún
hefði átt gott líf. Hún fór þó ekki var-
hluta af áföllum. Fráfall pabba er
hann 69 ára gamall varð bráðkvaddur
við laxveiðar var skyndilegt og ótíma-
bært. Auk þess missti hún tvö börn í
blóma lífsins en meðfætt æðruleysi og
jafnaðargeð auk trúarinnar á guð var
henni drjúgt veganesti á lífsgöngunni.
Nú þegar guð hefur „loks tekið hana
til sín“ vil ég fyrir hönd okkar barna,
fósturbarna og annarra ástvina
kveðja hana með ljóðbroti eftir lista-
skáldið góða:
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
María Vilhjálmsdóttir.
Nú er elsku besta amma mín látin.
Hún hefur fengið kærkomna hvíld.
Ég held að henni hafi fundist þetta
vera orðið ágætt. Orðin meira en 90
ára og öðrum háð. Hitt átti sannar-
lega betur við hana; að gleðja og geta
gert vel við sitt fólk.
En amma er ekki alveg farin frá
okkur. Hún hefur sáð hlýjum minn-
ingum í hjörtu okkar fjölmargra sem
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að umgangast þessa einstöku konu.
Elsku amma Strúna sem tók svo vel á
móti öllum. Amma sem aldrei kvart-
aði og aldrei sagði styggðarorð um
nokkurn mann. Amma sem fylgdist
svo vel með sínum mörgu ömmu- og
langömmubörnum, spurði frétta og
sagði stolt frá högum sinna afkom-
enda. Það sem gladdi ömmu mína
mest var sú tilfinning að öðrum liði
vel.
Ég var fyrsta barnabarnið hennar
ömmu og allt mitt líf hefur hún tekið
mér og síðar fjölskyldu minni opnum
örmum. Síðastliðin ár hef ég verið bú-
sett erlendis og í heimsóknum mínum
til landsins hefur það verið forgangs-
atriði að komast til ömmu. Ég minnist
sérstaklega einnar heimsóknar með
dætur mínar, Maríu og Freyju. Stelp-
urnar sofnuðu í stofusófanum hjá
ömmu, eftir að hafa gætt sér á kleinu,
mjólkurglasi og smá gotteríi úr
nammiskálinni góðu. Það þótti ömmu
vænt um. Hún sat í stólnum sínum
með prjónana og horfði stolt á þær.
„Leyfðu þeim að sofa aðeins, Rúna,“
sagði hún; „þeim líður vel hjá mér.“
Þegar amma ól upp börnin sín voru
pappírsbleiur, þvottavélar og önnur
nútíma þægindi óþekkt fyrirbrigði.
Hún hafði samt áhyggjur af því að ég
hefði of mikið að gera í „fullri vinnu
með tvö börn“. Þegar ég hafði orð á að
allt hlyti að hafa verið erfiðara þegar
hún var að ala upp börnin tíu var hún
ósammála: „Samfélagið gerir allt aðr-
ar kröfur í dag,“ sagði amma mín.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að þakka ömmu minni,
sem alltaf undi glöð við sitt, fyrir allar
góðu minningarnar sem ég nú geymi í
hjarta mínu. Minningar um jákvæða,
lífsglaða ömmu með stórt hjarta,
ömmu sem hefur mótað líf mitt með
einstaklega jákvæðum hætti. Megi
hún hvíla í friði.
Kristrún Arnarsdóttir.
Loksins kom hvíldin og ég veit að
þú hafðir beðið lengi. En það er bara
miklu erfiðara en ég hélt að kveðja
þig. Þú varst gerð úr gulli. Þú naust
lífsins á meðan þú gast; fórst daglega
í sund, skelltir þér árlega til Kanarí
og framlengdir jú oftast. Þú hafðir
yndi af því að lesa og gast sem betur
fer notið þess að hlusta á upplesnar
skáldsögur eftir að sjónin gaf sig. Það
var svo gaman að sitja og spjalla við
þig um heima og geima; þú varst vel
inni í öllum málum, eldklár í kollinum
og síðast en ekki síst: Þér fannst að
allir ættu rétt á því að leita hamingj-
unnar. Einhvern tímann, þegar þú
varst ennþá rólfær, sótti ég þig í bíln-
um eins og svo oft áður og þú gant-
aðist með það að ég myndi eflaust
keyra þig líka í himnaríki. Ég segi nú
eins og ég svaraði þér þá: Það yrði
mér sannur heiður.
Þegar aldurinn færðist yfir og
heilsunni hrakaði hjá þér fækkaði
skiptunum sem við hittumst. Ég veit
að dagarnir þínir voru oft langir og sé
mikið eftir því að hafa ekki gefið mér
tíma til að heimsækja þig oftar. Það
er þó huggun í því að vita til þess að
þú varst í góðum höndum. En nú er
hvíldin komin, elsku amma mín, og ég
vona innilega að það séu eilífar Kan-
aríeyjar í himnaríki.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig
á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi svolítið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas.)
Bless, elsku amma mín.
Dagný.
Elsku amma mín. Ég vil þakka þér
kærlega fyrir allar stundirnar sem við
áttum saman, þær eru mér ómetan-
legar.
Það var alltaf svo gaman að koma
og heimsækja þig á Öldugötuna og
svo á Dalbrautina. Við töluðum saman
um svo margt og svo spurðir þú alltaf
hvað væri að frétta af mömmu, Bjössa
og Árdísi.
Einni af síðustu stundum okkar
saman gleymi ég þó aldrei. Þú varst
nýkomin á spítalann og ég kom til að
kveðja þig áður en ég fór til Ameríku.
Þú varst orðin svo veik en samt vakn-
aðir þú og gafst mér lítið bros og
sagðir svo:, „Já, elskan,“ og fórst svo
aftur að sofa.
Það er rosalega erfitt að þurfa að
kveðja þig núna en ég veit að þér líður
betur og ert komin til hans afa.
Ég mun sakna þín sárt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín
Valgerður María.
KRISTRÚN
JÓHANNSDÓTTIR
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÓSKAR GEIRSSON
frá Hallanda,
Miðengi 12,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju föstudaginn
2. desember kl. 13.30.
Sigríður Ólafsdóttir,
Hreggviður Óskarsson, Hafdís Halldórsdóttir,
Ólafur Gunnar Óskarsson, Sigríður Jónsdóttir,
Fjóla Margrét Óskarsdóttir, Søren Nagel,
Óskar Þór Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ELÍNBORG S. HANNESDÓTTIR
(Rósa),
Vífilsstöðum,
áður Rauðagerði 20,
lést á Vífilsstöðum þriðjudaginn 29. nóvember.
Útförin auglýst síðar.
Bárður Sigurðsson,
Sigrún Bárðardóttir, Björgvin Þorleifsson,
Katrín Bárðardóttir, Magnús Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.