Fréttablaðið - 02.09.2004, Blaðsíða 24

Rafmagnsklær ekki allstaðar eins Margir ferðast með rafmagnstæki á milli
landa eins og rakvélar og hleðslutæki fyrir síma. Í sumum tilvikum þola tækin
spennuna á staðnum en klóin passar ekki. Hægt er að fá sér millistykki sem
sett er framan á klóna svo hægt sé að nota hana og einungis þarf að kynna
sér hvernig klær eru notaðar á þeim stað sem heimsóttur er.
Leiðrétting:
Hafragilsfoss
Síðastliðinn fimmtudag birtist í
blaðinu viðtal við ferðalanginn
og Íslandsvininn Vincent
Plédel. Með greininni birtist
mynd af honum og konu hans
sitjandi við Jökulsá á Fjöllum,
nánar tiltekið við foss sem var
ranglega sagður vera Dettifoss.
Hið rétta er að hjónin sátu
með Hafragilsfoss í baksýn.
Guðrún Ólafsdóttir landfræðing-
ur og mannfræðingur hlýtur að
teljast með víðförlari Íslending-
um því nánast má segja að hún
hafi verið á faraldsfæti frá því í
frumbernsku. Hún er nú á 74. ald-
ursári og alls ekki sest í helgan
stein. Í sumar fór hún í ævinýra-
ferð til Kenýa og staldraði ekki
við hér heima nema í viku áður en
hún lagði í aðra ævintýraferð, og
þá til Japans. Guðrún segir að
flökkueðlið geti hún rakið aftur í
æsku, en hún fæddist í Kína þar
sem faðir hennar var kristniboði,
og bjó þar til átta ára aldurs.
„Þar var siður að fara í sumar-
bústað á hverju sumri, sem var
heilmikið ferðalag. Við fórum upp
í fjöllin og dvöldumst þar í mánuð
sem var ákaflega skemmtilegt og
er mér enn í barnsminni. Mér er
líka minnisstæð ferðin þegar við
fluttum heim til Íslands en þá
sigldum við á fljótabát niður til
borgarinnar Hankow og þaðan
niður Jangtzefljótið til Sjanghæ.
Svo var siglt til Bremen. Þetta
ferðalag tók tæpa þrjá mánuði,“
segir Guðrún. „Ég var sem betur
fer orðin það gömul að ég man vel
eftir þessu.“
Guðrún kunni enga íslensku
þegar hún kom heim til Íslands,
en talaði kínversku og norsku en
móðir hennar var norsk. „Pabbi
kenndi mér fyrstu tvö íslensku
orðin á leiðinni heim, sem voru
piltur og stúlka,“ segir hún hlæj-
andi. Nú talar Guðrún ekki kín-
verskuna lengur en er engu að síð-
ur heilluð af málinu og kínverskri
menningu og hefur heimsótt
bernskuslóðirnar þrisvar eftir að
hún flutti heim. Hún segir breyt-
ingarnar gríðarlegar, uxakerrur
og fljótabátar hafa vikið fyrir bíl-
um og lestum og byggingar séu nú
með vestrænu sniði.
Guðrún fór í nám til Noregs og
þar fékk hún áfram útrás fyrir
ferðabakteríuna, því hún ferðað-
ist á puttanum um Evrópu á sumr-
in.
„Stúdentar voru duglegir að
ferðast á þessum árum, við
þvældumst um Evrópu þvera og
endilanga og bílstjórunum fannst
við hálf geggjuð. En það gekk nú
alltaf allt að óskum,“ segir Guð-
rún og er ekki viss um að hún færi
af stað á puttanum núna þó að hún
væri hálfri öld yngri.
Guðrún hefur heimsótt allar
heimsins álfur nema Suður-Amer-
íku og segist alls staðar heilluð af
stöðum og mannlífi. „Það er svo
stórkostlegt að upplifa framandi
lönd og staði og kynnast spenn-
andi menningu þjóðanna og ólík-
um tungum.“
Þrátt fyrir að Guðrún hafi gert
svo víðreist standa bernskuslóð-
irnar í Kína upp úr þegar hún
nefnir uppáhaldsstað. „Kína á sér-
stakan sess í hjarta mér og ég
tengist því óútskýranlegum bönd-
um. Noregur skipar líka stóran
sess, það er mitt móðurland og
þar á ég fjölskyldu og vini og svo
er alltaf dýrðlegt að ferðast um
Ísland. Mér finnst ég eiga rætur í
þessum þremur löndum,“ segir
Guðrún sem er strax farin að
huga að næstu reisu sem verður
trúlega til Noregs.
edda@frettabladid.is
Guðrún Ólafsdóttir er víðförul:
Hjartað slær í Kína
Guðrún Ólafsdóttir hefur ferðast um heimsins álfur og er
langt í frá sest í helgan stein.
Guðrún fæddist í Kína og bjó þar til átta ára aldurs. Kína skipar sérstakan sess í
hjarta hennar en þangað hefur Guðrún farið þrisvar frá því að hún flutti heim.
Guðrún er lengst til hægri á myndinni.
Enn eru berin óskemmd á lynginu víða um land og
því aldeilis upplagt að skella sér í berjaferð um
helgina, nú eða bara eitthvert kvöldið
eftir vinnu. Berjasvæðin eru
víða og ætlum við ekki að
telja þau öll upp hér í þess-
um pistli. Margir hafa kom-
ist í feitt í Dölunum og á
sunnanverðum Vestfjörðum
þar sem aðalbláberin vaxa,
gómsætari en flest annað. Á suð-
vesturhorninu leynast líka margir
góðir staðir sem gefa af sér bláber og
krækiber og má þar nefna Hengils-
svæðið, Þrengslin og bæði Brynjudal
og Botnsdal í Hvalfirði. Þingvellir eru víðáttumiklir
og þar er endalaust hægt að finna ber í svona af-
bragðs árferði eins og við njótum nú.
Enn nær eru svo Bassahraun við
Hafnarfjörð, Heiðmörkin með
alla sína óendanlegu hraun-
bolla og hæðirnar í kringum
Rauðavatn. Jafnvel Úlfarsfell
og Vífilfell eiga sér vænar
lautir þar sem hægt er að
verða berjablár í hvelli og Elliða-
árdalurinn leynir á sér. Útiveran er
styrkjandi og því er ómaksins vert
að leita berja þótt uppskeran verði
ekki í hestburðum talin. ■
Margt gott er hægt að búa til úr berjum.
Berjaferðir:
Víða leynast vænar berjalautir
Hér sitja þau Vincent Plédel og Marian Ocana
við Hafragilsfoss.
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/G
VA