Fréttablaðið - 06.01.2005, Blaðsíða 36

Þeir sem þekkja Ólaf Egil erusammála um að hann sé einlæg-ur, umburðarlyndur, og laus við
allan hroka. Utan sviðs er hann rólegur
og yfirvegaður; ekki beint lokaður á
sjálfan sig en þó langt frá því að vera
opinn í báða enda. Sem listamaður vill
hann fá uppbyggilega gagnrýni en
segist eiga erfitt með að taka miklu
lofi. Sjálfur lýsir hann viðtökum áhorf-
enda á frumsýningunni af meðfæddri
hógværð. „Ég held að áhorfendur hafi
bara verið ánægðir með sýninguna. Ég
gerði mitt besta og ég vona að þetta
hafi lukkast hjá okkur.“
Hrós skiptir ekki öllu nema
kannski frá mömmu og pabba
Óli, eins og hann kýs að kalla sig, er 27
ára gamall og á leikhæfileikana ekki
langt að sækja því hann er sonur Egils
Ólafssonar, söngvara og leikara, og
Tinnu Gunnlaugsdóttur leikara og
Þjóðleikhússtjóra. Segir hann að sam-
þykki og velþóknun foreldra sinna, á
störfum sínum sem leikari, skipti sig
miklu máli.
Hann á tvö systkini: Gunnlaug, sem
er rúmlega árinu yngri en Óli, og
starfar sem ballettdansari í Svíþjóð, og
Ellen Erlu en hún er 17 ára. Óli er í
sambúð með jafnöldru sinni, Esther
Taliu Casey, og hafa þau þekkst frá sex
ára aldri. „Við bjuggum í sama hverfi,
ég á Grettisgötunni en hún á Klappar-
stíg, og vorum í sama bekk í Austur-
bæjarskóla í átta ár. Leiðir okkar héldu
áfram að liggja saman í MR og enn á
ný í Leiklistarskóla Íslands nema hvað
ég byrjaði þar ári á undan henni. Núna
erum við í sambúð og búum á Lokastíg
með einum ketti sem Rámur heitir.“
Blaðamaður hitti Óla á Hótel
KEA á Akureyri og þegar skammt var
liðið á viðtalið ómaði rödd föður hans
úr hátölurum hússins þar sem hann
leiddi söng Stuðmanna í einu af
þeirra vinsælu lögum. Talið barst því
að sönghæfileikum Óla. „Ég ber mig
náttúrlega ekkert saman við pabba
enda er söngurinn hans kúnst og ég
held að fáir komist með tærnar þar
sem hann hefur hælana í þeim efnum.
Við höfum að vísu ekki sungið saman
opinberlega en höfum tekið lagið í
jólaboðum.“
Þrátt fyrir að Óli geri fremur lítið
úr sönghæfileikum sínum, segist hann
hafa gaman af að syngja og yfirleitt
hefur hann þurft að syngja eitthvað í
þeim leikverkum sem hann hefur
tekið þátt í.
Óli útskrifaðist úr Leiklistarskóla
Íslands fyrir tveimur árum og hefur
haft næg verkefni tengd leiklistinni
síðan. „Ég og Esther sambýliskona
mín stofnuðum lítið fyrirtæki sem við
köllum Hitt og þetta þar sem hún er
Hitt og ég þetta. Við erum einu starfs-
mennirnir og við leigjum okkur til
hinna ýmsu listastofnana, eins t.d. til
Leikfélags Akureyrar. Svona vil ég
helst starfa. Maður getur þá valið eða
hafnað verkum og sem betur fer höf-
um við haft nóg að gera. Ég hef aldrei
verið fastráðinn hjá leikfélagi og held
að ég myndi ekki kæra mig um slíkt,
jafnvel þótt Þjóðleikhússtjórinn,
mamma, byði mér starf. Ég held þó að
það komi ekki til með að bitna sérstak-
lega á mér að mamma stjórni Þjóð-
leikhúsinu enda er það yfirleitt svo að
leikstjóri hverrar sýningar, en ekki
leikhússtjórinn, velur leikarana í við-
komandi verk.“
Undanfarin þrjú ár hefur Óli einnig
unnið að kvikmyndahandriti að
Brennu-Njáls sögu í samvinnu við
Baltasar Kormák. „Við Balti erum
ekkert að flýta okkur og höfum endur-
skrifað handritið frá grunni 23 sinn-
um. Samt erum við enn að finna nýja
fleti á verkinu,“ segir Óli.
Ferillinn varðaður illmennum og
aumingjum
Þó að Óli sé sagður hinn ljúfasti
drengur, hefur hann oftar en ekki farið
með hlutverk skúrksins í þeim sýning-
um sem hann hefur tekið þátt í og svo
er einnig í Óliver. Hann hefur líka
farið með hlutverk undirmálsmanna
og því engin skreytni að segja að leik-
listarferill hans sé varðaður illmennum
og aumingjum. „Við góðu drengirnir
þurfum náttúrulega stundum að fá að
vera vondir,“ segir Óli með glott á vör-
um svo glittir í skúrkinn. „Ætli ég svali
ekki bara minni „skúrksþörf“ á leik-
sviðinu. Að minnsta kosti man ég
eftir því þegar ég lék skúrkinn Ljovtsík
í Svartri mjólk í Þjóðleikhúsinu, ekki
fyrir margt löngu, að þá fannst mér ég
aldrei hreinni og betri manneskja en
þegar ég gekk út úr leikhúsinu að lok-
inni sýningu. Búinn að losa mig við
hið illa og aðeins hið hvíta og góða
eftir.“
Söngleikurinn Óliver Twist er
byggður á samnefndri sögu Charles
Dickens og hefur verið með vinsælustu
söngleikjum allra tíma frá því um 1960
þegar hann var frumsýndur. Margir
hafa séð kvikmyndaútgáfuna af sög-
unni og er hún löngu orðin sígild. „Ég
held það séu einkum þrjár ástæður
fyrir þessum vinsældum,“ segir Óli. „Í
fyrsta lagi þá höfðar verkið til grunn-
þátta í mannlegu eðli eins og t.d. sið-
ferðisvitundar þar sem blandast saman
græðgi og dyggð. Í öðru lagi eru per-
sónurnar í verkinu mjög litskrúðugar,
og eftirtektarverðar sem slíkar, og í
þriðja lagi er músíkin í verkinu mjög
góð. Í flestum söngleikjum er eitt eða
tvö lög sem eru mjög grípandi, og
önnur falla í skuggann, en í Óliver
hitta flest lögin meira eða minna í
mark.“
Impregilo hugsun í Fagin
Að mati Óla er persóna Fagins bæði
skemmtileg og skiljanleg. „Það er
kannski freistandi að dæma hann hart
en ekki má gleyma að hann hýsir og
fæðir börnin og þau læra af honum
ýmsar gagnlegar lífsreglur. Öll viljum
við hafa það gott og þurfa ekki að
hafa áhyggjur af elliárunum. Í raun er
hann kannski ekkert verri en hörð-
ustu kapítalistar samtímans sem reyna
að fá sem mest vinnuframlag fyrir
eins lág laun og þeir komast upp með.
Svona Impregilo hugsun!“
Í söngleiknum koma fram mörg
börn og segir Óli ekki hafa verið erfitt
að vinna með þeim. Vissulega hafi
hann stundum þurft að sýna þolin-
mæði en það hafi aldrei verið svo
þungbært að hann hafi þurft að fara
afsíðis og gnísta tönnum. „Ég veit
ekki hvort börnin hér á Akureyri eru
betur framleidd en í Reykjavík eða
hvort þessi eintök eru einfaldlega
rjóminn af rjómanum eins og Fagin
segir. Að minnsta kosti hefur verið
mjög ánægulegt að starfa með öllum
skaranum hér fyrir norðan og þau eru
eiginlega hreint út sagt frábær!“ segir
Óli.
Nánustu ættingjar Óla eru margir
hverjir landsþekktir leikarar og lista-
menn. Því var leiklistin meira og
minna daglegt umræðuefni í hans
uppvexti og hann var enn með bleiu,
rúmlega ársgamall, þegar hann fékk
sitt fyrsta hlutverk 1978. Var það í
umdeildri sjónvarpsgerð móðurbróð-
ur hans, Hrafns Gunnlaugssonar, af
Silfurtunglinu eftir Halldór Laxness
og fór Pabbi Óla, Egill, með eitt hlut-
verkanna. Tólf ára gamall lék hann
Kalla Batta í Óliver Twist í uppfærslu
Þjóðleikhússins. „Þar fór Laddi á
kostum í hlutverki Fagins og því er
ekki að leyna að til hans sótti ég fyrir-
mynd að minni túlkun á Fagin,“ segir
Óli. Efir að hann hóf nám við
Menntaskólann í Reykjavík tók hann
virkan þátt í leiklistarlífi MR en samt
segir hann það ekki hafa legið beint
við að leggja leiklistina fyrir sig. „Á
unglings- og táningsárunum stefndi
hugur minn út og suður og um tíma
var ég ákveðinn í að verða geimfari.
Það fór nú samt svo að eftir að ég lauk
stúdentsprófi frá MR sótti ég um inn-
göngu í Leiklistarskóla Íslands. Ég lét
foreldra mína ekkert sérstaklega vita
af þessari ákvörðun fyrr en eftir að ég
hafði fengið vilyrði fyrir inngöngu í
skólann og það fyrsta sem pabbi sagði
var: „Æ Guð minn góður! Ertu nú
viss elsku drengurinn?“ Viðbrögð
mömmu voru yfirvegaðri en ég held
að óhætt sé að segja að þau hafi
hvorki hvatt mig né latt til að verða
leikari.“
Sumir segja að nauðsynlegt sé að
þekkja rétta fólkið til að komast áfram
í leiklist á Íslandi og stundum er sagt
að baknag sé viðloðandi leikarastétt-
ina. Óli kannast við að hafa heyrt
hvoru tveggja en gerir ekki mikið úr
því. „Illt umtal endar yfirleitt að lok-
um á þeim sem það stunda og þeir
sem falla í þá gryfju sitja oftar en ekki
fastir í henni. Varðandi svonefndar
leikaraklíkur þá held ég að þær séu
hvorki miklar að umfangi á Íslandi né
áhrifamiklar. Hinu er ekki að neita að
þeir sem unnið hafa vel saman einu
sinni, leita oft aftur eftir samstarfi en
það er ekkert óeðlilegt við það.“
Ólíkt mörgum öðrum leikurum
ber Óli ekki í brjósti drauma um
frægð og frama á erlendri grundu eða
veröldina á enda. Hans jarðbundna
lítillæti speglast í markmiðum hans
sem leikara. „Mig dreymir ekki um
annað en að koma því hlutverki sem
ég er í hverju sinni sem best til skila
enda er það í samræmi við starfið
sjálft, leiklistina. Hún gengur út á
augnablikið, hér og núið, að vera þar
sem maður er. Ég reyni svo að gera
mitt besta og ef það tekst þá er mark-
miði mínu náð og um leið hefur von-
andi orðið til gott leikhús.“
Vitandi um hylli áhorfenda á
frumsýningarkvöldinu í Samkomu-
húsinu á Akureyri leita ósjálfrátt á
huga blaðamanns fleyg orð eins hinna
helgu manna kirkjusögunnar: „Það er
hægur vandi að vera auðmjúkur þegar
maður á engu að fagna. En það er
fágætt og stórt að vera auðmjúkur
þegar maður er hafinn til skýjanna.“
Ólafur Egill Egils-
son hefur slegið í
gegn í hlutverk Fag-
ins í söngleiknum
Óliver Twist sem
Leikfélag Akureyrar
frumsýndi á
dögunum. Kristján
Kristjánsson ræðir
hér við Ólaf sem er
af miklum leikara- og
listamannsættum,
sonur Egils Ólafs-
sonar og Tinnu
Gunnlaugsdóttur.
Ljósmynd: Teitur Jónasson
F2 10 6. janúar 2005 FIMMTUDAGUR
LÍTILLÁTUR EN
LOFI HLAÐINN