Tíminn - 04.01.1976, Side 3

Sunnudagur 4. janúar 1976.
TÍMINN
3
SVÍ bjargaði 19 íslend-
ingum og 21 Englendingi
með fluglínutækjum úr
strönduðum skipum
Aðfaranótt hins 5. marz
strandaði v/s islcifur VE 63 um
4 sjm. vestan Ingólfshöfða.
Ahöfnin, 12 menn, komst af
eigin rammleik í land, og blésu
upp gúmmibjörgunarbát, er
þeir sem notuðu sem skýli á
meðan þeir biðu björgunar-
sveitar SVFt úr öræfum. Er leið
á daginn gerði versta veður,
austan 11 vindstig, stórhrið með
frosti og mikið sandfok. Það tók
björgunarsveitina um lOklst.að
komast á strandstað vegna
ófærðar og veðurofsa. 1 fyrstu
var farið með skipbrots-
mennina i vitabygginguna og
skipsbrotsmannaskýli SVFl i
Ingólfshöfða, en siðan til býggða
i Öræfum. V/s Isleifur náðist af
standstað.
Að morgni hins 7. marz
strandaði vöruflutningaskipið
Hvassafell TFUB á Flatey á
Skjálfanda. Björgunarsveit
SVFl — Garðar — á Húsavik fór
með björgunarútbúnað, flug-
linutæki og slöngubáta með
utanborðsvél, á tveim fiskibát-
um út til Flateyjar og náðu þar
landi þrátt fyrir versta veður
NA 8-9 vindstig, snjókomu og
mikið brim. Ahöfn skipsins 16
manns og 3 farþegar (eigin-
konur skipverja), voru dregnir
til lands i björgunarstól og gekk
sú björgun mjög greiðlega. Var
farið með strandfólkið til Húsa-
vikur.
Enska björgunarskipið Lifeline
og varðskipið Ægir náðu
Hvassafellinu aftur á flot hinn
14. mai og var farið með skipið
til Akureyrar, þar sem bráða-
birgða viðgerð fór fram, en
fullnaðar viðgerð á skipinu var
framkvæmd i Þýzkalandi.
Hinn 21. marz strandaði
brezki togarinn D.B. Finn H 334
á sandspildunni á milli Blautu-
kvislar og Dýralækjarkvislar.
Björgunarsveitir SVFI i Vik i
Mýrdal og i Alftaveri björguðu
áhöfn togarans 21 manni og
voru þeir fluttir til Vikur, þar
sem þeir dvöldu um nóttina, en
siðan til Reykjavikur, og þaðan
fóru þeir flugleiðis til Englands.
Varðskipið Ægir dró togarann
á flot og fór með hann til
Reykjavikur. Aðstoðarskipið
Goðinn dró skipið til Englands,
en þar var það dæmt til niður-
rifs.
Að morgni 1. ágúst strandaði
10 tonna bátur, Sigurbjörg VE
329 á Þykkvabæjarsandi. Einn
maður var á bátnum er
bjargaðist i land af eigin
rammleik. FBS á Hellu hélt
vakt á strandstað, þar til bát-
urinn náðist aftur á flot
óskemmdur.
Skýrsla SVFÍ
Eldsvoðar í skipum 1975
Samkvæmt yfirliti frá Slysa-
varnafélagi lslands um clds-
voða i skipum árið 1975 kemur i
ljós að eldsvoðar hafa orðið tiu
talsins. Yfirlit SVFI fer hér á
eftir:
Hinn 16. marz gaus upp eldur i
vélarrúmi v/s Mariu .lúliu BA
36,105 tonn, þar sem skipið lá
við bryggju i Patreksfjarðar-
höfn. Slökkviliðinu tókst ekki að
ráða niðurlögum eldsins og var
þvi skipinu sökkt við bryggjuna.
Skipinu var siðar náð aftur á
flot og fært til viðgerðar i
Njarðvik. Aðeins einn maður
var um borð i skipinu, þegar
eldurinn brauzt út, og var
aldrei i neinni hættu.
Að morgni 25. mai gaus upp
eldur i v/b Ásgeiri Magnússyni
II GK 59, þar sem báturinn var
að togveiðum út af Selvogi.
Ahöfn bátsins, 5 menn,
bjargaðist i gúmmibát og siðan
um borðiv/sJóhannes Gunnar
GK 268 er dró Asgeir Magnús-
son til Þorlákshafnar, þar sem
slökkviliðinu tókst að ráða
niðurlögum eldsins, en báturinn
var þá mikið brunninn og
dæmdur ónýtur. V/b Ásgeir
Magnússon var 65 tonna eikar-
bátur, byggður i Danmörku
1947.
Að morgi 10. júli varð eldur
laus f vélarrúmi v/s Sölva ÍS 125
er báturinn var að veiðum i
Grindavikurdýpi. Áhöfnin, 5
menn, bjargaðist i gúmmibát,
og siðan um borð i v/b Pétursey
GK 185, er tók Sölva i tog og
ætlaði með hann til Grinda-
vlkur. Báturinn gjöreyðilagðist
af eldinum og var sökkt grunnt
undan Krisuvikurbjargi. V/b
Sölvi var 71 tonna eikarbátur,
byggður i Danmörku 1946, en
endurbyggður 1970.
Að kvöldi hins 12. júli sökk v/b
Glaður BA 16 um 30sjm. SA af
Malarrifi. Kviknað hafði i bátn-
um skömmu eftir hádegið
þennan dag og bjargaðist
áhöfnin, karl og kona (hjón) um
borð i Nökkva HU 15. Um siðir
tókst að stökkva eldinn i Glað
ogtókþá Nökkvi bátinn i tog og
var á leið með hann til Reykja-
vikur er skyndilegur leki kom
að bátnum með þeim afleiðing-
um að hann sökk. V/b Glaður
var 11 tonna furu og eikarbátur
byggður i Hafnarfirði 1972.
Um miðnætti 10. sept. gaus
upp eldur i vélarúmi v/s
Sæborgar RE20,er skipið var
statt Ut af Malarrifi. Áhöfn
skipsins, 8 menn, bjargaðist i
gúmmibát og siðan um borð i
skuttogarann Ogra RE 72, er
flutti mennina til Reykjavikur.
Þegar ögri kom á vettvang
logaði stafna á milli, en þó tókst
að koma dráttartaug á milli
skipanna, en hún slitnaði strax,
enda versta veður á þessum
slóðum. V/s Sæborg var 105
tonna eikarbátur byggður á
Akureyri 1943.
Siðdegis hinn 27. sept. varð
eldur laus i vélarrúmi skut-
togarans Hólmanes SU 1, er
togarinn var að veiðum út af
Stokksnesi. Ahöfn skipsins 15
manns tókst að hefta útbreiðslu
eldsins og siðar kom varðskipið
Týr á vettvang og tókst þá að
slökkva eldinn með kraft-
miklum dælum, Skuttogarinn
Barði NK 120 dró Hólmanesið til
Eskifjarðar, þar sem það
miklar skemmdir höfðu orðið á
vélarrúmi þess, að aðalvél og
stýrisbúnaður varð óvirkt.
Skamman tima tók að gera við
skemmdir. Hólmanesið er 451
tonn að stærð, byggður á Spáni
1974.
Um miðnætti 27. sept. gaus
uppeldur I vélarúmi v/bSæfara
RE 77, er var að veiðum út af
Þorlákshöfn. V/b Hringur GK 18
kom þegar á vettvang, tók 5
manna áhöfn Sæfara um borð
og dró bátinn til Þorlákshafnar,
þar sem slökkviliðinu tókst að
ráða niðurlögum eldsins, en
báturinn dæmdur gjörónýtur.
V/b Sæfari var 82ja tonna eikar-
bátur byggður i Sviþjóð 1942, en
endurbyggður 1960.
Hinn 2. nóv. kviknaði i v/b
Tindastól GK 8, þar sem bátur-
inn lá mannlaus við bryggju i
Hafnarfirði. Slökkviliðinu tókst
að ráða niðurlögum eldsins, en
skemdir á bátnum urðu það
miklar að hann var dæmdur
ónýtur. V/b Tindastóll var 62
tonn, eikarbátur byggður á
Akureyri 1956.
Hinn 11. des. varð eldur laus i
vélarúmi v/b Fróða HU 10, þar
sem báturinn var við bryggju á
Hvammstanga. Slökkviliðinu
tókst að ráða niðurlögum
eldsins, en brunaskemmdir
urðu það miklar, að báturinn
var dæmdur ónýtur. V/b Fróði
HU 10, var 35tonna eikarbátur,
byggður á Isafirði 1944.
Siðdegis 5. des. kviknaði eldur
i vélarúmi v/b ólafs IS 43, er
báturinn var að rækjuveiðum á
Isafjarðardjúpi. V/b Halldór
Sigurðsson tók tveggja manna
áhöfn Ólafs um borð og dró
bátinn til ísafjarðar. V/b
Vilborg fór til tsafjarðar þar
sem slökkviliðsmenn fóru um
borðogsiðan haldið til móts við
hina bátana. Var þá mikill eldur
i Ólafi, en þó tókst að slökkva.
V/b Ólafur var 18 tonna stál-
bátur (ex Sæör) og byggður i
Englandi 1944. Vegna bruna-
skemmda var báturinn dæmd-
ur ónýtur.
Landnám
Menn vita um allar aldir,
að Auðbjörg var þó til.
Af hennar nafni hljómar
við hreppa- og þingaskil.
En það veit fár um Þóri.
og þess er engin von:
Hann hét vist eitthvað annað,
og einhvers var hann son.
En það er sagt um Þóri
i þögn, sem ekkert veit:
Hann fór með bjarta brúði
að byggja úti i sveit.
Þau áttu saman auðinn —
þá innri hjartans glóð,
þann skerf af lifsins skyldu,
sem skapar hverja þjóð.
Þau vissu, hvað þau vildu
og verða myndi frægð:
Að búa i íslands örmum
i ástar sinnar gnægð.
Á leið um fagrar lendur
þau litu aldrei við,
en stefndu að Fjallafjöllum
á fagurt dalasvið.
Þau stóðu i blómabrekku,
og berin Auðbjörg las.
Þau heyrðu öldur hrynja
og heiðarfugla mas.
Og Auðbjörg leit á landið
og lyfti hýrri brún:
,,Hér geta sauðir gengið
og grundir orðið tún”.
Og Þórir heyrði þetta
og þrýsti meyjarbarm.
Og bylgja flaug um brjóstið,
en blóð um sterkan arm.
En Þórir reyndar þagði,
en þó var röddin skær:
„Nú heyra hendur minar,
að hjartað kallar á þær”.
„Þær byggja hérna býli
— það ber svo nafnið þitt.
Það hijómar um allan aldur,
en enginn þekkir mitt”.
Þar brotna timans bárur
og breyta öllum hag.
En undir Fjallafjöllum
er fagurt enn i dag.
Benedikt Gislason frá Hofteigi.
L
Þjóðháttalýsing
og draumfarir
Halldór Pétursson:
Draumar, sýnir og dulræna.
Skuggsjá.
Iialldór Pétursson er útvarps-
hlustendum kunnur, þvi að þeim
hefur hann sagt frá mörgu. Auk
þess hefur hann komið á prent
með ýmsu móti áður en nú.
Mörgum mun þvi nægja að vis-
að sé til þessa og sagt sem svo:
Þið þekkiö manninn.
Þessi bók er vottur þess að
Halldór Pétursson hefur skrifað
niður margt sem honum hefur
verið sagt um drauma og fyrir-
burði. Þannig er þessi samtin-
ingur hans aldarfarslýsing —
hversdagslegt sýnishorn þess
sem Islendinga dreymdi um
miðja tuttugustu öld og fyrir þá
bar. Það má þvi segja að bókin
sé þjóáHáttalýsing á sinn hátt.
Höfundur er austan af landi
og hér segir að vonum mest af
fólki frá þeim landshluta. Það
breytir ekki þvi að Vestfirðing-
ar kannast við margar sögur til-
svarandi sem vel mætti íella
þarna inn i án þess að þær skæru
sig úr. Þvi er bókin raunsönn
heimild um það sem fyrir þjoð-
ina bar, — samtimaheimild um
þaö hvernig menn dreymdi og
hvaö þeim vitraðist.
11.Kr.