Tíminn - 14.06.1972, Qupperneq 1

IGNIS
ÞVOTTAVÉLAR
RAFTÆKJADEILD
Hafnarstræti 23
Símar 18395 & 86500
-
NÝ BRÚ A
HVÍTÁ A
KJALVEGIA
næstaAri
KJ—Reykjavík
Brúin yfir Hvitá hjá Hvitár-
vatni á Kjalvegi hefur i mörg ár
skolfið, þegar ekið hefur verið
yfir hana. Þeim vegfarendum til
huggunar, sem þótt hefur nóg
um, skal þess getið að á vega-
áætlun fyrir árið 1973 er gert ráð
fyrir að byggja nýja brú yfir
Hvitá, þar sem hún rennur lygn
og jökullituð úr vatninu.
Samkvæmt vegaáætlun verður
þetta mesta brúarframkvæmdin
á árinu 1973, en til brúargerðar
eruáætlaðar 11.2 milljónir króna.
Gamla brúin er búin að þjóna
sinu hlutverki vel og lengi, og
ekki á einum stað, heldur tveim,
þvi að áður en hún var flutt á
Hvitá, var hún á Soginu.
Faliegt gos
í Geysi á
sunnudag
KJ—Reykjavik
Geysir gaus mjög fallegu gosi
um klukkan sjö á sunnudags-
kvöldið, og stóð gosið i úm
stundarfjórðung.
A föstudaginn skvetti Geysir úr
sér af sjálfsdáðum, en um
hádegið á sunnudag voru sett 50
kg. af sápu i hverinn og var búizt
við gosi um miðjan dag. Margt
fólk dreif að, og var misjafnlega
þolinmótt að biða eftir gosi i
frægast goshver veraldar, en
þeij^ sem voru þolinmóðastir,
uppskáru rikulegan ávöxt af bið-
inni, þvi um klukkan sjö mátti sjá
fagrar gossúlur i logni og bliðu
austur við Geysi.
Vissulega getur blint
fólk notiö höggmynda-
listar. Þaö skynjar hana
bara á annan hátt en
þeir, sem sjáandi eru
Þessar myndir voru
teknar, er blint fólk kom
á sýningu Sigurjóns
Ólafssonar í listasafni
ríkisins. Gómarnir segja
manninum á efri mynd-
inni margt, sem hann
fýsir að vita um verkið,
sem hann stendur viö, og
konunni, sem fer
höndum um andlit
SigurðarNordals, veröur
ekki skotaskuld úr því
að gera sér grein fyrir
útliti hans: Svona er togaði fræðimaður og
hann þá, þessi nafn- rithöfundur.
Fundnar
leifar
tréverks í
rústunum
á Mýrdals-
sandi
Klp—Reykjavík.
Eins og áöur hefur komið fram I
fréttum, cr unnið að þvi á vegum
Þjóðminjasafnsins aö grafa i rúst
af bæjarhúsum, sem fundust á
Mýrda lssa ndi fyrir nokkrum
árum. Það er GIsli Gestsson,
safnvörður, sem vinnur aö
þessum uppgreftri, ásamt Þóröi
Tómassyni, safnverði Skógum
og tveim mönnum úr Alftaveri.
Við náðum tali af Gisla i gær-
kvöldi, en þá var hann aö koma
heim að Herjólfsstöðum, þar sem
hann býr þassa dagana. Hann
Framhald á bls. 19
Minnkagreni
unnið í Slútnesi
JI—Mývatnssyeit
Nýlega hafa þeir Guðmundur
Jónsson á Hofsstöðum og Frey-
steinn Jónsson i Vagnbrekku
unnið tvö minkagreni i Mývatns-
sveit. Annaö grenið var i Slút-
nesi, en hitt i Grimsstaöaskógi.
Minkagreni hafa verið að
finnast i og við Slútnes ööru
hverju á undanförnum árum, og
sjá kunnugir mikinn mun á
fuglalifinu, þegar greni er ein-
hvers staðar i grendinni.
Þá var dýrbitur skotinn við
Lddent fyrir nokkru, og gerði það
Sigurgeir Jónasson i Vogum i
Mývatnssveit. Sigurgeir fann
ræfil af lambi, og lá yfir þvi um
nótt. Kom refurinn um nóttina og
var þá ekki að sökum að spyrja.
Þá fundust hræ af tveim öðrum
lömbum, og er talið aö sami dýr-
biturinn hafi veriö að verki i öll
skiptin.
Stóra mastrið i lóranstöðinni á
Gufuskálum á Snæfellsnesi er 412
metrar á hæð. Það er stifur
klukkutima gangur upp á það, og
skyldi engan furða, þvi að það er
hcr um bil jafnhátt Ólafsfjarðar-
múla og mun hærra en Keiiir, þótt
hann risi beint úr sjó. Þetta er
lika það mannvirki á islandi,
sem skagar hæst upp i loftið. En
vildir þú, lesandi góöur, láta
senda þig þangaö upp?
Það var norskt verktakafyrir-
tæki i Bandarikjunum, sem upp-
haflega reisti lóranstöðina á
Gufuskálum á árunum 1959-1960.
Nú er það svo i Bandarikjunum,
að þar vinna Indinánar mjög að
þvi að reisa stálbrýr turna og
möstur, og þetta verktakafyrir-
tæki hafði einmitt lndiána eða
menn með Indiánablóð i æðum i
þjónustu sinni, er það reisti lóran-
stöðina. Og satt að segja finnst
þeim, sem horfir á mastrið mikla
á Gufuskálum, að það geti ekki
verið fyrir aðra en menn af allra
hugprúðustu þjóðflokkum að
vinna i svo svimandi hæð.
Hæst mannvirki i Noröur-
álfu.
Þegar mastrið var reist var
það ekki aöeins hæst mannvirki á
íslandi, eins og að likum lætur,
heldur það mannvirki i allri
Norðurálfu, er gnæfði hæst i loft
upp. Það er ekki ýkjalangt siðan
reistir voru á meginlandinu sjón-
varpsturnar, sem eru hærri.
Nú er þó komiðá daginn, að það
eru fleiri menn en þeir, sem af
Indiánakyni eru, er hafa hugdirfð
og hreysti til þess að klifa
mastrið. Árið 1966 tóku
íslendingar algerléga við umsjá
þess og annast allt viðhald á þvi
og allar viðgerðir, og það hefur
ekki komið til þess, að þeir hafi
þurft á liðsinni Indiána að halda.
Þegar öliu er á botninn hvoíft,
er það liká siz.t meir mannraun að
klifa mastrRh heldur en fara- i
Hælavikurbjarg eða Látrabjarg
eöa björgin i Vestmannaeyjum.
Ævintýri, segja þeir, sem
reynt hafa
Lóranstöðin á Gufuskálum er
nú algerlega i umsjá Landsima
Islands.
— Það er auðvitað ekki fyrir
alla að fara þarna upp, sagði
Haraldur Sigurðsson deildar-
verkfræðingur, sem fer með yfir-
stjórn þess konar mála hjá
Landsimanum Menn verða bæði
ðÖ' vera likamlega hraustir og
latisir við lofthræðslu. — En þetta
venst eftir fyrstu ferðirnar, bætti
hann við.
Það kvað vera ævintýri likast
að standa þarna uppi; sagði
Haraldur ennfremur — það segja
þeir, sem reynt hafa. Og óvenju-
leg tilfinning, sem gripur menn
að standa i þessari miklu hæð
með land og sjó eins og
útbreiddan dúk allt i kring.
„Ég hef einu sinni farið
upp"
Viðgerðir og viðhald á mastrinu
annast bæði sérstakir vinnu-
flokkar, sem fara viðlika erinda
um allt, og svo starfsmenn á
Gufu !um. , , ,
Framhald á bls. 19