Morgunblaðið - 05.12.2005, Side 24

24 MÁNUDAGUR 5. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurlaug Jóns-dóttir fæddist á
Akureyri 3. ágúst
1963. Hún lést á
heimili sínu í Ekru-
smára 15 í Kópa-
vogi 19. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Edda Pétursdóttir
og Jón Valdimars-
son, sem bæði eru
látin. Systkini Sig-
urlaugar sam-
mæðra eru: Inger,
maki Davíð Bald-
ursson, og Kristján
Ólafur, sambýliskona Sigurbjörg
Einarsdóttir. Systkini samfeðra
eru: Anna, maki Erlingur Garð-
arsson, Hjörleifur, maki Guðný
Jóhannsdóttir, sem er látin,
Helgi, maki Elvi Baldursdóttir,
Vignir, sambýlis-
kona Guðríður
Bjarnadóttir, og
Helga, maki Einar
Ásgeirsson.
Sigurlaug hóf
sambúð með Baldri
Skjaldarsyni flug-
virkja á árinu 1985.
Eiga þau saman
dótturina Eddu
Karitas, f. 7. maí
1990.
Sigurlaug nam
snyrtifræði á
snyrtistofu Maríu
Dalberg og setti á
stofn og rak snyrtistofuna Mærin
í Kópavogi um nokkurra ára
skeið.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Sigurlaug systir mín hefur kvatt,
langt fyrir aldur fram. Lát hennar
bar snöggt að. Enn á ný hefur fjöl-
skyldan orðið fyrir þungu áfalli. Á
sorgarstundum sjáum við lífsgildin
í skýru ljósi. En lífið er ríkt af
minningum um yndislega stúlku
sem vildi allt fyrir aðra gera.
Hún kom í heiminn stuttu eftir
að fjölskyldan hafði reist sér hús í
Glerárhverfi, sem þá var rétt að
byrja að byggjast upp. Við vorum
það sem nú er nefnt stórfjölskylda,
þrjár kynslóðir undir sama þaki,
þar sem móðurforeldrar okkar
skipuðu stóran sess. Sigurlaug var
mjög tengd móður sinni og móð-
urbróður okkar, Dadda, sem segja
má að hafi gengið henni í föðurstað.
Hann var sá sem studdi, þegar eitt-
hvað á bjátaði, og hefur alltaf verið
til staðar. Dreif barnahópinn á
skauta yfir vetrartímann eða á
hestbak og færði gjafir úr sigl-
ingum. Mikil eindrægni ríkti í fjöl-
skyldunni og þarna var gott að slíta
barnsskónum. Þetta gefandi um-
hverfi mótaði Sigurlaugu.
Hún var einstaklega fallegt barn
og hvarvetna eftir henni tekið. Frá
fyrstu tíð einkenndi hana ákveðni
og rík réttlætiskennd og gustaði oft
af henni. Hún var fagurkeri frá
fyrstu tíð og lagði mikla áherslu á
að vera vel til höfð og að hafa fal-
legt í kringum sig.
Hún starfaði með móður sinni,
sem var matráðskona í Skjaldarvík,
um nokkurt skeið eftir að grunn-
skóla lauk. Þar lærði hún allt um
matargerð, sem kom sér vel síðar.
Vafðist ekki fyrir henni að slá upp
veislum, þegar tilefni gáfust í fjöl-
skyldunni, og sá hún þá um allar
skreytingar af mikilli natni.
Árin liðu og Baldur bankaði upp
á með stóran rósavönd og skartgrip
og spurði eftir systur minni. Hafði
séð hana tilsýndar í Sjallanum
kvöldið áður og var nú kominn til
að tjá henni aðdáun sína og bjóða
henni í mat. Eftir þetta matarboð
voru örlögin ráðin og fluttu þau
skömmu síðar til Reykjavíkur og
hófu sambúð. Hafði hún fyrir löngu
ákveðið að nema snyrtifræði og var
svo lánsöm að komast að á snyrti-
stofu Maríu Dalberg. Að námi
loknu starfaði hún á þeirri stofu um
hríð. Árið 1990 fæddist einkadótt-
irin, Edda Karitas, og var Sigur-
laug heimavinnandi næstu sex árin.
Þar sem Baldur hefur starfs síns
vegna sem flugvirki starfað jöfnum
höndum hér heima og erlendis frá
því Edda Karitas var lítil hafa þær
mæðgur verið mikið einar saman
og var samband þeirra einstakt.
Baldur reyndist konu sinni afar vel
og kom jafnan færandi hendi úr
ferðum sínum erlendis.
Fyrir allmörgum árum festu þau
kaup á fokheldri íbúð í raðhúsi við
Ekrusmára í Kópavogi. Hafa þau
lagt á sig mikla vinnu við að koma
öllu í það horf, sem þau ætluðu sér,
og er heimilið einstaklega fallegt.
Þau voru gestrisin og góð heim að
sækja og nutu ættingjar utan af
landi þess í hvívetna. Ekki stóð á
þeim að veita dætrum okkar hjálp-
arhönd, þegar þær þurftu á aðstoð
að halda á skólaárum sínum í
Reykjavík, hvort sem var við flutn-
inga á milli staða eða við að koma
sér fyrir.
Sigurlaug átti sér þann draum að
koma á fót eigin snyrtistofu og
hefja rekstur. Á árinu 1999 tóku
þau á leigu og innréttuðu húsnæði
við Bæjarlind í Kópavogi. Þar hóf
hún rekstur snyrtistofunnar Mær-
in. Var stofan sérstaklega vel hönn-
uð og glæsileg. Sigurlaug var frá-
bær snyrtifræðingur og aflaði sér
fljótt viðskiptavina. Þarna naut hún
sín hvað best. Mikill rekstrarkostn-
aður gerði það þó að verkum að
þau ákváðu að selja reksturinn eftir
fjögur ár. Eftir það starfaði hún um
skeið á snyrtistofu í Hafnarfirði.
Sigurlaug varð fyrir þungu áfalli,
þegar móðir okkar varð bráðkvödd,
eins og hún nú, aðeins 63 ára að
aldri. Samband þeirra var afar ná-
ið, sem fyrr segir, og töluðust þær
daglega saman við í síma, eftir að
systir mín fór að heiman. Sýndi
hún móðurbróður okkar sömu
ræktarsemina árum saman og fór
ávallt með fjölskyldu sína norður
og hélt jól með honum á bernsku-
heimilinu, þar sem hann býr nú
einn. Þá sýndi hún Stellu, móð-
ursystur sinni, einstaka hlýju.
Þannig var Sigurlaug, hún naut
þess að gleðja þá sem hún unni og
var sérstaklega gjafmild.
Ég átti því láni að fagna að njóta
gestrisni hennar á ferðum mínum
utan af landi í gegnum árin. Þannig
gátum við styrkt böndin, þótt við
byggjum langt hvor frá annarri síð-
ustu áratugina.
Missir Baldurs og Eddu Karit-
asar er mikill. Hugur okkar er hjá
þeim á þessari stundu. Megi minn-
ingin um einstaka sambýliskonu og
móður verða þeim og fjölskyldu
hennar allri styrkur í sorginni.
Ég kveð systur mína með sökn-
uði, þakka henni samfylgdina frá
bernsku og varðveiti kærar minn-
ingar.
Inger.
Þögnin var rofin með hringingu
19. nóvember. Baldur mágur minn í
símanum: Anna mín, getur þú kom-
ið til okkar. Er eitthvað að? Brostin
rödd sagði: Komdu strax. Ég fann
ótta og hræðslu í loftinu, en að litla
systir okkar væri dáin, bráðkvödd
heima stuttu áður, var ekki það
sem ég átti von á.
Við hjónin og systkini stóðum ör-
magna lítil og hjálparlaus frammi
fyrir þessari miklu sorg. Að horfa
upp á Baldur og Eddu Karitas var
átakanlegt, þvílík var sorgin.
Silla mín ég strauk vanga þinn,
bað Guð að geyma þig og varðveita
fyrir okkur öll.
Ég veit þú vakir yfir Eddu Karit-
as sem var þér miklu meira en bara
dóttir og Baldur sem bar þig á
höndum sér og var þér góður eig-
inmaður.
Við skiljum ekki alltaf lífið. Silla
mín, við vorum nýbúnar að missa
elskulega mágkonu okkar, Nínu,
þremur mánuðum áður en þú féllst
frá. Þá töluðum við saman um hvað
þetta væri óréttlátt, fólk sem á svo
margt eftir að gera, horfa á börnin
sín verða fullorðin, fá að leiða
barnabörnin áfram í lífinu og fá að
njóta maka sinna.
Þú varðst fyrir mikilli sorg, Silla
mín, fyrir tíu árum, þú misstir
elskulega móður þína langt fyrir
aldur fram úr hjartaáfalli, hún var
þín kjölfesta í lífinu. Þetta var þér
mikil raun sem þú komst aldrei yf-
ir. Það dó eitthvað innra með þér
og þú leist lífið öðrum augum eftir
það.
Rósinni fallegu sem blómstraði
fannst lífið oft þyrnum stráð, þér
fannst oft samferðafólk þitt ekki
sanngjarnt og ekki meta þig að
verðleikum. Þú varst með fallega
sál, Silla mín, vildir öllum vel og
varst góð stúlka, það veit ég. Sagð-
ir aldrei nema fallega hluti um fólk.
Við ræddum oft að ekki eru allir
viðhlæjendur okkar vinir og við
getum ekki gefið öllum traust okk-
ar.
SIGURLAUG
JÓNSDÓTTIR
✝ Gunnar OddurSigurðsson
fæddist í Norska
húsinu í Stykkis-
hólmi 20. febrúar
1935. Hann lést á St.
Jósefsspítala 29.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurður Stein-
þórsson, kaupfélags-
stjóri og síðar
fulltrúi raforku-
málastjóra, f. 11.10.
1899, d. 29.4. 1966,
og Anna Sigríður
Oddsdóttir, Stykkishólmi, f. 12.6.
1902, d. 15.2. 2001. Sigurður var
sonur Steinþórs Björnssonar, stein-
smiðs á Litluströnd í Mývatnssveit,
og Sigrúnar Jónsdóttur, Sigurðs-
sonar alþingismanns frá Skútustöð-
um í Mývatnssveit. Anna Oddsdótt-
ir var dóttir Odds Valentínussonar
hafnsögumanns og Guðrúnar Lilju
Hallgrímsdóttur. Systkini Gunnars
eru Steinþór, listmálari, f. 14.2.
1933, Haraldur, doktor í jarðfræði,
f. 31.5. 1939, og Sigrún Gyða,
bankastarfsmaður, f. 7.5. 1943.
Fóstursystur hans eru Ingibjörg, f.
25.7. 1925, og Anna, f. 4.4. 1929, d.
16.8. 2000, Þorvaldsdætur frá Þór-
oddsstöðum í Hrútafirði.
Hinn 19. mars 1966 kvæntist
Menntaskólann á Laugarvatni 1953
og lauk stúdentsprófi 1957. Hann
nam viðskiptaensku við Háskóla Ís-
lands. Árið 2002 útskrifaðist hann
úr Leiðsögumannaskólanum sem
enskumælandi leiðsögumaður.
Á menntaskólaárunum starfaði
hann við landmælingar á hálend-
inu. Hinn 1. maí 1959 hóf hann
starfsferil sinn hjá Loftleiðum hf. á
Reykjavíkurflugvelli. Hann var
sendur til starfa í New York 1961
og þaðan aftur 1963 vegna opnunar
á nýrri flugafgreiðslu Loftleiða á
Keflavíkurflugvelli þar sem hann
sinnti stöðu stöðvarstjóra. Árið
1969 var hann fluttur til Bahama-
eyja til stjórnunarstarfa vegna yf-
irtöku Loftleiða á flugfélaginu Air
Bahamas og þaðan til Chicago 1973
vegna opnunar flugafgreiðslu fyrir
Loftleiðir/Flugleiðir þegar áætlun-
arflug hófst þangað. Hann var um
tíma formaður samtaka stöðvar-
stjóra á O’Hare-flugvelli í Chicago.
Fjölskyldan flutti heim árið 1980. Á
árunum 1981–1994 var Gunnar í
ýmsum stjórnunarstörfum hjá
Flugleiðum og Flugmálastjórn í
Keflavík, Reykjavík og á Akureyri.
Gunnar og Margrét ráku heima-
gistingu í New York á árunum
1995–1999.
Hann var virkur í ýmsum fé-
lagsstörfum. Í Lionshreyfingunni
gegndi hann ýmsum æðstu stöðum,
m.a. sem svæðisstjóri, umdæmis-
stjóri og fjölumdæmisritari.
Útför Gunnars Odds verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Gunnar Margréti
Þórunni Þórðardótt-
ur, f. 19.6. 1947. For-
eldrar hennar voru
Þórður Elísson, út-
gerðarmaður í Njarð-
vík, f. 25.2. 1906, d.
23.9. 2002, og Mar-
grét Jónsdóttir ljós-
móðir, f. 5.4. 1907, d.
21.4. 2001. Margrét
Þórunn er lærður
hárgreiðslumeistari
og snyrtifræðingur
en starfar nú hjá Hót-
el Loftleiðum í gesta-
móttöku. Gunnar og Margrét eign-
uðust þrjú börn. Þau eru: 1) Þórdís,
verðeftirlitsstjóri, f. 1.2. 1965, gift
Scott M. Evans, f. 23.1. 1961, starfs-
manni American Airlines. 2) Sigur-
dís, rannsóknamaður, f. 2.11. 1966,
gift Sigfinni Þ. Lúðvíkssyni, bif-
reiðasmið, f. 27.12. 1966. Synir
þeirra eru Gunnar Pálsson, f. 12.3.
1984, og Dagur Þór Sigfinnsson, f.
1.6. 2000. 3) Sigþór, flugmaður, f.
16.12. 1969, kvæntur Írisi Guð-
mundsdóttur, grafískum hönnuði,
f. 9.6. 1968. Börn þeirra eru Óskar,
f. 18.2. 1991, og Ólöf, f. 3.2. 1994.
Gunnar Oddur lauk grunn- og
miðskólaprófi í Stykkishólmi og
gagnfræða- og landsprófi í Reyk-
holti í Borgarfirði. Þaðan fór hann í
Það var víst eitt af hlutskiptum
Gunnars Odds, bróður míns, að
fylgjast með því að ég félli ekki í
höfnina í Stykkishólmi í barnæsku,
eða færi mér yfirleitt ekki að voða. Í
flestum tilvikum heppnaðist þetta
hjá honum, með aðeins örfáum und-
antekningum þó. Þegar ég komst til
ára þá fannst mér að Gunnar Oddur
héldi áfram að bera vissa ábyrgð-
artilfinningu gagnvart mér, og þótti
mér það notalegt. Gunnar og Mar-
grét lögðu land undir fót eitt árið til
að fylgjast með hag mínum í fjar-
lægu landi, komu til mín í Trínidad í
Vestur Indíum, og voru einu fjöl-
skyldumeðlimirnir sem lögðu svo
langt ferðalag á sig. Þegar ég lá nær
dauða en lífi á sjúkrahúsi úti í
Bandaríkjunum fyrir nokkrum ár-
um, komu þau hjónin tvisvar yfir
hafið og sátu hjá mér við rúmstokk-
inn, ásamt Steinþóri bróður okkar.
Þannig var Gunnar Oddur í eðli
sínu: umhyggjusamur og alltaf til í
að hjálpa til.
Gunnar Oddur var viðkvæmur,
nærgætinn og einkar fyndinn mað-
ur. Kímnigáfan var ríkuleg og alltaf
rétt við yfirborðið eða í hávegum
höfð. Hann sá björtu hliðarnar á
flestum málum og hafði gott lag á
því að beina umræðunni inn á léttari
braut. En undir kímninni var sann-
ur grúskari, sem las mikið og hafði
áhuga á sögu, ættfræði og náttúru
landsins. Ekki minnkaði áhuginn
fyrir landinu með aldrinum og á síð-
ustu árum hafði Gunnar Oddur
virkjað þann áhuga með því að ger-
ast leiðsögumaður. Hann skráði
einnig sína sögu á eigin hátt, með
því að halda ítarlega dagbók meiri-
hluta ævinnar.
Með miklum trega þá þakka ég
þér samfylgdina, Gunni minn, en
gleðst yfir því að þú skilur eftir
glæsilegan hóp af börnum og barna-
börnum, sem munu halda minningu
þinni hátt á lofti.
Haraldur Sigurðsson.
Látinn er vinur minn og félagi
Gunnar Oddur Sigurðsson. Það er
langt síðan leiðir okkar Gunnars
Odds lágu fyrst saman. Við kynnt-
umst er við vorum samstarfsmenn
fyrir margt löngu, fyrst hjá Loft-
leiðum og síðar Flugleiðum.
Seinna þróaðist kunningsskapur-
inn í einlæga vináttu er við, báðir
áhugasamir Lionsmenn, stóðum á
sama tíma í forustu Lionshreyfing-
arinnar á Íslandi, hann sem um-
dæmisstjóri í umdæmi 109B, ég um-
dæmisstjóri í umdæmi 109A. Sem
slíkir höfðum við mikið samneyti og
sóttum, ásamt eiginkonum okkar,
þing og fundi Lionshreyfingarinnar
hérlendis og víða um heim, t.d. í
Ástralíu, Tyrklandi og Írlandi.
Margt skemmtilegt bar við í þessum
ferðum eins og gera má ráð fyrir og
Gunnar, sem var góður penni og
hafði næmt auga fyrir hinu spaugi-
lega, skráði það í dagbók sína. Hana
dró Gunnar fram á góðum stundum
og saman skemmtum við okkur við
að rifja upp liðna atburði og fyndin
atvik sem voru horfin úr minning-
unni.
Gunnar var Lionsmaður í fjölda
ára og sinnti öllum störfum sem
hann tók að sér fyrir hreyfinguna af
áhuga og trúmennsku. Síðustu árin
var hann félagi í Lionsklúbbnum
Fjölni þar sem félagarnir minnast
með hlýju hvernig hann, þá farinn
að kenna veikinda þeirra sem svo
urðu honum að aldurtila, stýrði af-
mælisnefnd sem lauk störfum sínum
á 50 ára afmæli klúbbsins 4. maí sl.
með þeim hætti að ekki varð betur
gert.
Gunnar Oddur var sannur heims-
maður og gilti einu hvort þau Mar-
grét bjuggu á Bahamaeyjum, Chi-
cago, New York, Akureyri eða
Kópavogi. Alls staðar voru þau á
heimavelli.Við Edda minnumst ein-
stakrar gestrisni og skemmtilegra
stunda er við dvöldum í góðu yfir-
læti hjá þeim í New York og á Ak-
ureyri, eins og fram kemur í vísu
sem þeim var send eftir eina heim-
sóknina til Vesturheims:
Og steikin var stór – með því besta,
hún satt hefði Kanana flesta.
Það var heilmargt að gera og við heppin að
vera
í hópi’ ykkar ágætu gesta.
Vinátta okkar fjögurra hefur var-
að lengi og hefur styrkst með ár-
unum. Við skiptumst á heimsókn-
um, fórum í leikhús saman,
ferðuðumst innan lands og utan
fram undir það síðasta. Þetta voru
góðir og skemmtilegir tímar sem
gott er að minnast og þakkað er fyr-
ir nú þegar komið er að leiðarlokum.
Gæti ég með miklu fleiri orðum
minnst þessa besta vinar sem ég hef
átt um langt skeið. Hans verður sárt
saknað.
Við Edda sendum Doddý og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Hugur okkar er
hjá þeim á sorgarstundu. Gunnari
Oddi óskum við góðrar ferðar á nýj-
ar slóðir. Kemur sér að hann er van-
ur að ferðast.
Ólafur Briem.
Enn er einn horfinn úr félaga-
hópnum sem brautskráðist frá
Menntaskólanum á Laugarvatni ár-
ið 1957. Gunnar Oddur Sigurðsson,
Gunni Sig eins og hann var oftast
nefndur okkar á milli, lést þriðju-
daginn 29. nóv. eftir alllanga bar-
áttu við ólæknandi sjúkdóm. Hann
hafði drjúgan hluta starfsævinnar
dvalist og starfað erlendis og fund-
um okkar bar sjaldan saman nokkra
áratugi, en nú á síðustu misserum
náðum við að endurnýja gömlu
kynnin – og eins og svo oft í líkum
aðstæðum var eins og ekkert hefði
gerst öll þessi ár og við vorum aftur
í gömlu heimavistinni þar sem hann
var að leggja á ráðin um hvernig
efla mætti félagslífið skólasystkin-
um til upplyftingar, njóta samveru-
stundanna og skapa tilbreytingu í
fásinni daganna. Hann var ekki að-
eins hrókur alls fagnaðar heldur
kom það af sjálfu sér að hann valdist
til forystu, ávann sér traust og spar-
aði enga fyrirhöfn til að gleðja og
benda á björtustu hliðarnar á tilver-
unni. Hann var í hópi þeirra félag-
anna sem komu úr höfuðstaðnum og
voru veraldarvanari en mörg okkar
hinna sem komum úr afskekktari
stöðum og meira fásinni. En í
heimavistinni þar sem ekki bjuggu
færri en fjórir í litlum herbergjum
og aldrei var farið heim nema um jól
– stundum páska – voru allir jafnir
og miðluðu hver öðrum. Þar var gott
að eiga Gunna Sig að félaga.
GUNNAR ODDUR
SIGURÐSSON