Tíminn - 05.10.1975, Side 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 5. október 1973
Bræðurnir
Einu sinni voru tveir ur á þvi að draga sér af
bræður, sem hétu báðir mjölinu, en mörgu er
sama nafni, en annar logið, svo að það er ekki
var rikur og hinn fátæk- vel að marka. En það
ur. Þeir áttu heima i var aldrei nema satt, að
sama þorpi. Þess vegna hann var geðillur og
var annar nefndur riki öfundsjúkur og þoldi
Pétur en hinn fátæki ekki að öðrum gengi
Pétur. neitt i vil.
Riki Pétur átti stóra
vindmyllu og fallegt hús Fátæki Pétur var
i bezta hluta þorpsins. geðgóður og alltaf glað-
En fátæki Pétur átti ur og kátur, og konan
aðeins litinn kofa, sem
stóð undir dálitlum hól.
Hann ræktaði dálitið i
kringum húsið sitt, en
jarðvegurinn var ekki
góður, og upp á hólnum
var urð og grjót.
Það var sagt, að riki
Pétur hefði orðið auðug-
hans einnig. Þótt þau
væru fátæk, höfðu þau
nægilegt til hnifs og
skeiðar og gerðu sig
ánægð með það. Fátæki
Pétur hló og söng við
vinnu sina. Var hann þvi
stundum nefndur
,,ánægði Pétur”, og þvi
SCANDIAOVNEN i
Lyngbyovnen
LEIR-
brennslu
OFNAR
Margar stærðir raf- og gasofna — frá
hobbyofnum og skólaofnum upp í stóra
iðjuofna.
UMBOÐS- & HEILDVERSLUN
Simi 2-65-50
Bauganesi 28
Reykjavik.
nafni geðjaðist honum
vel að.
Dag nokkurn fór Pétur
með rófur og annað
grænmeti til þess að
selja á torginu. Hann
reið asnanum sinum og
var á heimleið með
tóma körfu á handleggn-
um. Þá bar svo við, að
riki Pétur kom sömu
leið. Hann reið fallegum
gæðingi og var i spari-
fötunum sinum. Hann
leit ekki við bróður sin-
um, en reið hnarreistur
framhjá. Skömmu siðar
mætti hann gamalli
konu, er bar tvær stórar
körfur fullar af eggjum.
Hún heilsaði kurteislega
og spurði hinn rika
malara, hvernig honum
liði, en hann svaraði
ekki einu orði, og nam
ekki staðar, heldur sló i
gæðinginn, svo að rykið
þyrlaðist framan i
gömlu konuna. Hún varð
að setja frá sér körfuna
og þurrka sér um augun.
Rétt i þessu kom
fátæki Pétur þar að.
Hann steig þegar af
baki, tók utan um gömlu
konuna og setti hana á
bak fyrir framan sig.
Körfunum hélt hann á i
höndunum. Þannig riðu
þau alla leið heim til
Péturs. Fór konan svo
leiðar sinnar. Áður en
hún kvaddi, spurði hún:
— Ert það ekki þú,
sem nefndur ert ánægði
Pétur?
— Það getur vel verið,
svaraði Pétur
hlægjandi.
— Það er lélegt landið
þitt, sagði kerling. Þú
ættir að reyna að plægja
efst i hólnum, hver veit
nema það borgi sig.
— Það þykir mér nú
býsna ótrúlegt, svaraði
Pétur. En þegar hann
kom inn tU konunnar
sinnar og sagði henni frá
þvi, kom þeim samt
saman um, að réttast
væri að fylgja ráði kerl-
ingar.
Siðan spenntu þau
asnann fyrir plóginn og
fóru upp á hólinn. Það
glamraði i grjótinu,
þegar plógarnir ristu
hólinn sundur, en svo
sáu þau allt i einu tvo
kassa i glufu undir
steini. Var annar þeirra
úr gulli en hinn úr tini.
— Hérna finnum við
liklega fjársjóð, sagði
Pétur. — Hvorn kássann
eigum við að taka?
— Við skulum taka
tinkassann, mælti kon-

an. — Það hæfir
fátæklingum betur.
Þau tóku siðan kass-
ann og héldu heim. Gull-
kassann létu þau vera og
földu hann undir steini.
— Hvað skyldi vera i
honum? sagði Pétur og
tók lokið af.
Kom þá i ljós, að þar
lá miði, og á hann var
skrifað: Óskaðu þér, og
þú munt fá allt, sem þú
vilt, þar til þú hefur
fengið nóg.
— Þessu botna ég nú
ekkert i, mælti hann. —
En það stendur á sama.
Kassinn er fallegur á
— Hættið, hættið,
hrópaði konan. — Þetta
er nóg i marga daga.
Þegar hún sagði orðið
nóg, stukku litlu menn-
imir inn i kassann og
lokið féll aftur.
Hjónin settust nú til
borðs. — Svona herra
mannsmat höfðu þau
aldrei bragðað fyrr á
ævi sinni, og það segir
sig sjálft, að þau
hugsuðu mikið um,
hvernig á þessum
töfrum gæti staðið. Þau
komust að raun um, að
þau þurftu ekki annað en
óska einhvers, þá komu
litlu mennirnir með það.
Það var ekki annað en
að segna nóg, þá hurfu
þeir aftur.
Frá þessum degi
höfðu þau jafnan alls-
nægtir. Nágrannarnir
skiidu ekkert i þvi og
sögðu:
— Hún er dugleg
kommóðuna, og þar er
bezt að hann fái að
standa. En nú er ég
svangur og langar i
matarbita.
Bomsara boms!
Litill rauður kassi
kom upp úr tinkassan-
um, og tveir ofurlitlir
snáðar. Tóku þeir til að
dúka borðið og láta á
það ýmsar krásir. Þetta
gekk svo fljótt, að Pétur
og kona hans gátu varla
fylgt þvi með augunum,
og áður en þau höfðu átt-
að sig, var borðið orðið
fullt af allskonar rétt-
um.
konan hans Péturs og
heldur vel á. Þeir vissu
nefnilega ekkert um
kassann.
En riki Pétur vissi
lengra en nef hans
náði. Hann grunaði, að
ekki væri allt með
felldu. Og dag nokkurn
staðnæmdist hann á
gæðingi sinum fyrir utan
dyrnar hjá fátækra
Pétri.
— Sæll vertu, bróðir
minn, sagði hann.
— Komdu sæll, svaraði
fátæki Pétur alveg
hissa.
Rika Pétri var nú boð-
ið inn i stofu, og brátt sat
hann við rikulegt matar-
borð. Endirinn varð sá,
að honum tókst að veiða
leyndarmálið upp úr
bróður sinum. Siðan reið
hann burt og til hrepp-
stjórans. Tóku þeir sam-
an ráð sin og fóru siðan á
fund fátæka Péturs og
heimtuðu af honum
tinkassann i kóngsins