Fréttablaðið - 16.07.2005, Blaðsíða 44

28 16. júlí 2005 LAUGARDAGUR
Grindavík æskuáranna frá 1932
Þegar ég var að alast upp í
Grindavík þá voru engar götur í
bænum. Menn voru ekki kenndir
við götur heldur húsin sem þeir
bjuggu í. Ég kynntist ekki götum
fyrr en ég fluttist til Reykjavíkur
árið 1950. Í rauninni hef ég aldrei
verið hrifinn af götum og ekki lagt
nöfn þeirra sérstaklega á minnið.
Stórholt 2, árið 1954
Ég bjó þarna með bróður mín-
um og við máluðum alls kyns
myndir og fígúrur á veggi íbúðar-
innar sem var í kjallara
hússins. Svo þegar við
fluttum úr íbúðinni þurft-
um við að mála yfir vegg-
ina aftur og það tók ansi
langan tíma að þekja vegg-
ina þannig að listaverkin
sæjust ekki. Ætli þessir
veggir væru ekki mjög
verðmætir í dag því þarna
voru mikil listaverk.
Felipe Gil nr. 6 í
Barcelona,
árið 1956
Þetta var hús sem var staðsett
uppi fyrir ofan borgina, sumar-
dvalarstaður fyrir listamenn.
Maður sá yfir Barcelona og þetta
var afskaplega fallegt. Það var
mikið hlustað á tónlist í þessu
húsi, sérstaklega Brahms. Handan
við götuna var hús með flatþaki.
Þegar við spiluðum tónlistina
okkar kom konan sem bjó í húsinu
mjög oft út á þakið og settist niður
og hlustaði á tónlistina með okkur
í gegnum gluggana á húsinu okkar.
Svo þegar líða tók á kvöldið söfn-
uðust fullt af flugum á hjálminn á
ljósastaur sem var fyrir utan hús
konurnar, þær vildu líka hlusta á
tónlistina. Suðið í flugunum var
oft svo mikið að nágrannakonan
beygði sig niður af svölunum og
stuggaði flugunum í burtu svo hún
gæti hlustað á tónlistina í friði
fyrir suðinu. Þetta hús var griða-
staður listamanna og skálda og
hafa verið skrifaðar margar
bækur um þetta hús þar sem ég
kem meðal annars fyrir.
Calle Mandri nr. 6 í Barcelona
Þetta var stjórnartíð Francos
og verið að breyta Barcelona. Frá
húsinu horfði ég yfir stóran garð
sem verið hafði í eigi auðugrar
borgaralegrar fjölskyldu. Trén í
garðinum voru höggvin burt og
garðinum var breytt í lóðir sem á
voru byggð fjölbýlishús. Hið
borgaralega samfélag var að láta
undan hinu nýríka samfélagi. Ég
fylgdist með þessum breytingum
á spænsku samfélagi ofan af svöl-
unum hjá mér.
Praça da Alegria í
miðbæ
Lissabon
Ég bjó á pensjónati
sem svo vildi til að
var einnig aðsetur
neðanjarðarhreyf-
ingar í borginni. Lög-
reglustöðin var svo
við hliðina. Þarna
voru stjórnleysingj-
ar, nasistar sem
höfðu lokast inni í
landinu eftir seinni
heimsstyrjöldina,
Vichy-menn sem höfðu flúið
Frakkland í stríðinu, leikarar,
vændiskonur, dansmeyjar, ég,
brjálæðingar og alls konar fólk.
Ég hitti svo einu sinni portúgalsk-
an rithöfund sem sagði mér að
þetta væri frægur staður því
þarna höfðu verið höfuðstöðvar
neðanjarðarhreyfingarinnar í
Lissabon og ég sagðist nú heldur
betur vita það því ég hefði þekkt
mikið af þessu fólki.
Á þessu penjónati, sem var
staðsett mjög ofarlega í borginni,
var oft vatnslaust yfir daginn.
Vatnið kom ekki fyrr en á kvöldin.
Allir höfðu kúkað í klósettin yfir
daginn og í lok dags voru þau full
og lyktin inni í húsunum var oft
orðin ansi svakaleg. Það var ekki
líft inni á pensjónatinu fyrir pest-
inni og því fórum við út meðan
lyktin var sem verst. Svo kom
vatnið sem skolaði kúknum burt
og þá gátum við farið aftur inn
eftir að búið var að lofta út. Þá
borðuðum við öll saman sem
vorum þarna, það var svo gaman
við þessi pensjónöt að það var allt
gert saman.
Sampaio gatan í Lissabon
Ég leigði þar herbergi. Sá sem rak
hótelið vildi endilega leigja mér
því hann sagði að þar hefði búið
frægur amerískur prófessor. Það
var tekið á móti mér og mér sýnt
herbergið, það var á sértilboði.
Búið var að mála fyrir alla
frönsku gluggana í herberginu
nema einn neðst niðri í horninu.
Ég fór að sofa um kvöldið. Þegar
ég vaknaði þá byrjaði allt að fyll-
ast af mjög fallegum stúlkum sem
voru að vakna og baða sig á bað-
herbeginu. Þá áttaði ég mig á því
að þetta var hóruhús. Gluggarnir
voru málaðir svartir svo þeir sem
voru fyrir utan sæju ekki hvað
þar fór fram en litla gluggann not-
uðu hórurnar til þess að kíkja út á
kaffihúsin og hótelin hvort kúnn-
arnir þeirra væru nokkuð komnir
á svæðið.
Hotel Gerson í París
Þegar ég fór um París bjó ég oft-
ast á hjá ægilega ruglaðri kerl-
ingu sem var pólskur gyðingur.
Hún ruglaði mér alltaf saman við
franska heimspekinginn Henri
Bergson. Hún lét mig alltaf fá
morgunverðinn þrisvar. Fyrst gaf
hún mér morgunverðinn, svo
Henri Bergson og svo einhverjum
öðrum manni sem hún var með í
höfðinu á sér. Svo var einhver
ljóshærð kona sem tók fyrir þetta
hjá kerlingunni. Ég var svo í París
fyrir nokkrum árum og þá var
búið að rífa hótelið og byggja eitt-
hvað ægilega flott hótel í staðinn.
Skúlagata 40, 2005
Þetta er eina gatan sem ég hef
búið við sem er engin gata.
Skúlagatan er viðrinisgata, eina
viðrinisgatan sem ég hef búið við
um ævina. Þetta er engin gata því
hún er svo dauðhreinsuð, svo
miklu líflausari en aðrar götur
sem ég hef búið við. Ég held ég
leyni svo bara öðrum götum sem
ég hef búið við.
ingi@frettabladid.is
GÖTURNAR Í LÍFI MÍNU > GUÐBERGUR BERGSSON RITHÖFUNDUR
Skítalykt, stjórnleysingjar,
hórur og ég
Rithöfundurinn skemmtilegi hefur búi› vi› margar götur í heiminum. Hér
nefnir hann nokkra sta›i á Íslandi og su›ur vi› Mi›jar›arhafi› sem eru honum
eftirminnilegir.
Grindavík
Stórholt
Felipe Gil
Calle Mandri
Praça da Alegria
Sampaio
Hotel Gerson
Skúlagata 40
GUÐBERGUR BERGSSON Rithöfundurinn hefur
farið víða og búið við margar götur um ævina.
Hann kveðst hins vegar ekki vera hrifinn af götum
og allra síst Skúlagötunni sem hann býr við í dag
og kallar viðrinisgötu.
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/H
AR
I