Tíminn - 28.10.1973, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Sunnudagur 28. október 1973.
Klukku-
strengir
Þjóðleikhúsið frumsýnirKlukku-
strengi
eftir Jökul Jakobsson
Flutt af L. A. á liðnum vetri
(frumflutningur)
Frumsýning Þjóðleikhússins föstu-
dag2.nóv.
Leikstjóri: Brynja Benediktsdóttir
Aðstoðarleikstjóri: Sigurður Skúla-
son
Persónur og leikendur
Jórunn: Kristbjörg Kjeld
Orgelstillarinn: Jón Júliusson
Haraldur: Róbert Amfinnsson
Kristófer: Bessi Bjarnason
Rannveig: Sigrún Björnsdóttir
Læla: Þóra Lovisa Friðleifsdóttir
Eirikur: Randver Þorláksson
Tónlist: Atli Heimir Sveinsson
Leiktj öld: Gunnar Bjarnason og Þor-
björg Höskuldsdóttir
„Eftirmiðdagsboðsfólkið” sér i
orgelstillaranum, sem annars er
ósköp venjulegur maður, (og
kemur raunar fram sem eini eðli-
legi maðurinn i leiknum), von til
að brjótast úr vanabundnu og
stöðnuðu lifi sinu.
Og hvert i sinu lagi reyna þau
fyrir sér, — á sinn sérstaka hátt.
Jórunn ákveður að orgelstillarinn
sé miðill....Rannveig, að hann sé
gamall unnusti...Læla, að hann sé
riddarinn gullbúni...Kristófer fer
að skýra frá þvi, að látlaust séu
að brjótast um i sér hugmyndir að
ljóðaflokk, sem allt eins vel gæti
orðið ballett. Hann er alveg að
springa af hugmyndum, en svo
hún Emelia hans er með þetta i
ristlinum...
„Þetta er harmþrunginn sorg-
arleikur”, segir leikstjórinn.
Leikendur f Klukkustrengjum hafa hér safnazt saman aö lokinni æfingu i Þjóðieikhúsinu. Frá vinstri: Róbert Arnfinnsson, Bessi
Bjarnason, Jón Júliusson, Þóra Lovfsa Friöleifsdóttir, Sigrún Björnsdóttir, Kristbjörg Kjeid og Randver Þorláksson. Fyrir aftan standa
leikstjórinn Brynja Benediktsdóttir og aöstoðarleikstjórinn, Siguröur Skúlason.
Jú orgelstillarinn kemur og
dvelur, en um siðir' fer hann aftur
og allt fellur i sömu skorður hjá
Jórunni og vinum.
Tónlist Atla Heimis er ekki sizt
notuð til að ná fram „effektum” i
einstökum köflum verksins,
orgelhljómum stillarans, en
einnig fljóta með einstök lög.
Leikstjórinn kveður Klukku-
strengi ekki frábrugðna fyrri
leikritum Jökuls að formi og
uppbyggingu, en i leikmeðferð
Þjóðleikhússins sé reynt að gera
persónurnar ákveðnari, meira
„grotesque”, en verið hefur i
fyrri verkum Jökuls.
t eftirmiödagsboöinu: menntamaöurinn Haraldur og hin góöa kona Jórunn
Við litum inn á æfingu Þjóðleik-
hússins á Klukkustrengjum Jök-
uls Jakobssonar i vikunni og
fylgdumst með nokkra stund, auk
þess sem við spjölluðum litils
háttar við leikstjórann Brynju
Benediktsdóttur.
Sviðið er setustofan á heimili
Jórunnar (einnig sér upp á loft) i
einhverjum, ótilteknum bæ úti á
landi. Leikurinn hefst með þvi, að
Jórunn, sem býr ein ásamt dóttur
sinni Lælu, hefur boðið nokkrum
vinum sinum úr bænum i eftir-
miðdagsboð. Vinirnir eru
menntamaðurinn Haraldur,
bankagjaldkerinn Kristófer
(„Þegiðu, Kristófer”.), ógifta
stúlkan með svörtu fortiöina hún
Rannveig, og loks menntaskóla-
pilturinn Eirikur.
Eirikur er ástfanginn af Lælu
litlu, Haraldur er hæglátur mað-
ur, sem hættir til að gleyma að
hann er menntamaöur, og kveðst
siðast hafa talað við lifandi sál, er
hann rabbaði við hundinn sinn
forðum daga, sem var svo sorg-
mæddur i augunum, en grét þó
aldrei upphátt.
Jórunn er einna mest áberandi
persónan i leikritinu. Það er með
hana eins og Rannveigu (og
raunar hinar persónurnar lika),
að . hún kemur fram i leiknum
eins og hinar persónurnar lita á
hana (og vilja að hún sé). Hún er
tákn alls hins bezta og fegursta,
heldur heimili sinu i röð og reglu
o.s.frv. Alger andstaða hennar er
Rannveig. Hún á sér svarta for-
tið. 1 augum Jórunnar er hún tákn
hins illa.
Þar sem þau sitja i eftirmið-
dagsboði Jórunnar, kemur orgel-
stillarinn i heimsókn. Hann er
kominn i bæinn til að stilla kirkju-
orgelið. Hann kemur frá öðru
umhverfi, öðrum heimi.